วันวาน(ยัง)หวานรัก

3

3

เมื่อเช้าพระอาทิตย์ขึ้นทางเหนือรึเปล่านะ เธอตื่นไม่ทันโผล่หน้าออกไปดูด้วยสิ แต่มันต้องขึ้นทางทิศอื่นที่ไม่ใช่ทิศตะวันออกแน่ หรือแม่เหล็กโลกจะเปลี่ยนขั้วกัน คนที่ไม่เจอหน้ามามากกว่าห้าร้อยวันถึงได้โผล่หัวมานั่งกินข้าวประจันหน้าเธออย่างนี้

ใบบัวนึกฉุนในอก อึดอัดในใจ ภายนอกเธอไม่แสดงอาการอะไร ไม่สนใจเสียด้วยซ้ำ แต่เธอรู้แก่ใจดีว่า ใครคนนั้นยังมีอิทธิพลต่อความรู้สึกเสมอ

ทุกครั้งที่ได้ยินใครพูดถึงเขา โดยเฉพาะสาวๆ ไม่ว่าจะรุ่นพี่รุ่นน้อง เธอเป็นต้องคันยุบยิบในหัวใจ

หลายครั้งที่มองเห็นหน้าหล่อๆ นั่นไกลๆ จากความบังเอิญ ใจไม่รักดีมันมีอาการเสมอ

ผู้ชายขี้หลี มนุษยสัมพันธ์ดีกับสาวๆ ที่ไม่ใช่แฟน เธอลืมไม่ลงแน่

ใบบัวตอกย้ำบอกตัวเองว่า ที่ไม่ลืมเพราะเกลียด! ที่ใจกระตุกเพราะขยะแขยงแม้แต่การใช้อากาศร่วมหายใจ! เธอพาตัวเองออกมาให้ไกลจากผู้ชายเห็นแก่ตัว มักง่ายและเห็นแก่ได้คนนั้น

สามปี... นับแต่เลิกรากัน

สามปี... ที่เธอมองเขาแบบผ่านๆ

วันนี้ ผู้ชายคนนั้นกลับมานั่งตรงหน้าห่างจากเธอไปเพียงห้าโต๊ะกั้น

เขายังดูเหมือนเดิม สูงเหมือนเดิม... เจาะหูสองข้างแบบเดิม... ถือกระเป๋าใบเดิม... ใส่เสื้อผ้าสไตล์เดิมๆ เพิ่มเติมคือความคมเข้ม หุ่นมาดแมนมากกว่าผู้ชายเมื่อตอนเข้าเรียนปีหนึ่ง ตาคู่นั้นก็คล้ายดังว่า คมกริบกล้ามากกว่าเดิม ผมสองข้างเหนือใบหูถูกไถจนสั้นเตียน มีเพียงด้านบนที่ยังยาวและเจ้าตัวก็รวบมัดเป็นจุกไว้กลางหัว มองดูก็เท่อยู่แต่ดูกวนเบื้องต่ำไม่ใช่น้อย คงสไตล์นักดนตรี เธอเคยได้ยินสาวๆ หวีดเขามากตอนเปิดเทอมมาใหม่ๆ โจเท่อย่างนี้ หล่ออย่างนั้น เฟรนด์ลี่กับทุกคน

ได้ยินแล้ว เธอได้แต่เบ้ปาก อยากให้ไอ้พวกที่หวีดๆ นี่ได้อยู่ในสถานะแฟนของหมอนั่นบ้าง แล้วจะรู้ซึ้งว่า เวลาที่แฟนตัวเองไปเฟรนด์ลี่กับสาวๆ คนอื่น ความรู้สึกมันแย่แค่ไหน

“แก๊งสามเทพมาทำไรที่นี่นะ”

จิตติมาสะกิดเธอก่อนกระซิบกระซาบพอให้ได้ยินกันเพียงแค่ในโต๊ะ

ธนากรเอี้ยวตัวไปมองด้านหลังแวบหนึ่งก็ขยับแว่น ตอบเสียงเรียบ

“หาข้าวกินไง”

“แหม...อันนี้กุ้งรู้หรอกน่ะ เก่งละก็”

“สงสัยที่โรงอาหารคณะพวกมันไม่มีสาวให้อ่อยแล้วมั้ง ถ่อสังขารกันมากินถึงนี่” จักรีพูดขึ้นบ้างด้วยสำเนียงไม่ชอบใจไม่ปิดบัง

แก๊งสามเทพอินเตอร์มีคนกรี๊ดก็มีคนเกลียดหรือไม่ชอบขี้หน้าอยู่ไม่น้อย จักรีเป็นหนึ่งในกลุ่มที่ไม่ชอบ ไม่ชอบในความโดดเด่น เด่นเรื่องเรียน เด่นทั้งหน้าตา ยังจะเล่นดนตรีเก่งอีก

“โอ๊ย ไอ้ปาล์มถ้าพวกเขาอยากเรียกร้องความสนใจ โน่น... โรงอาหารกลาง รับรองสาวเพียบ จะถ่อสังขารมาหาของกินที่ป่าช้านิตินี่ทำไมยะ” อังคณาเหน็บเพื่อนชายด้วยปลายนิ้วไม่แล้วเหน็บด้วยน้ำเสียงซ้ำไปอีก “ว่าปะบัว”

เพราะเพื่อนเอ่ยชื่อเธอ อาจเพราะเพียวเพิ่งทักทายเธอไปก่อนหน้า ใบบัวเหลือบตาไปมองทั้งสามคนอีกครั้ง แน่นอนว่าเพื่อนในกลุ่มนี้รู้ว่าเธอเคยคบกับหนึ่งในนั้น หลายๆ คนรู้และหลายๆ คนก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

เธอไม่เคยลืม!

