รักสะกดวิญญาณ 13 ทันเวลาหรือเปล่า?
1555 Words
แต่ถึงจะรู้ว่าเจ๊ปลาตอนนี้จะอยู่กับพี่แดนอะไรนั่นแต่ฉันก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี เมื่อกี้ฉันไม่ได้เสียงของเจ๊ปลาทะลุออกมาจากโทรศัพท์เลยนะปกติคนเราเมื่อมีคนถามหาก็ควรแสดงตัวหรือส่งเสียงหน่อยสิแต่นี่เงียบสนิทเหมือนไม่มีใครอยู่ในรถด้วยเลย
"สบายใจยัง?" น่านฟังหันมาถามฉัน
"ยัง" ฉันคิ้วขมวดอย่างกังวลใจตอนนี้อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ เราไม่รู้ว่าคนร้ายคนนั้นคือใครและถ้าเป็นพี่แดนอะไรนั่นละจำทำยังไง?
"อะไรของเธออีกเนี่ยทาร์นี?"
"นายไว้ใจพี่แดนอะไรนั่นแต่ฉันไม่..." ฉันจ้องมองหน้าของเขา
"..."
"และอีกอย่างตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาเกิดเรื่องสิ่งที่เรารู้คือมันจะเกิดแต่เราไม่มีรูใครเป็นคนทำและทำที่ไหน สมมุติว่าส่งเจ๊ปลาเสร็จแล้วและเกิดเรื่องพี่ของนายจะรู้เรื่องด้วยไหม?"
"งั้นตามไปไหมละที่หอของปลาน่ะ" เขาถามฉันเพราะจากท่าทางของฉันไม่มีทางยอมปล่อยเรื่องนี้ไปแน่นอน
"ไปสิ" ฉันตอบและเดินไปขึ้นมอเตอร์ไซต์ของเขาทันที
"เป็นห่วงคนอื่นเป็นด้วยหรือไง?" เขาพูดและขึ้นรถตามฉันมา
"เพราะว่าเป็นคน....ที่ยังมีชีวิตจิตใจและรับรู้ความเจ็บปวดได้เลยฉันไม่อยากให้มันเกิดเรื่องอะไรไม่ดีขึ้นเพราะถ้าฉันปล่อยไว้และมันเกิดขึ้นจริง ฉันคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต ฉันหวังว่าเซ้นต์ของฉันมันจะผิด..." ขอให้ฉันอย่ามีสัมผัสอะไรเพิ่มเติมอีกเลย
" ไม่ชอบหรือไง?" น่านฟ้าถามฉันขณะที่กำลังสตาร์รถ
"เรื่องอะไร?"
"ก็ที่ ...มีซิกเซ้นต์สัมผัสที่หกไงใครๆก็อยากมีทั้งนั้นแหละ มันดูมีค่าโดนให้ความสำคัญ"
"เหรอ ..."
"...."
"ฉันไม่เห็นเคยได้รับอะไรแบบนั้นเลย" ตอนที่ฉันบอกพ่อกับพี่ว่าฉันสามารถมองเห็นดวงวิญญาณได้สิ่งที่ได้รับคือดำด่าพ่อหาว่าฉันโกหกส่วนพี่ก็มองว่าฉันเป็นตัวตลก ตอนเด็กฉันยังหวาดกลัวผีและร้องไห้เป็นประจำ
15 ปีก่อน
แฮร่~แฮร่~แฮร่~
ตึก ครืน~ ตึกครืน~
"ฮึกๆ" ฉันวัย 5ขวบนอนคลุมโปรงร้องไห้เพราะได้ยินเสียงผีเดินตอนกลางคืนฉันไม่กล้าส่งเสียงกลัวว่าพีจะได้ยินเลยทำได้เพียงกอดตุ๊กตาและร้องไห้ให้เบาที่สุด บ้านที่ฉันอยู่เป็นบ้านที่สร้างขึ้นใหม่ในพื้นที่รกร้างห่างออกมาจากตัวเมืองเพราะแม่ของฉันไม่ชอบความวุ่นวายของเมืองหลวงพ่อฉันเลยซื้อที่ดินและสร้างบ้านใหม่เพื่อแม่ เพราะงั้นเลยมีทั้งเจ้าที่เก่าแก่โบราณ ทหารผ่านศึกทาสที่ตายแล้วยังไม่ไปเกิดวนเวียนอยู่ ฉันเลยได้เห็นและได้ยินตั้งแต่จำความได้
แฮร่~แฮร่~แฮร่~
ตึก ครืน~ ตึกครืน~
" หนูกลัวพ่อขา~" ฉันได้แต่ร้องหาพ่อแม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินได้ก็ตาม แต่พ่อคือคนเดียวที่ฉันนึกถึง และเสียงที่ฉันได้ยินนี้เป็นเสียงที่ฉันกลัวที่สุด ผีผู้หญิงเป็นทาสเดินลากโซ่ตวงไปทั่วบ้าน เสียงกัดฟันด้วยความแค้นทุกคืนฉันหวาดกลัวและทำอะไรไม่ได้เลย
"พ่อ..."
