วันวาน(ยัง)หวานรัก

13

13

“นั่นล่ะ ดีมาก”

เขาชมเปาะ เมื่อเห็นว่าสาวเจ้าเคี้ยวและกลืนมันลงไปในที่สุด “แบบนี้สิค่อยน่ารัก”

มือใหญ่เลื่อนออกจากปากนุ่ม ไล้นิ้วหัวแม่มือบนกลีบปากล่างแผ่วเบา

“ฉันรู้ว่าเธอหิว ถ้าไม่อยากกินไอ้นี่ก็บอกเดี๋ยวพาออกไปหาอะไรกิน แต่อย่ามาไล่กันนักเลย เพราะถึงเธอจะไล่จนปากเปียกปากแฉะฉันก็ไม่ไปหรอก”

แก้มแดงแปร๊ด ตาโต อาการตื่นตระหนกเกินเหตุ ปฏิกิริยาตามธรรมชาติแบบนี้เองที่ทำให้เขาคิดถึงเธอขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย คืนนั้น... เขาเห็นมันจากเตยหอม ผู้หญิงที่ไอ้ภาสสนใจ แม้จะมึนแต่เขาไม่ได้เมามากซะจนตกสังเกต มันยิ่งกระตุ้นให้คิดถึงคนตรงหน้าตอนนี้ ผู้ชายแบบเขามองปราดเดียวก็รู้ว่าอย่างไหนธรรมชาติและอย่างไหนมันคือการปรุงแต่ง...

ใบบัวผลักอกกว้างเต็มแรง ครั้งนี้เธอหลุดออกจากพันธนาการได้ง่ายดาย จะว่าเพราะใช้แรงไปเยอะหรือเพราะอีกฝ่ายจงใจปล่อย เธอไม่รู้ พอหลุดจากวงแขนแข็งแกร่ง เธอก็ฉีกตัวหลบไปยืนห่างจากเตียงไกลลิบ

“นายมันเห็นแก่ตัว”

“คงงั้น”

เขามันเห็นแก่ตัวอย่างเธอว่า รู้เต็มอกนั่นแหละ จะมีผู้หญิงดีๆ ที่ไหนไม่มีปฏิกิริยาเหมือนใบบัว เมื่อคนที่เลิกคบกันไปเกือบสามปี จู่ๆ ก็กลับมาวอแวด้วยแบบถึงเนื้อถึงตัว

แล้วจะให้เขาทำยังไง จู่ๆ ก็คิดถึงเธอฉิบหาย รู้แต่ว่าอยากเห็นหน้า อยากอยู่ใกล้ อยากทำอะไรๆ ที่เคยทำด้วยกัน เขาเลยต้องหน้าด้านมาเจอนี่ยังไง

โจทำทีเป็นเลิกสนใจเจ้าของร่างอรชรนุ่มอุ่น กรุ่นกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ได้จากการใกล้ชิดเมื่อครู่ทำเขาป่วนปั่นในช่องท้อง แต่เพราะไม่อยากทะเลาะยืดยาวต่อไป จึงพลิกตัวหันหลังให้ หลับตาลง...

ช่างเหตุผลห่าเหวทั้งโลกเถอะ

ใครไม่เป็นเขาไม่รู้หรอก

เรื่องของหัวใจ มันไม่มีเหตุผลรองรับนักหรอก!

ใบบัวเม้มปากแน่น ตัวสั่นจนต้องกำมือแน่นเพราะความโกรธ เธอมองร่างหนาบนที่นอนแล้วอยากจะถลาเข้าไปทุบ ตบ ตี ลากคนหน้าด้านไปโยนทิ้งนอกห้อง แต่... เธอรู้จักเขาดีเกินไป โจไม่ใช่ผู้ชายที่มีแค่มุมสนุกสนานเฮฮา เขายังมีมุมร้ายๆ เอาแต่ใจซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้าเปื้อนยิ้มนั้น และเธอก็ทำอะไรเขาไม่ได้เสียด้วย

ดูอย่างตอนนี้เป็นไร ขนาดว่าถูกล่วงล้ำระรานความเป็นส่วนตัวอย่างหน้าด้านๆ เธอยังไม่มีปัญญาจะทำอะไรเขาได้ ได้แต่คิดขุ่นเคืองคับแค้นในอกจนเส้นเลือดในสมองจะแตกอยู่แล้ว

อาการนอนนิ่งเงียบ ร่างกายหนาใหญ่ไหวเบาๆ จากการหายใจสม่ำเสมอบอกได้ว่าเขาหลับไปแล้ว ใบบัวก็หิวจนตาลายแล้ว เธอเดินเบาๆ หรือจะเรียกว่าย่องเงียบๆ มาใกล้เตียงนอน เก็บสมุดหนังสือที่หล่นร่วงกระจายจากการยื้อยุดกันเมื่อครู่ใหญ่ และคว้าถุงของกินถือไปนั่งที่โต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็ก ทนเสียงเรียกร้องของท้องไม่ไหวจึงหยิบโบโลน่าพริกของโปรดขึ้นมากัดกิน พลางระงับอารมณ์กรุ่นๆ ที่หลงเหลือด้วยเสียงเพลงจากเครื่องเล่นเทปแบบซาวนด์อะเบาต์

