Chapter 4

671 Words
@ห้างสรรพสินค้า   "พ่อเลี้ยงขาหนูนาซื้อกุ้งกับปู แล้วก็ปลาด้วยนะคะ ป้าจันทร์บอกว่าพ่อเลี้ยงชอบทานอาหารทะเล" "ตามสบายค่ะพี่รอถืออย่างเดียว" ผมลากรถเข็นตามสาวน้อยตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังเลือกอาหารสดอย่างชำนาญ ไม่เสียแรงเลยนะเนี้ยที่เล็งไว้เป็นแม่ของลูกในอนาคตนะ  "ชอบทานชีสหนึบๆมั้ยคะ" "ชอบ" ผมมองหน้าน้องมันแล้วอมยิ้มน้อยๆ เธอหลบสายตาผมแล้วก็เกาหัวตัวเองแก้เก้อ หึ ชอบมากเลยแหละจะบอกให้ "ชอบงั้นซื้อไปนะคะ" "ค่ะ" "ค่ะ" ฉันรีบหันหน้าหนีเพื่อเลี่ยงการสบตากับพ่อเลี้ยงอะไรกันเนี่ยทำไมเขาถึงมองฉันแปลกแล้วก็สายตาที่มองมามันทำให้ฉันใจเต้น ฉันไม่ได้คิดไปเองคนเดียวแน่ๆ "พอแล้วค่ะหนูไม่อยากได้อะไรแล้ว ครบค่ะ" ฉันเอ่ยออกไปยิ้มๆ เขาลากรถเข็นไปตรงเคาน์เตอร์ชำระเงิน ระหว่างรอพ่อเลี้ยงจ่ายเงินฉันกลัวเกะกะคนอื่นก็เลยเดินออกไปรออีกด้าน  "ขอโทษทีครับรบกวนช่วยหยิบอันนั้นให้ผมหน่อย" ฉันหันไปตามนิ้วของเขาก็เจอกับลูกอมยี่ห้อหนึ่ง ฉันหยิบขึ้นมาแล้วส่งให้กับเขา เขามองหน้าฉันยิ้มๆ "ขอบคุณครับคุณคนสวย" "ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันตอบกลับไปยิ้มๆก่อนจะหันไปมองพ่อเลี้ยงที่ตอนนี้รอคิวจ่ายเงินแล้วมองหน้าฉันเหมือนไม่พอใจอะไรซักอย่าง เป็นอะไรของเขาอีกหละเนี้ย  "คุณมาซื้อของคนเดียวเหรอครับ" "อ่อ มากับพี่น่ะค่ะ" ฉันกำลังคิดว่าเขาต้องการอะไรอยู่ แต่ดูจากคำถามแล้วก็กริยาที่เขามองมาคงอยากจะรู้จักหละมั่ง "ชื่ออะไรครับ" "หนูนาค่ะ" ฉันเอ่ยออกไปยิ้มๆ มีมิตรดีกว่ามีศัตรูถูกมะ เขากำลังจะแนะนำตัวกับฉันแต่ก็มีมือหนึ่งมาจับมือฉันไว้พร้อมกับน้ำเสียงทรงพลังที่เอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจสุดๆ "ทำอะไรกัน" "อ๊ะ เสร็จแล้วเหรอคะพ่อเลี้ยง " "คนนี้เหรอครับที่หนูนาบอกว่าเป็นพี่ สวัสดีครับ" คุณคนนั้นเขาเอ่ยขึ้นยิ้มอย่างเป็นมิตรแต่คนข้างๆฉันเนี้ยสิหน้าตาไม่ยอมเป็นมิตรกับใครเลย เอาแต่ทำหน้าบอกบุญไม่รับ เขาบีบมือฉันแน่นจนฉันเริ่มจะหน้านิ่วแล้ว "เจ็บค่ะพ่อเลี้ยง" "กลับบ้าน" เขาเอ่ยแค่นั้นก่อนจะลากฉันออกไปจากตรงนั้นแต่ผู้ชายคนนั้นเขารีบวิ่งเดินตามฉันกับพ่อเลี้ยงมาติดๆ "เดี๋ยวครับคุณหนูนา คือผมอยากจะขอเบอร์ติดต่อคุณไว้" ฉันกับพ่อเลี้ยงหยุดชะงักไปพ่อเลี้ยงปล่อยมือฉันแล้วเดินไปกระซิบอะไรกับผู้ชายคนนั้นสักอย่าง เขาหน้าเสียไปเลยแล้วก็รีบเดินออกไปทันที พ่อเลี้ยงมองหน้าฉันเหมือนไม่พอใจฉันสุดๆ เดี๋ยวนะฉันทำอะไรผิด "ทำไมมองหนูแบบนั้นคะ หนูไม่ได้ทำอะไรให้พ่อเลี้ยงโกรธเลยนะ" "พี่ไม่ชอบให้หนุคุยกับผู้ชายคนอื่น โดยเฉพาะคนแปลกหน้าถ้าเกิดโดนจับตัวไปทำไง" ฉันตกใจอยู่ไม่น้อยที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น เราสองคนมองหน้ากันเงียบๆจนเขารีบเบือนหน้าหนีแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกผิดด้วยเนี้ย แม้จะรู้สึกผิดหวังนิดหน่อยนึกว่าเขาหวงฉันซะอีก "หนูขอโทษค่ะคราวหลังหนูจะไม่คุยกับคนแปลกหน้าค่ะ ไม่โกรธหนูนะคะ" ฉันเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่เบา ไม่ได้ผิดหวังหรือน้อยใจอะไรสักนิดหนึ่งเลยนะ "ทำไมทำเสียงเหมือนน้อยใจอะไรพี่" "ปะ เปล่านี่คะ กลับเถอะค่ะ" ฉันสะบัดหน้าหนีเขาแล้วรีบเดินกลับไปที่รถทันที เขาตะโกนเรียกฉันแล้วรีบวิ่งตามมา ไม่ได้น้อยใจเลย ไม่ได้งอนด้วย ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด จริงๆนะ 
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD