รักสะกดวิญญาณ 14 สอบปากคำ
1456 Words
โรงพยาบาลบึงกาฬ
"หมอว่าแจ้งความเอาไว้ก่อนดีกว่านะคะเพราะร่องรอยบนร่างกายเป็นบาดแผลที่เกิดจากการทำร่างกาย แล้วตอนนี้คนร้ายก็หนีไปแล้วไม่สามารถจับตัวได้เพราะงั้นก็ควรจะแจ้งความเอาไว้ก่อนเผื่อว่ามันจะกลับมาอีกครั้ง" หมอบอกกับพวกเรา
หลังจากที่พบตัวของเจ๊ปลาแล้วเราก็นำตัวมาส่งที่โรงพยาบาลทันที เพราะว่าร่างกายบอบช้ำมากและหมอก็แนะนำให้เราแจ้งความเอาไว้ก่อนด้วย ถ้าเราไม่ได้ไปเจอเจ๊ปลาจะเป็นยังไงนะ?
"ครับ ขอบคุณมากนะครับหมอ" ฉันยืนชายเสื้อของน่านฟ้าและพยักหน้าให้หมอนิดหน่อยก่อนจะเดินผ่านไป
"...."
"เป็นอะไรเกาะเป็นเด็กไปได้"
"เวลาโดนตัวนายแล้วฉันมองไม่เห็นผีน่ะ เพราะงั้นก็เลยจับเอาไว้" มันเป็นสิ่งที่ฉันพึ่งค้นพบตอนที่เขาเข้ามากอดคอของฉันหน้าร้านเหล้า ตอนนั้นฉันมองเห็นผีตัวหนึ่งวซึ่งมันเป็นปกติอยู่แล้วที่ฉันจะเห็นแต่ว่าน่านฟ้าเข้ามากอดคอของฉัน แล้วมันก็หายไปตอนนั้นฉันกำลังสงสัยแต่เจ๊ปลาก็เข้ามาพอดี พอมาที่โรงพยาบาลแล้วฉันก็เลยอยากทดสอบว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือว่าแค่บังเอิญ
"จริงเหรอ?" เขาหันมองหน้าของฉัน
"อืม" ฉันตอบแค่นั้นก่อนจะปล่อยมือออกจากชายเสื้อของเขาและการมองเห็นก็กลับมาอีกครั้ง
"เธอกับฉัน...เราคงมีอะไรพิเศษแน่นอนเลยเนอะทาร์นี" เขายื่นหน้ามาหาฉัน แต่ฉันก็ถอยหลบทันทีเพราะฉันไม่ชอบให้ใครเข้ามาใกล้
"ไม่มี" ฉันปฏิเสธทันทีและเดินออกมาอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วก็คงไม่มีเรื่องอะไรแล้วละมั้งปลอดภัยแล้วนิ เฮ้อออ!!
เกือบเช้า...
ฉันเดินออกมาจากโรงพยาบาลก็พบว่าตอนนี้พระอาทิตย์กำลังขึ้นแล้ววันนี้ฉันคงไม่มีแรงไปเรียนแล้วละ แล้วจะกลับยังไงละเนี่ยที่นี่ไม่เหมือนกรุงเทพที่จะมีรถรับส่งหรือว่าแก๊ปเกือบตลอดเวลา วินมอไซต์ยังแทบไม่มีเลยถ้าจะมีก็แค่มหาวิทยาลัยเท่านั้นที่โรงพยาบาลก็คงมีแต่มันเช้ามากใครจะมาวินแต่เช้า
"ไปไหนน้อง?!" และขณะที่ฉันกำลังยืนอยู่นั้นก็มีวินมอไซต์โพล่งมาพอดี
"หอพักยายจันทร์"
"ไปสิเดี๋ยวพี่ไปส่งเองเช้าขนาดนี้ไม่มีวินหรอกมีพี่นี่แหละไปมาเช้าสุดแล้ว"
"ไม่เป็นไรหรอกพี่น้องมากับผมเอง" แต่น่านฟ้าตามมาและปฏิเสธไป
"เอ่อ อาจารย์น่านฟ้า" และเหมือนวินจะรู้จักน่านฟ้าด้วยจะว่าไปแล้วฉันยังไม่เคยเห็นเขาเว่อร์ชั่นหมอผีเลยแหะ แต่ก็ช่างเถอะฉันไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้นหรอก
"ครับ" แล้ววินก็ขับรถออกไปเลย
"ฉันบอกเหรอว่าจะกลับกับนายอะ?" ฉันหันไปพูดกับเขา
"กลับกับฉันก็ยังดีกว่ากลับกับวินมอไซต์ที่ไม่รู้ว่าจะไว้ใจได้ไหมหรือเปล่าก็ไม่รู้"
"..."
"กลับพร้อมกันนี่แหละป่ะ!" หมับ! เขาพูดแล้วกอดคอของฉัน
"อย่ามากอด!" ฉันพยายามจะยกแขนของเขาออกจากคอของฉัน
"ก็ไหนบอกว่าโดนตัวฉันแล้วไม่เห็นผีไง"
"แล้วไงฉันเห็นมาจนชินแล้วไม่จำเป็นต้องพึ่งพาตัวของนาย..."
"เห็นผีเยอะ ๆ ไม่เบื่อหรือไง...?" เขาถามและเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉัน ฉันก็หดคอหนีทันที
"ไม่นิ..."
"ไม่เชื่อ...เธอเบื่อจะตายเพราะงั้นระหว่างที่อยู่ใกล้ฉันเธอก็สามารถที่จะแตะตัวฉันเพื่อไม่ให้เห็นผีได้เพื่อเป็นการพักสายตาไง" เขาเลิกคิ้วและเดินนำพร้อมกับกอดคอของฉันไปด้วย
"..."
"ยิ่งโรงพยาบาลอย่างนี้คงเหนื่อยแย่"
"ไม่เหนื่อย"
"ซี๊ด!!ดื้อฉิบหายเลยวะ" เขาบอกกับฉัน
"-_-"
"ฉันไม่ได้อนุญาตให้ใครแตะตัวง่าย ๆ นะ เพราะงั้นก็จับ ๆ ไปเถอะถ้าเธอไม่อยากเห็นอะไรพวกนั้น บางทีการเห็นวิญญาณมาก ๆ มันก็บั่นทอนจิตใจเหมือนกัน มันจะทำให้จิตไม่สงบและมัวหมองสุดท้ายก็ส่งผลต่อร่างกาย"
"ไหนนายบอกว่าการเห็นผีเป็นเหมือนคนพิเศษไง"
"พิเศษสำหรับคนที่เชื่อไง...คนพวกนั้นจะเถิดทูนและบูชาอย่างมากจนคนที่มีสัมผัสที่หกบางอย่างหลงผิดไปเลย มันก็เหมือนบททดสอบนั่นแหละว่าที่มีสัมผัสพิเศษแบบนี้จะใช้มันไปในทางไหน ส่วนเธอ...คงไม่ใช้สักทางละสิ" เขามองหน้าของฉันซึ่งแน่นอนว่าฉันไม่ได้ตอบกลับอะไรไปทั้งนั้น
วันต่อมา...
วันนี้วันเสาร์...
ว่าง...
ไม่มีอะไรทำเพราะงั้นฉันว่ากะจะไปสมัครงานสักหน่อยเป็นงานที่ฉันมองไว้วันนั้นนั่นแหละว่าจะขอยืมรถของยายเจ้าของหอไปสักหน่อย
แกร๊ด!
โป๊ก!
"โอ๊ย!"
