วันวาน(ยัง)หวานรัก

2

2

“กูลืมได้ไงนะว่า ใบบัวเรียนอยู่คณะนี้”

“เออ แล้วไงวะ”

คนปากแข็งยังทำทีตักข้าวเข้าปาก แต่สโตรกการตักที่ไวเกินไป มันส่อพิรุธชัดเจน

ภาสเลื่อนแก้วน้ำให้เพื่อน ไม่พูดแซว แต่แววตาทอประกายรู้ทัน

เพียวตักข้าวจานของตัวเองใส่ปากบ้าง ได้กาแฟขมๆ และยำรสจัดทำให้สมองเขาสว่างวาบมากขึ้น

“ภาสเมื่อคืนมึงกับเธอคนนั้นออกไปทำไรนอกห้องตั้งนาน” เขานึกชื่อผู้หญิงสองคนนั้นไม่ออกแล้ว

“เธอเข้าห้องน้ำ กูก็ดูดบุหรี่”

โจหรี่ตามองหน้าพวกมันคนละที ไอ้เพียวมันนึกไงถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา

เมื่อคืนพวกเขาไปคุยเรื่องเล่นดนตรีกับพี่เจ้าของผับไลออนบูมบาร์ที่ฟิวเจอร์รังสิต ต่อจากนั้นก็นั่งกินเหล้ากันต่อจนได้รู้จักกับผู้หญิงสองคน เธอเรียนมหา’ลัยแถวนั้น ด้วยความห่ามบวกเมาของเขาเองที่พาพวกเธอกลับบ้านด้วย มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก ปกติเวลากินเที่ยวได้เจอคนต้องตามักจะมีเรื่องสัมพันธ์ชายหญิงตามวิสัยวัยรุ่น เมื่อคืนเขาเมาแต่ไม่ได้ขาดสติ ไอ้เพียวมันก็เมา ไอ้ภาสคงแค่กรึ่มๆ

“ชื่ออะไรนะที่ผมยาวหยิกอะ”

“ฟาง”

เพียวมันยังจ้อไม่เลิกทั้งที่ข้าวเต็มปาก

“เออนั่นแหละ จำได้ว่าเรียนนิติฯ รึเปล่าวะ มึงว่าแปลกมั้ย กูเห็นเที่ยวทีไร ไอ้โจมันก็มักจะมองแต่สาวผมหยิก อกโตๆ หน้าคมๆ”

“อืม...”

ภาสครางรับในลำคอ กวาดข้าวในจานหมดก็คว้าขวดน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม

โจขมวดคิ้ว วางช้อนไปตอนไหนไม่รู้ คว้าขวดน้ำมาเปิดดื่มมั่ง ชักจะมองรูปการออกเลาๆ ละว่า ไอ้เพียวมันกำลังจะสื่ออะไร

อ้อ ไม่ต้องแปลกใจหรอก หากจะได้ยินกลุ่มผู้ชายเมาท์เรื่องสาวๆ ที่เคยพบ เคยคบหรือเคยมีอะไรกัน มันเป็นเรื่องปกติธรรมดาเช่นที่ผู้หญิงเมาท์ถึงหนุ่มๆ นั่นแหละ ไม่ใช่ผู้ชายจะกินที่ลับไขที่แจ้งเพียงแต่มันเป็นวิสัยของมนุษย์ที่จะเอ่ยอ้างถึงเหตุการณ์เรื่องต่างๆ เอามาเล่าสู่กันฟัง แสดงความคิดเห็นแบบที่เรียกว่าเมาท์มอยด์ เพียงแต่จะมีความต่างตรงรายละเอียดว่าผู้ชายพวกนั้นจะลงลึกเรื่องที่พูดคุยขนาดไหน และในสถานที่สาธารณะเช่นนี้ เขาเชื่อว่าไอ้เพียวมันคงไม่พูดอะไรโต้งๆ และมันไม่ใช่วิสัยของกลุ่มเขาอยู่แล้ว

“ตอนที่อีกคน...”

“เตยหอม” ภาสต่อให้

“เออ ตอนที่เตยหอมพูดโพล่งขึ้นมา แม่งทำกูนี่หดเลย”

รึเขาอาจจะคิดผิด ไอ้เชี่ยเพียวมันร้าย

โจคิดเงียบๆ แต่สายตาไม่เงียบ บ่อยครั้งเกินจะนับที่ตาไม่รักดีเฝ้าเหลือบแลไปทางใครบางคน ผู้หญิงสาวที่เขายังจำได้ในความทรงจำ รูปร่างไม่ได้แบบบางแบบที่เรียกว่าเอวบางร่างน้อย เธอสูงประมาณไหล่ของเขา อรชรแต่ซ่อนรูป มีเนื้อมีหนังแต่ไม่ใช่อวบอัด ผมยาวตรง ด้านหน้าถูกรวบไปมัดจุกไว้กลางหัว เปิดดวงหน้าเรียวรูปไข่ อวดผิวแก้มบางใส วงหน้าขาวสะอ้านไร้การแต่งเติม ดวงตาที่เขาจำได้ว่าไม่ได้สีดำสนิทเป็นสีน้ำตาลเข้มไม่เหลือบแลมาทางโต๊ะพวกเขา เธอสนใจแค่การกินสลับกับพูดคุยเล่นกับเพื่อนๆ ในกลุ่ม