“ไม่รู้สิ พอดีไม่สนใจ ก็แค่...”

ตาสบตาคมแบบไม่ตั้งใจ ครั้งนี้เขาจ้องมาไม่หลบ เรื่องอะไรเธอต้องหลบหน้าหลบตาคนพรรค์นั้นด้วย

ใบบัวเชิดหน้า สบตาตอบ...

“คนเคยรู้จัก”

ผลสรุปของการนั่งจ้องตากันไม่มีใครแพ้ใครชนะ เพราะคู่ต่อสู้แต่ละฝ่ายถูกเพื่อนดึงให้ลุกเพื่อกลับเข้าเรียนในภาคบ่าย โจกลับมาคณะบริหารฯ ก่อนจะแยกกับเพื่อน แต่ละคนต้องเข้าเรียนวิชาเฉพาะของสาขานั่นเอง

ในระหว่างนั่งฟังบรรยายเกี่ยวกับการเงินธุรกิจ จิตใจที่เคยสงบราบคาบกลับว้าวุ่นอย่างบอกไม่ถูก โจอยากจะโทษว่าอะไรสักอย่าง แต่ไม่รู้จะโทษอะไรดี จึงผินหน้าออกไปมองวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างหลายครั้ง หมดคาบวิชานี้ เขายังมีเรียนต่ออีกชั่วโมงครึ่ง ตอนเย็นมีนัดเล่นดนตรีที่ฟิวเจอร์รังสิต เจ้าของร้านอยากให้พวกเขาลองเทสต์ฝีมือก่อนทำงานจริง เขาจึงนัดเพื่อนไปเจอกันที่นั่นเลย

ในหนึ่งสัปดาห์ จะมีวันที่เขาต้องเรียนควบสามวิชาอยู่หนึ่งวัน เนื่องเพราะ ที่ผ่านมาไม่ยอมเก็บวิชาเลือกตามโปรแกรม ปีนี้จะจบแล้วจึงต้องตามเก็บให้หมดในเทอมนี้

ห้องเรียนวิชาภาษาอังกฤษเพื่อธุรกิจเป็นตึกขนาดสามชั้น เขาคงเป็นลุงปีสี่เพียงคนเดียวที่ต้องมาเก็บวิชานี้กับพวกปีหนึ่ง โจคิดอย่างเซ็งๆ หรือวันนี้มันเพราะเขาเซ็งมาทั้งวันก็ยากจะบอก

แต่แล้ว เมื่อเข้ามาในห้องเรียนความอึมครึมในอารมณ์ก็เปลี่ยนไป

ใบบัว...

ร่างอรชรนั่งอยู่เกือบหลังสุด โต๊ะเลกเชอร์จัดแบบอัฒจันทร์ นั่นคือ จัดที่นั่งแบบขั้นบันไดแบบในโรงหนัง ไล่ระดับลงมาเรื่อย ด้านหน้าต่ำสุด มีประตูทางเข้าทางเดียว

เธอไม่ได้มองใคร ก้มหน้าเขียนอะไรสักอย่างลงสมุด ร่างสูงเดินเอื่อยกวาดสายตาไปในห้องนั้น นักศึกษาส่วนใหญ่เป็นรุ่นน้องปีหนึ่ง ทั้งหญิงชายต่างมองมาที่เขาอย่างสนใจ โจเพียงยิ้มพยักหน้าทักทายบ้าง ขาก้าวขึ้นไปเรื่อยๆ เขาจงใจนั่งลงข้างๆ ร่างอรชร

“พี่โจ ใช่ไหมครับ”

พอนั่งปุ๊บ เด็กปีหนึ่งก็ถลันมาตรงหน้า ร้องถามเสียงตื่นเต้น ทำให้คนข้างกายเขาเงยหน้าขึ้นมาบ้าง

“ครับ” โจตอบรับ ปรายตามองตาเรียวรีที่เบิกกว้างขึ้น สีหน้าตกใจ แต่เพียงไม่นาน เธอก็เปลี่ยนเป็นเรียบเฉย ดึงหนังสือออกมาเปิดอ่าน

ใจเขามันกระตุกอีกแล้ว ทำไมนะอาการเมินๆ ที่ใบบัวทำถึงมีเอฟเฟกต์มาถึงเขาทุกที