รักสะกดวิญญาณ 15 ไล่ผี
1609 Words
"ใครกันนะที่กล้าทำร้ายเจ๊ปลาได้อย่าให้รู้นะ!!พ่อจะเตะให้เลือดกลบปากเลย!!" เดินออกมาจากโรงพักแล้วพี่ธงก็พูดอย่างโมโหก็นะเขาเป็นน้องรหัสนิทั้งคู่คงจะสนิทกันมากแน่เลย
"อาจจะเป็นผู้ชายของมันสักคนก็ได้พวกมึงก็รู้ว่ามันมีผัวตั้งกี่คน"
"มีผัวกี่แล้วมันมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายวะเฮีย...เฮียน่านส่องขันน้ำมนต์ทำพิธีสิว่าใครเป็นคนทำร้ายเจ๊ปลาเอาแบบนั้นกันไหมเฮีย ทาร์นี?" พี่ธงถามความเห็นของทุกคนเพราะอยากรู้ตัวตนคนร้าย
"ไร้สาระกูกลับละ" พี่แดนพูดก่อนจะเดินออกไปแต่ฉันมองเห็นรอยบางอย่างที่แขนของพี่แดนมันเหมือนรอยขีดข่วน
"เหอะ!! นั่นก็หลานรหัสตัวเองนะเวลานี่ทำอะไรได้ก็ต้องทำไหมวะ?" พี่ธงบ่น
"ช่างเถอะ! เฮียแดนแกก็ไม่ได้เชื่อเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ตอนกูเป็นน้องรหัสเขาแรก ๆ เขาก็ไม่ชอบกูเหมือนกันแหละเพราะว่ากูเปิดสำนักตั้งนานกว่าจะยอม" น่านฟ้าพูด
"เฮ้อออ~~ ว่าแต่เฮียน่านทำได้ป่ะส่องหาคนร้ายน่ะ?" พี่ธงถามฉันก็มองหน้าของเขา
"จะลองดู"
"เยส! มันต้องแบบนั้นแหละเฮียงั้นฝากด้วยนะ"
"มึงไม่อยู่ด้วย?" น่านฟ้าถาม
"ไม่อะ ไม่ว่าง" ปึก! พูดแล้วจับไหล่น่านฟ้า
"อะไร?"
"ผมเชื่อใจเฮียนะสู้ ๆ ผมฝากด้วยเดี๋ยวจ่ายค่าครูเองไปนะ ไปก่อนนะไอ้น้องแล้วเจอกัน" พี่ธงพูดแล้วเดินไปเลยร่ำลาเรียบร้อย เหลือเพียงฉันกับน่านฟ้าเท่านั้น
"ยืนเงียบเลยนะเป็นใบ้เหรอ?" น่านฟ้าหันมาพูดกับฉัน
"...." ฉันแค่มองหน้าและเดินจากเขาออกมาทันที
หมับ!!
"จะไปไหน?" แต่น่านฟ้าตามและคว้าแขนของฉันเอาไว้
"นอน" เมื่อคืนเหมือนนอนไม่เต็มอิ่มเลยเพราะงั้นฉันจะกลับไปนอนแล้วค่อยไปเรียนวันจันทร์ทีเดียวเลยแล้วกัน
"ป่านนี้อะนะอย่าพึ่งไปสิ" เขารั้งฉันเอาไว้ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม เฮ้อออ
"...." ฉันไม่ได้ตอบอะไรแต่เอามือของเขาออกจากตัวเอง แม้ว่าการสัมผัสเขาจะทำให้ฉันไม่เห็นผีก็ตามแต่ฉันก็ชินกับการเห็นไปแล้วเพราะงั้นฉันเลยไม่ต้องการให้เขาช่วยเหลืออะไร
"เธอไม่รู้จะจริง ๆ เหรอว่าใครเป็นคนทำ?"
"ไม่"
"เธอเห็นนิมิตรนิ"
"เห็นนิมิตรว่ามันจะเกิดเหตุแต่ฉันไม่เห็นว่าใครก่อเห็นรู้แค่ว่าเป็นผู้ชายเท่านั้น และเผลอ ๆ ผู้ชายคนนั้นอาจจะเป็นคนใกล้ตัวของเจ๊ปลาด้วยเพราะถ้าเป็นคนอื่นคงไม่กล้าทำอะไรแบบนั้น"
"ถ้าเป็นคนเมาหรือพวกคนเลวที่ชอบก่อคดีละ?"
