รักสะกดวิญญาณ 02 น่านฟ้า
1689 Words
(น่านฟ้า)
กึก!
"อาจารย์หยุดเดินทำไมครับ?" เสียงลูกศิษย์ผมถามเมื่อผมหยุดเดินขณะกลับสำนัก
"กลับไปที่เดิม" ผมรับรู้ความรู้สึกแปลก ๆ วันนี้ผมไปจับผีพรายที่คอยทำร้ายชาวบ้านฝั่งดินแต่ตอนนี้ผมรับรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?"
ผมไม่ได้ตอบอะไรทั้งนั้นแต่กลับไปที่ริมฝั่งแม่น้ำโขงสถานที่ที่ผมมั่นใจแล้วว่าจะไม่มีใครไปยุ่งกับหม้อดินนั่นแต่ตอนนี้ผมกลับรับรู้ได้ว่ามีคนทำลายหม้อดินที่ฝังไว้แล้ว กว่าจะจับได้ใช้เวลาตามหาตั้งนาน!! ใครมันบังอาจมายุ่งวะ!!!
"โดนผีหลอก..." เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งทำให้ผมหยุดและมองเธอ เธอคนนั้นยืนตรงจุดที่ผมฝังหม้อไว้พอดี
"เธอทำห่าอะไรวะ?!" และผมเห็นวิญญาณผีพลายลงน้ำไปแล้ว
"..." เธอคนนั้นมองหน้าของผมนิ่ง ผมเลิกสนใจเธอก่อนจะลงไปที่พื้นดินตอนนี้หม้อดินของผมโดนทำลายไปแล้ว
"เหี้ยยย!! มะหม้อดินมัน...อาจารย์!!" ไอ้รบศิษย์ผมตาโตอย่างตกใจเพราะกว่าจะจับมาได้มันไม่ง่ายน่ะสิ ผีพรายอยู่ในน้ำมันหลบซ่อนและไหลไปเรื่อยตามหาตัวอยากนัก!!!
"เธอมาปล่อยผีของฉันทำไมวะ?!" เด็กนั่นมองหน้าของผมนิ่ง
"ก็เขาบอกให้ปล่อย" แม่งเอ๊ย! ตอบมาได้ยังไงวะ
"ผีตัวไหนบอกให้ปล่อยก็ปล่อยเหรอวะคิดได้ยังไงเนี่ย" ผมโวยวายใส่เสียงดังแต่ยัยเด็กผู้หญิงตรงหน้าของผมก็ยังมองหน้านิ่งอยู่ได้โคตรน่าโมโหเลยวะ!!
"ก็ปล่อยไปแล้วนิ"
"ฮะ?" หมับ!! เธอกำลังเดินหนีไปแต่ผมคว้ามือของเธอเอาไว้ก่อนคิดว่าจะไปได้ง่าย ๆ เหรอวะ?
"ปล่อยนะ" น้ำเสียงโคตรเย็นชาเลย
"ไม่ปล่อย!!เธอต้องไปตามจับยัยผีพรายนั่นมา!!รู้ไหมว่ามันเป็นตัวอันตรายขนาดไหนน่ะฮะ?!" ผมถามกลับไปเสียงดัง
"ไม่รู้..."
"ไม่รู้แล้วปล่อยเพื่ออออออ?!"
"..."
"ปัดโถ่เว้ย!!โคตรน่าหงุดหงิดเลยเธอช่วยมีรีแอคอะไรมากกว่านี้หน่อยได้ไหมฮะ?"
"ขอโทษแล้วกันฉันไม่ได้ตั้งใจ...พอใจยัง?" เธอถามผมกลับก่อนจะสะบัดมือของผมออกและเดินหนีไปเลย
"ยัยเด็กบ้า!!" ผมเองแม่งนอกจากหงุดหงิดแล้วก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกันในเมื่อผีมันหนีไปแล้ว
ผีพรายนั่น...เป็นผีร้ายที่ทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนเพราะงั้นชาวบ้านเลยมาขอร้องให้ผมช่วยจัดการหน่อยอุตส่าห์จัดการได้แล้วแท้ ๆ แต่กลับมีเด็กเห็นผีมาปล่อยออกไปอีก
"แล้วเราจะเอายังไงดีครับอาจารย์?"
"กลับดิวะ!!" ผมตอบมันก่อนจะเดินกลับสำนักด้วยความหงุดหงิดอารมณ์เสียตอนนี้ผมหมดแรงจะไปตามจับผีตัวนั้นแล้วกว่าจะจับได้ใช้เวลาตั้งนานแต่ยัยเด็กนั่นกลับปล่อยไปภายในเวลาไม่ถึงนาที ปัดโถ่เว้ย!! ยิ่งคิดยิ่งโมโหอย่าให้เจอพ่อจะจับตีให้ก้นลายเลย!!
"แล้วเราไม่ตามจับ..."
