4
1052 Words
4
“พี่โจ ใช่ไหมครับ”
พอนั่งปุ๊บ เด็กปีหนึ่งก็ถลันมาตรงหน้า ร้องถามเสียงตื่นเต้น ทำให้คนข้างกายเขาเงยหน้าขึ้นมาบ้าง
“ครับ” โจตอบรับ ปรายตามองตาเรียวรีที่เบิกกว้างขึ้น สีหน้าตกใจ แต่เพียงไม่นาน เธอก็เปลี่ยนเป็นเรียบเฉย ดึงหนังสือออกมาเปิดอ่าน
ใจเขามันกระตุกอีกแล้ว ทำไมนะอาการเมินๆ ที่ใบบัวทำถึงมีเอฟเฟกต์มาถึงเขาทุกที
“ผมชอบพวกพี่มากเลย โดยเฉพาะตอนพี่ตีกลอง มันสุดๆ เลยครับ”
“ใช่ๆ”
กลุ่มน้องปีหนึ่งผู้ชายเข้ามารวมตัวกันเมื่อมีคนหนึ่งกล้ามาทักเขา โจไม่ใช่คนหยิ่งอะไรอยู่แล้ว จึงคุยตอบโต้กลับไปพลางหัวเราะ ก่อนจะมีน้องๆ ผู้หญิงเลียบเคียงเข้ามาผสมโรงด้วย
คุยกับน้องๆ พักใหญ่ทุกคนก็พากันสลายตัวปล่อยให้เขามีเวลาส่วนตัว โจได้รู้ว่า อาจารย์ที่สอนจะเข้าเลต
“จะไม่ทักทายกันหน่อยเหรอ”
เมื่อไม่มีรุ่นน้องอยู่ใกล้ เขาจึงเปรยกับคนข้างกายเบาๆ รับรู้ถึงอาการคอแข็งของเธออย่างช่วยไม่ได้ นั่งใกล้กันขนาดนี้
“ถึงจะเป็นแค่... คนเคยรู้จัก ก็น่าจะทักกันตามมารยาทว่าปะ”
ใบบัวคอแข็งหน้าเชิด ใจเต้นระรัวเพิ่มอีกหนึ่งเลเวล หมอนี่ได้ยินที่เธอพูดตอนอยู่โรงอาหาร แต่ช่างสิ ใครจะสน เธอพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ เหลือบตามองหน้าคมสันอย่างเสียไม่ได้ นึกเสียใจที่เมื่อกี้เธอไม่พาตัวเองย้ายไปนั่งที่อื่น แต่คงแค่คิด น้องปีหนึ่งรุมล้อมเขาแบบนั้น เธอไม่มีช่องแทรกตัวออกไปอยู่ดี เพราะอีกด้านของเธอติดผนัง
เพราะงั้นที่ทำได้ก็คือ
“หวัดดีโจ” ส่งเสียงทักทายออกไปอย่างเรียบเฉยไร้อารมณ์ใด ผิดกับในอก ใจมันเต้นรัวขึ้น กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของผู้ชายผสมกลิ่นเหงื่อชวนให้อยากงดหายใจ ไม่ใช่เหม็น ได้กลิ่นแล้วรู้สึกแปลกๆ
ยัยใบบอน!
“ใบ...บอน...” โจเอ่ยชื่อเธออย่างยียวน หันมามองหน้าเรียบเฉยนั้นพร้อมหัวเราะ ยิ่งเขาเรียกเธอว่าใบบอน แม่เจ้าประคุณก็ยิ่งจิกตามองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
นี่ล่ะที่เขาต้องการ สนใจเขา มองเขา แม้เธอจะมองเพราะอยากข่วนหน้า เขาก็อยากให้มอง ดีกว่าทำเมินบึ้งตึงเข้าใส่
“กี่ปีก็ไม่เปลี่ยนเลยนะ”
เขารู้แล้วล่ะว่า ทำไมหงุดหงิด ทำไมว้าวุ่นเหมือนโลกทั้งโลกไม่เป็นดังใจ โรคที่เขาเป็นมันหาย เมื่อได้โยนคำว่า แค่คนเคยรู้จักใส่หน้าคนพูดบ้าง
“ขี้หึงเหมือนเดิม”
“นาย!”
วงหน้ารูปไข่ตวัดมามองจนผมยาวตรงสยายสะบัดเบาๆ ดวงตาคมขำแจ่มจ้าด้วยประกายความกราดเกรี้ยว โจยักคิ้วให้ ยิ้มท้าทาย ประมาณจะถามว่า รึไม่จริง!
ใบบัวได้แต่ฮึดฮัด สะบัดหน้าหนีไปทางอื่นแม้อยากจะฟาดปากบอนๆ นั่นให้เลือดกบปาก เขามีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้
เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว!
