ตอนที่ 5 เป็นห่วง

3161 Words

หลายวันต่อมา... ตั้งแต่วันเกิดธัน ฉันก็ไม่ได้ติดต่อกับธันอีกเลย ธันทักไลน์มาฉันก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เกรซก็เหมือนกัน เกรซไม่ได้ทักมาหาฉันโดยตรง แต่ทักไปหามิริน แล้วถามว่าทักมิรินต่างจากทักเจ้าจอมไหม ก็ไม่เลยเพราะมิรินก็ด่าเกรซไปเป็นที่เรียบร้อย แต่ฉันไม่อยากให้เกิดเรื่องอะไรแบบนี้ ฉันไม่อยากให้ธันรู้หรือสงสัยอะไร วันนี้ฉันขับรถมามหาลัยเอง น้อยครั้งที่ฉันจะขับรถมาเอง ปกติฉันจะเกาะเพื่อนมา วันนี้ไม่รู้คึกอะไรแต่ฉันก็คิดว่าฉันควรทำอะไรด้วยตัวเองได้แล้ว ฉันเอารถมาจอดที่ลานจอดรถของคณะ แล้วถึงเดินไปรอเพื่อนใต้ตึกเหมือนทุกวัน Line! แต่แล้วโทรศัพท์ฉันก็แจ้งเตือนว่ามีคนทักไลน์มา ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะเห็นว่าคนที่ทักฉันมาคือธัน ฉันเห็นคำถามที่ธันถามฉัน แต่ฉันเลือกที่จะไม่กดอ่าน ฉันเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเหมือนเดิมก่อนจะไปนั่งที่โต๊ะประจำของพวกฉัน หมับ! “อ๊ะ!” ในจังหวะที่ฉันกำลังก้าวเดิน จู่ ๆ ก็มีมือหนามากระชากแขนฉันไว้ ฉันหันไปมองคนที่จับแขนฉันไว้ก่อนจะเห็นว่าเป็นธันเดอร์ “ทำไมไม่ตอบวะเบลล์?” ธันถามฉันด้วยน้ำเสียงโมโห “มึงปล่อย กูเจ็บ!” ฉันบอกธันพร้อมกับสะบัดมือออก “มึงเป็นไรวะ โทรไปก็ไม่อยากรับ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ แท็กเหี้ยไรในเฟสในไอจีก็ไม่มาตอบ!” “บางทีกูก็อยากมีเวลาส่วนตัวไหมธัน” ฉันพูดพร้อมกับหันหน้าหนี “แต่ที่ผ่านมาเราก็ทำแบบนี้กันมาตลอดไม่ใช่หรอวะ!” ฉันเม้มปากตัวเองแน่น อยากจะตะโกนใส่หน้าธันว่า ใช่ไง เพราะมึงทำแบบนี้กับกูมาตลอด เราทำแบบนี้ด้วยกันตลอด จนกูคิดกับมึงเกินคำว่าเพื่อนไปแล้ว “ไปเรียนเถอะ กูไม่ได้เป็นไร” ฉันพูดพร้อมกับพยายามจะเดินหนีธัน แต่ธันก็มาขวางทางฉันไว้ “ไหนมึงกับกูสัญญากันแล้วไงว่าถ้าเป็นไรจะบอกกันอะ” “กูไม่ได้เป็นไร กูก็ยังเป็นเพื่อนมึงเหมือนเดิม” ฉันพูดพร้อมกับมองหน้าธันก่อนจะเมินหน้าไปทางอื่น “เบลล์ เป็นไร เอาดี ๆ ดิวะ” ธันจับมือฉันไว้พร้อมกับถาม “กูไม่ได้เป็นไรจริง ๆ มึง ช่วงนี้มันมีเรื่องให้คิดเยอะอะ” ฉันพูดพร้อมกับดึงมือตัวเองออกจากมือธัน “แล้วที่เมื่อกี้เห็นไลน์กูแล้วไม่ตอบนี่คือ?” “กูปวดท้องจะรีบไปเข้าห้องน้ำ! มึงดันกระชากแขนกูไว้เนี้ย หายปวดแล้ว!!” ฉันไม่รู้จะพูดอะไร เลยอ้างว่าปวดท้องไปแทนแล้วธันก็ดูเหมือนจะเชื่อ “ก็กูโมโห เห็นมึงจับโทรศัพท์แล้วไม่ตอบ” ธันพูดเสียงเรียบแล้วเสยผมตัวเองแรง ๆ “ขอโทษ ก็คนมันปวดท้องอะ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้มึงโมโหนะ” “อืม กูก็ขอโทษที่กระชากแขนมึงเมื่อกี้ แต่ทีหลังถ้ามึงเป็นไร มึงต้องบอกนะ โอเคมั้ย?” “โอเคค่า...