Love Spells The Soul รักสะกดวิญญาณ

บทนำ

บ้านทาร์นี

"บึงกาฬ!!มหาวิยาลัยมีเป็นร้อยแกจะไปเรียนที่นั่นทำไมฮะยัยทาร์นี?!" เมื่อฉันบอกจังหวัดที่ฉันจะเรียนไปพ่อก็เกิดอาการโวยวายอย่างที่เห็นนั่นแหละ

"ก็เกรดไม่ถึง" เปล่าหรอกผลการเรียนของฉันไม่ได้แย่เลยแต่ฉันไม่อยากเรียนใกล้บ้านไม่อยากอยู่ใกล้พ่อไม่อยากเจอหน้าพี่อีกต่อไปแล้ว

"โง่! ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าให้ตั้งใจเรียน! จะได้เข้ามหาวิทยาลัยดี ๆ เหมือนพี่ชายแก! นี่อะไรเกรดไม่พอเข้าเรียนจนต้องกระเด็นไปไกลถึงบึงกาฬ!!และไปเรียนที่นั่นแกคิดว่าไหวเหรอ?"

"มันน่าจะจบง่ายละมั้งมันเป็นมหาวิทยาลัยเปิดใหม่ใช้ผลการเรียนไม่เยอะ เพราะเขาต้องการนักศึกษา..."

"พูดมาได้ไม่อายปาก!!รู้ถึงไหนอายถึงนั่น!!ว่าลูกฉันต้องเข้าเรียนมหาลัยใหม่เพื่อให้จบเพราะไม่มีปัญญาเข้ามหาลัยดี ๆ"

"ให้ทาร์ไปนะ" ฉันบอก

"แกนี่มัน!!"

"ปล่อยมันไปเถอะพ่อ...เพราะยังไงก็ไปไหนไม่รอดอยู่แล้ว" เสียงพี่ชายฉันเดินมา

"..."

"วัน ๆ อยู่แต่บ้านไม่ออกไปไหนจะทำอะไรไหวออกไปเรียนต่างจังหวัดเดียวก็คลานกลับบ้านเองแหละ" ฉันมองหน้าเขาอย่างไปพอใจเท่าไหร่

"ทาร์ไม่เหมือนพี่นะที่เรียนจบแต่ก็ยังไม่ได้ทำงานเพราะเอาตัวไม่รอด ขนาดทำบริษัทพ่อยังไม่รอดเลยเหยียบขี้ไก่ไม่ฟ่อ..." เพี๊ยะ! พ่อตบหน้าของฉัน

"นั่นพี่ชายแกนะ!!พูดแบบนั้นได้ยังไงขอโทษแกซะ!!"

"พี่ทาโร่พูดไม่ดีก่อนไหม?"

"แล้วมันจริงไหมละตั้งแต่เกิดมาแกเคยทำอะไรสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอันบ้าง อย่างน้อยพี่เขาก็เรียนจบแค่ยังไม่ได้ทำงาน! แต่แกตอนนี้เรียนก็ยังไม่จบ ยังจะไปเรียนไกลบ้านก็อย่างที่พี่แกบอกมันจะรอดไหม?!"

"รอดไม่รอดพ่อก็ไม่เคยห่วงอยู่แล้วนิ" ฉันมองหน้าของเขา

"ว่าไงนะ?"

"พ่อเคยห่วงทาร์ด้วยหรือไงดีซะอีกไปเรียนไกล ๆ พ่อจะได้ไม่อารมณ์เสีย"

"อย่าให้มันมากนะยัยทาร์นี!!"

"ปล่อยให้มันไปเรียนให้มันไปได้เรียนรู้เถอะพ่อดีซะอีกมันไม่อยู่บ้านจะได้ไม่เป็นที่ขวางหูขวางตา!!แล้วอย่าร้องไห้กลับมาละ" ปึก! ไอ้พี่ทาโร่มันพูดก่อนจะเดินชนไหล่ของฉันอย่างแรงแล้วผ่านไป

"ก็นั่นแหละอย่างที่พี่แกบอกอยากจะทำอะไรก็ทำอย่างน้อยก็เรียนให้จบแล้วกัน อย่าท้องโตกลับมาละ"

"ค่ะ พ่อ..." ฉันก้มหน้ามองพื้น

"แล้วก็...ไปอยู่นู้นอย่าไปเที่ยวบอกต่อใครว่าเห็นผีละเดี๋ยวเขาจะหาว่าแกเป็นบ้า!"

ก็เห็นจริง ๆ นิ...

เห็นก็บอกว่าเห็น เหอะ!

เฮ้อออ~~ เหมือนยกภูเขาออกจากอกเลยฉันทำใจหลายวันมากในการจะบอกพ่อเรื่องนี้ ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ให้ไปฉันเลยห้ามวิธีเพื่อโกหกพ่อเรื่องผลการเรียน ฉันอยากออกจากบ้านหลังนี้เต็มทนบ้านที่มีแต่คนเกลียดฉัน บ้านที่ไม่มีใครรักฉันไม่พ่อหรือพี่ก็เหมือนกันหมดเกลียดฉันเหมือนกับฉันเป็นต้นเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้น...

เอ๊ะ...หรือว่าจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ นะเพราะว่าพอฉันเกิดมาแม่ก็จากไปทันที พ่อกับพี่เกลียดฉันเพราะว่าแม่คลอดฉันออกมา ฉันทำให้แม่ตาย...นั่นคือสิ่งที่พ่อกับพี่ฉันคิดตลอดมา

19 ปีก่อน

โรงพยาบาล K

"อื้ออ~~ จะเจ็บท้องงง!!"

