มิตรพิศวาส (คุณเพื่อน ยอดยาหยี)

ตอนที่ 2 ความรัก (ลับ) ที่ซับซ้อน (1)

ตอนที่ 2 ความรัก (ลับ) ที่ซับซ้อน (1)

ในห้องเรียนปรับพื้นฐานวิชาวิทยาศาสตร์เต็มไปด้วยนักศึกษาปีหนึ่งต่างสาขาและคณะ ที่นั่งหน้าสลอนฟังอาจารย์ประจำวิชาอธิบายและทบทวนเนื้อหาที่มีบางส่วนคาบเกี่ยวในช่วงชั้นมัธยมปลาย อย่างตั้งอกตั้งใจ อาจเพราะเป็นวันเปิดเรียนวันแรก แม้จะได้รับการแนะนำตัวกันแล้ว ต่างคนต่างก็สงบเสงี่ยมเรียบร้อยเหมือนกำลังรักษาท่าที ไม่เว้นแม้กระทั่งสามหนุ่มหล่อและหนึ่งสาวสวยที่กำลังจด Lecture กันอย่างขะมักเขม้น

ไล่เลียงตั้งแต่เก้าอี้นอกสุดที่อิงอรนั่งอยู่ ถัดมาคือ ธันย์ธาดา เชษฐพล และวัฒนา ตามลำดับ โดยที่สองหนุ่มได้แต่ฮึดฮัดขัดใจกับเพื่อนรักอยู่ในที จากที่พวกเขาทั้งสองตั้งใจจะนั่งข้างๆ สาวสวย แต่ก็โดนไล่ เลยต้องมานั่งแอบมองคนหน้าหวานผ่านทางใบหน้าของธันย์ธาดาที่นั่งขวางอยู่ตอนนี้

“เป็นอะไร” ธันย์ธาดาเอียงหน้าเข้าไปกระซิบถามใกล้ๆ เมื่อเห็นหญิงสาวยกมือขึ้นกุมศีรษะ หลังจากนั่งเรียนไปได้เพียงแค่ชั่วโมงเศษๆ

“ปวดหัวค่ะ” อิงอรหันไปตอบก่อนจะนิ่วหน้านิดๆ เมื่อตอนนี้รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา พร้อมกับอาการหนาวแปลกๆ ครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด

“นักศึกษาไม่สบายหรือเปล่าคะ” อาจารย์ประจำวิชาส่งเสียงถาม เมื่อหันมาเห็นอิงอรนั่งตัวสั่นยกมือขึ้นกอดตัวเองไว้แน่น

“เอ่อ ปวดหัวนิดหน่อยค่ะอาจารย์” ตอบเสียงอ้อมแอ้มออกไป พลางรีบก้มหน้าหลบหลีกสายตาจากคนทั้งห้องแทบไม่ทัน

“ใครช่วยพาเพื่อนไปที่ห้องพยาบาลหน่อยได้มั้ยคะ อาจารย์ว่านักศึกษาหน้าซีดๆ ไปทานยาหรือนอนพักก่อนดีกว่า”

“ผมพาไปเองครับ” ธันย์ธาดาผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนที่อิงอรจะทันได้อ้าปากปฏิเสธอาจารย์ไปว่า เธอไปเองไหว

ชายหนุ่มค่อยๆ ประคองร่างบางออกมาจากห้องเรียน เมื่อมาถึงตรงบันไดหน้าลิฟต์ของอาคาร หลังจากที่สอดส่ายสายตาขึ้นมองรอบๆ ตัวแล้วไม่เจอใคร จึงถือโอกาสช้อนอุ้มหญิงสาวที่เดินเอนไปเอนมาขึ้นไว้ในวงแขนทันที

“อุ๊ย!”

“อยู่เฉยๆ เถอะน่า แรงเดินแทบจะไม่มีอยู่แล้ว ไปนอนพักที่ห้องพยาบาลก่อนละกัน” เขาว่าก่อนจะเดินดุ่มๆ ลงบันไดไปยังห้องพยาบาลที่อยู่ชั้นหนึ่งของอาคารเรียน โชคดีที่เป็นตึกเดียวกัน และตอนนี้ก็อยู่ในช่วงเวลาเข้าเรียน ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว เธอคงได้อับอายสายตานักศึกษาทั้งมหาวิทยาลัยแน่ๆ ที่โดนอุ้มราวกับเป็นเจ้าสาวแบบนี้