"ไม่อ่ะเพราะน้ำเสียงของคนนั้นดูมีความแค้นต่อเจ๊ปลามาก ฉันเลยค่อนข้างมั่นใจว่าน่าจะเป็นคนที่เจ๊ปลารู้จักอาจจะเป็นแฟนเก่าคนไหนสักคนก็ได้" ฉันตั้งข้อสงสัย
"เหรอ...ก็อาจจะเป็นไปได้เพราะปลามันเองก็มีคนคุยหลายคนคบหลายคนด้วยไม่เห็นมันจะจริงจังกับคนไหนสักคนเลย" น่านฟ้าพยักหน้าเห็นด้วย
"นายก็กลับไปทำพิธีอะไรของนายเถอะพี่ธงอุตส่าห์จ่ายค่าครูให้" ฉันบอกกับเขา
"ไปด้วยกันสิไหน ๆ เธอก็ว่างแล้ว"
"ไม่ว่างฉันจะกลับไปนอน"
หมับ!!
"ไปเถอะน่าาาา~~" แล้วเขาก็ลากเเขนของฉันให้เดินตามเขาไปทั้งที่ฉันไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด เฮ้ออออ
สำนักอาจารย์น่านฟ้า
ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่หน้าประตูเข้าสำนักของเขานี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันจะได้เข้ามาในสำนักอะไรแบบนี้ ฉันมองดูที่นี่ไม่ได้น่ากลัวแบบในหนังที่เคยเห็น
"เข้ามาสิ"
"เลี้ยงผีเยอะ" ฉันพูดขึ้นและเดินตามหลังของเขาเข้ามาฉันมองไปรอบเห็นวิญญาฯค่อนข้างเยอะเลยละ
"ธรรมดาแหละฉันเป็นหมอผีนะเพราะงั้นเลยต้องเลี้ยงผีเอาไว้ใช้งานบ้าง"
"บังคับ?"
"เธออาจจะไม่เชื่อแต่ฉันแตกต่างจากพวกหมอผีคนอื่นที่ชอบไปจับผีร้าย ๆ มาเป็นสมุน ฉันใช้ชีวิตเจรจามากกว่าใครอยากมาก็มาใครไม่อยากมาฉันก็ไม่บังคับหรอก"
"อาจารย์น่านฟ้า! อาจารย์น่านฟ้าช่วยด้วยจ๊ะ!! ช่วยฉันด้วย!!" ขณะที่เรากำลังยืนคุยกันอยู่นั่นก็มียายคนนึงวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่นพร้อมกับร้องเรียกให้น่านฟ้าช่วยบางอย่าง
"มีอะไรยายใจ?" เขาถาม
"อีนิ่มจ๊ะอาจารย์!! อีนิ่งหลานฉันมันโดนผีเข้า!!!ช่วยไปไล่ให้หน่อยนะจ๊ะตอนนี้มันอารวาดยกใหญ่พออะไรไม่ได้ดังใจก็ด่าฉัน ฮืออ ๆ ช่วยฉันด้วยเถอะอาจารย์น่านฟ้า~" ยายใจทรุดลงกับพื้น
"ยายใจ!" ฉันมองดูเฉย ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีแล้วก็ไม่นานก็มีคนวิ่งเข้ามา
"อาจารย์!!เกิดอะไรขึ้น?"
"ไอ้รบไปเตรียมของกูจะไปไล่ผีที่บ้านยายใจ" เขาพูดกับคนที่เดินเข้ามา
"ครับ!!" เขารับคำสั่งและปฏิบัติการอย่างรวดเร็ว
"งั้นฉันกลับ..."
"ไปด้วยกันหน่อย" เขาหันมาพูดกับฉันทั้งที่ฉันกำลังขอตัวกลับก่อนเพราะเหมือนว่าเขาจะงานยุ่งแต่เขากลับจะให้ฉันไปด้วยซะงั้น
"ฮะ?"
"ไม่ต้องทำหน้างงไปด้วยกันนี่แหละ"
"เอาฉันไปด้วยเดี๋ยวก็เกะกะ..."
