ตอนที่ 4 หักหลัง

2708 Words

เช้าวันต่อมา เมื่อคืนพอฉันกลับมาถึงคอนโดตัวเอง สิ่งแรกที่ทำคือรีบไปอาบน้ำและพอถอดเสื้อผ้าออกเท่านั้นแหละ รอยแดงที่เกิดจากการขบเม้มของธันมันเด่นชัดอยู่ที่หน้าอกของฉัน โชคยังดีที่มีแค่ตรงหน้าอก เมื่อเช้าธันโทรหาฉันพร้อมกับถามว่าใครมาส่ง ฉันก็พยายามทำเสียงให้เป็นปกติแล้วตอบธันไปว่าเป็นฉันเอง และเขาก็ถามอีกว่า ‘เบลล์ เมื่อคืน...เมื่อคืนกูทำไรมึงปะวะ’ ธันถามฉันด้วยน้ำเสียงอึกอัก ฉันรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินธันถามแบบนั้น “ทำไรวะ ไม่นิ” ฉันพยายามพูดให้เป็นปกติที่สุด ‘เชี้ย ค่อยยังชั่ว กูนึกว่ากูจะพลาดท่าเสียทีให้มึง’ “กวนตีนละ แล้วนี่ไม่สบายหรอ ทำไมเสียงแปลก ๆ” ‘เออดิ ตื่นมาเป็นหวัดเฉย’ “อ่อ ๆ หายากินซะมึง กูไปแต่งตัวก่อนเดี๋ยวสาย” ‘เค ๆ’ หลังจากที่วางสายจากธันฉันก็เดินไปแต่งตัวและพยายามไม่คิดถึงเรื่องเมื่อคืน ขนาดเขายังจำอะไรไม่ได้เลย แล้วฉันจะจำทำไม ดีแล้วนี่ที่เขาจำไม่ได้ มหาวิทยาลัย “มึงเร็ว เดี๋ยวสาย!” พอฉันวิ่งมาถึงใต้ตึกคณะ เจ้าจอมก็รีบมาดึงแขนฉันให้รีบไปที่ตึกคณะวิศวะ ก่อนออกจากคอนโดฉันนัดกับเจ้าจอมไว้ว่าจะแวะเอายาไปวางไว้ให้ธัน แต่วันนี้เมื่อเช้ารถมันติดมากเพราะมีรถเกิดอุบัติเหตุเลยทำให้ฉันมาช้ากว่าทุกครั้ง “มึง ๆ พี่สโมสรเรียกมึงสองคนไปหาอะ” ฉันกับเจ้าจอมกำลังตั้งท่าจะวิ่งไปตึกวิศวะ แต่เกรซก็เดินเข้ามาเรียกพวกฉันไว้ก่อน “หะ! ตอนนี้เนี่ยนะ” เจ้าจอมถาม “เออดิ เดี๋ยวกูเอาถุงนี้ไปแอบวางไว้ให้ธันมันก็ได้” เกรซพูดพร้อมกับชี้มาที่ถุงในมือฉัน “งั้นฝากด้วยนะมึง” ฉันชั่งใจก่อนจะพูดพร้อมกับยื่นถุงยาให้เกรซแล้วรีบเดินไปหาพี่สโม ที่ห้องสโมสรนิสิต พอฉันเข้าไปหาพวกพี่สโม พี่เขาก็คุยเรื่องที่จะจัดงานเกษียณให้อาจารย์ภาคของฉัน แล้วคือเจ้าจอมเป็นประธานเอกแล้วฉันเป็นรอง พวกพี่เขาเลยต้องเรียกพวกฉันมาคุย พอคุยงานกันเสร็จฉันก็รีบโทรหาเกรซ แต่เกรซไม่รับสาย ฉันเลยขึ้นไปดูบนห้องว่าเกรชกลับมาหรือยัง แต่ก็โล่งอกไปทีเพราะเมื่อฉันขึ้นมาถึงห้องก็เจอเกรซนั่งอยู่กับมิริน “เรียบร้อยปะมึง” ฉันเดินไปถามเกรซ เกรซยิ้มให้ฉันก่อนจะตอบ “เรียบร้อยมึง ไม่ต้องห่วง” ฉันก็นั่งเรียนกันตามปกติ หวังว่าหมอนั่นมันจะยอมกินยานะ พอนั่งเรียนไปได้สักพักธันก็ทักไลน์ฉันมา ฉันไม่ได้ตอบอะไรธันไป มือมันสั่นจนไม่สามารถทำอะไรได้ ธันรู้แล้วจริง ๆ หรอ ฉันควรทำยังไงดี ธันรู้ได้ไงหรือว่าเกรซบอก แต่มันก็ไม่น่าใช่เพราะเกรซไม่ใช่คนแบบนั้นฉันนั่งรวบรวมสติตัวเองก่อนจะตั้งใจเรียนจนจบคลาส “อิเบลล์ มึงเป็นไร กูเห็นมึงแปลก ๆ ตั้งแต่อยู่ในห้องละ” พอลงมาจากตึกคณะ มิรินก็หันมาถามฉัน “มึง ธันบอกกูว่ามันรู้แล้วว่าใครที่แอบชอบมัน” “หะ!!” เจ้าจอมที่กำลังกินน้ำอยู่ถึงกับสำลัก “เชี้ยมันรู้ได้ไงวะ” มิรินพูด “มึง ตอนกูเอาของไปไว้อะ ไม่เจอใครเลยนะจริง ๆ” เกรซพูดพร้อมกับทำหน้าสงสัย ฉันเองก็สงสัยว่าธันรู้ได้ไง “แล้วมันบอกไรอีกปะ” เจ้าจอมถามฉัน “ธันบอกแค่ว่าคำตอบอยู่ที่วันเกิดมันอะมึง...กูจะทำยังไงดี” ฉันคิดอะไรไม่ออกจริง ๆ นะวันเกิดธันก็อีกแค่อาทิตย์เดียวเอง “จะทำเชี้ยไรล่ะ หาซื้อชุดทำตัวให้มันสวย ๆ สิคะ” เจ้าจอมพูด ฉันมองเพื่อนตัวเองด้วยความคาดไม่ถึง พวกนี้มันไม่ได้เดือดร้อนกับฉันเลย T^T “ไปค่ะ หาซื้อชุดไปงานวันเกิดอิธันกัน” พูดจบพวกเพื่อนตัวดีก็ลากฉันขึ้นรถ พร้อมกับมุ่งหน้าไปห้างทันที แต่เกรซขอกลับก่อนเห็นต้องไปทำธุระที่ไหนไม่รู้ พอไปถึงห้างเพื่อนฉันก็พาฉันเข้าไปลองเสื้อผ้าในร้านแบรนด์ประจำของพวกฉัน พวกนางจับฉันลองชุดประหนึ่งว่าฉันเป็นตุ๊กตาของพวกมัน จะบ้าตาย พอได้ชุดที่เป็นที่พอใจของเพื่อนฉันแล้ว ย้ำค่ะว่าเป็นที่พอใจของเพื่อน ฉันนี่ซึ่งเป็นคนใส่ก็ต้องเดินไปจ่ายเงินค่ะ ประเสริฐมาก วันเกิดธันเดอร์ แล้ววันนี้มันก็มาถึง ฉันยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกหลังจากที่พึ่งแต่งตัวเสร็จ ตื่นเต้นจังเลย หลายวันที่ผ่านมาฉันเจอกับธันน้อยลง อาจจะด้วยอาทิตย์ที่ผ่านมาทั้งฉันและธันต่างมีงานกันทั้งคู่เลยไม่ค่อยได้เจอกัน ฉันไม่รู้ว่าถ้าธันถามว่าฉันชอบธันตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันก็ไม่รู้จะตอบยังไงดี ไม่รู้ว่าธันจะพูดอะไรบ้าง มันดันตื่นเต้นไปหมดเลย แต่เอาวะ! ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็ต้องยอมรับมัน ยังไงก็หนีไม่ได้แล้ว T^T ฉันเช็คตัวเองก่อนจะลงไปรอเจ้าจอมข้างล่าง เพราะเจ้าจอมเป็นคนมารับฉันไปร้าน WEE ซึ่งเป็นร้านอาหารกึ่งบาร์ที่ธันโทรไปจองกับทางร้านไว้ พอเจ้าจอมมาถึงฉันก็เปิดประตูขึ้นรถทันที “มิรินอะ” ฉันถามเจ้าจอมหลังจากที่ขึ้นรถมาแล้ว “เห็นไอ้คิงส์ไปรับมั้ง” “อิคู่นี้มันชักยังไงอยู่นะ” ฉันพูดด้วยความสงสัย “ไม่ต้องไปเสือกคู่อื่นค่ะ เอาคู่มึงก่อน...” “อิเจ้าพูดไม กูยิ่งตื่นเต้นอยู่” “กูเข้าใจมึง มันต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดาคนจิได้ผัว” “อิเจ้า! ขับรถไปเลยมึงอะ เออ...