10
1039 Words
10
ใบบัวนิ่วหน้า ระยะห่างจากตึกถึงต้นหูกวางพอสมควร เธอยังเห็นว่าหมอนั่นก้มหัวตอบรับคำทักทายทั้งยิ้มให้รุ่นน้องที่เดินผ่าน เธอไม่อยากเห็นหน้าคนบ้านั่นนักหรอก พอๆ กับที่ไม่อยากให้เขาเห็นเธอ แต่คงเป็นไปไม่ได้ ถึงมหา’ลัยนี้ค่อนข้างใหญ่ มีหลายคณะ ทว่าแต่ละคณะก็มีตึกเรียนเพียงสองสามตึกเท่านั้น
“นายโจนี่เป็นคนยิ้มเก่งดีเนอะ ดูท่าจะเข้ากับคนอื่นง่ายดี” เสียงกุ้งดังมาเบาๆ
“หมอนั่นเป็นคนเฮฮาสนุกสนาน”
“ทำไมนายรู้อะเก่ง”
“เมื่อก่อนมันมากินเหล้ากับไอ้กานต์ที่บ้านบ่อย หลังๆ ไอ้กานต์มันย้ายมาอยู่หอเลยไม่ค่อยเจอ”
“กานต์น้องมึงน่ะนะ” ปาล์มถามย้ำ “ไมไม่เห็นเล่าให้ฟัง”
“กูไม่ได้สนิทอะไรกับมันนี่หว่า เคยกินเหล้ากันสองสามครั้งมั้ง มันเป็นพี่รหัสไอ้กานต์ แต่ก่อนไม่ค่อยเห็นมาป้วนเปี้ยนแถวนิติด้วย วันสองวันนี้มาบ่อย แปลก...”
ใบบัวเองก็เพิ่งรู้เหมือนกันเรื่องนี้ โลกมันกลมอย่างเขาว่าจริงๆ
“นายโจมาหาใครแถวนี้รึเปล่าก็ไม่รู้นะบัว...” อังตั้งข้อสังเกตน้ำเสียงเจือหัวเราะพลางปรายตามายังเพื่อนข้างกาย
ใบบัวรู้ตัวว่าเพื่อนแกล้งแซะตัวเองก็ทำหน้าเรียบตึง
“มาหาใครก็ช่างสิไม่เกี่ยวกับเราสักหน่อย บ่ายไม่มีเรียนแล้ว เรากลับก่อนนะ”
“อ้าว ไม่ไปดูหนังกับพวกเราเหรอ”
“ไม่ล่ะ เย็นนี้ต้องทำงาน”
แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาไปไหน ใครคนนั้นที่เธอไม่สนใจก็ขับรถปรี่เข้ามาจอดตรงหน้า
“บัว ขอคุยด้วยหน่อย”
ใบบัวอยากจะด่าให้นัก เพื่อนๆ พากันมองหน้าเธอยิ้มๆ ขนาดปาล์มที่ดูท่าไม่ชอบโจยังมองเธอตาเป็นประกายขบขัน
“งั้นพวกเราไปกินข้าวเที่ยงก่อนนะบัว ไปนะโจ”
“ครับ”
โจคลี่ยิ้มให้เพื่อนสาวทั้งสองของเธอ ทั้งพยักหน้าให้เก่งด้วย ฝ่ายหลังพยักหน้าตอบ
ใบบัวยืนหน้าตึงคอเชิด มือกอดหนังสือแน่น ไม่ยอมมองหน้าคมคายสักนิด
“หิวไหม ไปหาอะไรกินกัน”
“พูดเรื่องของนายมาเลยดีกว่า”
“ก็...” โจคลี่ยิ้มกวนๆ เห็นสีหน้าตึงๆ แล้วอยากแกล้ง “เนี่ยแหละธุระ ฉันมาชวนเธอไปหาไรกิน”
ใบบัวคอแข็ง เผลอตวัดค้อน
“ไม่ล่ะ ฉันจะกลับแล้ว”
เธอเริ่มนับหนึ่งในใจ ทำท่าจะเดินหนีคนก่อกวน หากเสียงห้าวเรียบหยุดไว้ก่อน
“เธอคงไม่อยากให้ฉันลากตัวเธอมาขึ้นรถในเวลาเที่ยงๆ แบบนี้หรอกใช่มั้ยบัว”
เวลานี้นักศึกษาชายหญิงต่างพากันทยอยออกมาจากตึกเพื่อไปโรงอาหาร เธอนึกภาพได้ไม่ยากว่า ถ้าเกิดการฉุดยื้อระหว่างเธอกับโจละก็ เธอคงได้เป็นท็อปปิกเรื่องเมาท์ระหว่างเวลามื้อเที่ยงวันนี้ของใครๆ แน่
โจยิ้มกริ่ม ยักคิ้วปับๆ ยื่นหมวกส่งให้ วันนี้ชาวนิติฯ สวมชุดพละ จึงไม่เป็นการยากสำหรับการนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์
ใบบัวมองหมวกนิ่งชั่วอึดใจ ก่อนมือเรียวจะยื่นออกไปรับอย่างจำใจ พลางคิดว่า แค่ที่เธอซ้อนรถออกไปกับเขา ก็คงเป็นหัวข้อให้คนพูดเคล้าข้าวกลางวันแล้วล่ะ เฮ้อ...