สามปี... รึเกือบๆ สามปี นับแต่เลิกคบกัน เธอไม่ได้เปลี่ยนไปสักนิด หมายถึงรูปร่างไม่เปลี่ยน โดยเฉพาะตรงนั้น ท่อนบนของร่างกายไม่มีความอวบอึ๋มล้นเหลืออย่างผู้หญิงหลายๆ คน

“มึงจะพูดเรื่องนี้ทำเหี้ยไรวะไอ้เพียว”

โจดึงสายตากลับมาจ้องหน้าเพื่อน คำรามใส่มันเบาๆ โต๊ะที่เขาเลือก ไม่หลบมุมแต่ก็ไม่ได้อยู่ใจกลางกลุ่มนักศึกษา มันแน่นอนที่นักศึกษาสาวๆ จะสนใจพวกเขา พยายามมอง พยายามส่งสายตาให้อยากทำความรู้จัก นักศึกษาชายนั้นมองแต่ด้วยความหมั่นไส้ หากน้อยนัก ที่จะมีชายหรือหญิงใจกล้ามากๆ เข้ามาทักถามหรือมานั่งใกล้ๆ โดยเฉพาะทั้งโรงอาหารมีที่ว่างเยอะแยะขนาดนี้

พวกเขาดังก็จริง แต่นี่ชีวิตจริง ไม่ใช่ซีรีส์ญี่ปุ่นที่สาวๆ จะได้วิ่งมารุมล้อมหน้าหลังร้องกรี๊ดวี้ดว้าย

เพียวหัวเราะ ขำทั้งเพื่อน ขำทั้งเรื่องเมื่อคืนที่นึกออก จะไม่ให้ขำได้ไง เคยมีไหม หิ้วสาวๆ ไปด้วยเพื่อเล่นจ้ำจี้มะเขือเปราะกะเทาะหน้าแว่น แต่แม่สาวผมสั้นตัวเล็กน่ารักกลับร้องโพล่งขึ้นมาดังๆ ว่า ปวดขี้! ขณะที่ไอ้โจมันกำลังบิวต์สาวอีกคน

เหมือนภาสจะคิดเรื่องเดียวกัน จึงได้หัวเราะออกมาเบาๆ

โจถลึงตามองเพื่อนรักทั้งสอง สมองพลันนึกย้อนไปเรื่องเมื่อคืนเหมือนกัน เขามันหื่น เขามันชั่ว เขามันเลว เขายอมรับ พูดได้ว่า มีสาวมาถึงปากยากนักจะไม่กิน ต่อให้มีเพื่อนอยู่ด้วย การมีเซ็กซ์กับสาวก็ไม่เป็นปัญหา เขาไม่เคยอายเพื่อน ไม่เคยหวง ก็มีบ้างบางครั้งที่เพื่อนจะร่วมแจมด้วย สาวๆ พวกนั้นไม่ใช่แฟน แค่เจอชั่วครั้งถูกใจกันชั่วคราวแล้วเขาจะหวงเพื่ออะไร แต่เมื่อคืน เตยหอมทำให้ไอ้เลวหน้าหื่นอย่างเขาหื่นหดไปเหมือนกัน ช่วงเวลาที่ภาสตามเตยหอมออกไปนอกห้อง เขาทำแค่เพียงนอนลูบผมฟางอย่างนั้น ส่วนไอ้เพียวหันหน้าเข้าผนังนอนนิ่งไปเหมือนกัน เออ... นึกขึ้นมาแล้วก็ชักขำเหมือนกัน

“ถ้ามึงเป็นแฟนกับเตยหอมจริงๆ กูสัญญาเลยจะล้อเรื่องนี้ยันลูกพวกมึงโตแน่” โจหันไปพูดกับภาสด้วยเสียงที่แค่นเค้น

ไม่ใช่สิ่งที่เตยหอมพูดโพล่งออกมาแต่พฤติกรรมของเธอมันทำให้เขาคิดถึงใครบางคน

บางคนที่.... ตาคมเหลือบแลไปยังใบหน้าใสกระจ่างที่อยู่ห่างช่วงโต๊ะห้าตัว

บังเอิญว่า ใครคนนั้นเหลือบตามองสบมาพอดี...