อิงอรค่อยๆ กลืนยาแก้ไข้พร้อมกับดื่มน้ำลงไปอย่างช้าๆ ด้วยความที่เป็นคนแข็งแรงมาแต่ไหนแต่ไร เรื่องเจ็บป่วยไม่ค่อยมีมาบ่อยนัก จึงทำให้เธอไม่เคยชินกับการต้องกินยา ถ้าไม่เพราะสายตาดุๆ ที่จ้องมองแกมบังคับ เธอคงไม่ต้องฝืนใจกินมันลงไป เพื่อเอาใจเขาแบบนี้หรอก

“แค่กๆ แค่กๆ” ทั้งๆ ที่ระวังก็ยังสำลักอีกจนได้

มือหนาของธันย์ธาดายกขึ้นลูบหลังบางขึ้นลงโดยอัตโนมัติ ก่อนจะเขยิบเข้าไปนั่งใกล้ๆ ยื่นมือหนาไปสอดไว้ใต้ท้ายทอยเล็ก มือแกร่งอีกข้างจับทับลงไปบนมือบางที่มีแก้วน้ำอยู่ในมือ

“ค่อยๆ จิบ เดี๋ยวสำลักอีก” เขาดันแก้วน้ำให้ชิดติดปากอิ่มเมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่อึ้ง ก่อนที่เธอจะกะพริบตาสองสามครั้งแล้วจึงทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย

“ยังเจ็บข้อเท้าอยู่หรือเปล่า”

“อืม มีบ้างนิดหน่อย”

“สงสัยมันคงระบมเลยทำให้ไข้ขึ้น เธอนอนพักไปก่อนนะ ฉันจะขึ้นไปเรียน เสร็จแล้วจะมารับกลับบ้าน แล้วอย่าลุกหนีไปไหนล่ะ ถ้าฉันมาไม่เจอเธอล่ะก็น่าดู” พูดจบพลางจับผ้าห่มที่พับอยู่ปลายเตียงมาคลี่ออก ก่อนจะคลุมลงมาให้อย่างแผ่วเบา

“ขอบคุณนะธันย์” อิงอรส่งยิ้มให้ด้วยความดีใจ ที่เขาช่วยดูแลและไม่มีท่าทีรังเกียจเธอเหมือนอย่างในวันแรกที่เจอกัน

“อืม นอนพักเถอะนะ จะได้ดีขึ้น”

“ธันย์…เป็นห่วงอรเหรอ” กลั้นใจถามเขาออกไปแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ แต่กระนั้นก็ดังแว่วเข้าหูชายหนุ่มอยู่ดี เขาจึงหันขวับมาทำตาดุใส่ ก่อนจะเอ่ยประโยคทำร้ายจิตใจออกมาอีกครั้ง

“ไม่มีทาง ฉันไม่จำเป็นต้องห่วงเธอ”

อิงอรมองตามร่างสูงที่ลุกพรวดพราดก้าวออกไปจากห้องพยาบาลด้วยสายตาปวดร้าว ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยให้น้ำตารินไหลลงจากหางตา พร้อมๆ กับเปลือกตาทั้งสองข้างที่ปิดลงอย่างอ่อนล้าเพราะพิษไข้…

หญิงสาวรูปร่างกลมกลึงสมส่วนในชุดนักศึกษาใหม่เอี่ยมสะอาดตา ร้องเท้าส้นสูงรัดส้นแบบนำสมัยแต่ดูเรียบร้อย ใบหน้าเนียนใสไร้เครื่องสำอางขาวผ่องอย่างคนที่สุขภาพดี ผิวกายขาวดูมีออร่า ทันทีที่เธอเปิดประตูเข้ามา เรียกสายตาจากทุกคนในห้องให้หันไปมองอย่างตกตะลึงในความน่ารักสดใส ที่มาพร้อมกับรอยยิ้มแหยๆ ของเจ้าตัวที่ส่งให้อาจารย์ พร้อมๆ กับยกมือทำความเคารพอย่างอ่อนช้อย

นวียา ทัศนากรณ์ ค่อยๆ โน้มตัวเดินผ่านหน้าอาจารย์ สายตากลมหวานชวนหลงใหลสอดส่ายมองหาที่นั่ง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจที่เห็นเก้าอี้ริมสุดยังว่างอยู่

“ขอโทษค่ะ มีใครนั่งหรือเปล่าคะ” เสียงใสถามชายหนุ่มที่นั่งอ้าปากค้างมองเธอตาไม่กะพริบ

“ขอนั่งด้วยคนนะคะ” นวียายิ้มหวานให้อีกฝ่าย แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่อิงอรเคยนั่งก่อนนั้นทันที เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่หายจากอาการตกตะลึง