"ไม่หรอกฉันอยากให้เธอช่วยอะไรหน่อย" เขามองหน้าของฉัน
"?" ฉันได้แต่ทำหน้างงเพราะว่าไม่รู้จะช่วยอะไรได้ ฉันนอกจากมองเห็นแล้วก็ไม่สามารถทำได้เลยนะ -_-
บ้านยายใจ
"กรี๊ดดดดดดดด!!ปล่อยกู!!พวกมึงปล่อยกู!!!!" เมื่อมาถึงแล้วบ้านของยายใจแล้วก็ได้ยินเสียงของคนกรีดร้องออกมา บ้านยายใจเป็นบ้านยกสูงบ้านไม้ที่มีใต้ถุนและเสียงร้องนั้นก็มาจากบนบ้าน
"ไปกันเถอะ"
"ท่าทางจะผีปอบ" รบที่ฉันรู้ว่าเขาเป็นลูกศิษย์ของน่านฟ้าพูดขึ้น
"เรายังไม่รู้หรอกจนกว่าจะได้เห็น"
"เชิญค่ะอาจารย์น่านฟ้าฉันต้องมัดมันเอาไว้ไม่อย่างนั้นมันจะดิ้นแล้ววิ่งหนีไป" ยายใจออกมาตอนรับฉันมองไปรอบ ๆ ที่นี่เป็นหมู่บ้านที่มีบ้านค่อนข้างเยอะเลย เป็นหมู่บ้านเก่าแก่สมควรเลยละบ้านแต่ละหลังจากสร้างขึ้นมาเกิน 20 ปี เป็นบ้านหลังใหญ่ทรงเดียวกันเกือบหมดมีบ้านหลังที่ทันสมัยบ้างแล้วแต่ก็ไม่เยอะ
"ไหนครับ"
"นี่จ๊ะ..." ยายใจเปิดประตูเข้าไปก็พบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังโดนมัดอยู่พยายามดิ้นและสะบัดเพื่อให้เชือกที่มัดไว้หลุดออก
"มีผีจริงไหม?" น่านฟ้าหันมาหาฉัน
"นายก็รู้เองสิ" ฉันมองเข้าไปที่ตัวของเด็กคนนั้นก็พบว่าเธอโดนผีเข้าจริง ๆ เป็นผีแก่ ๆ ตัวหนึ่ง
"ฉันให้เห็นมาเพราะฉันจะได้ไม่ต้องเปิดเนตรตัวเองมันเสียเวลา"
"-_-" ที่ไหนได้ก็ขี้เกียจนี่เอง เหอะ!!
"ดูให้หน่อย...ไอ้รบล้อมสายสิญจน์" เขาพูดกับฉันและก็หันไปพูดกับลูกศิษย์ของเขา
"ครับจารย์"
"กรี๊ดดดด!!ออกไปนะ!!ออกไป!!"
"คนที่ต้องออกไปคือมึง!!ออกจากร่างหลานกูไปซะ!!!ไป!!ไม่อย่างนั้นกูจะให้อาจารย์น่านฟ้าสาปแช่งมึง!!!!!" ยายใจพูดกับผีที่อยู่ในร่างของหลาน
"ว่าไงทาร์นี"
"อือ เป็นยายแก่ ๆ คนนึงท่าทางจะดื้อน่าดูเลย" ฉันบอกกับน่านฟ้า
"ไอ้รบเตรียมสายสิญจน์ น้ำเปล่าที่สะอาด ขันและพานรองดอกไม้ ๕ดอกเทียน ๕เล่ม ธูป๙ดอก กรวยดอกไม้๕ดอก กูจะทำน้ำมนต์" ฉันมองน่านฟ้าที่ตอนนี้กลายเป็นอาจารย์น่านฟ้าไปแล้ว
(น่านฟ้า)
ผมมองทาร์นีนิดหน่อยที่ตอนนี้กำลังมองผมอยู่ แต่ว่าผมเองก็ต้องรีบทำพิธีเพราะว่าผีในร่างนั้นอาจจะเป็นผีปอบก็ได้ทาร์นีมองเห็นวิญญาณได้แต่ไม่รู้ว่ามันคือผีอะไร เรื่องนี้ผมต้องจัดการเองที่ลากมาด้วยเพราะว่าไม่อยากให้กลับคนเดียวหรอกเลยพามาด้วยก่อนเดี๋ยวค่อยกลับไปส่งทางไปหอยัยนั้นกับสำนักของผมมันค่อนข้างไกลกัน
"ได้แล้วครับจารย์!!" ไอ้รบเตรียมของที่ผมบอกเรียบร้อย
"เอาประคำคล้องคอเด็ก" ผมส่งประคำที่ปลุเสกเองให้ไอ้รบไปสวมให้เด็กที่โดนผีเข้า
"กูไม่ใส่!!ออกไปนะไอ้เด็กเหี้ย!!" ปึก!! ถีบไอ้รบกระเด็นเลย
"โอ๊ยยยยยย!!"
"จับเอาไว้ให้แน่น!!" ผมบอกญาติของเด็กเพราะตอนนี้มันกำลังแผงฤทธิ์แล้ว
"จับมันแน่น ๆ สิวะอาจารย์จะทำพิธีแล้ว!" ยายใจบอกกับคนที่กำลังจับตัวของเด็กคนนั้นไว้
หมับ! หมับ!
"ปล่อยกู!!!ปล่อย!!"
"ไอ้รบเข้าไปอีกรอบสิ"
"ครับ อ่าา โคตรเจ็บเลย" หมับ!! และรบก็สวมประคำเข้าหัวได้
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!" เมื่อผีนั่นเริ่มกรีดร้องผมก็เริ่มท่องคาถาเพื่อไล่ผีทันที
- Writer