ไม่เป็น! มานาน....
“ที่จริงฉันก็พอรู้อยู่ว่านายมันปากหมา แต่ก็ไม่ควรจะพูดหมาๆ ใส่คนที่ไม่ได้คุยกันมาเกือบสามปีแบบนี้ปะวะ”
เสียงหวานแข็งแค่นว่าเบาๆ ขณะเก็บหนังสือซ้อนทับกันก่อนจะหอบขึ้นแนบอกด้วยแขนข้างขวา ร่างอรชรมีความสูงเกือบร้อยเจ็ดสิบลุกขึ้น ดันโต๊ะเลกเชอร์ให้เปิดทาง
โจยื่นขายาวออกมาขวาง เขาสูงกว่าร้อยแปดสิบนิดๆ มีท่อนขายาว แค่เบี่ยงเท้าเล็กน้อยก็บังช่องทางออกของเธอหมดแล้ว
“ปากดี หนีตลอด เก่งไม่จริงนี่หว่า”
ใบบัวกวาดตามองรอบห้อง เกรงว่า น้องๆ จะจับจ้องมองมา แต่ไม่มีใครทันสังเกตตอนเธอลุกยืน แต่หากยืนนานกว่านี้ล่ะไม่แน่
“ใครจะปากมอมตลอดศกเหมือนนาย”
“นั่งลงดีๆ ดีกว่าใบบอน รึอยากเป็นจุดสนใจ ฉันจะได้จับเธอให้นั่ง”
เสียงห้าวนั้นเรียบ คนพูดหลุบตาลงมองสมุดเลกเชอร์ที่เขากำลังจดบางอย่างลงไป ไม่ได้มองเธอ แต่ใบบัวรู้สึกจี๊ดๆ ที่ใจเหลือเกิน อีตานี่ต้องการอะไร จู่ๆ ก็มาแกล้งมาเนียนสนิท
โจผินตาคมเหลือบขึ้นมอง แววตาท้าทายแกมหยัน ขยับมือที่จับปากกาทำท่าจะเอื้อมขึ้นมาดึงเอวบาง
เจ้าของร่างอรชรยอมกระแทกตัวลงนั่งเบาๆ
“อย่า...คิดมาแตะ”
“หวงซะด้วย”
เขายั่ว หัวเราะในลำคอ อันที่จริงแค่รู้สึกขบขันอารมณ์ดี หากคนฟังคงเข้าใจว่าเขาอาจหัวเราะเยาะ เพราะหน้าใสแดงก่ำขึ้นมาอีกแล้ว
ใบบัวสะบัดหน้าเมินหนี ไม่ยอมมองคนข้างตัวอีก ภาวนาแค่ ขอให้หมดเวลาเรียนเร็วๆ มันเพราะเธอซิ่วจากคณะที่เคยเรียนไปเรียนนิติฯ ทำให้ต้องตามเก็บวิชาเลือกบางตัวที่ยังขาด อย่างวิชานี้
ความคิดคำนึงหวนไปถึงเรื่องเก่าๆ สาเหตุของการซิ่วก็ผุดขึ้นมาในหัวอย่างช่วยไม่ได้
โจลอบมองพวงแก้มปลั่ง ความใสสะอ้านของผิวแก้มหากจะมีเครื่องปรุงแต่งใดก็คงเป็นแป้งเด็กอย่างที่เธอชอบใช้ ถึงอย่างนั้น ผิวใสสว่างนวลเนียนมันช่างน่าสัมผัสเป็นที่สุด เขาแอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้าง ผมยาวตรงของเธอไม่ใช่สีธรรมชาติเหมือนเมื่อตอนเรียนปีหนึ่งแล้ว มันถูกทำให้สีอ่อนลง หากมองแล้วน่าจับต้องลูบไล้ความนุ่มนิ่ม
ผู้หญิงผมตรงยาวสลวยแบบนี้... มันทำให้ดูหวานขึ้น น่ากอดน่าจับมากขึ้น
ครั้งหนึ่ง... เขาก็เคยคิดแบบนี้
รวมพลที่ห้อง A2307
น้องเฟรชชี่ปีหนึ่งคณะบริการธุรกิจทุกคนรีบรวมตัวกันที่ห้องประชุมเพื่อฟังรุ่นพี่ชี้แจงถึงการกฎปฏิบัติและกิจกรรมต่างๆ ที่จะต้องทำ ภายในห้องชั้นล่างของอาคารหอประชุมประจำคณะเป็นห้องโล่งๆ ทุกคนนั่งกับพื้น โดยมีพี่ๆ ชายหญิงยืนอยู่หน้าห้อง บางส่วนยืนอยู่ข้างห้อง
- Writer