เกรซอะไปไง” ฉันหันไปถามเจ้าจอมด้วยความสงสัย “เห็นมันบอกไปเองอะ” “เค ๆ” ฉันตอบเจ้าจอมก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกม ไม่นานฉันกับเจ้าจอมก็มาถึงร้าน WEE แต่ก่อนจะเข้าไปในงานฉันกับเจ้าจอมก็เอาเค้กไปแอบไว้ที่หลังร้านก่อน มันเป็นเค้กที่ฉันทำเองแหละ หัดทำตั้งนานกว่าจะกินได้ ฉันไม่ชอบทำพวกขนมหวานแต่ชอบกินนะ และเพราะอิตาบ้านั่นฉันถึงยอมทำ พอเอาเค้กไปแอบไว้เรียบร้อยแล้วฉันกับเจ้าจอมก็เดินเข้าไปในร้านแล้วตรงไปหาเจ้าของวันเกิด พอมาถึงฉันก็เจอเกรซที่นั่งอยู่ตรงโซฟาข้าง ๆ เป็นธัน…ฉันมองภาพตรงนั้นด้วยความ รู้สึกที่อธิบายไม่ได้ มันแปลกอย่างบอกไม่ถูก “กว่าจะมาได้นะมึง” ธันลุกขึ้นแล้วเดินมากอดคอฉัน วันนี้ธันใส่กางเกงยีนย์สีเข้มกับเสื้อเชิ้ตขาวปลดกระดุมบนสองเม็ด เผยให้เห็นรอยสักตรงอกขวาของธันนิด ๆ และแขนเสื้อที่ถูกพับขึ้นเผยให้เห็นรอยสักที่แขนของธัน ทำไมต้องหล่อขนาดนี้ด้วยนะ… “ก็รถมันติดอะ” ฉันพูดพร้อมกับเอามือธันออกจากคอ ก่อนจะยื่นของขวัญให้ “อะไรอะ” ธันถามฉันพร้อมกับมองกล่องที่ฉันยื่นให้ “ข้าวมั้ง ก็เห็นอยู่ว่ามันคือกล่องของขวัญ” “ตอบกูดี ๆ ไม่ได้เลย” ธันพูดพร้อมกับเลิกคิ้วใส่ฉัน “ก็มึงกวนตีนกูก่อนนิ” ฉันพูดพร้อมกับค้อนใส่ธันไปที “ขอบใจนะ” ธันพูดพร้อมกับโอบเอวฉันเข้าไปกอด ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ แล้วใจก็ค่อย ๆ เต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ “เดี๋ยว ๆ อิธัน กูก็อยู่ตรงนี้นะ ช่วยรับของขวัญกูนิดนึงเถอะ” เจ้าจอมเอื้อมมือมาสะกิดไหล่ธัน ธันปล่อยฉันให้เป็นอิสระก่อนจะรับของจากเจ้าจอม “กอดกูบ้างสิ” เจ้าจอมพูดพร้อมกับอ้าแขนให้ธันกอด ธันหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะกอดเจ้าจอม “ปะ ไปนั่งกัน” ธันพูดหลังจากที่กอดกับนางเพื่อนตัวดีของฉันเสร็จก็จับแขนฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะ “มาถึงนานยังอิเกรซ” เมื่อเข้าไปนั่ง เจ้าจอมก็หันไปถามเกรซ “ก็สักพักใหญ่ ๆ แล้วอะมึง” “มาไงวะ” ฉันถามพร้อมกับรับแก้วเหล้าจากพนักงานมาถือไว้ “มีคนไปรับ” เกรซพูดยิ้ม ๆ “ใครวะมึง” เจ้าจอมถามด้วยความสงสัย ไม่ใช่แค่เจ้าจอมฉันก็ด้วย “ไม่บอกเว้ย ฮ่า ๆ ๆ” “โหย...” เจ้าจอมพูดพร้อมกับตีไปที่ต้นขาเกรซเบา ๆ เรานั่งคุยนั่งเม้ากันไปเรื่อย แต่มิรินก็ยังไม่มา ไม่รู้คิงส์มันไปรับถึงไหน - - “เกรซ ถ่ายรูปกัน” ในระหว่างที่พวกฉันกำลังนั่งเม้าท์กัน ธันก็เดินมาชวนเกรซไปถ่ายรูป เกรซก็ยื่นมือไปจับมือธันพร้อมกับเดินไปถ่ายรูปกับธันแล้วก็เพื่อน ๆ ของธัน หมายความว่าไง ฉันมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ “มึง กูได้กลิ่นแปลก