12
1030 Words
12
“ตายล่ะ โอ๊ะ...”
ใบบัวดึงประตูปิด ครั้นหมุนกลับก็ชนเข้ากับกำแพงเนื้อหนาๆ เข้าอย่างจัง
“ซุ่มซ่ามจริง”
มือใหญ่จับไหล่เธอทั้งสองข้าง ช่วยให้ทรงตัวได้เร็วขึ้น
ใบบัวครางเบาๆ จับนวดจมูกตนเอง พร้อมกับตาเบิกกว้างมองหน้าหล่อๆ ตรงหน้า
เขาถือวิสาสะ บิดลูกบิดประตูเปิด ดันร่างเล็กกว่าเข้าไปก่อน
“นาย! ตามฉันมาทำไม”
“ตามมาเอาคำขอบคุณมั้ง” โจตอบกวนๆ เลิกคิ้วยียวนใส่ตากลมโต หากพอเธอค้อนทำท่าจะแปลงร่างเป็นแม่ไก่ เขาก็หัวเราะ “เธอลืมหนังสือ”
เขาดึงกระเป๋าเป้มาด้านหน้า เปิดหยิบสมุดหนังสือส่งให้
ใบบัวรับไปกอดไว้กับอกทันที
“ขอบใจ ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว”
โจเลิกคิ้ว ถอยหลังมายังประตูที่ยังเปิดค้างไว้ ตาคมไม่ได้ละจากหน้าใส เขาจับประตู เธอมองไม่กะพริบ เขาดันมันปิดอีกครั้งพร้อมกดล็อก
หน้าใสเลิ่กลั่กก้าวเท้าถอยทันที
“กลับไปได้แล้ว”
โจเพียงกระตุกยิ้มมุมปาก เบี่ยงสายตาไปกวาดมองห้องสี่เหลี่ยม... ห้องเดิม ห้อง...ที่เขาจำได้ไม่เคยลืม ทุกอย่างในห้องยังเหมือนเดิม ตู้ไม้ โต๊ะเครื่องแป้ง เตียง พัดลมติดผนัง ยังเป็นชุดเดิม เพียงแค่ย้ายจากมุมเดิมๆ เขาจำได้ว่าเจ้าของห้องชอบเหลือเกินกับการเปลี่ยนมุมเตียงนอน สัปดาห์นี้ตั้งด้านนี้ อีกสองสัปดาห์มันอาจจะเปลี่ยนไปมุมโน้น นอกจากเฟอร์นิเจอร์หลักๆ ที่เห็น เขาพบว่ามีโทรศัพท์บ้านวางอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่น รูปทิวทัศน์ท้องทุ่งข้าวเขียวที่มีฉากหลังเป็นพระอาทิตย์กำลังจะตกดินรูปใหญ่ยังแปะผนังอยู่จุดเดิม
“รูปนี้ สวยเหมือนเดิมนะ”
ใบบัวเม้มปาก ปรายตามองรูปแวบเดียว
“ตั้งใจแกะทิ้งไปแล้ว พอแกะไปมุมหนึ่งผนังเป็นรอยกาวเลยแปะไว้เหมือนเดิม ตอนย้ายออกจะได้ไม่ถูกเจ้าของหอปรับมากเรื่องทำผนังเขาสกปรก”
“เหรอ...”
เขาหันมาถามเสียงยานคางและสีหน้าขบขัน ใจชุ่มชื้นมากขึ้นเมื่อได้เห็นรูปที่เขาถ่ายเองกับมือยังติดอยู่ที่เดิม หันไปมองรูปอีกครั้ง กิจกรรมยามว่างอย่างหนึ่งที่เขาชอบนอกจากการเล่นดนตรีก็คือการถ่ายภาพ ส่วนใหญ่เป็นภาพวิวทิวทัศน์
ใบบัวหน้าร้อนซ่าน อับอายและนึกเสียใจที่เธอไม่ฉีกรูปนี้ทิ้งไปซะ
ใครจะคิดว่า วันหนึ่งเจ้าของภาพถ่ายจะกลับมายืนตรงนี้อีกครั้ง
“นายควรกลับได้แล้วนะ ฉันเป็นผู้หญิง มีผู้ชายมาอยู่ในห้องแบบนี้มันดูไม่ดีนักหรอก”
เธอไล่อีกครั้ง หวังว่ามันจี้ทิฐิในใจของอีกฝ่ายแล้วรีบออกไปจากห้องเธอ อีกอย่างท้องไส้เธอก็แทบจะบิดขาดแล้วตอนนี้เพราะความหิวข้าวกลางวัน
โจขยับออกห่าง เธอใจชื้นนิดหนึ่งเข้าใจว่าเขากำลังจะหันหลังกลับ ที่ไหนได้ ร่างสูงสมาร์ตนั้นกลับยัดถุงจากร้านสะดวกซื้อใส่มือเธอ ก้าวลึกเข้าไปในห้องอีกนิด โยนกระเป๋าเป้ลงบนเตียง ทิ้งตัวลงนอนเสียอย่างนั้น
“นายโจ...”
