เป็นภรรยาทรราชมิใช่เรื่องง่าย

5.แผ่วเบาและนุ่มนวล

เลียมหัวเราะเบาๆ เรื่องของลีอา นีฟ เขาให้คนไปสืบมาจนหมดแล้ว ที่เขายังไว้ชีวิตนางเป็นเพราะว่าพ่อแม่ของนางรักกันมากนี่แหละ เพราะว่าเขาคิดว่าความรักในมุมมองของลีอาอาจจะพิเศษกว่าคนอื่น นางอาจจะสามารถเข้าใจเขาที่มีความรักอยู่ได้เป็นอย่างดี

แต่ทว่านางกับมีมุมมองเกี่ยวกับความรักในมุมที่เขาคาดไม่ถึงเลยจริงๆ นางแตกต่างจากสตรีอื่นอย่างสิ้นเชิงไม่ว่าจะเป็นคำพูดที่ตรงไปตรงมาและแววตาที่ไม่ได้หวาดกลัวเขาแม้แต่น้อย

"เหลือเชื่อจริงๆความรักในมุมมองของเจ้ามันดูแย่..ชะมัด"

"..สิ่งเดียวที่ข้าจะช่วยเหลือท่านคือข้าจะทำให้ท่านดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ การตัดใจมันไม่ยากหรอกท่านดยุค แต่ท่านไม่คิดจะเริ่มมันเลยต่างหาก แน่นอนว่าการตัดใจที่ข้าจะช่วยเหลือท่าน มันมิใช่การที่ข้าจะใช้ตัวเองเข้าแลก เนื่องจากข้านั้นไม่มีศรัทธาเกี่ยวกับความรักเลย..ข้าจะเป็นเพื่อนท่านเอง ข้าคิดว่าที่ท่านเป็นเช่นนี้เพราะว่าท่านมิได้ระบายเรื่องราวที่เป็นทุกข์ในใจให้ใครฟัง"

เรื่องนี้ลีอารู้ดีเพราะว่าเธอเองก็เป็น เรื่องของท่านพ่อท่านแม่เธออึดอัดใจจนแทบจะเป็นบ้าแต่พอได้พูดคุยกับใครสักคนมันก็ดีขึ้นมา..

เขาปรายตามองหน้าเธอก่อนจะหลับตาลงเบาๆ

"บางที การได้ระบายคงจะเป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเท่าไหร่.."

"เช่นนั้นคืนนี้ท่านก็ช่วยแสร้งทำเป็นมาห้องข้าก็แล้วกัน ข้าจะเตรียมไวน์เอาไว้รอ"

เลียมส่ายหน้าเบาๆ

"เจ้านี่เจ้าเล่ห์มากกว่าที่ข้าคิดเอาไว้ คิดจะตบตาโจนาธานมันไม่ง่ายหรอกลีอา ไปดื่มที่สวนกันเถอะ.."

ลีอาหรี่ตามองเลียม

"ช่วยนิดช่วยหน่อยก็ไม่ได้"

ถ้าไม่ใช่เพราะ(เงิน)คำสั่งขององค์จักรพรรดิเธอไม่มีทางออกปากชวนเขาไปที่ห้องหรอก เสียหน้าชะมัดแล้วท่านดยุคเองก็ดูฉลาดเกินกว่าที่เธอจะเหลี่ยมใส่เขาด้วย

"ก็ได้ ข้าจะไปเปลี่ยนชุดก่อน มื้อเย็นของเรามาทานที่สวนก็แล้วกัน"

"ตามนั้น.."

ดวงตาสีนิลของเลียมนั้นมองตามหลังลีอาไปจนลับตา นางถือเป็นสตรีที่มีใบหน้าโดดเด่นพอสมควร ความงามในแบบที่หามิได้ตามชาวบ้านทั่วไป เขาเชื่อว่าความงามล้ำบนใบหน้าของนางจะทำให้นางได้พบเจอความรัก และคนรักที่ดีในเร็ววัน หากว่านาง..มีคนที่นางรักแน่นอนว่าเขายินยอมปล่อยมือจากนาง ให้นางได้พบเจอบุรุษและความรักดีๆได้ในเร็ววัน

ลีอามองกระจกที่สะท้อนใบหน้าของเธอ ดวงตามันฉายแววเหนื่อยล้าออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอสวมชุดเดรสสีฟ้าอ่อนที่เป็นชุดเรียบๆและดูสบายๆ

"แน่ใจใช่ไหมคะดัชเชส นานๆจะได้ทานมื้อเย็นกับท่านดยุคสักที สวมชุดที่ดูหรูหรามากกว่านี้อีกหน่อยดีไหมคะ?"

ในสายตาของสาวใช้คงจะมองว่าการทานอาหารของเธอและเลียมมันคือการพัฒนาความสัมพันธ์ของสามีภรรยาสินะ อันที่จริงมันคือการพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนต่างหากล่ะ

"ไม่เป็นไร ชุดไหนก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ.."

ไม่มีอะไรพิเศษ ไม่มีอะไรให้ต้องประหม่าเพราะระหว่างเรามันไม่ได้มีความรักปะปนอยู่เลย และเมื่อเดินทางมาถึงด้านในสวน แน่นอนว่าเธอมองเห็นเลียมที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขาอยู่ในชุดเต็มยศจนเธอต้องนิ่วหน้า

"โจนาธานบังคับ.."

เขากล่าวพร้อมกับคลายกระดุมเสื้อเม็ดบนออกมา ลีอาอดที่จะหัวเราะไม่ได้ เรามิได้นั่งลงบนเก้าอี้ที่ทำจากไม้สนชั้นดี แต่เราใช้ผ้าปูโต๊ะมาปูบนพื้นหญ้าก่อนจะวางตะกร้าไวน์ลง เธอและเขาหยิบแก้วขึ้นมาคนละใบก่อนจะผลัดกันรินไวน์ให้กันและกัน

"...หมายความว่า เรื่องทุกอย่างของตระกูลโมเรย์ท่านเป็นคนทำอย่างนั้นหรือ? เหลือจะเชื่อ!"