ปัง!
"กรี๊ดดดดดดดด!!" ฉันกรีดร้องอย่างตกใจเมื่อประตูห้องของฉันโดนกระแทกด้วยบางอย่างแรง ที่นี่มีผีเยอะแต่ก็ไม่ได้น่ากลัวแบบนี้ตอนนั้นฉันกลัวจนตัวสั่นและไม่เคยชินกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลยสักครั้ง
"ฮึก!"
"ใครอยู่ในนั้น~~~~~" ปัง!! ฉันสะดุ้งตัวสั่นเสียงผีถามอยู่ข้างหน้าห้องของฉัน
"ฮึก ๆ ๆ "
แกร๊ด!
"กรี๊ดทำบ้าอะไรป่านนี้?!" เสียงประตูเปิดออกเป็นพ่อนั่นเอง ฉันรีบลุกขึ้นจากเตียงและวิ่งเข้าไปหาพ่อทันที
หมับ! ฉันกอดเอวของพ่ออย่างต้องการความช่วยเหลือฉันมองไปด้านหลังก็พบว่าผีตัวนั้นกำลังมองมาที่ฉัน ฉันรีบซุกหน้าที่ท้องของพ่อทันที
พรึ่บ!
"จะเข้ามากอดทำไมฉันถามว่าดึกป่านนี้แกกรีดร้องทำไมใครตายฮะ?!" แต่พ่อก็ไม่เคยเป็นที่พึ่งให้ฉันได้เลย เขาผลักฉันออกและถามเสียงดังอย่างรำคาญ ฉันได้แต่หลบตาเพราะไม่กล้าเงยหน้าขึ้นกลัวว่าจะเห็นผีตัวนั้นที่กำลังจ้องมองมาที่ฉัน
"ฮึก!"
"ตอบ!!เป็นบ้าอะไรฮะทาร์นีไม่มีใครสอนเรื่องมารยาทหรือไงดึกขนาดนี้ยังแหกปากอีก!!!!" พ่อยังคงต่อว่าฉันไม่หยุด
"พ่อครับ...เสียงดังอะไรอะ?" พี่ชายของฉันตื่นขึ้นมากลางดึกและถาม
"ไม่มีอะไรลูกไปนอนเถอะพ่อสั่งสอนน้องนิดหน่อย เป็นเด็กเป็นเล็กไม่ยอมนอนเอาแต่แหกปากอยู่ได้"
"เรียกร้องความสนใจยัยเด็กบ้า!" พี่ฉันต่อว่าและทำสายตาดุ ๆ
"ฮึก ๆ"
"จะร้องไห้ทำไมและเงียบเลยนะอย่าให้ฉันได้ยินเสียงของแกอีกไม่อย่างนั้นฉันจะตีแกให้ดิ้นไปกองกับพื้นเลย!!!!" ปัง!!! พ่อฉันเดินออกไปและปิดประตูเสียงดังด้วยความโมโห
"พ่อ..ฮึก! ฮืออออออ~~~~" ฉันกองอยู่กับพื้นร้องไห้หนักมากก่อนจะเผลอหลับไปตรงนั้นเพราะความเหนื่อยล้า
วันเช้ามา...
"หาววววว~~~~" เช้าวันต่อมาฉันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็ลงมาทานข้าวเช้าเหมือนทุกวัน
"ทำไมง่วงแบบนั้นละลูก?" พ่อฉันถามน้ำเสียงอ่อนโยนซึ่งมันไม่เคยเกิดขึ้นกับฉันเลย
"เมื่อคืนสงสัยจะมีคนก่อกวนเลยไม่ได้นอน" พี่ฉันพูดและมองมาทางฉัน
"แกทำอะไรอีกทาร์นี?" และไม่รอช้าพ่อก็เริ่มโจมตีฉันทันที ตอนนั้นฉันรู้ได้แล้วว่าพ่อไม่สามารถปกป้องฉันได้ เขามองฉันเป็นเพียงคนอื่นเท่านั้น ฉันไม่สามารถพึ่งพาแม้จะ 5 ขวบแต่ก็พอรู้ว่าพ่อ...ไม่ได้รักฉันเลย
"ปะเปล่านะคะ" แต่ตอนนั้นฉันก็ได้แค่ตอบออกไปอย่างหวาดกลัว
"ทำไมจะไม่ได้ทำแกเอาแต่มาเคาะห้องฉันอยู่ได้! พ่อจัดการยัยเด็กนั่นเลยนะ" พี่ฉันฟ้องพ่อซึ่งฉันไม่ได้ทำเพราะฉันหลับไปหลังจากที่พ่อกับพี่ออกไปสักพักแล้วไม่ได้ออกไปไหนเลยแล้วฉันก็เคยคิดจะไปทำอะไรแบบนั้นด้วย
"ยัยเด็กบ้า!!ถ้าพี่แกนอนไม่พอแล้วเรียนไม่รู้เรื่องใครจะบ้าผิดชอบฮะ?!"