ไปเรียนได้แล้วมึงอะ มีลงช็อปไม่ใช่ไง?” “เออดิ เพราะมึงแหละ ทำกูหงุดหงิด ไปละ” ธันพูดพร้อมกับผลักหน้าผากฉันเบา ๆ “โอ้ย ผลักหัวกูอยู่ได้” “ตอบไลน์กูด้วย เข้าใจ?” “เอ้อ...” ฉันตอบธันพร้อมกับกำลังจะหมุนตัวเดินไป “เดี๋ยวมึง มานี่หน่อย” ธันเรียกฉันไว้ก่อนจะกวักมือให้ฉันเดินเข้าไปหา “ไรอีกอะ?” ฉันถามธันหลังจากที่เดินกลับมาหาธันอีกครั้ง แล้วจู่ ๆ ธันก็ดึงตัวฉันเข้าไปกอด O_O “ต่อไปถ้ามึงเป็นอะไรมึงบอกกูนะ อย่าเงียบหายไปแบบนี้ กูโครตไม่โอเคอะ” ธันพูดแล้วค่อย ๆ ปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ “อะ อื้อ” ฉันขานรับก่อนจะพยักหน้าให้ธัน “ไปล่ะ บายมึง” ธันพูดพร้อมกับโบกมือให้ฉันแล้วเดินไป ฉันยืนมองร่างสูงที่ค่อย ๆ เดินลับตาไป อย่าทำแบบนี้ได้ไหม อย่าทำเหมือนว่าเบลล์เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตธัน อย่าให้ความสำคัญกับเบลล์ขนาดนี้ได้ไหม ถ้าธันยังทำแบบนี้ แล้วเบลล์จะตัดใจจากธันยังไงได้ ฉันไม่อยากรักเขาไปมากกว่านี้แล้ว... พอธันไปฉันก็ไปนั่งรอเพื่อนอยู่ที่โต๊ะ ไม่นานเพื่อนฉันก็มากัน “อิเบลล์ เดี๋ยววันนี้ตอนเลิกเรียนเดี๋ยวกูเรียกอิเกรซมาเคลียร์ โอเคนะ” เจ้าจอมกับมิรินเดินเข้ามายังไม่ทันจะได้นั่ง เจ้าจอมก็พูดขึ้นมา “ช่างมันเถอะมึง กูไม่อยากเคลียร์อะไรแบบนี้อะ” “แต่พวกกูอยาก พวกกูข้องใจมาก!” มิรินพูดพร้อมกับมองหน้าฉัน “ถ้ามึงไม่อยากคุยก็ยืนเฉย ๆ พวกกูคุยเอง เกลียดฉิบหายอิพวกหัวขโมย” เจ้าจอมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “นี่พวกมึงยังไม่เลิกหัวร้อนอีกหรอ” ฉันถามเจ้าจอมกับมิริน “เออดิ เมื่อวานหลังจากที่กลับมาจากคอนโดมึง อิเจ้าแม่งคันไม้คันมือมาทั้งทางอิห่า” “เดี๋ยววันนี้ได้เจอกูแน่” เจ้าจอมพูดพร้อมกับหักนิ้วมือตัวเอง ฉันมองเพื่อนตัวเองแล้วก็อดขำไม่ได้ “จ้า อิขาโหดทั้งหลาย ไปเรียนกันเถอะกูว่า” ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้นแล้วคล้องแขนเพื่อนทั้งสองไปรอลิฟต์เพื่อไปห้องเรียน เมื่อไปถึงห้องเรียนเกรซก็นั่งอยู่ในห้องแล้ว นั่งที่เดิมเหมือนที่พวกเราเคยนั่งด้วยกัน ฉันก็เดินไปนั่งที่เดิมนะ เกรซหันยิ้มให้ฉัน ทักทายฉันเป็นปกติทุกอย่าง ฉันก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติ พยายามอย่างที่สุดเลยล่ะ พอเรียนเสร็จเจ้าจอมก็เดินไปคุยกับเกรซพร้อมกับบอกให้เกรซไปคุยกันข้างล่างที่โต๊ะประจำ ซึ่งเกรซก็โอเค พอมาถึงโต๊ะประจำเป็นเจ้าจอมที่เปิดฉากก่อนเลย “กูไม่อ้อมค้อมนะเกรซ มึงทำแบบนี้ทำไม?” เรานั่งล้อมวงกันที่โต๊ะประจำ แล้วเป็นเจ้าจอมที่ถามเกรซพร้อมมองหน้า “ทำอะไร?” เกรซยกขาขึ้นมาไขว่ห้างพร้อมกับถามเจ้าจอมกลับ “ก็ที่มึงไปสวมรอยเป็นอิเบลล์อะ มึงทำแบบนี้ทำไม?” “แล้วคิดว่ากูทำไปทำไมอะ” “มึงทำได้ไงวะ!” เป็นมิรินที่หันไปถามเกรซอย่างไม่เข้าใจ “ก็ช่วยไม่ได้ปะ คนที่ขี้ขลาดมัวแต่กลัวนู่นนี่ ก็สมควรที่จะโดนคนอื่นเขาแย่งไป” เกรซทำหน้าเย้ยหยันใส่ฉันพร้อมกับแสยะยิ้ม “สรุปที่มึงยอมแตกกับเพื่อน เพราะมึงชอบธันเดอร์?” เจ้าจอมพูดพร้อมกับมองหน้าเกรซอย่างเอาเรื่อง “ฉลาดนี่ แต่จะหาว่ากูแย่งไม่ได้หรอกนะ เพราะธันเขาคิดว่าเป็นกูแต่แรกเลยอะ” เกรซพูดพร้อมกับระบายยิ้มออกมา “มโนสิมึง!!” เจ้าจอมพูดพร้อมกับปาขวดน้ำใส่เกรซ “มึงใจเย็น ค่อย ๆ คุย” ฉันจับแขนเจ้าจอมไว้ก่อนจะบอกมัน เกรซหันมามองหน้าเจ้าจอม สายตาพร้อมจะเอาเรื่องอย่างเห็นได้ชัด “เหอะ! กูจะบอกอะไรให้นะ สำหรับอิเบลล์ ธันมันไม่เคยคิดอย่างอื่นเลยนอกจากคิดแค่เพื่อน มึงคิดหรอว่าธันมันจะหันมาชอบมึงอะ ตื่นได้แล้วจ้ะเบลล์ นี่ไม่ใช่นิยาย นี่มันชีวิตจริง! ไม่ต้องทำตัวเป็นนางเอกนิยายที่คอยทำนู่นทำนี่ให้ผู้ชาย จริง ๆ มึงต้องขอบคุณกูนะ ที่สวมรอยเป็นมึงแทนอะ ไม่งั้นมึงคงได้เสียเพื่อนกับธันแน่!! เพราะธันไม่เคยคิดอะไรกับมึงเกินคำว่า เพื่อน!!” ฉันยอมรับว่าฉันหน้าชากับสิ่งที่เกรซพูดออกมา มันเกิดคำถามมากมายในใจฉัน ฉันไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเกรซเคยเห็นฉันเป็นเพื่อนไหม? “ที่ผ่านมา มึงเคยเห็นกูเป็นเพื่อนไหม” ฉันถามพร้อมกับมองหน้าเกรซ เกรซเหยียดยิ้มใส่ฉันก่อนจะตอบ “เอาจริง ๆ นะ ที่กูมาตีสนิทกับมึงเป็นเพราะกูชอบธัน และกูเห็นธันสนิทกับมึงไง กูเลยพยายามที่จะสนิทกับมึงเพื่อเข้าหาธัน ที่จริงกูรอเวลานี้มานานมากเลยแหละ” “อิเวรเอ๊ยย!” มิรินที่นั่งฟังอยู่นานตะคอกใส่เกรซพร้อมกับลุกขึ้น “อยากด่าอะไรก็ด่า ฉันหน้าด้านพอ และที่สำคัญไม่ต้องห่วงนะเบลล์ ต่อไปนี้กูจะดูแลธันแทนมึงเอง” เกรซลุกขึ้นยืนก่อนจะพูด ฉันกำมือแน่นมองหน้าเกรซอย่างผิดหวัง ฉันไว้ใจคนผิดเอง “มึงคิดว่ามึงจะได้สิทธินั้นไปง่าย ๆ หรอเกรซ” ฉันค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนพร้อมกับถามเกรซเสียงเรียบสายตายังคงจับจ้องไปที่เรียวหน้าที่ดูใส ๆ แต่ข้างในตอแหล ที่ฉันชอบเงียบไม่ใช่ว่าฉันไม่สู้คน แต่ฉันแค่ไม่อยากเอาด้านแย่ ๆ ออกมาให้คนอื่นเห็น “เหอะ ตอนนี้กูก็ได้มาแล้ว” “ผิดแล้วแหละ...