โจขับรถออกจากมอมาพักใหญ่โดยเลี่ยงไปใช้เส้นทางออกทางลำลูกกาแทนที่จะเข้ารังสิต เขาจอดแวะร้านสะดวกซื้อสิบนาทีก็ยัดถุงใหญ่ๆ ใบหนึ่งใส่มือเล็ก ดึงสมุดหนังสือของเธอออกไปยัดใส่กระเป๋าเป้ของตน พร้อมดึงเสื้อตัวหนึ่งออกมา
“ทำอะไร”
ใบบัวถามเสียงเขียว ไม่ชอบใจเป็นทุนเดิมที่เขามาทำตัวคล้ายจะรีเทิร์นกันแบบนี้
โจเลิกคิ้ว ตาพริบพราวเป็นประกาย สะบัดเสื้อยีนสีดำผ้าบางแต่นิ่มมือคลุมไหล่เล็ก หากไม่ติดว่า กลัวเธอจะถูกคนในคณะเมาท์หนักเกินไป เขาคงใส่เสื้อให้เธอตั้งแต่หน้าตึกแล้ว
“เธอก็ฉลาดนะ”
มือใหญ่บังคับให้เธอยอมสอดแขนเข้าไปในแขนเสื้อ ใบบัวหน้างอ ปั้นหน้าไม่พอใจสุดๆ หากในใจเธอนั้น หัวใจมันไหวรุนแรง
ไม่ใช่เพราะความใส่ใจนี่หรอกหรือที่ทำให้ครั้งหนึ่งเธอตกหลุมรักเขาหัวปักหัวปำ แต่คิดไม่ทันไร คำพูดโจมตีหัวใจอีกระลอกก็ดังขึ้นมา
“ไม่รู้จริงเหรอว่า ผู้ชายที่เข้ามาทำแบบนี้ด้วยต้องการอะไร”
เธอเม้มปาก ก้มหน้าหนีสายตาวาววามนั้น ตอกกลับเสียงเรียบ
“ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น...ที่ดี เขาคงอยากให้ผู้หญิงรู้สึกดีตอบ แต่พอเป็นนาย คิดดีไม่ได้เลยว่ะโจ”
“อคติไปมั้งเธอ”
“ความคิดคนมันห้ามกันไม่ได้ แล้วพฤติกรรมนายมันฟ้องโต้งๆ รึไม่ใช่”
โจหัวเราะ ใช้นิ้วดีดหน้าผากมนไปหนึ่งที
“มองกันด้วยหัวใจบ้าง”
“พอดีไม่มีใจจะมองเท่าไหร่ แค่ที่คนคนหนึ่งไม่เจอหน้ามาสามปี อยู่ดีๆ ก็โผล่มาวุ่นวายด้วยแบบนี้ คิดดีคงไม่ไหวมั้ง”
“ทำไมไม่คิดบ้างว่า ฉันแค่กลับมาที่ของตัวเอง”
เขาย้อน คราวนี้เสียงนิ่งมากขึ้น จ้องหน้านิ่งๆ
ใบบัวไม่ตอบ ไม่มองสบตาคู่นั้น มันราวกับพยายามจะบอกอะไร แต่เธอไม่อยากรู้เรื่องอะไรทั้งนั้น
หลังจากสามปี เขาจะมาพูดเหมือนเด็กชายที่หนีออกไปเที่ยวแล้วกลับบ้านไม่ได้!
ไม่ไหวจะเคลียร์หรอกแบบนั้น
“นายอาจจะกำลังยืนผิดที่ก็ได้”
โจทำเสียงบางอย่างในลำคอ ยกมือมาแตะปลายจมูกเธอเบาๆ ก่อนจะหันไปก้าวคร่อมรถมอเตอร์ไซค์อีกครั้ง
เธอสิ ยืนอึ้งไปหลายวินาที เขามือไวอะไรอย่างนี้ แล้วกล้าดียังไงมาแตะจมูกเธอเหมือนเมื่อก่อน ใจก็ดันเต้นระทึกขึ้นมาซะได้ หงุดหงิดตัวเองจริงเชียว
“ฉันไม่กินอะไรนะ จะกลับห้องเลย”
- Writer
