Love Spells The Soul รักสะกดวิญญาณ

รักสะกดวิญญาณ 01 ปล่อยผี

เดือนต่อมา..

จังหวัดบึงกาฬ

หอพักยายจันทร์

ห้องทาร์นี

ปึก!

"เฮ้อออ!!" กว่าจะถึงเล่นเอาแทบเป็นลมแหนะวันนี้เป็นวันที่ฉันย้ายเข้ามาอยู่ในหอแล้วหลังจากที่พ่ออนุญาตให้มาเรียนที่นี่แต่หอที่นี่เก่าแก่มากเลยไม่มีลิตฟ์และฉันก็ดันอยู่ชั้นที่ 7 ด้วยเพราะงั้นเลยเดินขาลากเลยกว่าจะมาถึงก็เล่นเอาลมแถบจับแต่อีกไม่นานก็คงจะชินไปเองนั่นแหละ

อีกสองวันกว่ามหาวิทยาลัยจะเปิดเพราะงั้นฉันก็คงหาซื้อของเข้าห้องก่อนเพราะว่าฉันมาแต่งตัวมีเสื้อผ้าไม่กี่ชิ้นและฉันก็นั่งรถโดยสารมาด้วยเหมือนว่าพ่อจะตัดหางปล่อยวัดฉันแล้วละ แต่แบบนั้นก็ดีเหมือนกันต่างคนต่างอยู่ไปซะจะได้ไม่อึดอัดใจต่อกัน

"เหนื่อยจัง..." ฉันพูดออกมาเบา ๆ ก่อนจะลับตาลงโชคดีที่ห้องนี้มีแอร์ด้วยและราคาถูกอาจจะเพราะว่าเป็นต่างจังหวัดด้วยละมั้งห้องก็ไม่ได้แย่อะไรแม้ว่าจะเก่าแล้วสร้างมานานก็เถอะ ผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกัน...

"เหนื่อยจัง...เหนื่อยจัง...เหนื่อยจัง..." นั่นไม่ใช่เสียงของฉันหรอกนะแต่ฉันแสร้งทำเป็นไม่ได้เฉย ๆ ก่อนจะนอนลับลงไป ฉันไม่อยากแสดงอาการอะไรว่าเห็นผีไม่อย่างนั้นเดี่ยวจะมีปัญหาตามมาเรื่อย ๆ

ก๊อก ๆ แต่ยังไม่ทันได้นอนหลับสนิทก็มีเสียงเคาะประตูแต่ฉันยังไม่ขยับตัวเพราะว่าต้องแน่ใจก่อนว่าเป็นคนไม่ใช่ผี

ก๊อก ๆ

"แม่หนูอยู่ไหม?" เสียงของยายเจ้าของหอ

พรึ่บ! ฉันเลยเด้งตัวจากเตียงเพื่อไปเปิดประตู

แอดดด~~

"มีอะไรหรือเปล่าคะ?" ฉันเปิดประตูออกมาก่อนจะถามยาย

"หนูลืมเอกสารเอาไว้น่ะ" หมับ! ฉันรับเอกสารมาคงจะลืมไว้ตอนเซ็นต์สัญญานั่นแหละ

"ขอบคุณนะคะ"

"ยายจันทร์มีคนเช่าใหม่เหรอ?" เสียงเพื่อนข้างห้องของฉันถามและมองฉันแปลก ๆ

"ใช่ ทำความรู้จักกันเอาไว้แล้วกันนะ..."

"ห้องนั่นอะนะยาย?" พูดแล้วชี้มาที่ห้องของฉันท่าทางแบบนี้คงจะมีอะไรละสิแต่ฉันก็พอเดาได้อยู่แล้วละ

"ก็มันเหลือห้องเดียวเลยให้อยู่ห้องนี่นะ"

"งั้นขอตัวก่อนนะคะ" ฉันไม่ชอบคุยกับใครเท่าไหร่อยู่แล้วเลยขอเข้าห้องก่อน

ปึก! ฉันปิดประตูก็มองไปรอบ ๆ ห้องตอนนี้ยังกลางวันอยู่นอกจากเสียงก็คงไม่มีอะไรแต่กลางคืนก็ไม่แน่สินะ เฮ้ออ!

ผี...ผี...ผี...หนีไม่พ้นสินะ

ฉันกลับมานอนที่เตียงก่อนจะหลับไป...