“ข้างนอกร้อน ขี้เกียจขับรถตากแดด”
“แต่นายจะมานอนห้องฉันไม่ได้”
“ทำไมไม่ได้ ทำยังกับไม่เคยนอน อ้อ...รึเธอหิว ในถุงยังมีโบโลน่ากับขนมนิดหน่อย กินได้เลย ฉันไม่หวง”
“ฉันไม่...”
ใบบัวตั้งท่าจะปฏิเสธ มือเธอกลับถูกจับ ก่อนได้สะบัดมือออก ร่างทั้งร่างเซแซดจากแรงกระตุกรั้ง ล้มทับร่างหนาใหญ่ลงไปบนเตียง
“โอ๊ะ...”
“นายโจ!”
โจดีดตัวลุกตาม มือหนึ่งรวบเอวบาง อีกมือจับมือเล็กที่พยายามฟาดเนื้อตัวเขาเอาไว้
“ทำไมเดี๋ยวนี้เธอโหดจังวะ”
“หึ ปล่อยฉันนะ มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย”
“หิวอะ เมื่อกี้กินยังไม่อิ่มเลย”
เขาทำหน้ามึนไม่สนเสียงไล่ คว้าถุงร้านสะดวกซื้อที่เธอทำหล่นบนเตียงไปเปิดด้วยมือข้างเดียว อีกมือยังไม่ปล่อยจากคนตัวเล็กกว่า
“กินไหม”
เขาหยิบโบโลน่าอีกชิ้นขึ้นมา ก็จำได้หรอกว่า คนตัวเล็กชอบอาหารประเภทนี้มากแค่ไหน
“ฉันไม่กิน ปล่อยฉัน!”
ใจเธอแทบจะหลุดออกมานอกอกแล้ว ใบบัวคิดฉุนๆ ทั้งอึดอัด ทั้งคับแค้นกับความคุกคามที่ได้รับ
โจส่ายหน้ายิ้มๆ เอ็นดูในความปากแข็งของสาวเจ้า เธอไม่กินเขาไม่ว่า ยัดโบโลน่าเข้าปากทั้งแผ่น เคี้ยวตุ้ยๆ พลางทำเสียงทำหน้าว่าอร่อยเหลือเกิน
ใบบัวอยากจะกรี๊ด แต่ก็กลัวว่าคนในตึกจะแตกตื่นจึงได้แต่จิกตาจิกมือหยิกเอวใหญ่เพื่อให้เขาปล่อยเธอสักที
“อะไร อยากกินแล้วเหรอ”
โจกลับยิ่งทำหน้าระรื่น หันมาถามสีหน้าเปื้อนยิ้ม เขาส่งโบโลน่าเข้าปากตัวเองไปอีกครึ่งชิ้น หากที่ทำให้ใบบัวใจกระตุกวาบ ร่างกายสะดุ้งเฮือก มันเพราะการพุ่งเข้ามาของใบหน้าคมคาย ปากได้รูปนั้นก็แนบลงบนปากเธอแบบรวดเร็ว
“ฮื้อ”
เธอดิ้นอึกอัก เม้มปากแน่น มือหนาก็เลื่อนมาลูบใต้แนวคาง ก่อนที่นิ้วแข็งเหมือนคีมเหล็กจะบีบกรามเธอเบาๆ ฝ่ามือใหญ่เลื่อนไล้ลูบคลำบั้นเอวและสะโพกอย่างไม่เกรงใจเจ้าของ
“อื้อ”
ใบบัวเผลออ้าปากเพราะอยากร้องท้วง เจ้าของกินชิ้นนุ่มจึงถูกดันเข้าปากทันที กลีบปากเธอถูกเม้มดูดหนักๆ อีกครั้งก็ถูกปล่อย
โจตะครุบมือปิดปากเธอไว้ทันก่อนที่เธอจะได้คายมันออกมา
“เคี้ยวแล้วก็กลืน ถ้าเธอคายทิ้งฉันจะป้อนเธอแบบนี้ทุกครั้ง อยากลองก็เอา”
ใบบัวตัวแข็งค้าง ตาโตจ้องหน้าคมที่ยังระบายยิ้มอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ จะคายทิ้งก็ไม่กล้าเสี่ยง กลัวอาการหมาบ้าของคนตรงหน้ากำเริบ
“นั่นล่ะ ดีมาก”
- Writer