"มึงมีแรงจะตามเหรอถ้ามีก็ไปเพราะวันนี้กูเหนื่อยแล้ว" ผมตอบไอ้รบและทิ้งมันไว้ตรงนั้น
"อะอาจารย์น่านรอด้วยสิ!!อาจารย์!!!!!!"
สองวันต่อมา
บ้านสำนักอาจารย์น่านฟ้า
"เปิดเรียนแล้วเหรอลูก?" ผมเดินลงจากบ้านก็ได้ยินเสียงของแม่ที่กำลังเตรียมกับข้าวถามขึ้นมา
"ครับแม่" นอกจากอาจารย์น่านฟ้าผมก็แค่นักศึกษาวัยรุ่นทั่วไปเท่านั้นแหละ ผมไม่ได้เปิดสำนักตลอดเวลาจะเปิดแค่ตอนเลิกเรียนหรือว่าวันหยุดเท่านั้น การศึกษายังสำคัญสำหรับผมอยู่นะแม้ว่าจะมีอาชีพแล้วก็ตามแต่เงินมันก็ไม่ได้เยอะอะไรหรอก นอกจากที่บ้านจะเปิดสำนักแล้วยังทำสวน ทำไร่ ทำนาด้วยนะไม่ได้เล่น ๆ เด้อ
"งั้นมาทานข้าวก่อนค่อยไปเรียน"
"ครับ วันนี้เปิดวันแรกคงยังไม่มีอะไรมาก" ผมพูด
"จ้าาา~ ถ้าว่างก็เข้าไปช่วยงานพ่อเขาในสวนก็ได้นะ"
"ไปก็ตีกันเปล่า ๆ จับอะไรไม่ได้เลยนะบ่นอย่างเดียวทำอะไรก็ไม่ถูกใจเขาหรอกแม่"
ป้าบบบ!! หลังจากประโยคนั้นพ่อของผมก็เดินมาเงียบ ๆ ก่อนจะตบหัวของผม
"โอ๊ยยยย!!"
"พี่แสนทำลูกทำไมเนี่ย?!" แม่ผมดุพ่อ
"ก็ดูมันสินวลนินทาพ่อตัวเองซะได้"
"ผมไม่ได้นินทาสักหน่อยก็มันเรื่องจริงนิ ผมจะทำอะไรพ่อก็ห้ามไปหมดแล้วจะให้ผมช่วยอะไรได้ละ"
"ก็จับอะไรปุบพังปับใครอยากจะให้ช่วยละวะ...แล้วเรื่องผีพลายเป็นยังไงบ้างสำเร็จหรือยัง?" พ่อผมถามเรื่องที่ผมโคตรเซ็งยังไม่หาย
"จับได้แล้ว"
"ดีแล้ว..."
"แต่หลุดไปแล้ว เฮ้ออออ!! พูดแล้วก็ยังเซ็งไม่หายกว่าผมจะจับมาได้มันไม่ใช่ง่ายนะพ่อ!!ไม่งั้นหมอผีคนไหนก็จับได้ไปตั้งนานแล้ว!!" ผมบ่น ๆ ใส่ไป
"เกิดอะไรขึ้นเหรอลูก?" แม่ผมถาม
"ก็มีคนมาปล่อยออกไปน่ะสิแม่ท่าทางจะโดนผีหลอกจนเผลอปล่อยไปน่ะ"
"คนธรรมดาเหรอ?" พ่อผมสงสัย
"น่าจะไม่ธรรมดาเท่าไหร่เพราะว่ายัยนั่นไม่กลัวผีเลยสักนิดเป็นคนเห็นผี ที่สามารถสื่อสารได้เหมือนจะชินชากับการเจอซะด้วยสิ" ผมวิเคราะห์จากพฤติกรรมยัยนั่น
"เขาคงไม่ได้ตั้งใจละมั้งลูกอย่าไปโกรธเลย"
"แม่ครับ ผมจะไม่โกรธไม่โมโหเลยถ้าผมไม่ได้ใช้เวลาวางแผนมาเป็นอาทิตย์และไล่จับอีกเกือบ 24 ชั่วโมงน่ะ ผีพรายนั่นใคร ๆ ก็ว่าร้าย ฉลาด กว่าจะตามตัวเจอยากเย็นแสนเข็นแต่ผู้หญิงคนนั้นกลับปล่อยไปอย่างง่ายดาย" ยิ่งพูดยิ่งนึกถึงก็ยิ่งโมโห เหอะ!!
"แต่แกจะมัวแต่โมโหแบบนี้ไม่ได้นะ แกต้องเตรียมแผนใหม่เพื่อตามจับตอนนี้มันอาจจะเงียบไปสักพักแต่อีกไม่นานมันคงกลับมาแน่และคราวนี้แกก็ต้องหาที่ ๆ มันมิดชิดกว่านี้เราไม่รู้ว่าใครจะมาเจอบ้าง เพราะแกไม่ระวังผู้หญิงคนนั้นเลยเจอไง"
"ใครจะคิดว่าจะมีคนเห็นผีอยู่ด้วยละแถมยังโง่โดนหลอกอีก!!"
