เป็นภรรยาทรราชมิใช่เรื่องง่าย

4.คำสาป

"มีสตรีมากมายที่คู่ควรกับท่านดยุค แล้วเหตุใดพระองค์จะต้องเลือกตระกูลบารอนนีฟละครับ..."

โจนาธานกล่าวถาม พร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยมองไปยังองค์จักรพรรดิ

"โจนาธาน มีเหตุผลมากมายที่เด็กคนนั้นเหมาะสม หนึ่ง เพราะว่าบารอนนีฟรักเดียวใจเดียว นางเติบโตขึ้นมาท่ามกลางความรักที่มากล้นของพ่อและแม่ นางจะซึมซับมันเข้ามาโดยไม่รู้ตัว สองเพราะตระกูลนีฟนั้นยากจน สิ่งที่นางต้องการแทนที่จะเป็นอำนาจอย่างที่สตรีอื่นต้องการ แต่มันกลับไม่ใช่ เพราะว่าสิ่งที่นางต้องการ มันคือเงินทองต่างหาก เมื่อรู้จุดอ่อนของนางเราก็จะสามารถดึงความสามารถของนางมาใช้ได้อย่างเต็มที่ และข้อสุดท้ายเพราะว่านางคือสตรีที่งดงามมากยังไงล่ะ มิได้งดงามและอ่อนหวานราวกับเฮเลน่า แต่ทว่านางคือสตรีที่มีแววตาที่มุ่งมั่น ความงดงามที่หามิได้จากสตรีทั่วไป เลียมจะรักนางได้โดยไม่ยากและนางเอง เมื่อนางได้รักเขา นางจะสามารถปกป้องเลียมได้.."

สายตาที่มั่นใจขององค์จักรพรรดิมันทำให้โจนาธานพูดไม่ออก นับตั้งแต่นั้นมา เขาถึงได้ตั้งใจรับใช้และให้คำแนะนำกับลีอามาด้วยดีมาโดยตลอด เพราะในความคิดของโจนาธาน องค์จักรพรรดิไม่เคยมองใครพลาดเลยแม้แต่ผู้เดียว สายพระเนตรของพระองค์ทั้งยาวไกลและคมกริบจนน่าแปลกใจมากทีเดียว

"คืนนี้ ผมจะจัดการเรื่องการจัดห้องให้นะครับ อันที่จริงทั้งท่านดยุคและดัชเชสแต่งงานกันมาหลายเดือน ยังมิได้กำหนดวันเข้าหออย่างเป็นทางการเลย"

ลีอามองใบหน้าที่แสนระรื่นของพ่อบ้านวัยกลางคน ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอึดอัดใจ

"อันที่จริง ข้าคิดว่าเรื่องเช่นนี้ควรจะพูดคุยกับท่านดยุคก่อน ยิ่งบังคับเขามากเท่าไหร่ มีแต่เขาจะเกลียดข้าเพิ่มมากขึ้น.."

"ไม่มีทางหรอกครับ ถึงจะยังไม่มั่นใจว่าท่านดยุคคิดเช่นไร แต่ทว่าท่านดยุคมิได้เกลียดดัชเชสอย่างแน่นอน"

เพราะว่าที่ท่านยังนั่งอยู่เบื้องหน้านี้ มันเป็นเครื่องยืนยันถึงความเมตตาของท่านดยุคได้เป็นอย่างดี ท่านลีอาคือดัชเชสโนอาห์ที่อายุยืนที่สุดเลยก็ว่าได้ เพราะดัชเชสโนอาห์ก่อนหน้านี้ถูกท่านดยุคสังหารหมดแล้ว

สุดท้ายลีอาก็ไม่สามารถปฏิเสธพ่อบ้านได้ เธอเองก็จะต้องผูกมิตรและแสร้งเป็นว่ารักและประทับใจในตัวของสามีให้มากกว่าเดิมหน่อย เพราะไม่รู้ว่าที่คฤหาสน์แห่งนี้ นอกจากโจนาธานแล้ว ยังมีสายขององค์จักรพรรดิคนอื่นแฝงตัวอยู่อีกรึเปล่า

"ไหนว่าไม่ชอบการล่าสัตว์?"

ลีอามองใบหน้าอันหล่อเหลาของสามีด้วยแววตาที่เบื่อหน่ายเต็มทน นี่ก็เย็นมาแล้วสามีของเธอยังคงไล่จับกระต่ายป่าตัวน้อยๆพวกนี้อย่างไม่ลดละ

"ข้า..ก็แค่ว่าง"

"ข้าเห็นเจ้าว่างตลอด หลังจากนี้เจ้าควรจะไปรับงานบัญชีของคฤหาสน์มาทำบ้าน ทำตัวให้สมกับเป็นดัชเชสบ้างเถอะ!"

เขาทำตัวสมกับเป็นดยุคตายล่ะ

"เข้าใจแล้วน่า.."

วันนี้ภรรยาของเขานั้นแต่งกายงดงามมากกว่าทุกวัน หากว่าเดาไม่ผิด นางคงจะไปพบองค์จักรพรรดิมาสินะ เขาถอนหายใจเบาๆก่อนจะส่งกระต่ายป่าที่มีลูกธนูปักอยู่บนหลังให้เธอ

"พระองค์..ว่าอย่างไรบ้าง?"