ถ้ากูไม่ให้มึงก็อย่าหวังว่าจะได้ เป็นแค่คนคุยอย่าเห่าให้มันมากนัก” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากให้เกรซ เกรซมองฉันอึ้ง ๆ ฉันร้ายเป็นแต่ฉันไม่ชอบร้ายพร่ำเพื่อ ถ้าฉันร้ายกับใครแปลว่าคน ๆ นั้น มันแย่มากจริง ๆ “อิเบลล์!” “กูคบกับธันมา 5 ปี เทียบกับมึงที่พึ่งจะรู้จัก มึงคิดว่าใครสำคัญกว่ากัน? เพื่อนแล้วไง มึงอย่าลืมว่ากูเป็นเพื่อนที่ธันรักมาก...แล้วมึงคิดว่าใครจะสำคัญกว่ากัน?” ฉันกอดอกพร้อมกับเอียงหน้าเล็กน้อยแล้วถาม เกรซออกไป “มึงอย่ามั่นหน้าไปหน่อยเลย!! อย่างมึงก็เป็นได้แค่เพื่อน!” “มึงคงไม่รู้อะไร เพื่อนเล่นเพื่อนมันมีเยอะแยะไป ฮึ!” ฉันพูดพร้อมกับยกยิ้มมุมปากใส่เกรซ “อิเบลล์!!” “มีความสุขให้มาก ๆ นะ กับการสวมรอยเป็นคนอื่นอะ! มีความสุขให้มาก ๆ ก่อนที่ความสุขจะหลุดมือมึงไป! เพราะต่อจากนี้ไปอย่าหวังว่ามึงจะได้ทำอะไรตามใจตัวเอง ฮึ!” ฉันพูดใส่หน้าเกรซ เกรซกำหมัดแน่นก่อนตั้งท่าจะกรี๊ดออกมา “อย่าพึ่งกรี๊ดออกมานะ ขอพวกกูไปก่อน อายเขาอะ!!” มิรินยกมือห้ามพร้อมกับดึงแขนฉันกับเจ้าจอมออกมา พอมิรินลากฉันออกมาที่ลาดจอดรถ ใจฉันเต้นแรงด้วยความโมโห!! ฉันไม่คิดว่าชีวิตจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยซ้ำ แม่ง!! รู้จักคนอย่างฉันน้อยไป! “อิเหี้ย กูไม่คิดว่าอิเกรซแม่งจะเป็นหนักขนาดนี้” มิรินพูดแล้วเอามือทาบอก “เออดิ กูอึ้ง!” เจ้าจอมก็คงเหวอไม่แพ้กัน “อิเบลล์น่าจะอึ้งกว่า โดนคาบไปแดกฟรี ๆ เลย” ฉันล่ะอยากจะทุบหัวมิรินที่จู่ ๆ มันพูดอะไรที่จี้ใจดำฉันออกมา “แต่อิเบลล์ก็ใช่ย่อย ตอกหน้ามันซะหงายเลย” เจ้าจอมพูด “เกรซมันรู้จักคนอย่างกูน้อยไป พึ่งจะเคยเจอพวกหัวขโมย” “แล้วมึงจะทำไงต่อ?” มิรินถาม “ไม่รู้ว่ะ รอดูก่อนว่าเกรซมันจะทำไรต่อไป” ฉันพูดไปตามที่คิด คอนโดเบลล์ พอฉันกลับมาถึงห้อง ฉันก็อาบน้ำทำไรให้เสร็จเรียบร้อยก่อนจะมานอนโง่ ๆ อยู่บนเตียง พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มาไถไอจีเล่น ก่อนจะสะดุดเข้าที่โพสต์ของผู้หญิงที่สวมรอยเป็นฉัน ฉันมองภาพตรงหน้าก่อนจะวางโทรศัพท์คว่ำหน้า ฉันหมดคำพูดกับผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ แต่มันรู้จักคนอย่างฉันน้อยไป ฉันอยากจะตะโกนใส่หน้าธันว่า คนที่ทำนู่นทำนี่ให้มึงคือกู คนที่แอบชอบมึงมาตั้งนานมันคือกู! แต่ก็นั่นแหละได้แค่คิด พูดออกไปไม่ได้ สุดท้ายฉันก็หยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับกดโพสต์รูปแล้วก็แคปชั่นเศร้า ๆ ฉันไล่สายตาอ่านคอมเมนท์ไปเรื่อย ๆ ฉันแค่ต้องการปั่นประสาทคนเล่นเฉย ๆ ติ่งต่อง! ผ่านไปสักพักใหญ่ ๆ เสียงกดออดหน้าห้องฉันก็ดังขึ้นรัว ๆ ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตู เป็นธันจริง ๆ “มึง มึงมาทำไม?” ฉันแสดงสีหน้าตกใจพร้อมกับถามออกไปทั้ง ๆ ที่รู้อยู่ว่าเขาต้องมา “เพราะมึงไง เป็นไรทำไมไม่บอก ทำให้กูต้องขับรถมาหามึงเนี้ย” ร่างสูงเดินผลักประตูเข้ามาก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟา สายตาของเขาก็จับจ้องมาที่ใบหน้าของฉันและไม่ละสายตาไปไหนเลย “ก็กูไม่ได้เป็นไร กูแค่รู้สึกแปลก ๆ แต่เดี๋ยวมันก็หายอะ” ฉันเดินไปนั่งข้างธันก่อนจะตอบ “แปลกยังไงพูดมา!” ธันพูดด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิดนิด ๆ ก่อนจะเสยผมตัวเอง “ก็ไม่รู้ไง...รู้แค่ว่าแบบมันไม่ค่อยโอเค แต่เดี๋ยวมันก็หาย มึงจะเครียดทำไม” ฉันพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปดึงแก้มของธันทั้งสองข้าง “เป็นห่วง!” ธันพูดพร้อมกับจับมือทั้งสองข้างของฉันที่จับแก้มเขาอยู่ สายตาเรียวคมสบตากับฉัน “ระ รู้ละน่า กูไม่ได้เป็นไรจริง ๆ” ฉันพูดพร้อมกับรีบปล่อยมือออกจากแก้มธัน “แน่?” “แน่ดิ แล้วนี่ไม่ได้อยู่กับเกรซมันหรอไง” ฉันรีบพูดเปลี่ยนเรื่องทันที “ก็อยู่ แต่กูไปส่งแล้วรีบมาหามึงเนี้ย” “น่ารักจังค่า” ฉันพูดพร้อมกับจิ้มไปที่แขนธัน “สัส! เออนี่มึง มึงทะเลาะอะไรกับเกรซปะ” “แล้วเกรซเล่าว่าไงอะ?” “บอกว่าพอพวกมึงรู้ว่าเกรซคบกับกู พวกมึงเหมือนโกรธ ๆ” กูเกลียดเลยล่ะค่ะ “ก็เอาตามที่เกรซบอกแล้วกันนะ” ฉันพูดพร้อมกับหารีโมทมาเพื่อเปิดทีวีดู แต่ธันก็แย่งรีโมทไปจากมือฉันพร้อมกับพูด “ก็กูอยากฟังจากปากมึงด้วย” “เอาตามที่เกรซเล่าแหละ” ฉันแย่งรีโมทแต่ก็โดนแย่งไปอีก “เชี้ยเบลล์!!! มึงกวนตีนกูละ” ธันพูดพร้อมกับทำหน้าอยากจะฆ่าฉันให้ตาย “ไม่มีไรหรอกมึง เรื่องของผู้หญิง ๆ น่ะ แล้วนี่กินไรมายัง” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที กลัวธันจะสงสัยไปมากกว่านี้ “ยัง ตอนแรกจะไปกินกับเกรซแหละ มึงเสือกโพสต์แบบนั้นเลยรีบมาหาก่อน” ธันพูดเสียงเรียบพร้อมกับมองหน้าฉันนิ่ง ๆ ตึกตักตึกตัก... ฉันเบื่อตัวเองที่แค่เขาพูดแบบนั้น ใจก็เต้นแรงขึ้นมาดื้อ ๆ “กินไรอะ เดี๋ยวเลี้ยงเลย เป็นการไถ่โทษที่ทำให้เป็นห่วง” “ไม่รู้แล้วแต่มึงอะ” “งั้นไปกินร้าน Q กัน ไม่ได้ไปนานแล้วอะ” “เออเอาดิ แต่คือมึงจะไปชุดนี้?” ธันพูดพร้อมกับมองหน้าฉันแล้วมองชุดฉันสลับกัน ก็จะไม่ให้มองได้ไง ฉันใส่เสื้อชุดสีดำกับกางเกงขาวขาสั้น ก็คนมันอยู่ห้องเนอะ “บ้าหรอ เดี๋ยวขออาบน้ำแต่งตัวแป๊บ มึงก็นั่งเล่นเกมไปก่อน” ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้น