"น่าน!อย่าไปว่าเขาแบบนั้นส่วนหนึ่งก็เพราะว่าเขาคนนั้นจิตใจดีไม่ใช่หรือไงเลยใจอ่อนยอมปล่อยไป แม่เธอคงเธอไม่ได้ตั้งใจหรอกและไม่รู้จริง ๆ ว่าผีตัวนั้นไม่ดีถ้ารู้เธอคงไม่โดนหลอกหรอกเพราะงั้นใจเย็นก่อนเถอะน่าน"
"แม่ไม่ต้องมาปลอบใจและเข้าข้างยัยนั่นหรอกครับ"
"แม่ไม่ได้เข้าข้างสัก"
"ไม่รู้ละแต่แกต้องจับมันกลับมาให้ได้ไม่อย่างนั้นชาวบ้านด่าเราแน่"
"รู้แล้วละพ่อ" จากที่จะได้เรียนอย่างสบายใจต้องมาคิดว่าเรื่องผีตัวนี้อีก แม่งเอ๊ยเพราะยัยตัวแสบนั่นแท้ ๆ เลย!!!
เวลต่อมา...
มหาวิทยาลัย BK
"มอนิ่งค้าบบบบ~~ อาจารย์น่านฟ้าคนเก่ง" เมื่อเดินเข้าห้องก็ได้ยินเสียงเพื่อนผมมันกวนตีน
"เออ!!นิ่งเว้ยไอ้มอ!" ผมตอบกลับไป
"กูชื่อมอนด์เว้ย!"
"เป็นไงปิดเทอมนี้จับผีได้กี่ตัว?" ผมไม่ได้ปิดบังเรื่องอาชีพที่ทำผมและคนในมหาวิทยาลัยนี้ก็เป็นคนที่ท้องถิ่นมีความเชื่อเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว แต่ถ้าใครจะไม่เชื่อผมก็ไม่ได้ว่าอะไรและผมก็ไม่จำเป็นต้องไปอธิบายอะไรด้วย
"ไม่ได้นับหรอกและกูก็ไม่ได้มีงานจับผิดอย่างเดียวด้วยครับเพื่อน" อาจารย์ไสยศาสตร์อย่างผมมีงานเยอะนะไล่ผี ทำของ ลงนะหน้าทอง ทุกอย่างที่เกี่ยวกับไสยศาตร์ผมทำหมดแหละและแน่นอนว่าวิชาของผมไม่ขาวและไม่ดำ เป็นสีเทา ๆ แต่ขังเอาเรื่อง หึ!
"อยากโดนของอาจารย์น่านจังต้องทำยังไงคะเนี่ยยย?" เมขลาสาวสวยประจำห้องชอบอ่อยผมและแน่นอนว่าผมเอา เหอะ! แต่ก็แค่คู่นอนไม่ได้จริงจังอะไรและเธอก็ยอมรับขอตกลงนี้ด้วยเพราะเธอเองก็ไม่ได้มีผมคนเดียวซะเมื่อไหร่
"แค่มาหาที่ห้องและแก้ผ้าก็พอ"
"วู้วววววววว!!!"
"เชี้ยยยยยยยยย!!!" เสียงเพื่อนในห้องส่งเสียงแซวกันใหญ่ไม่มีใครไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของผมกับเมขลาหรอกและผมกับเธอก็ไม่ได้สนใจด้วยนาน ๆ จะมาจิ้มกันทีก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายนิ
"เดี๋ยวคืนนี้ไปหานะ^^" เธอยิ้มก่อนจะเดินไปนั่งที่
แกร๊ด! เสียงประตูห้องเรียนเปิดทำให้ผมและคนในห้องหันไปมองเพราะคิดว่าอาจารย์มาแล้ว แต่กลับไม่ใช่
"..." เธอมองไปรอบห้องเป็นยัยเด็กนั่นเอง
"มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับน้อง?" ไอ้มอนด์ถามยัยเด็กนั่น
"ไม่มีค่ะแค่เข้าห้องผิด" เธอเหลือบมองผมนิดหน่อยก่อนจะออกไป อย่าบอกนะว่ายัยนั่นเรียนที่นี่ด้วยน่ะ
"เด็กปีหนึ่งเหรอวะ?" ไอ้แต้มถามขึ้น
"สงสัยจะใช่วะมาวันแรกก็หลงซะแล้วหน้าตาก็น่ารักดีนะแต่หน้านิ่งไปหน่อยน้ำเสียงก็เย็น ๆ เหมือนผีเลยวะ" ไอ้มอนด์พูด
"มึงเคยเห็นผี?" ผมถามมัน
"ไม่เคยอะดูในหนังมา"
"ไอ้เวร" ผมด่านิดหน่อยก่อนสายตาจะมองไปที่ประตูอีกครั้งยัยเด็กนั่นเรียนที่นี่...งั้นก็ดีจะได้คุยกันง่าย ๆ หน่อย
- Writer