"ยะอย่าทำฉันเลย ฮือออ~~ อย่าทำฉัน!!!" ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังขอร้องผู้ชายคนหนึ่ง

"ก็อย่าร่านมากทำไมละถ้าร่านมากกูก็จะขังมึงเอาไว้!!" ผู้ชายคนนั้นจับขาผู้หญิงล่ามโซ่

"มะไม่นะฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ ฮึก! ขะขอร้องพี่ปล่อยฉันไปเถอะฉันกลัวแล้ว ฮือออ ๆ "

"ถ้าล่ามแล้วยังไม่หายร่านกูจะฆ่ามึงให้ไม่มีสิทธิไปร่านที่ไหน!!!!"

"กรี๊ดดดดดดด~~"

พรึ่บ!!

"แหะ ๆ" ฉันเด้งตัวขึ้นมาก่อนจะมองไปรอบ ๆ ตอนนี้เริ่มมืดแล้วฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่มุมห้องขาของเธอโดนโซ่ล่ามอยู่มีเลือดไหลนองด้วย ฉันเลือกที่จะมองผ่านไปและลุกไปอาบน้ำเพื่อลงไปหาอะไรกินเพราะเริ่มรู้สึกหิวแล้ว

ซ่าาาา~~

ร้านอาหารตามสั่ง

เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินลงมาและคิดสภาพกินข้าวอิ่ม ๆ แล้วเดินขึ้นห้องสิ เฮ้ออ~~ มีอ้วกแตกแน่

"ป้าคะเอากะเพราหมูไม่ใส่กะเพราไม่ใส่พริก ไข่ดาวสุกแต่ไม่กรอบ ไม่แห้งเกินไป 1 ค่ะ" ฉันสั่งเสร็จก็เดินไปนั่งที่โต๊ะและหยิบหูฟังขึ้นมาใส่เพราะไม่อยากได้ยินเสียงรอบข้าง

"นิหนูกวนปะเนี่ย?" ฉันกำลังจะใส่หูฟังป้าร้านข้าวก็ถามฉัน

"ไม่นิคะ..."

"ช่วยด้วยยยย~~ ช่วยฉันด้วยยยย~~ ฮืออออ~~ อาจารย์น่านอย่าจับฉันเลยยย~~~~"

บรื้นนนนน~~~

ฉันมองไปข้างนอกมีคนกำลังขับเรือไล่ล่าผีอยู่อย่าบอกนะว่านั่นคือหมอผี ก็นะที่นี่มันแถบอีสานการจะมีหมอผีก็ไม่แปลกหรอกแต่ว่าหมอผีสมัยนี้ขับเรือไล่ล่าแล้วเหรอ?

"อาจารย์น่านฟ้าเหรอน่ะ?"

"ก็น่าจะใช่นะได้ยินว่าไล่จับผีพรายน่ะ" เสียงคนในร้านคุยกันซึ่งฉันก็ไม่ได้สนใจหรอกใส่หูฟังต่อไปนั่งรอไม่นานข้าวที่สั่งก็ได้มา

แต่ว่าก็อดคิดไม่ได้ว่าผีตัวเมื่อกี้นั่นก็น่าสงสารเหมือนกันคงจะไม่อยากโดนจับสินะแต่ว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันสักหน่อย

"เท่าไหร่คะ?" ฉันถามป้าร้านข้าว

"45 บาทจ้า"

"นี่ค่ะ ขอบคุณค่ะ" ฉันจ่ายเงินก่อนจะเดินออกจากร้านแต่ตอนนี้ยังไม่อยากขึ้นห้องเดินย่อยก่อนแล้วกัน

ที่นี่ไม่ใช่ในเมืองร้านค้าเยอะก็จริงแต่ก็ปิดตามเวลา ตอนนี้ก็เริ่มปิดแล้วด้วยเพราะมันเกือบสามทุ่มมองไปทางไหนก็เจอป่าและแม่น้ำสายใหญ่อย่างแม่น้ำโขงซึ่งมีฝั่งเป็นประเทศลาว ฉันเดินตามสายน้ำไปบรรยากาศเงียบสงบดีแม้จะมีผีตามข้างทางบ้างนิดหน่อยแต่ฉันก็สามารถเมินผ่านไปได้อย่างไม่สนใจ

"ช่วยด้วย ฮึก ๆ ช่วยด้วยฉันไม่อยากอยู่ในนี้" ฉันได้ยินเสียงของผีร้องขอให้ช่วยมันเป็นเสียงผีที่กำลังโดนหมอผีไล่ ตอนนี้ฉันไม่ได้ใส่หูฟังเพราะงั้นเลยได้ยินเสียงได้