เลียมยกแก้วไวน์ขึ้นมาเทใส่ปากก่อนที่เขาจะยกยิ้มขึ้นมา

"ใช่ไหมล่ะ แม้แต่เจ้าเองยังไม่เชื่อเลยแล้วเฮเลน่าจะเชื่อได้อย่างไรกัน ข้าน่ะแม้แต่หายใจก็ยังผิดเลย.."

ลีอาส่ายหน้าเบาๆ

"ไม่ใช่แบบนั้น ท่านมิได้ผิดแต่ทว่าการแสดงออกของท่านต่างหากที่ผิด ท่านเข้าหาพระชายาด้วยการกระทำเช่นนั้นมันผิดอยู่บ้าง.."

"ข้าไม่เคยมีความรักมาก่อน จึงได้แต่แสดงความตรงไปตรงมาเท่านั้น"

ลีอาหมวดคิ้ว

"ตรงไปตรงมาที่ไหนกัน นั่นคือการกระทำที่โง่เขลาชัดๆเลย สตรีน่ะนะชอบบุรุษที่สุภาพและให้เกียรติ มิใช่ตรงเข้าหาอย่างป่าเถื่อน!"

ดวงตะวันลาลับขอบฟ้าไปแล้ว ยามนี้มีเพียงแสงจันทร์ที่สะท้อนใบหน้าอันงามล้ำของลีอา เธอพูดออกมาไม่หยุดโดยที่ไม่ได้มองหน้าของเขาด้วยซ้ำว่าสายตาของเขาในยามนี้..มันเริ่มแปรเปลี่ยนไป อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของไวน์กว่าห้าขวดที่เราสองคนดื่มเข้าไปด้วยความบ้าคลั่ง หรืออาจจะเป็นเพราะว่าดวงจันทร์ในวันนี้สวยงามผิดปกติ เขาถึงได้ถูกเจ้าของใบหน้างดงามนั่นสะกดดวงตาเอาไว้

"เจ้าเอง..ก็ชอบเขาอย่างนั้นหรือ? เออร์วินน่ะ.."

"....."

ลีอาละสายตาจากทุ่งดอกไม้ตรงหน้า เธอหันมามองสบตาของเลียมที่กำลังมองเธออยู่เช่นกัน อันที่จริงเมนของเธอนั้นคือองค์รัชทายาท แต่ทว่าทำไมกันนะ..

เธอถึงไม่อยากจะกล่าวว่าตัวเองก็ชอบองค์รัชทายาท เพราะว่าสายตาคู่นั้นของเขามันดูเศร้าหมองและน่าสงสารหรือว่า..เพราะว่าเรากำลังมองสบตากันอยู่กันแน่

"สตรีต่างก็ชอบคนแบบนั้นสินะ"

"ในมุมมองของข้า ข้ายังไม่ชอบใครหรอก จนกว่าข้าจะมีเงินเยอะมากพอขนาดที่ไม่ต้องทำงานทั้งชาติยังมีเงินเหลือใช้จ่ายเพราะอย่างที่ท่านรู้..พ่อแม่ของข้าเป็นพวกคลั่งรัก ข้าเองก็อาจจะได้นิสัยแบบนั้นติดตัวมาก็ได้ เพราะฉะนั้นหากว่าข้ามีความรัก ข้าจะทุ่มเทรักบุรุษผู้นั้น อาจจะกักขังเขาเอาไว้ในห้องและนอนกอดกันภายใต้แสงตะวันที่เร่าร้อน.."

เลียมหัวเราะ ช่วงนี้เขาหัวเราะบ่อยมากทีเดียว ตั้งแต่ได้เปิดใจคุยกับลีอา

"เจ้านี่..ไฟแรงมากกว่าที่ข้าคิดเอาไว้ซะอีก ใครจะเป็นชายผู้โชคร้ายคนนั้นกันนะ ข้าอยากจะเห็นซะจริง"

ลีเอาเทไวน์ใส่แก้วให้เลียมก่อนที่เธอจะกระดกไวน์ที่เหลืออยู่ในขวดจนหมด

"ยังหรอก..ข้าบอกแล้วจนกว่าข้าจะมีเงินเยอะๆข้าจะไม่มีความรักเด็ดขาด!"

ใบหน้าของเธอนั้นขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ และนั่นมันทำให้หัวใจของเลียมเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว เขา..เหม่อมองใบหน้าของลีอาด้วยหัวใจที่เต้นแรงแทบบ้า

นี่อาจจะเป็นอย่างที่เธอบอกเอาไว้คราแรก ว่าเขาจะรู้สึกดีขึ้นหากว่าเขานั้นได้ระบายเรื่องราวที่อยู่ในใจนี้ให้ใครสักคนฟัง

นี่เขา กำลังรู้สึกดีใช่หรือไม่ เพราะเสียงหัวใจของเขาที่กำลังเต้นแรงมันดังออกมาจนบางทีลีอาเองก็คงจะได้ยินมัน

ชั่วขณะนั้นราวกับว่าเขาถูกมนต์สะกด เมื่อเธอเอื้อมมือมากุมหน้าของเขาเอาไว้ ระยะห่างของเรามันแคบลงอย่างเห็นได้ชัด เธอปีนขึ้นมานั่งลงบนตักของเขาก่อนจะโน้มใบหน้าอันงดงามของเธอลงมาทาบทับลงบนริมฝีปากของเขา

อย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล