Telefonu açmakla açmamak arasında kaldım. Telefonda kapanınca geri dönmedim.
“Zavallı ya, hem malından oldu hem kocasından. Zaten mıymıntıydı. Yeliz ondan daha iyi, boşver açma arayıp dursun uyuz şey,” dedi.
“Zelal o kızın suçu günahı yok. Böyle konuşma,” dedim. Helin için üzülüyordum. İnsan ailesini seçemiyordu işte… “Ayrıca Karacalardan tek kuruş almayacaksın. Ne var ne yok Helin’e vereceksin.”
“Abi, ben o pisliğin kahrını bir yıldır çekiyordum! Şantajlarına boyun eğdim, her türlü eziyetine katlandım! Ben onun zorla karısı olmak zorunda kaldım! Okan ölürse kimse kusura bakmasın, kalan malda herkesten çok benim hakkım var!”
“Zelal, bunu tartışmayalım. Yeliz önce iyileşsin konuşuruz nasıl olsa. Hadi sen de adamlarla gidip eşyalarımızı topla, bebekler zaten babanın yanında. Sen de bab