หญิงสาวนั่งกินของโปรดเงียบๆ ไม่หันมามองทางเตียงนอน จึงไม่รู้ว่า คนที่เธอคิดว่าหลับ แอบหรี่ตามองพร้อมรอยยิ้มกดลึกตรงมุมปาก

สี่โมงเย็นแล้ว คนหลับยังไม่ตื่น เธอมีงานต้องทำ

ใบบัวทำงานพาร์ตไทม์ที่ร้านสะดวกซื้อชื่อดัง ร้านที่มีสาขาอยู่ทั่วประเทศ เธอทำมาเกือบสามปีแล้ว แม้จะไม่ลำบากเรื่องค่ากินค่าอยู่เพราะทางบ้านส่งให้ ส่วนค่าเล่าเรียนนั้นก็ใช้สิทธิ์กู้ยืมเรียน เธอชอบที่จะทำงานเก็บเงินไว้ซื้อของที่อยากได้มากกว่าจะขอพ่อแม่

หากเป็นวันที่ผ่านๆ มา ว่างยามก่อนเข้างานแบบนี้ เธอจะนอนพักเอาแรงก่อนไปทำงาน วันนี้มีคนบุกรุกห้องทำให้ไม่กล้านอน จึงนั่งฟังเพลงอ่านหนังสือเรื่อยเปื่อย พอใกล้เวลาเข้างานก็อาบน้ำแต่งตัวใหม่ ก่อนออกจากห้องไม่ลืมเขียนโน้ตแปะที่กระเป๋าเป้ของโจ

อยากปลุกและไล่เขาออกจากห้องเธอเหมือนกัน หากยังไม่อยากปะทะกันอีก คิดเองว่า นอนตื่นแล้ว เขาคงกลับไปเองนั่นแหละ

เสียงปิดประตูเบาๆ กลับปลุกคนหลับให้รู้สึกตัวตื่น โจไม่ใช่คนขี้เซานัก เขาหันไปทางประตูโดยอัตโนมัติ

ใบบัวออกไปไหน เขารีบเด้งตัวลุก ก่อนเอามือขยี้ตาไล่ความพร่าเบลอ ตอนแรกตั้งใจแกล้งหลับเพราะไม่อยากทะเลาะ นอนไปนอนมาเขากลับหลับไปจริงๆ

ตาคมกวาดไปเจอกระดาษโน้ตสีขาวบนกระเป๋า ลายมือน่ารักที่คุ้นใจ อ่านแล้วถึงกลับพรูลมหายใจก่อนจะยิ้ม

“ใบบอน ยายตัวแสบ!”

ในกระดาษมีคำไม่กี่คำ แต่จี๊ดใจ

‘ล็อกห้องให้ด้วย กุญแจฉันมี หวังว่าคงไม่ต้องเจอหน้าด้านๆ ของนายอีก’

ร่างสูงปราดลงจากเตียง เดินผ่านประตูหลังออกไประเบียง ห้องของใบบัวอยู่โซนด้านหน้า เธอลงไปพักใหญ่ป่านนี้คงถึงชั้นล่าง และเขาคิดไม่ผิด เมื่อเห็นร่างบางกำลังเดินพ้นเหลี่ยมตึก เดินไปบนซอยเล็กเพื่อไปยังถนนใหญ่ โจมองเลยร่างบางไปฝั่งตรงข้ามถนน ด้านนั้นเป็นห้องพักให้เช่าเหมือนกัน ชั้นล่างเป็นร้านอินเทอร์เน็ตรายชั่วโมง มีนักศึกษาชายกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งสูบบุหรี่ เมื่อเธอเดินไปใกล้ พวกนั้นก็หันมาร้องทัก

“ไปทำงานแล้วเหรอครับพี่บัว”

“อือฮึ” เธอครางตอบพลางยิ้มให้

โจนิ่วหน้า มีมวลอารมณ์บางอย่างพุ่งขึ้นมาจุกแน่นที่อก เธอไปยิ้มให้พวกมันทำไม ดูเนกไทก็รู้ว่าเป็นนักศึกษาแถวๆ นี้

“ขยันจังนะครับ ขยันแบบนี้อยากให้ช่วยมาดูแลหัวใจพี่จัง”

นักศึกษาชายคนหนึ่งกระเซ้าเย้าหยอดเสียงกลั้วหัวเราะ และยายใบบอนก็หัวเราะตอบก่อนจะเดินผ่านเลยไป

“เสน่ห์แรงจริงๆ ไม่อยากเจอหน้าเหรอ อยากให้กลับเหรอ หึ!”