“ไปรถเมล์นะ ขับมอ’ไซค์ไม่ไหว”
“สตอฯปะ”
“ไม่ตอ ยังมึนๆ หัวอยู่”
ทันทีที่ก้าวออกจากตึก โจคว้ามือบางมากุม สอดนิ้วเกี่ยวกุมไว้ เดินเคียงกันออกไปหน้าปากซอยเพื่อรอรถเมล์
ใบบัวมองหน้าคมคายแล้วเห็นยังมีความอิดโรยจึงไม่ว่าอะไรอีก ดึงมือหนีก็ดึงไม่ได้ จึงเดินมองพื้นถนนแทน
เคยที่ไหน เดินจับมือกับผู้ชายแบบนี้ มันเขินจะตายอยู่แล้ว
แวะซื้อกาแฟโบราณกันคนละแก้ว รถเมล์ก็มาพอดี บนรถปรับอากาศสีเขียวอ่อนไม่ค่อยมีผู้โดยสารคงเพราะยังเช้าอยู่มาก ใบบัวเลือกที่นั่งติดกระจก โจนั่งลงข้างๆ
บรรยากาศยามเช้าริมคลองรังสิตยังเหมือนทุกวัน มีชาวบ้านริมคลองพายเรือเก็บผักบุ้ง เด็กนักเรียนตัวเล็กซ้อนมอเตอร์ไซค์พ่อแม่ไปโรงเรียน มีตลาดนัดริมคลองบางช่วง ภาพที่เธอคุ้นชินมาหลายปี ใบบัวดูดกาแฟไปตาก็จ้องมองนอกกระจกรถ แกล้งลืมร่างสูงข้างกาย
จวบกระทั่งรับรู้ถึงศีรษะที่พิงลงมาบนไหล่
“โจ นั่งดีๆ”
“ง่วง”
มารยาล่ะไม่ว่า ใบ