"นะหนูไม่ได้ทำนะ" ฉันปฏิเสธอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ถ้าไม่ตอบกลับไปเดี๋ยวก็โดนตีอีก
"โกหกถ้าไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใครฮะ?"
"ผะผี..."
"ว่าไงนะ?"
"ผีมั้งค่ะ...บ้านเรามีผีเต็มเลย" ฉันก้มหน้าพูดออกไป
"เหลวไหล!!เมื่อไหร่แกจะเลิกพูดแบบนี้สักทีฮะถ้ามันมีจริงแกมองเห็นแม่แกไหมละ?! ไหนบอกมาสิวะแม่แกอยู่ไหน?!" เวลาฉันพูดเรื่องนี้ทีไรพ่อก็มักจะถามถึงแม่ทุกที แต่ก็แปลกที่ฉันสามารถมองเห็นผีทุกตัวในโลกนี้ยกเว้นแม่ตัวเอง
"มะไม่ค่ะ หนูไม่เคยเห็นแม่แต่หนูเห็น..." หมับ!!
"งั้นก็เลิกพูดว่าเห็นผี ๆ ๆ ได้แล้วมันน่ารำคาญ!!!!!!เลิกโกหกสักที!!!!!!"
"หนูไม่ได้โหก ฮึก!!! หนูเปล่าาา ฮืออออออออ"
หน้าหอพัก P
"ถึงแล้วเหม่ออะไร?" เสียงของน่านฟ้าทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ความคิดฉันเผลอคิดเรื่องตอนเด็กอีกแล้วสินะ น่าเบื่อเมื่อไหร่จะลืมเรื่องวัยเด็กสักทีนะ บางคนจำเรื่องตอนเด็กไม่ได้ด้วยซ้ำแต่ฉันกลับจำได้ทุกคำพูดและทุกการกระทำที่ได้รับ...
"เปล่าหรอกที่นี่เหรอ?" ฉันถามขึ้นและสะบัดเรื่องที่คิดออกไปตอนนี้มันดึกมากอากาศก็เย็นมากด้วย
"ใช่ แต่ห้องมันไม่เห็นเปิดไฟเลย?" น่านฟ้ามองขึ้นบนหอ
"เจ๊ปลาอยู่ห้องไหนเหรอ?" ฉันมองขึ้นไปบ้าน
"ชั้นที่ 6 ห้องกลางตรงนั้นน่ะฉันเคยมารับมันไปเรียนและมันก็โบกมือออกมาจากห้องนั้นนั่นแหละ" ฉันมองและพยักหน้ามา
"ตอนนี้ 01.45 แล้วนะ"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!" ขวับ! ฉันกับน่านฟ้าขวับไปมองตามเสียงกรีดร้องมันมาจากในป่าข้างหอพัก ฉันรีบกระโดดลงจากมอเตอร์ไซต์และวิ่งตามเสียงไป
"ทาร์นี!!รอด้วยอย่าไปคนเดียว!!!!!!"
"เจ๊ปลา!!"
"ไอ้ปลา!" ฉันกับน่านฟ้าส่งเสียงเรียกเผื่อว่าจะช่วยหยุดการกระทำของคนร้ายไว้ได้
"ช่วยด้วยยยย อุ๊บ!!" เสียงของเจ๊ปลาเงียบไป
"นั่นเสียงเจ๊ปลาใช่ไหม?" ฉันถาม
"ใช่!! เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย?!" ฉันมองไปรอบ ๆ ในความมืด
"หายไปไหน..."
หมับ!!
"ว้าย!"
"ทะทาร์นี..." ฉันตกใจมากเมื่อมีมือมาจับแขนของฉันและเมื่อหันไปก็พบว่าไปเจ๊ปลา
"ไอ้ปลา!"
"เจ๊ปลา!!!" พรึ่บ! เธอสลบไปฉันกับน่านฟ้าคว้าตัวเธอได้ทัน
นะนี่เรา...ช่วยเธอได้แล้วหรือเปล่านะ??
- Writer