ๆ” เจ้าจอมพูดกระซิบที่ข้างหูฉัน “กูด้วย!” เป็นมิรินที่พูดมาพร้อมกับรีบเดินมานั่งข้างพวกฉัน “ทำไมอิธันมันดูสนิทกับเกรซจังวะ!” เจ้าจอมพูดพร้อมกับมองหน้าฉัน “กูมีไรจะบอก!” มิรินเองก็พูดพร้อมกับมองหน้าฉัน “อะไรวะมึง” ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ “คือว่า…” “ขอโทษนะครับ” ในจังหวะที่มิรินกำลังจะเล่า พนักงานที่ฉันเอาเค้กไปฝากก็เดินมาหาพวกฉันแล้วบอกว่าจะถึงเวลาที่เป่าเค้กแล้ว เพราะมีคนจะเซอร์ไพรส์เค้กธันเหมือนกันซึ่งฉันก็งงว่าใคร แต่ฉันก็ยอมเดินตามพนักงานไปเพื่อที่จะเตรียมเซอร์ไพรส์เค้กให้ธันโดยมีเจ้าจอมไปเป็นเพื่อนส่วนมิรินก็เฝ้าของ แต่ฉันก็ไม่เจออีกคนที่พนักงานบอกจะเซอร์ไพรส์ธันนะ พอใกล้ถึงเวลาฉันกับเจ้าจอมก็ช่วยกันจุดเทียน ฉันเป็นคนถือเค้ก พอใกล้ถึงเวลามือก็สั่นขึ้นมาดื้อ ๆ ฉันไม่รู้จะทำหน้ายังไง ไม่รู้จะพูดอะไรเลย ไม่นานไฟในงานก็ดับลงพร้อมกับเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ดังขึ้น ฝ่ายเจ้าจอมก็ดันหลังฉันให้เดินออกไปหาธัน แต่ในจังหวะที่ฉันกำลังจะเดินออกไป ก็มีร่างบางที่ฉันคุ้นตาเดินตัดหน้าฉันไป เกรซ… ฉันรู้สึกชาไปทั้งตัว ภาพที่เกรซถือเค้กไปให้ธันเป่าพร้อมกับกอดธัน มันหมายความว่าไง “เจ้า…” ฉันเรียกเจ้าจอมเสียงสั่น เจ้าจอมเลื่อนมือมาบีบไหล่ฉันไว้ก่อนจะดันให้ฉันเดินเข้าไปหาธันอีกครั้ง ธันที่หันมาเห็นฉันพอดี ก็รีบเดินมาหาฉันพร้อมกับมองหน้า “มึงเซอร์ไพรส์กูหรอ” ธันพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉันแล้วก้มลงไปมองเค้ก “อะ อื้ม…เป่าดิ เดี๋ยวเทียนละลายนะ” ฉันพยายามควบคุมไม่ให้เสียงตัวเองสั่นเกินไป และพยายามอย่างหนักที่จะไม่ร้องไห้ออกมา ธันหลับตาพร้อมกับอธิฐานก่อนจะเป่าเทียน แสงไฟในร้านก็เริ่มเปิดขึ้น ส่วนเค้กธันก็ส่งให้เพื่อน ๆ แล้วหันมาพูดกับฉัน “ขอบคุณนะ มึงเป็นเพื่อนที่กูรักมากนะเบลล์” ธันรั้งตัวฉันเข้าไปกอดอีกครั้งพร้อมกับพูดคำนั้นออกมา มันเหมือนมีเข็มร้อย ๆ อัน ลอยมาทิ่มแทงที่หัวใจฉัน ฉันกอดตอบธันพร้อมกับพยายามขับไล่น้ำตาที่มันกำลังเอ่อล้นอยู่รอบดวงตาฉัน “กูก็รักมึงนะธัน” ฉันอยากจะบอกธันว่าฉันรักธัน รักแบบคนรักมาตลอด แต่ฉันไม่สามารถพูดคำนั้นออกไปได้ “ที่กูมีอะไรจะบอก กูจะบอกว่า กูกำลังคุยกับเกรซอยู่นะ” ธันพูดพร้อมกับเรียกเกรซให้เดินเข้ามาหา ฉันได้แต่มองหน้าเกรซด้วยความรู้สึกที่คาดไม่ถึง ทั้งผิดหวัง และหลาย ๆ ความรู้สึกมันตีกันไปหมด เกรซมองหน้าฉันนิ่ง ๆ ฉันเข้าใจแล้ว “ที่จริงมึงอะน่าจะบอกกูตั้งนานแล้วว่าเกรซเป็นคนที่ทำนู่นทำนี่ให้กู ร้ายนะมึงอะ” ธันเดอร์มองหน้าฉันก่อนจะยิ้มให้ ฉันได้แต่ฝืนยิ้มออกไป “โหย...