ใครสักคนในสองหนุ่มเย้า ใบบัวก็แค่ยิ้มนิดหน่อย ยกหนังสือที่ทำรายการเสร็จแล้วขึ้นวางบนเคาน์เตอร์ให้ ไม่คิดจะต่อความอะไร
“เดินบ่อยๆ ก็ต้องระวังนะครับน้อง อาจจะสะดุดตอได้”
โจเดินเข้ามาตอนไหนเธอไม่ทันมอง เขาเท้าศอกลงบนเคาน์เตอร์ ยื่นหนังสือเล่มหนึ่งส่งให้บรรณารักษ์จำเป็นเสน่ห์แรง “ยืม”
ใบบัวตวัดตามองดุๆ ดึงหนังสือไปทำรายการ พยายามไม่ต่อปากต่อคำ เห็นแล้วละว่าท่าทางของเขานั้นกำลังกวนแค่ไหน
“มหา’ลัยตอเยอะซะด้วยสินะครับ วันก่อนโน้นพี่คนสวยยังสะดุดจนแทบล้มหน้าคะมำ”
โจมองไอ้หนุ่มรุ่นน้องที่สวมเสื้อช็อปวิศวะลอยหน้าลอยตาพูดยิ้มๆ มันสบตาเขาไม่หลบไม่ต้องใช้ความสามารถก็รู้ว่ามันกำลังท้าทาย ความทรงจำในสมองเค้นมาได้ว่า ใบบัวเคยเล่าเรื่องรุ่นน้องหน้าตาดีช่วยไว้
โจหันกลับไปหาร่างบางที่ลุกขึ้นยืนส่งหนังสือให้ โน้มตัวไปพูดเบาๆ น้ำเสียงนุ่มลงหลายระดับ
“ต่อไปอย่างอนเดินหนีไปคนเดียวรู้ไหม ถ้าเธอเจ็บตัว
