“ตามใจ เดี๋ยวหาเครื่องใหม่มาให้ ถ้าเธอขายอีก ฉันก็จะเอามาให้อีกเรื่อยๆ จนกว่าเธอจะยอมใช้”
บ้าไปแล้วไหม!
ป๋าเกินไปรึเปล่า!
เสียงเจี๊ยวจ้าวดูจะกลายเป็นเอกลักษณ์ประจำคลาสไปแล้ว ยิ่งถ้าเรียนร่วมคลาสกันทุกสาขา ระดับเดซิเบลจะเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า
โจมุดหัวลงใต้สองแขน แนบแก้มกับโต๊ะเลกเชอร์ หัวยังปวดตุบๆ แม้จะอัดยาไปแล้วก่อนเข้าห้องเรียน เจอเสียงรอบตัวนรกแตกเข้าไปอีก
อยากกลับบ้านนอนจริงๆ
“วันนี้โจมันเป็นไรวะ ซ่อนหน้าซ่อนตาดำไม่เฮฮากับเพื่อนฝูงเลย”
ใครสักคนเอ่ยถึงเขา ก่อนจะมีอาสามาเขย่าแขนที่พาดอยู่บนหัวเขาสองที
“ตัวร้อน ไม่สบายปะเนี่ย โจ โจ”
ไม่อยากขยับเลยให้ตาย แต่ก็ต้องยกหัวขึ้นมามองคนเรียก แล้วพบว่าเป็นโยนั่นเอง เธอยืนอยู่ข้างๆ มือยังแตะไต่ตัวเขาด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“มันสำออยเปล่า / ปกติระริกระรี้ยิ่งกว่าปลากระดี่ได้น้ำ”
เสียงพวกทโมนผู้ชายร้องแซวบ้าง สัพยอกว่า ยังกับว่าการป่วยไข้