"ที่รักใจเย็นนะตอนนี้เราถึงมือหมอแล้ว" นนทีบอกกับทาน่าผู้เป็นภรรยาที่ตอนนี้กำลังเจ็บท้องอย่างหนักเนื่องจากจะคลอดลูก

"มะไม่ไหวแล้วที่รักจะคลอดแล้ว" ทาน่าร้องอย่างทรมานเพราะมันเจ็บปวดเหลือเกิน แม้ว่าเธอจะท้องมาแล้วครั้งหนึ่งแต่ก็ยังเจ็บอยู่ดี

"หมอมาแล้วค่ะ!!จะพาเข้าห้องคลอดแล้วนะคะ" เสียงพยาบาลเข้ามาบอกและเข็นเตียงของทาน่าออกไป

"อีกนิดเดียวนะที่รัก" นนทีจับมือภรรยาไว้แน่นครั้งนี้เขากลัวมาก เขารู้สึกแปลก ๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเขากังวลจนไม่สามารถปล่อยมือของเธอได้

"สามีเข้าด้วยไหมคะ?" พยาบาลถาม

"ขะเข้าครับ!" เขาตอบอย่างรวดเร็วเพราะเขาอย่างเจอหน้าลูกสาวแสนน่ารักและอยู่ข้างภรรยาคนสวยของเขา

"งั้นเชิญเลยค่ะ" ทั้งทาน่าและนนทีเข้ามาในห้องคลอดรอหมอให้สัญญาณเบ่ง

"มดลูกเปิด 10 เซนแล้วครับ! คุณแม่เตรียมเบ่งนะครับยังเสียงหมอแล้วออกแรงเลยนะครับ"

"ค่ะหมอ!!" ทาน่าขานรับ

"นับ! 1 2 3 ฮึบ!!เบ่ง!!!!"

"อื้อออออออ!!!" ทั้งทาน่าและนนทีช่วยกันออกเสียงเพื่อคลอดเด็กคนนี้ออกมา

"อีกนิดครับเบ่งแรงกว่านี้หน่อยครับ นับ!! 1 2 3 เบ่งงงงง!!!!"

"ฮื้อออออออ >_

"เก่งมากที่รักอีกนิดนะคะพี่อยู่ตรงนี้แล้ว...อีกนิดเดียวเราจะได้เจอหน้าลูกสาวแล้วนะ" นนทีพยายามปลอบใจภรรยา

"คะค่ะ"

"อีกครั้งนะครับครั้งสุดท้ายเอ้าา!!เบ่งเลยครับบบ!!"

"อร๊ายยยยยยย!!!!!!" ทาน่าออกแรงกำลังที่เธอมีอยู่ทั้งหมดออกมาสุดท้ายลูกสาวแสนน่ารักก็ได้ลืมตาดูโลกสักที

"อุแว๊!!!!แงงงงง~~~~~~~"

"ลูกสาวนะครับ"

"ฮึก!! ลูกเราออกมาแล้วที่รัก...ลูกของเรา...ทาร์นีออกมาแล้ว"

"ค่ะ ลูก...ของ...เรา..."

"ที่รัก...ที่รักเป็นอะไรที่รัก?!" ทาน่าไม่ได้ตอบกลับอะไรกลับมาตอนนี้เธอได้หลับตาและนอนนิ่งไปแล้ว

"มะหมอครับ!!ภรรยาผมเป็นอะไรไม่รู้ครับ!!! ฮึก!!" นนทีเรียกหมอเสียงสั่นอย่างกลัว ๆ

"เดี๋ยวสามีออกไปก่อนนะครับ"

"กะเกิดอะไรขึ้นครับหมอเมียผม..."

"ตอนนี้ภรรยาคุณน่าจะเกิดภาวะหัวใจล้มเหลวครับ"

"วะว่าไงนะไม่จริงอะ!! ไม่จริงงงงงง!!!ทาน่าาาาา ฮืออออออออออ!!!"

นั่นแหละเรื่องราวก็ประมาณนั้นตั้งแต่จำความได้ฉันก็ไม่เคยได้รับความรักหรือการดูแลเลี้ยงดูอะไรเลย ส่วนพี่ชายก็เอาแต่แกล้ง ทำเหมือนฉันเป็นอากาศบ้างบางครั้งไปโรงเรียนตอนเด็กก็ทำเป็นไม่รู้จักกัน และหาว่าฉันเป็นเด็กเลี้ยงแกะที่ชอบโกหกว่าเห็นผีเพื่อเรียกร้องความสนใจจากพ่อ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเลยทำให้ฉันไม่ค่อยสนใจโลกเท่าไหร่นิ่งเงียบและไม่ตอบโต้อะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น...

"ไปไหนเหรอ?"

"ไปเรียนต่อ"

"ไปไกลเลยเหรอ?" ฉันหันไปมองเจ้าที่ของบ้านที่กำลังคุยกับฉันอย่างสนิทสนมตั้งแต่เกิดมาในบ้านหลังนี้ก็มีเขานี่แหละเป็นเพื่อน

"อืม เบื่อที่นี่"

"เบื่อข้าด้วยเหรอ?"

"ไม่"

"เบื่อพ่อกับพี่เหรอ?"

"ใช่"

"เฮ้อออ~ เพราะเจ้าสองคนนั้นแท้ ๆ เลยทำให้เจ้าต้องไปไกล"

"..." บางทีฉันก็คิดนะว่าฉันสามารถมองเห็นผีมากมายแต่ทำไมฉันมองไม่เห็นแม่ตัวเอง...

ความสามารถนี่โคตรไร้ประโยชน์เลย