6

1117 Words

6 เธอจะใจร้ายปล่อยเขากินคนเดียวได้หรือ... ใบบัวยกแก้วขึ้นจ่อปาก มันง่ายมากที่จะทำอย่างโจแนะนำ แต่เธอเลือก กรอกน้ำเข้าปากไปได้อึกหนึ่ง แก้วทั้งใบก็ถูกคว้าไปจากมือ “อึก...โจ” โจไม่พูดอะไร แค่ยกแก้วขึ้นดื่มอึกๆ จนหมดแก้ว ยิ้มกว้างส่งแก้วคืนรุ่นพี่ “โห หมดจริงอะน้อง พี่แค่ล้อเล่น” “มันรสแปลกดีครับ” รสแปลกเหรอ... รสชาติโคตรของโคตรแย่มากต่างหาก หากใบบัวก็ได้แต่ยืนอึ้งมองหน้าคนยิ้มตาหยี เธอยังอ้าปากไม่ได้ อ้วกจะพุ่งออกมารอมร่อแล้ว... ผ่านกิจกรรมวิบากรับน้องมาได้ ทุกคนต่างหายใจโล่งปอด เข้าสู่โหมดวิชาการกันมากขึ้น ปีหนึ่งทุกสาขาวิชายังต้องเรียนรวมกันวิชาพื้นฐาน คณะบริหารธุรกิจ นักศึกษาเกือบร้อยชีวิตทำให้ห้องเรียนคับแคบไปถนัดตา สิ่งที่เห็นได้ชัดคือ เริ่มมีการจับกลุ่มแบ่งก้อนกันมากขึ้น ใครอยู่กลุ่มไหน สนิทกับใคร แต่คนที่ไม่ค่อยสังกัดกลุ่มอย่าง โจ เพียว ภาสกลับได้รับความสนใจจากทุกกลุ่ม “ยืมเลกเชอร์” โจมักจะเลือกที่นั่งไม่ห่างจากกลุ่มของใบบัว “นายนี่ หัวดี แต่ทำไมไม่ชอบจดตอนอาจารย์สอน” คนถูกยืมบ่น มือก็ล้วงกระเป๋าหยิบสมุดเลกเชอร์วิชาที่แล้วมาส่งให้ “ชอบนั่งฟังมากกว่า แต้งกิ้วนะ” ได้สมุด โจก็หันกลับมาเมาท์กับกลุ่มเพื่อนผู้ชายต่อ นอกจากเพียวกับภาส พวกเขาเข้าได้กับเพื่อนๆ ทุกคนอยู่แล้ว “มึงนี่มีอะไรกะบัวปะวะ ทะแม่งๆ นะ” ใครสักคนแซวเบาๆ “เฮ้ย มีไรวะ” “ใบบัวน่ารักนะ” “อืม น่ารัก” ปากนิด จมูกหน่อย หน้าเรียวรูปไข่ ผิวใสยังกับผิวเด็กอ่อน โจคิดต่อในใจ “ก็แบบว่า ชอบเธอล่ะสิ” “ก็ไม่เกลียด” “ไอ้โจ!” เพียวอดรนทนไม่ไหว ฟาดผลัวะให้กลางกบาลด้วยเล่มหนังสือที่ม้วนเป็นแท่ง “โอ๊ย! เจ็บนะเว้ยไอ้เพียว หัวคนนะ ฟาดมาได้” เสียงโวยวายของเขาเรียกความสนใจจากสาวๆ ในห้องให้พากันหันมามองแววตายิ้มๆ บางคนก็หัวเราะออกมา บางคนก็ยิ้มมีเลศนัยแอบแฝง เขาเป็นผู้ชาย รู้ว่ารอยยิ้มของผู้หญิงมีแบบไหนบ้าง “ชอบก็บอกชอบ ชักช้า เดี๋ยวหมาคาบไปแดกหรอกมึง” ภาสสำทับ โจแอบหันกลับไปมองเธอ เขาไม่เถียงว่าใบบัวน่ารัก ถ้าได้เป็นแฟนกัน... มันก็.... คงดี...มั้ง ตลอดสัปดาห์มานี้ โจและเพื่อนๆ มักจะมารวมกลุ่มกับเธอเสมอ เรียนเสร็จมานั่งเมาท์โต๊ะเดียวกัน เที่ยงไปกินข้าวก๊วนเดียวกัน มันชวนให้รู้สึกแปลกๆ โดยเฉพาะเมื่อโจมักจะมานั่งข้างๆ ใบบัวลอบมองเสี้ยวหน้าคมคายที่กำลังจดจ้องคอร์ดบนหนังสือเพลง ในมือเขามีเมาส์ออร์แกนตัวเล็ก ขณะที่ภาสกำลังไล่เสียงกีตาร์ ส่วนเพียวนอนบนม้านั่งยาวเอาหนังสือปิดหน้าหันหัวมาทางเพื่อนๆ พวกเธอยึดโต๊ะนั่งอยู่ใต้ร่มไม้ริมบ่อบัวของคณะ ห่างจากตึกเรียนพอควร ฉะนั้นจึงไม่ต้องกังวลว่า เสียงจะรบกวนใคร ไม่ใช่มีแค่พวกเธอ เนื่องจากอาจารย์ยกคลาส แต่ละคนจึงเลือกมุมหาที่นั่งเมาท์นั่งเล่นกันตามอัธยาศัยระหว่างรอไปเรียนในช่วงบ่าย “พวกนายเล่นที่ผับไหนบ้าง” โยถามอย่างสนใจเมื่อรู้ว่า วงพีพีเจเล่นตามผับด้วย “บูมบูม พั้งก์ ฮอลีวู้ด” ภาสเป็นคนตอบ ผับสามที่ล้วนเป็นที่เที่ยวที่นิยมของวัยรุ่น แต่ละที่ก็อยู่ห่างกันไม่น้อย “ถ้าอยากดูพวกนายเล่นดนตรี พวกเราต้องไปเที่ยวผับพวกนี้ใช่มั้ย” หญิง เพื่อนร่วมชั้นปีส่งเสียงถามมาบ้าง สายตาที่มองภาสนั้นมันมีมากกว่าความชื่นชม “งั้นเดี๋ยวเล่นให้ฟัง เอาเพลงนี้” โจที่กำลังหมกมุ่นกับหนังสือเพลงพูดขึ้นบ้าง เลื่อนหนังสือเพลงให้ภาส “เอาจริงดิ” ภาสมองชื่อเพลงแล้วหัวเราะ หันไปดึงหนังสือที่เพียวใช้ปิดหน้าออก เพียวไม่ได้หลับ เขาแค่พักสายตา หากรับรู้ตลอดว่าเพื่อนๆ กำลังทำอะไร ภาสเป็นต้นเสียงด้วยกีตาร์ ใบบัวไม่ต้องพยายามนึกชื่อเพลง แค่อินโทรแรกก็รู้แล้วว่าเพลงอะไร เธอเป็นนักฟังเพลงตัวยงเชียวล่ะ โจให้จังหวะด้วยการเคาะหนังสือเพลงนั่นแหละ ปกติเขาเป็นมือกลอง ตอนนี้ไม่มีกลองจึงใช้การเคาะนิ้วแทน หากที่เธอไม่เข้าใจ ทำไมเขาจะต้องเบือนหน้ามามองเธอ แววตาคมนิ่งลึกอย่างบอกไม่ถูก เสียงนุ่มทุ้มของเพียวดังขึ้นเพียงช่วงแรกก็สะกดคนฟังให้ลืมต้นฉบับอย่างพี่เจมส์ไปเลย หลายๆ คนขยับเข้ามาฟังใกล้ๆ ทั้งยังปรบมือตามจังหวะไปด้วย หลายๆ คนพากันเงียบเงี่ยหูฟังหันหน้ามาทางนี้ ใบบัวคงไม่อะไรนัก หากว่ามือใหญ่ๆ ที่เคาะหนังสืออยู่เมื่อครู่จะไม่เลื่อนมาแตะมือเธอใต้โต๊ะ โจทำอะไร... เธอเงยหน้ามอง เขาก็ก้มลงมามอง เพราะนั่งข้างกัน... ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก “โจ” เพียวเรียกเพื่อนเหมือนเป็นสัญญาณส่งต่อไม้ของนักวิ่ง เพลงเข้าท่อนฮุก แทนที่จะเป็นเสียงร้องของเพียว กลับเป็นเสียงเมาส์ออร์แกนเพราะๆ จากโจแทน เพื่อนๆ มัวฟังการเล่นดนตรีสด คงไม่มีใครรู้ว่า หัวใจของใบบัวนั้นเต้นรัวขนาดไหน เพลงเบาๆ เคล้าเสียงกีตาร์ เสียงร้อง และเสียงเมาส์ออร์แกนแทบไม่เข้าหู เธอไม่กล้ามองใครเลย หลุบตาลงมองนิ้วใหญ่ๆ ที่แทรกเข้าผสานกับนิ้วเล็กๆ ของเธอ เพลงมันมีความนัย หรือโจตั้งใจจะเล่นเพลงนี้บอกอะไร โอย... ใจเต้นแรงแย่แล้ว ก่อนที่เธอจะขาดใจไปจริงๆ เพลงจบลง หากคนเล่นเหมือนตั้งใจขยี้อารมณ์คนฟังต่อด้วยเพลงเพื่อชีวิตความหมายลึกซึ้งอย่าง สุดใจ ของนักร้อง พงษ์สิทธิ์ คำภีร์ “...เพราะอยากมาหา” ถึงท่อนฮุกโจก็เป่าเมาส์ออร์แกนสลับเสียงทุ้มของเพียว หากมือเขาไม่ยอมปล่อยมือเธอ บ่อยครั้งที่ทอดสายตามองอย่างมีความนัย ใบบัวร้อนหน้าแทบไหม้ หากใจก็เผลอพลั้งไปกับเพลงเพราะกระทั่งเพลงจบ ภาสต่อจังหวะกีตาร์ด้วยเพลงร็อกหนักๆ หนังสือเพลงเล่มนั้นถูกมาตรงหน้าเธอ ร่างใหญ่หนาขยับเข้ามาใกล้ เอียงหน้ามาถามแววตาติดยิ้ม “อยากฟังเพลงไหน”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more