"ปล่อยฉันออกไป ฮือออ~~"

"มีใครได้ยินฉันไหมอาจารย์น่านฟ้าปล่อยฉันไปเถอะ ฮึก! ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะขอร้องได้ไหมในนี้มันมืดมันน่ากลัว อาจารย์น่านฟ้าปล่อนฉันไปเถอะ ฮืออออ~~" เสียงร้องอ้อนวอนทำให้ฉันรู้สึกสงสารนิดหน่อยก่อนจะโดนลงหม้อไม่รู้ว่าโดนทำร้ายอะไรบ้างแล้ว

"อยากออกเหรอ?" ฉันถามลอย ๆ เพราะคิดว่าต้องอยู่แถวนี้

"นะนั่นใครน่ะได้ยินฉันเหรอ ชะช่วยฉันด้วย ฮึก ๆ อาจารย์น่านฟ้าจับฉันไว้ในนี้ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนะทำไมต้องจับฉันเอาไว้ด้วย ฮือออ ๆ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะ" ฉันมองไปตามเสียงเดินเข้าไปเรื่อย ๆ ก็พบว่ามีดินจุดหนึ่งที่โดนขุดและกลบไว้

"ทำไมฉันจะต้องช่วยเธอด้วยละในเมื่อเธอโดนจับก็แปลว่าเป็นผีไม่ดีหรือเปล่า?" ฉันถามก่อน

"ฉะฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะฉันโดนชาวบ้านใส่ร้าย ฮือ ๆ และไปบอกอาจารย์น่านฟ้าที่เป็นมาหมอผีมาจับฉัน ใส่ร้ายหาว่าฉันทำร้ายชาวบ้านทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องจริงเลยฉันไม่ได้ทำนะฉันไม่ได้ทำ ฮืออออ ๆ ให้ฉันสาบานก็ได้ว่าถ้าฉันโกหกฉันขอให้ฉันตายซ้ำ!!ตายซาก!"

"..." ฉันนิ่งคิดนิดหน่อย

"ฮือออ ๆ ฉันมีลูกไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างลูกแม่ โถ่~~~" พอพูดเรื่องนั้นฉันก็เลยยิ่งสงสารไปใหญ่

"ก็ได้ฉันจะช่วย..." ฉันเลยมองหาที่ขุดดินแถวนั้นเพื่อเอามาช่วยผีตัวนั้นปกติแล้วฉันก็ไม่ค่อยได้ช่วยผีหรอกนาน ๆ ครั้งได้มั้งที่จะได้ช่วยแต่ครั้งนี้จะยอมช่วยแล้วกัน

"ขะขอบคุณนะ ฮึก! ขอบคุณจริง ๆ ฮือออ" เมื่อได้ไม้ม่อันหนึ่งฉันก็ขุดตรงนั้นที่มีรอยเดิมอยู่

ฉึก ๆ ๆ ๆ ไม่นานก็เจอหม้อดินเผาที่ถูกฝังเอาไว้ สมัยนี้ยังจับผีลงหม้ออยู่อีกเหรอ???

โพล๊ะ! ฉันใช้ไม้ทุบหม้อดินนั่นก่อนจะมีผีออกมาจากหม้อดินเป็นผีพราย..

"ไปซะสิ..."

"ขอบคุณน้าาา~~แล้วจะตอบแทนให้อย่างงาม ฮี่ ๆ ๆ ๆ คนสวย ๆ แบบนี้เหมาะสมมากกับการอยู่ในน้ำ" น้ำเสียงของผีนั่นเปลี่ยนไปตอนนั้นเองฉันสามารถรับรู้ได้ทันทีว่าฉันพลาดอะไรไปซะแล้ว....

"หมายความว่ายังไง?"

"ฉันน่ะคือผีพรายยย~~ ผีพรายอยู่ในน้ำ~~คอยลากคนลงไปสู่ใต้น้ำ~~"

"หลอกฉันเหรอ?"

"อยากโง่เองทำไมละ ฮ่า ๆ ๆ ฮี่ ๆ ๆ ๆ แต่ว่า ๆ เนื่องจากเธอช่วยฉันครั้งนี้ฉันจะเว้นเธอไว้สักคนแล้วกัน ฮ่า ๆ ๆ "