แล้วรีบคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำทันที ใช้เวลาอาบน้ำไม่นานฉันก็ออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่จะใส่แล้วก็เดินมาแต่งหน้า นี่ถ้าเกรซมันรู้ว่าฉันไปกินข้าวกับธันมันคงอกแตกตาย “เบลล์ มึงจะนานไปล่ะ!!” ธันตะโกนพูดเขามาในห้องฉัน น้ำเสียงนี่คือไม่พอใจสุด “จะเสร็จแล้ว” ฉันตะโกนตอบธัน แต่มือก็ยังคงปัดแก้มอยู่ ปัง ๆ “เบลล์ นี่มึงทำไรเนี้ย กูหิวข้าว” ธันทุบประตูพร้อมกับตะโกนเข้ามา “แป๊บนึง” “แป๊บเหี้ยไร มึงจะเป็นครึ่งชั่วโมงล่ะ” “เสร็จแล้วววว รอนิดรอหน่อยไม่ได้เลยหรอคะ” ฉันพูดพร้อมกับเปิดประตู ธันมองหน้าฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ คือมันไม่เข้าใจอารมณ์ผู้หญิงอะ จะให้ไปหน้าสด ๆ อย่างนี้หรอ ไม่ได้ค่ะ ร้านอาหาร Q ร้าน Q เป็นร้านเนื้อย่างสไตล์ญี่ปุ่นผสมเกาหลีอะ บอกไม่ถูกรู้แค่ว่าอร่อยมาก พอมาถึงฉันกับธันก็สั่งชุดเนื้อที่ตัวเองชอบ พออาหารมาถึงธันกำลังลงมือย่างและกำลังจะคีบเนื้อเข้าปาก แต่ฉันห้ามไว้ก่อน “อย่าพึ่ง! ขอถ่ายรูปก่อน” ฉันพูดพร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นมา “ครับ ๆ เต็มที่เลยครับ” ธันพูดประชดฉันก่อนจะวางชิ้นเนื้อลงแล้วเท้าค้างรอ มือก็พลิกเนื้อย่างไปพลาง ๆ จุดประสงค์ในการถ่ายรูปของฉัน ฉันแค่ต้องการถ่ายอาหารแล้วติดแขนธันแค่นั้น ฉันอยากจะรู้ว่าเกรซมันจะดิ้นขนาดไหน “อะ กินได้” ฉันเงยหน้าขึ้นไปบอกธัน ธันทำหน้าเนือย ๆ ใส่ฉันก่อนจะลงมือกินอาหารตรงหน้า ส่วนฉันก็ลงรูปในไอจีก่อน ผ่านไปสักพักเพื่อนก็ต่างแห่กันมาคอมเม้นต์ ฉันนั่งอ่านคอมเม้นต์เพื่อนแต่ไม่ได้ตอบอะไร ฉันเชื่อว่าเกรซมันต้องเห็นแล้ว ฉันวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมก่อนจะลงมือกิน ฉันกับธันกินไปคุยไปตามประสา เสียงไลน์ธันเข้าตลอด แต่ธันก็ไม่ได้หยิบขึ้นมาเปิดดู ถ้าฉันเดาไม่ผิดคงเป็นเกรซแน่นอน พอกินข้าวเสร็จธันก็ชวนฉันไปกินไอติมก่อนกลับ พอกินเสร็จธันก็ขับรถมาส่งฉันที่คอนโด ฉันพาร่างตัวเองขึ้นมาบนห้อง ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าล้มตัวลงบนที่นอนพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเข้าแอพเล่นไรเรื่อยเปื่อย แล้วก็เข้าไปเช็คไอจี ฉันไล่ดูรูปไปเรื่อย ๆ แต่สายตาฉันกลับไปสะดุดเข้ากับไอจีธันที่โพสต์รูปแต่เป็นรูปฉัน ฉันยิ้มออกมาพร้อมกับกลิ้งตัวไปมาบนที่นอน มันเขินจนแก้มจะแตกอยู่แล้ว แบบนี้จะให้ฉันตัดใจจากเขาได้ยังไง T^T

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more