Set My Heart ดวงใจพ่อเลี้ยง

Chapter 5

ผมเดินตามหนูนาที่เอาแต่เดินโดยที่ไม่สนใจผมแม้แต่น้อย เป็นอะไรอีกเนี้ยเมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย อีกอย่างเป็นใครจะชอบมั่งที่ผู้หญิงที่ตัวเองกำลังหมายปองอยู่ไปคุยกับผู้ชายคนอื่นอ่ะ ผมสิจะต้องโกรธเธออ่ะ

"หนูนารอพี่ด้วยสิคะ"

"กลับกันเถอะค่ะ"

ผมไม่เข้าใจท่าทีของเธอเลยผมกะว่าจะโกรธเธอแต่กลับกลายเป็นว่าผมโดนโกรธแทนซะงั้น หรือว่าผมพูดอะไรผิดไป ไม่นะ

"รีบกลับไปไหนหนูยังไม่ได้ซื้อของใช้ของตัวเองเลยนะ"

"ไม่ซื้อแล้วค่ะ"

ผมถอนหายใจออกมาเบาๆมองดูใบหน้าสวยที่ทำหน้าบึ้งตึงดื้อไม่ยอมไปไหนจะกลับท่าเดียว

"งอนอะไรพี่คะ"

ผมเริ่มรู้แล้วหละว่าเมื่อกี้ผมต้องทำอะไรให้เธอไม่ชอบใจแน่นอนถึงเป็นแบบนี้ ผมเอ่ยถามอย่างใจเย็นอย่าลืมสิผมกับน้องห่างกันหลายปีผมไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์ของเด็กน้อยหรอกนะ แต่ก็ต้องศึกษาไว้เพราะคิดอยากจะมีเมียเด็กอ่ะเนาะ

"เปล่านี่คะ หนูจะไปงอนพ่อเลี้ยงทำไมคะ"

"ไม่เอาสิคะเอางี้ถ้าเมื่อกี้พี่ทำอะไรหรือพูดอะไรไม่เข้าหูของหนูนา พี่ขอโทษ เมื่อกี้คือพี่ไม่ชอบให้หนูคุยกับผู้ชายคนอื่น พี่หวง"

เอาวะแสดงออกไปตรงๆเลยแล้วกันดูสิว่าคนตรงหน้าผมจะไปต่อยังไง และได้ผลโว๊ยย ตอนนี้หน้าแดงเป็นลูกตำลึงแถมยังหลบสายตาผมอีก

"พ่อเลี้ยงพูดอะไรคะเนี้ย หวงอะไรกัน"

"พูดไปตามความจริง ทีนี้จะหายงอนได้ยัง"

"หนูไม่ได้งอนซะหน่อย ไปซื้อของกันเถอะค่ะ"

ผมยิ้มออกมาทันที เออวะเด็กๆชอบคนพูดตรงๆเหรอเนี้ย นึกว่าจะชอบแบบการกระทำสำคัญกว่าคำพูดซะอีก ผมเดินเข้าไปใกล้ๆสาวน้อยตรงหน้าแล้วก็ยื่นมือไปจับมือเธอมากุมไว้แล้วก็พาขึ้นรถไป

"ไปร้านเสื้อผ้าตรงสี่แยกนะ"

"ทำไมต้องไปตรงนั้นด้วยคะ"

เอาแล้วมีคำถามมาอีกแล้ว ทำไมเด็กๆชอบถามจังเลยวะเนี้ย แต่ไม่เป็นไรผมตอบได้

"ไปซื้อบ่อยค่ะรู้จักกัน"

"สงสัยสาวๆพ่อเลี้ยงท่าทางจะเยอะใช่ไหมคะเนี้ยถึงไปซื้อบ่อย"

เอาอีกละอารมณ์เปลี่ยนอีกแล้วผมตามไม่ทันแล้วโว๊ยยย

"ไม่มีหรอกค่ะพี่โสด แต่อีกไม่นานพี่คงจะไม่โสดแล้ว"

หยอดไปสักหนึ่งดอกพูดไปด้วยมองสบตาหนูนาไปด้วยเธอรีบเบือนหน้าหนีผมทันที ผมยื่นมือไปหยิบเศษใบไม้ที่ติดผมเธออยู่ หนูนาหันหน้ามามองผมแล้วยิ้มหวานให้ผม

"อะไรติดผมหนูนาเหรอคะพ่อเลี้ยง"

"ใบไม้ค่ะ หนูไปมุดตรงไหนมาเนี้ย"

ผมเอ่ยถามติดตลกหน่อยๆ หนูนายิ้มเขินๆก่อนจะยื่นมือมาปัดอะไรสักอย่างที่แก้มผม ผมนิ่งไปเลยเหมือนโดนมนต์สะกด ทำไมผู้หญิงตรงหน้าผมตอนนี่ถึงมีเสน่ห์ดึงดูดแบบนี้วะ

"ว่าคนอื่นแก้มพ่อเลี้ยงก็เปื้อนเหมือนกันแหละค่ะไปมุดตรงไหนมาค่ะเนี้ย"

ผมใจสั่นไปหมดละทำไมเขินวะ ทำแบบนี้เดี๋ยวก็จับปล้ำทำเมียซะให้รู้แล้วรู้รอดน่ารักขนาดนี้อ่ะ แต่ไม่ได้ๆต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป ใจเย็นๆๆ

"หมดแล้วค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ ว่าแต่ว่าวันนี้เราทานข้าวข้างนอกดีมั้ยพี่อยากจะพาหนูไปทานร้านโปรดของพี่ อร่อยนะหนูต้องชอบแน่ๆ"

วันนี้ผมอยากเรียนรู้นิสัยความชอบของน้องให้มากที่สุดเพราะผมนานๆจะได้ออกจากไร่มาทีหนึ่ง อีกอย่างไปทานอาหารข้างนอกจะได้ศึกษาด้วยว่าน้องมันชอบไม่ชอบอะไร

"ตามใจพ่อเลี้ยงค่ะ ว่าแต่ทำไมพ่อเลี้ยงดีกับหนูนาจังเลยค่ะ ทั้งๆที่เราเพิ่งจะรู้จักกันแท้ๆ พ่อเลี้ยงใจดีจังเลย"

ถ้าผมจะบอกว่าผมรู้จักน้องนานแล้วแถมตามไปแอบดูบ่อยๆก็กลัวว่าน้องจะกลัวผมมองว่าผมเป็นโรคจิตนะสิ

"มีแต่หนูนาเนี้ยแหละที่บอกว่าพี่ใจดีอ่ะ คนอื่นไม่เห็นพูดอย่างนี้เลยบอกว่าพี่โหดบ้าง สั่งงานเยอะบ้าง นู่นนั้นนี่ไปหมด"

ผมพูดติดตลก จริงๆผมไม่ได้ใจดีแบบนี้หรอกนะผมจริงจังกับทุกเรื่อง แต่ยกเว้นกับคนนี้ ผมสบายๆ

"จริงเหรอคะ หนูนาไม่เห็นพ่อเลี้ยงจะเป็นแบบนั้นเลยพวกเขาไม่เคยเห็นพ่อเลี้ยงในโหมดใจดีแน่ๆเลย ใช่มั้ยคะ"

"ก็พี่ใจดีกับหนูคนเดียวนี่คะ"