Set My Heart ดวงใจพ่อเลี้ยง

Chapter 4

@ห้างสรรพสินค้า  

"พ่อเลี้ยงขาหนูนาซื้อกุ้งกับปู แล้วก็ปลาด้วยนะคะ ป้าจันทร์บอกว่าพ่อเลี้ยงชอบทานอาหารทะเล"

"ตามสบายค่ะพี่รอถืออย่างเดียว"

ผมลากรถเข็นตามสาวน้อยตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังเลือกอาหารสดอย่างชำนาญ ไม่เสียแรงเลยนะเนี้ยที่เล็งไว้เป็นแม่ของลูกในอนาคตนะ 

"ชอบทานชีสหนึบๆมั้ยคะ"

"ชอบ"

ผมมองหน้าน้องมันแล้วอมยิ้มน้อยๆ เธอหลบสายตาผมแล้วก็เกาหัวตัวเองแก้เก้อ หึ ชอบมากเลยแหละจะบอกให้

"ชอบงั้นซื้อไปนะคะ"

"ค่ะ"

"ค่ะ"

ฉันรีบหันหน้าหนีเพื่อเลี่ยงการสบตากับพ่อเลี้ยงอะไรกันเนี่ยทำไมเขาถึงมองฉันแปลกแล้วก็สายตาที่มองมามันทำให้ฉันใจเต้น ฉันไม่ได้คิดไปเองคนเดียวแน่ๆ

"พอแล้วค่ะหนูไม่อยากได้อะไรแล้ว ครบค่ะ"

ฉันเอ่ยออกไปยิ้มๆ เขาลากรถเข็นไปตรงเคาน์เตอร์ชำระเงิน ระหว่างรอพ่อเลี้ยงจ่ายเงินฉันกลัวเกะกะคนอื่นก็เลยเดินออกไปรออีกด้าน 

"ขอโทษทีครับรบกวนช่วยหยิบอันนั้นให้ผมหน่อย"

ฉันหันไปตามนิ้วของเขาก็เจอกับลูกอมยี่ห้อหนึ่ง ฉันหยิบขึ้นมาแล้วส่งให้กับเขา เขามองหน้าฉันยิ้มๆ

"ขอบคุณครับคุณคนสวย"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

ฉันตอบกลับไปยิ้มๆก่อนจะหันไปมองพ่อเลี้ยงที่ตอนนี้รอคิวจ่ายเงินแล้วมองหน้าฉันเหมือนไม่พอใจอะไรซักอย่าง เป็นอะไรของเขาอีกหละเนี้ย 

"คุณมาซื้อของคนเดียวเหรอครับ"

"อ่อ มากับพี่น่ะค่ะ"

ฉันกำลังคิดว่าเขาต้องการอะไรอยู่ แต่ดูจากคำถามแล้วก็กริยาที่เขามองมาคงอยากจะรู้จักหละมั่ง

"ชื่ออะไรครับ"

"หนูนาค่ะ"

ฉันเอ่ยออกไปยิ้มๆ มีมิตรดีกว่ามีศัตรูถูกมะ เขากำลังจะแนะนำตัวกับฉันแต่ก็มีมือหนึ่งมาจับมือฉันไว้พร้อมกับน้ำเสียงทรงพลังที่เอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจสุดๆ

"ทำอะไรกัน"

"อ๊ะ เสร็จแล้วเหรอคะพ่อเลี้ยง "

"คนนี้เหรอครับที่หนูนาบอกว่าเป็นพี่ สวัสดีครับ"

คุณคนนั้นเขาเอ่ยขึ้นยิ้มอย่างเป็นมิตรแต่คนข้างๆฉันเนี้ยสิหน้าตาไม่ยอมเป็นมิตรกับใครเลย เอาแต่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ เขาบีบมือฉันแน่นจนฉันเริ่มจะหน้านิ่วแล้ว

"เจ็บค่ะพ่อเลี้ยง"

"กลับบ้าน"

เขาเอ่ยแค่นั้นก่อนจะลากฉันออกไปจากตรงนั้นแต่ผู้ชายคนนั้นเขารีบวิ่งเดินตามฉันกับพ่อเลี้ยงมาติดๆ

"เดี๋ยวครับคุณหนูนา คือผมอยากจะขอเบอร์ติดต่อคุณไว้"

ฉันกับพ่อเลี้ยงหยุดชะงักไปพ่อเลี้ยงปล่อยมือฉันแล้วเดินไปกระซิบอะไรกับผู้ชายคนนั้นสักอย่าง เขาหน้าเสียไปเลยแล้วก็รีบเดินออกไปทันที พ่อเลี้ยงมองหน้าฉันเหมือนไม่พอใจฉันสุดๆ เดี๋ยวนะฉันทำอะไรผิด

"ทำไมมองหนูแบบนั้นคะ หนูไม่ได้ทำอะไรให้พ่อเลี้ยงโกรธเลยนะ"

"พี่ไม่ชอบให้หนุคุยกับผู้ชายคนอื่น โดยเฉพาะคนแปลกหน้าถ้าเกิดโดนจับตัวไปทำไง"

ฉันตกใจอยู่ไม่น้อยที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น เราสองคนมองหน้ากันเงียบๆจนเขารีบเบือนหน้าหนีแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกผิดด้วยเนี้ย แม้จะรู้สึกผิดหวังนิดหน่อยนึกว่าเขาหวงฉันซะอีก

"หนูขอโทษค่ะคราวหลังหนูจะไม่คุยกับคนแปลกหน้าค่ะ ไม่โกรธหนูนะคะ"

ฉันเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่เบา ไม่ได้ผิดหวังหรือน้อยใจอะไรสักนิดหนึ่งเลยนะ

"ทำไมทำเสียงเหมือนน้อยใจอะไรพี่"

"ปะ เปล่านี่คะ กลับเถอะค่ะ"

ฉันสะบัดหน้าหนีเขาแล้วรีบเดินกลับไปที่รถทันที เขาตะโกนเรียกฉันแล้วรีบวิ่งตามมา ไม่ได้น้อยใจเลย ไม่ได้งอนด้วย ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด จริงๆนะ