"เฮ้ย!" ฉันเปิดประตูเพื่อจะออกไปข้างนอกแต่ปรากฏว่าน่านฟ้ามาหาและกำลังเคาะประตูทำให้โดนหัวของฉันแทนและโคตรแรงเลย
"เจ็บ >.<"
"ขอโทษ ๆ ๆ ไม่ได้ตั้งใจวะไม่คิดว่าจะเปิดประตูออกมาพอดีเจ็บมากไหม เพี๊ยง!" เขาเป่าหน้าผากให้ฉันอย่างร้อนรนเพราะว่ามันอาจจะเริ่มแดง
"แล้วมาทำไม?" ฉันเงยหน้าถามเขา
"มาหาเธอนั่นแหละฉันไม่มีเบอร์ ไม่มีเฟส ไลน์ใดใดของเธอเลย" เขาบอก
"แล้วจะติดต่อเรื่องอะไร?" ฉันถามเขา
"ตำรวจติดต่อให้มาว่าให้ไปให้ปากคำวันนั้นหลังจากส่งเธอเสร็จฉันก็เลยไปแจ้งความมา วันนี้ตำรวจเลยเรียกตัวผู้เกี่ยวไปสอบปากคคำเพิ่มเติม" เขาบอกกับฉัน ซึ่งฉันก็พยักหน้าเข้าใจทันที
"ไปสิ"
สถานีตำรวจบึงกาฬ
"เธออีกแล้วเหรอ?" ตำรวจมองหน้าของและพูดคำนั้นออกมามันใช้ได้ที่ไหนกัน -0-
"ก็ไม่ได้อยากมา" ฉันตอบกลับไปที่นี่มีพี่ธง พี่แดน ฉันและน่านฟ้าซึ่งเป็นบุคลลกลุ่มสุดท้ายที่ได้อยู่กับเจ๊ปลาวันนี้เราเลยมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ ฉันมองพี่แดนนิดหน่อยเพราะว่าเขาเป็นคนไปส่งเจ๊ปลา
"เอาละครับงั้นเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นมาครับ" ตำรวจเอ่ย
"คือว่าพวกเราเป็นสายรหัสกันครับซึ่งเรามีน้องใหม่เขามาเลยชวนกันไปดื่มตามประสาวัยรุ่นก็มีทาร์นี เฮียน่าน เฮียแดน เจ๊ปลาและผมครับ" พี่ธงเป็นคนพูดก่อน
"เราก็ดื่มกันปกติไม่มีอะไรแต่ทาร์นีกับปลาขอไปเข้าห้องน้ำพวกผมที่อยู่ที่โต๊ะเห็นว่าดึกแล้วเลยตกลงว่าจะกลับโดยการออกไปรอสาว ๆ ที่หน้าร้านครับ และปลามันก็มาพอดีผมเลยเป็นคนไปส่งเธอ" พี่แดนพูด
"งั้นคุณก็เป็นสุดท้ายที่อยู่กับเธอ?" ตำรวจถาม
"ครับจะว่าอย่างนั้นก็ได้ระหว่างที่กำลังขับรถน่านก็โทรมาถามเพราะทาร์นีหาปลาไม่เจอยัยนั่นไม่ได้บอกทาร์นีเอาไว้น่ะครับ" พี่แดนตอบอย่างไม่มีพิรุธอะไร
"จริงไหมน่าน?" ตำรวจหันมาถามเขา
"ครับ ทาร์นีวิ่งออกมาจากหลังร้านเพราะตกใจที่ปลาหายไปครับผมเลยช่วยโทรให้ แต่ถึงอย่างนั้นทาร์นีก็ยังไม่ว่างใจเท่าไหร่ผมเลยขับตามไปที่หอแล้วก็ได้ยินเสียงของปลาร้องแล้วก็เป็นอย่างที่คุณตำรวจทราบน่ะครับ" น่านฟ้าตอบ
"โอเคร...งั้นคุณส่งปลาแล้วไปไหน?" ตำรวจหันกลับมาถามพี่แดน
"ก็กลับบ้านเลยครับ ผมส่งแค่หน้าห้องเท่านั้น"
"แล้วเธอ...ทำไมคิดว่าปลาจะไม่ปลอดภัย?"
"..." ตอบยังไงดี?
"ทาร์นี..."
"เซ้นท์"
"เฮ้อออ~~ ครั้งที่แล้วก็ผีเข้าครั้งนี้เซ้นท์อะไรของเธอเนี่ยเอาจริง ๆ ไม่ตลก"
"หน้าฉันเหมือนคนตลกหรือไง?"
"ก็ไม่"
"นั่นสิ...แต่ว่ามันก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอกเจ๊ปลาเป็นผู้หญิงแล้วไปกับผู้ชาย ฉันก็แค่เป็นห่วงเท่านั้นไม่ได้มีอะไรเพิ่มเติม" ฉันตอบกลับไป
"อืม ก็จริงเอาเป็นว่าเราคงต้องเราให้ปลาฟื้นก่อนเพื่อสอบปากคำเพื่อระหว่างนี้ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมเราจะเรียกมาอีก ขอความร่วมมือด้วยละ"
"ค่ะ/ครับ"
- Writer
