“ไม่คิดเหมือนกันว่าเธอจะย้ายคณะมาเรียนสายนี้”
ถามออกมาแล้ว โจเป็นฝ่ายสะดุดลมหายใจตัวเอง พาลหมดความอยากอาหาร เพราะคิดว่าต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำให้ใบบัวย้ายคณะ ลึกๆ เขาคิดว่าตัวเองก็มีส่วนด้วยจึงไม่สบายใจ
ใบบัวเงียบไปอึดใจ แกะส้มลูกใหม่จนเสร็จ จึงมีเสียงตอบรับ
“คิดว่า มันน่าจะง่ายกว่าคำนวณตัวเลข” แล้วเธอก็หัวเราะ “ที่ไหนได้ ปวดหัวมากเลย”
โจยื่นมือข้ามโต๊ะไปจับข้างขมับนวดนิ้วหัวแม่มือลงไปเบาๆ พานให้สาวเจ้าชะงักมือที่กำลังจะส่งส้มเข้าปาก
“อย่าเล่นหัว”
“ทำไม มีครูรึไงจับไม่ได้”
เขาดึงมือออกแต่โน้มตัวลงไปงับส้มในมือบางแทน แกล้งรูดปากดูดเรียวนิ้วขาวด้วย
“เอ๊ะ”
“ส้มหวานดีเนอะ”
“ชอบทำตัวเป็นหมาจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เรื่อยเลยนะ”
“ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่หนูน้อยหมวกแดงจะยอมให้กินสักที เลยต้องตอดเล็กตอดน้อยประทังชีวิตไปก่อน”
“แหวะ พูดมาได้ ฝันเถอะย่ะ กินเสร็จเก็บด้วยแล้วกันจะนอนแล้ว” เมื่อเถียงสู้
