“หมอนั่นคงกะเอาจริง” อังแซวเพื่อนสาวยิ้มๆ
“มันกะจะฟันบัวจริงๆ มากกว่า”
“ไอ้ปาล์มปากหมาละ พูดอะไรเกรงใจเพื่อนมั่ง”
“พูดความจริงไง ยิ่งมันทุ่มเท่าไหร่ เธอต้องระวังตัวให้มากนะบัว หึหึ...”
ใบบัวตวัดตาขวางๆ มองปาล์ม รู้หรอกว่าเพื่อนแหย่ แต่คนฟังมันคิดมากนะ
ตอนนี้พวกเธอกำลังรอเรียนจึงนั่งเมาท์กันอยู่หน้าห้อง แถวหน้าของห้อง กลุ่มของเธอไม่ใช่เด็กหลังห้อง ไม่ใช่ว่าเก่งนะ กุ้งกับปาล์มสายตาไม่ค่อยดีแต่ไม่ยอมไปตัดแว่น เลยต้องยึดพื้นที่แถวหน้าใกล้กระดานไว้ก่อน
“บางทีเขาอาจจะอยากคืนดีกับเธอจริงๆ นะ” เก่งพูดขึ้นบ้าง “ผู้ชายถ้าไม่รักไม่ชอบคงไม่เสียเวลามาวอแวหรอก โดยเฉพาะคนอย่างหมอนั่น”
“นี่มึงจะอยู่ทีมไอ้เทพนั่นเหรอ”
“แค่พูดความจริงโว้ย”
สองหนุ่มเถียงกันเบาๆ ขณะที่สองสาวขยับเข้ามานั่งขนาบเพื่อนรัก
“ไม่อยากได้เลยอะ” ใบบัวมองโทรศัพท์แล้วทำหน้าหงุดหงิด ใจยังขยาดไม่อยากผูกพันไม่อยากกลับไปมีสัมพัน