สายตาของเลียม ยามที่เขากล่าวถามถึงองค์จักรพรรดิมันดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเจน แสดงว่าตัวเขาเองก็ให้ความเคารพกับองค์จักรพรรดิพอสมควรเลยสินะ

"บอกให้ข้าดูแลท่านให้ดี"

เรื่องที่สั่งให้เธอทำให้ขาลืมเฮเลน่า เรื่องนั้นเธอจะไม่ขอเอ่ยถึงก็แล้วกัน

"อืม..เจ้า..ได้พบนางรึเปล่า? เฮเลน่า?"

ชั่ววินาทีหนึ่ง ยามที่เลียมเอ่ยถามถึงเฮเลน่า แววตาของเขามันเจ็บปวดมากทีเดียว เป็นความเจ็บปวดที่ส่งผ่านมาถึงเธอด้วยในเวลาเดียวกัน

เพราะว่าวันนี้แดดร้อนเกินไปหรือว่าเพราะว่าดวงตะวันกำลังที่กำลังจะลาลับขอบฟ้ากันนะ เพราะมันราวกับว่าเธอนั้นหวั่นไหวไปกับเรื่องของเลียมมากเป็นพิเศษ

"ไม่เลย ข้ามิได้เห็นพระชายาเลย แต่..องค์จักรพรรดิมีรับสั่งให้ข้าออกงานในนามของตระกูลโนอาห์ และข้าจะต้องไปเรียนมารยาทของชนชั้นสูงกับพระชายาสัปดาห์ละหนึ่งวัน"

แววตาของเลียมนั้นเปล่งประกายขึ้นมา เขาวางกระต่ายป่าลงบนโต๊ะ ก่อนจะจับมือของลีอาด้วยมือที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดกระต่าย

"จริงหรือลีอา..ข้าน่ะ..ข้าอยากจะส่งจดหมายไปให้นาง อยากน้อยก็ถามไถ่ว่านางเป็นเช่นไร...อึ่ก!!"

เลือดสีดำกระอักออกมาพร้อมกับร่างของเลียมที่ทรุดลงไปบนพื้นหญ้า เธอตกใจพอสมควร และพอตั้งสติได้ลีอาก็รีบนั่งลงเพื่อประคองสามีของเธอ

"ท่านเป็นอะไรรึเปล่า?"

นี่คือคำสาปของวาจาศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน...เธอรู้ว่าเขาจะทรมานเจียนตายทุกครั้งที่นึกถึงนางเอกของเรื่องนี้ นั่นก็คือเฮเลน่า..

นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกสงสารตัวร้าย เป็นครั้งแรกที่เธอมองว่าเขาเองก็รักเฮเลน่าด้วยความจริงใจเช่นกัน

"..ยังหรอกลีอา ข้ายังห่างไกลคำว่าตายอีกเยอะเลย"

"ทั้งที่รู้ว่าตัวเองจะอยู่ในสภาพนี้ท่านก็ยังคิดถึงพระชายาอย่างนั้นหรือคะ..ความรักน่ะ มันสามารถ.."

"ข้ายินยอม ต่อให้ต้องเจ็บปวดมากกว่านี้ หากว่ามันสามารถส่งไปถึงเฮเลน่า ข้านั้นยินยอม"

ลีอาถอนหายใจเบาๆ

"เดิมทีข้าเข้ามาที่นี่เพราะข้าเองก็ไม่ได้มีทางเลือกมากนัก ตระกูลนีฟเป็นตระกูลที่เชื่อมั่นในความรักอย่างแรงกล้าเลยค่ะ ท่านพ่อและท่านแม่ที่รักกันแทบบ้า..แทบบ้าจริงๆถ้าไม่เชื่อท่านให้คนไปตามสืบได้เลย"

เลียมยกยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก เขาล้มตัวนอนบนพื้นหญ้าก่อนจะรอคอยให้ลีอาพูดต่อ

"ข้าที่มองเห็นความรักอยู่ทุกครั้งในสายตา ต้องเรียกว่าทุกเวลาเลยต่างหาก ข้อแม้ในการใช้ชีวิตของข้ามันมีเยอะมากๆเพราะว่าท่านพ่อจะไม่ทำการค้าที่ไกลๆ หรือว่าจะไม่มีทางทำการค้ากับสตรีเด็ดขาดเพราะว่าท่านพ่อหวาดกลัวว่าท่านแม่จะเจ็บปวด.."

"แล้วมันไม่ดีตรงไหน ในเมื่อครอบครัวได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา"

เธอบรรจงเช็ดเลือดที่มุมปากของเขาเบาๆตอนนี้เรานั่งอยู่บนพื้นหญ้า โดยที่ไม่กลัวว่าชุดราคาแพงพวกนี้จะเปื้อนไปด้วยเศษดิน

"เราอยู่พร้อมหน้าก็จริง แต่ความเป็นอยู่นั้นเลวร้ายมากเลย เพราะว่าข้าได้กินแต่ขนมปังและซุปมันฝรั่ง มันคืออาหารราคาถูกที่ชาวเมืองยังไม่ทานทุกมื้อเลย แต่นี่ข้าจะต้องกินมันเพราะว่าบ้านของข้าไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อเนื้อดีๆกิน ข้าเคยคิดว่าหากท่านพ่อนั้นรักท่านแม่น้อยลงกว่านั้นสักนิด แล้วรักข้าเพิ่มขึ้นอีกหน่อยท่านพ่อคงจะตั้งใจทำงานมากกว่านี้..ในสายตาของข้าความรักน่ะ มันคือคำสาปที่ร้ายแรงมากทีเดียว เพราะมันสามารถมอบความสุขให้กับเราและสามารถช่วงชิงความสุขทั้งหมดของเราไปได้อย่างไม่น่าเชื่อเลยล่ะ"