THE TWINS

Ang Lihim ng nakaraan

Chapter 5: Ang Lihim ng Nakaraan

Matapos ang emosyonal na pagharap kay Don Roberto, maraming bagay ang bumabagabag kay Syrene. Hindi siya makatulog sa hotel nang gabing iyon, iniisip ang mga susunod na hakbang. Ang ideya na siya ang nawawalang anak ng isang mayamang pamilya ay tila isang panaginip, ngunit kasama nito ang bigat ng responsibilidad at pag-amin sa masakit na katotohanan ng pagkamatay ng kanyang kakambal, si Serene.

Kinabukasan, nagbalik siya sa Yanzon Mansion, dala ang alon ng tanong at damdaming nais niyang mabigyan ng kasagutan. Ngayong alam na ni Don Roberto ang posibilidad ng kanilang kaugnayan, sumang-ayon siya na ibahagi ang ilang mga detalye tungkol kay Serene at sa kanilang pamilya.

Pagdating ni Syrene sa mansyon, sinalubong siya ng mabigat na katahimikan. Walang kaluskos ang buong bahay maliban sa marahang yapak ng mga kasambahay na abala sa kani-kanilang gawain. Nang pumasok siya sa sala, nakita niyang naroon si Don Roberto, hawak ang isang lumang album ng mga larawan.

“Halika, umupo ka,” tawag ni Don Roberto na may malumanay na boses. Hindi ito ang malupit na tono na kanyang narinig sa opisina kahapon. Ngayon, parang isang ama na sinisikap maging totoo sa kanyang anak. “Marami kang dapat malaman.”

Naupo si Syrene sa tabi ng matandang lalaki, na ngayon ay tila mas emosyonal habang binabalikan ang nakaraan. Isa-isa niyang pinakita kay Syrene ang mga lumang larawan ni Serene mula sa pagkabata—ang kanyang malalaking mata, ang kanyang masayahing mukha na tila walang bakas ng kalungkutan noong siya’y bata pa.

“Si Serene... siya ang pinakamamahal kong anak,” nagsimula si Don Roberto habang tumititig sa mga larawan. “Ngunit habang lumalaki siya, napansin ko ang pagbabago. Parang may malaking puwang sa kanyang puso na hindi ko maintindihan. Lagi siyang nag-iisa, malalim mag-isip, at hindi basta-basta nakikipagkaibigan.”

Habang kinukuwento ni Don Roberto ang buhay ni Serene, nararamdaman ni Syrene ang bigat ng mga emosyon. Hindi niya maiwasang isipin na dapat sana'y siya ang nasa tabi ng kakambal, kasama sa mga mahahalagang yugto ng buhay nito. Ngunit ang tadhana ay naging malupit at pinaghiwalay sila ng napakahabang panahon.

“Alam kong may problema siya sa eskwelahan,” patuloy ni Don Roberto. “Naging biktima siya ng bullying. Sinubukan ko siyang tulungan, ngunit tila hindi sapat ang pera at kapangyarihan upang maprotektahan ang sarili niyang damdamin. Nagsimula siyang mawalan ng tiwala sa lahat ng tao, maging sa amin.”

Napuno ng kirot ang puso ni Syrene sa bawat salitang binabanggit ni Don Roberto. Iniisip niya ang mga panaginip niya tungkol kay Serene—mga imahe ng paghihirap at kalungkutan. Tila ngayon ay mas naiintindihan na niya kung ano ang ipinahihiwatig ng mga iyon.

“Bago siya namatay, may ilang bagay siyang iniwan sa akin,” sabi ni Don Roberto, bumalik ang malamlam niyang tingin kay Syrene. “Mga lihim na hindi ko naintindihan noon, pero baka ikaw ang makakatulong sa akin na buuin ang larawan.”

Tumayo si Don Roberto at lumakad papunta sa isang maliit na cabinet sa gilid ng sala. Mula roon, kinuha niya ang isang maliit na kahon na tila napakatagal nang nakaimbak. Binuksan niya ito at inilabas ang mga sulat at diary ni Serene—mga pahina ng kanyang buhay na puno ng mga hinaing at paghihirap.

“Inilagay niya ang lahat ng sakit na naramdaman niya dito,” sabi ni Don Roberto habang iniaabot kay Syrene ang mga sulat. “Pero hindi ko kailanman nagawang basahin ang lahat. Napakasakit para sa akin.”

Dahan-dahang binuksan ni Syrene ang unang pahina ng diary ni Serene. Agad niyang nakita ang mga mabibigat na salita, puno ng poot at lungkot. "Hindi nila ako naiintindihan," nakasulat sa simula. "May mali sa akin na hindi nila nakikita. At ngayon, wala nang may pakialam."

Habang binabasa ni Syrene ang mga ito, ramdam niya ang bawat kirot at hinagpis ni Serene. Alam niyang hindi magiging madali ang mga susunod na hakbang, ngunit buo ang kanyang loob na ipagpatuloy ang laban na iniwan ng kakambal. Ngayon ay hindi na lamang siya gumagawa ng mga hakbang para sa sarili niyang paghahanap ng identidad—gumagawa siya ng paraan para maibigay ang katarungan na hindi nakuha ni Serene noong nabubuhay pa ito.

Matapos basahin ang ilang bahagi ng diary, tumingin siya kay Don Roberto. “Gusto kong ipagpatuloy kung ano man ang hindi natapos ni Serene,” pahayag niya. “At kahit gaano kahirap, hahanapin ko ang mga dahilan sa likod ng kanyang pagkamatay.”

Tinitigan siya ni Don Roberto, at sa unang pagkakataon ay nakita ni Syrene ang tunay na lungkot at pagsisisi sa mga mata ng matanda. “Kung iyan ang iyong desisyon, hindi kita pipigilan,” sabi nito. “Pero tandaan mo, marami kang haharapin. Hindi lahat ng totoo ay makakabuti sa iyo.”

Ngunit handa na si Syrene. Sa kanyang puso, nararamdaman niyang hindi lamang ito tungkol sa kanyang sarili o sa kanyang pamilya—ito ay tungkol sa hustisya para kay Serene, ang kakambal na hindi niya kailanman nakasama ngunit tila patuloy na kumakapit sa kanyang kaluluwa.

Sa mga araw na sumunod, nagpatuloy si Syrene sa kanyang pagbasa ng mga sulat at diary ni Serene. Natutunan niya ang higit pa tungkol sa mga taong naging bahagi ng buhay ng kanyang kakambal—mga kaklase, guro, at mga taong malapit dito. Isa sa mga pangalan na madalas na nababanggit sa mga sulat ay si Regina, isang estudyanteng tila may malaking kinalaman sa mga pahirap na dinanas ni Serene sa eskwelahan.

“Si Regina...” bulong ni Syrene habang sinusuri ang bawat linya sa diary. “Kailangan ko siyang makilala.”

Unti-unti, ang kwento ni Serene ay nabubuo sa isipan ni Syrene. Alam niyang hindi siya titigil hangga't hindi niya nalalaman ang buong katotohanan.

Ngayon, nagsisimula na ang kanyang misyon: ang paghahanap ng hustisya para sa kakambal na matagal nang wala, ngunit patuloy na nagbibigay ng gabay at lakas sa kanya mula sa kawalan.