เช้าวันต่อมาคณะเดินทางได้ออกเดินทางตั้งแต่ยามเหม่า (05.00-06.59น.) รถม้าวิ่งผ่านเทือกเขายาวหลายร้อยลี้ หนทางค่อนข้างอันตราย หุบเหวสองข้างทางชวนให้รู้สึกหวาดเสียวเวลาที่ชะโงกหน้าออกไป
“เมื่อไหร่จะถึงที่ราบสักทีนะ ข้าไม่ชอบเอาเสียเลยภูเขาสูงๆเนี่ย ม้าก็วิ่งลำบาก” หลิงหลิงนั้นกลัวความสูงอยู่แล้ว ยิ่งมองเห็นหุบเหวที่ลึกนางยิ่งตัวสั่น
“อย่ากลัวไปเลย ไม่มีอันใดหรอก อีกอย่างคนขับรถม้ารับจ้างทั้งสามคันนี้ก็ชำนาญทางเป็นอย่างดีเพราะพวกเขาเดินทางไปกลับไป๋ซ่านลี่และโจวถิงปีละหลายครั้ง” หลานฮุ่ยเจินพยายามเอ่ยปลอบใจสาวรับใช้ของนาง
ระหว่างทางหญิงสาวเลิกผ้าม่านขึ้นเพื่อมองทัศนียภาพสองข้างทาง ภูมิประเทศตรงจุดนี้เป็นเทือกเขาสูง ต้นไม้ขึ้นแน่นขนัดสีเขียวขจีไปทั่วทั้งเทือกเขา นับว่าเป็นจุดที่มีความอุดมสมบูรณ์ที่สุดหากเทียบกับพื้นที่อื่นตามทางที่ผ่านมา ศัลยแพทย์หญิงยุค 2021 นั่งเหม่อมองออกไปด้านนอกรถม้าพลา