อิ!” ฉันจับแขนเจ้าจอมไว้ก่อนจะหันไปพูดกับธัน “ก็ถ้ากูบอกมึง มึงก็ไม่เซอร์ไพรส์ไง ยังไงก็มีความสุขมาก ๆ นะมึง เดี๋ยวกูขอกลับก่อน เหมือนจะมึนหัวไงไม่รู้ว่ะ” ฉันไม่รอให้ธันตอบ ฉันรีบรั้งแขนเจ้าจอมให้เดินตามมาทันที “มึงกลับกัน ก่อนที่กูจะได้ตบคน!!” เจ้าจอมพูดกับมิรินพร้อมกับจับแขนให้มิรินลุกขึ้น เจ้าจอมพาฉันกับมิรินออกมาจากร้านพร้อมกับไปขึ้นรถ และตรงดิ่งไปที่คอนโดฉันทันที บรรยากาศภายในรถก็เงียบสนิทไม่มีใครพูดอะไรรวมถึงฉัน ตอนนี้ฉันเองรู้สึกชาสมองเบลอไปหมด เมื่อมาถึงคอนโดฉัน เจ้าจอมก็พูดขึ้นทันที “โอ๊ย มึงเห็นหน้าอิเกรซปะ มันทำแบบนี้ได้ไงวะ!!” เจ้าจอมพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดพร้อมกับหันมามองฉันกับมิริน “ก็ที่กูจะเล่าก็เรื่องนี้แหละ กูเองก็พึ่งรู้จากคิงส์ว่าธันกับเกรซมันกำลังคุย ๆ กันอยู่ คิงส์มันเล่าว่าธันบอกว่าเกรซแอบชอบมันแล้วทำนู่นทำนี่ให้ ตอนแรกอิธันมันไม่รู้หรอก แต่วันที่พวกมึงต้องเข้าไปคุยกับพี่สโมแล้วอิเกรซมันอาสาเอาถุงยาไปให้อิธันอะ อิธันมันดันลืมของไว้ที่ล็อคเกอร์ไงมันเลยเจอเกรซ แล้วแบบพอธันมันถามว่าเกรซคอยเอาของมาให้มันหรอ อิเกรซก็ตอบรับเลยอะมึง แล้วประเด็นคือเดิมอะอิธันมันรู้สึกดีกับคนที่คอยเอาของมาให้มันเป็นทุนอยู่แล้วไงเลยตกลงคุยกัน กูจะบอกพวกมึงก็ไม่ทัน โทรศัพท์มือถือก็ดันลืมไว้ที่ห้อง “มึง มันทำแบบนั้นได้ไงวะ ทำได้ไง” เจ้าจอมพูด “เบลล์ มึงโอเคไหม” มิรินหันมาถามฉันหลังจากเห็นว่าฉันนั่งนิ่ง ฉันหันหน้าไปยิ้มให้เพื่อนทั้งสองคนก่อนจะปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา ฉันกลั้นมันไม่อยู่แล้ว ฉันไม่เข้าใจเกรซทำแบบนี้ได้ยังไง ทำแบบนี้ทำไม แล้วสิ่งที่ฉันแน่ใจที่สุดคือ ธันไม่เคยรักฉันแบบอื่นเลยนอกจากรักแบบเพื่อน ธันคิดกับฉันแค่เพื่อนจริง ๆ “มึงร้องออกมาให้หมดนะเบลล์ พวกกูรักมึงนะ” เจ้าจอมพูดพร้อมกับจับมือฉันไว้แน่น “มึงยังมีพวกกูนะเบลล์” มิรินพูดพร้อมกับบีบมือฉันเบา ๆ “มึง...ฮึก กูเจ็บอะ ฮืออออ กูเจ็บอะมึง ฮึก...ฮือออ กูพลาดเอง กูไว้ใจคนผิดเอง ฮือ...” ฉันพูดพร้อมกับปล่อยโฮออกมา เจ้าจอมกับมิรินต่างกอดฉันไว้ สุดท้ายแล้วที่ข้าง ๆ ธัน มันไม่เคยเป็นฉันได้เลย สุดท้ายธันก็ไม่เคยมองฉันเป็นอื่น น่าตลกดีเนอะที่ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง หลงคิดว่าธันจะชอบฉันขึ้นมาแล้วจริง ๆ โง่เง่าสิ้นดี

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more