หนูเปล่านะ
2099 Words
“คุณนิก”
ร่างเล็กที่กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ตรงหมอนใบใหญ่บนเตียงนอนที่เจ้าของห้องไม่อยู่ ต้องสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อมีใครเข้ามายืนอยู่ด้านหลังของเธอ
“เข้ามาทำอะไรในห้องนอนฉัน”
ร่างใหญ่เดินเข้ามาทางภายในห้องด้วยความเงียบ สองเท้าก้าวด้วยความเบาจนมายืนอยู่ด้านหลังของคนที่แอบเข้ามาในห้องของเขา
“เปล่าค่ะ”
โอลิเวียกันใบหน้าที่เริ่มร้อนฉ่าถอยหนีร่างใหญ่ด้วยความกลัวจนเซไปมา ร่างเล็กถลาเข้าไปซบกับอกของเขาจนได้ อย่างไม่ได้ตั้งใจ
“นี้เธอเมาเหรอ”
กลิ่นเหล้าอย่างรุนแรงลอยเข้าจมูกเขา เขาไม่คิดว่าเธอที่ดูเหมือนจะอ่อนต่อโลกนี้จะคิดดื่มจนกลิ่นโชยออกมาขนาดนี้ ถ้าเป็นน้องสาวเขาละก็คงจับฟาดก้นให้ซะตรงนี้ให้ไม่กล้ากินเหล้าอีกเลย
“เปล่านะ ใครเมา”
ร่างเล็กเริ่มคุมตัวเองไม่ได้ ร่างกายของเธอร้อนวูบวาบไปทั้งตัวเหมือนเลือดกำลังวิ่งพลาดแข่งกันอยู่ในตัวเธอ มันปั่นป่วนไปหมดจนต้องซบลงกับอกของเขาอีกครั้งทั้งที่ตั้งใจว่าจะออกห่างและวิ่งหนีออกจากห้องนี้ไป
“ดื่มอะไรเข้าไป”
เคโอเซหนีหญิงสาวเพราะเขาไม่รู้ว่าเธอจะมาไม้ไหนและอาจจะมีน้องสาวจอมวางแผนของเขาแอบอยู่ในห้องนี้หรือเปล่า จนปลายเท้าของเขาไปชนกับขวดเหล้าที่เขาเป็นคนผสมสูตรเองกลิ้งอยู่กับพื้นและน้ำที่เคยเต็มขวดหายไปเกือบครึ่งขวด ฤทธิ์ของมันแรงมากกว่าเหล้าทั่วไป
เสียงถอนหายใจดังลั่นห้องเคโอ มือหนาจับหญิงสาวเอาไว้แน่นอยากจะบีบให้เธอแหลกสลายคามือกล้ามากที่แอบย่องเข้ามาในนี้แล้วยังมากินของหวงห้ามของเขาซะเกือบหมดขวดแบบนี้
“อย่าจับหนูโอ๋สิคะ หนูโอ๋เจ็บ คุณนิกปล่อยหนูโอ๋นะ”
มือใหญ่ที่เหมือนคีมเหล็กบีบต้นแขนของเธอเต็มแรงเนื้ออ่อนทะลักออกมาตามง่ามนิ้วของเขา โอลิเวียที่เริ่มไม่มีความเป็นคนเดิมอยู่ในตัวโวยวายออกมา พร้อมกับเอามือไล่ทุบแผงออกกว้างของเขา
“อย่าร้อง แล้วก็ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว”
เสียงใหญ่ตวาดหญิงสาวลั่นห้อง เสียงของเขาจะไม่มีใครได้ยินเพราะในห้องนี้เก็บเสียงได้ดีก็คงมีแต่เธอคนเดียวที่ได้ยินมันชัดเจน ถึงแม้ร่างกายของเขาจะไม่อยากให้เธอออกไปก็ตาม แกนกายใหญ่โตกำลังลุกชูชันดันกางเกงตอบสนองกายสาวที่สัมผัสเขาอยู่
“ไม่ไป หนูโอ๋จะนอนที่นี้”
โอลิเวียสะบัดแขนของเธอเต็มแรงจนหลุดออกจากมือเขา และรีบโผเข้าไปกอดเขาเอาไว้แน่น ใบหน้าหวานออดอ้อนซบลงกับอกแกร่งที่มีแต่กล้ามเนื้อเป็นมัดด้วยความคิดที่ว่ามันคือที่นอนของเธอ
“ออกไป”
เขากำลังจะคุมตัวเองไม่ได้ท่อนเนื้อยักของเขากำลังเรียกร้องต้องการเธอ และเขาก็ไม่คิดจะทำเพราะเธอเป็นคนของราเซ
“อย่าไล่หนูโอ๋นะคะ”
เสียงหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบาหวานหู พร้อมกับอกอิ่มที่ใหญ่เกินตัวเบียดเสียดไปกับเนื้อตัวของเขาถึงมันจะถูกซ่อนตัวอยู่ในเสื้อยืดที่มีเนื้อผ้าชั้นดีแต่มันก็ไม่สามารถปกปิดความน่ากินเอาไว้ได้เลย
“เธอ”
เพียงแค่เธอขยับเขาก็แทบจะปริแตกคากางเกงอย่างหน้าไม่อาย เคโอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาต้องการได้มากมายขนาดนี้
“กอดกันนะคะ คนดีของหนูโอ๋”
“โธ่โว้ย”
ความอดทนของเขาหมดลง แกะมือเล็กออกจากลำตัวของเขา ทิ้งเธอให้ทรุดนั่งลงกับพื้น มือใหญ่ละมาลูบเป้ากางเกงของตัวเองเพื่อระบายความต้องการ
“ไม่เสียงดังนะคะ หนูโอ๋กอดคุณนิกเอาไว้แล้ว”
ร่างเล็บรีบขยับเข้าไปกอดขาเขาเอาไว้แน่น แนบกายไปกับขาคู่แกร่งอย่างคนไร้สติในสมองของเธอจดจำได้แค่ว่าต้องอยู่ใกล้เขาให้ได้มากที่สุด
“ฉันจะพาเธอออกไปหาแคทธารีน”
“ไม่ไป แคทธารีนหลับแล้ว ไม่มีใครคุยกับหนูโอ๋เลย คุณนิกอย่าให้หนูโอ๋ไปเลยนะคะ”
“ไปเอามาจากไหน”
ร่างเล็กที่นั่งกอดขาเขาอยู่เธอรุกหนักจนเขาเซไปนั่งกับที่นอนใหญ่ พร้อมกับมือที่ดันสัมผัสไปเจอกับถุงยางอนามัยสองสามห่อเข้าอย่างจัง มันไม่ใช่ของเขา
“เพื่อนของหนูโอ๋ คนที่เพิ่งมาตอนเย็น เออ คนที่ชอบคุณนิกเหมือนกัน เขาบอกว่า จะเอามาใช้กับคุณนิก เออ หนูโอ๋ก็เลยขโมยมา แล้วก็เอามารอให้คุณนิกแต่นานคุณนิกไม่มา”
เธอแอบดื่มเหล้าของเพื่อนจนใจกล้าพอที่จะเดินเข้ามาที่นี่ และเธอก็มานั่งรอเขาอยู่แสนนานพร้อมกับแอบกินเหล้าในห้องของเขาเข้าไปด้วยโดยไม่รู้ว่าเหล้านั่นทำให้เธอขาดสติจนทำอะไรโดยไม่รู้ตัว
“มานั่งตรงนี้”
เขาจับสองบ่าเล็กที่นั่งอยู่ไกลเขาออกไปให้ขยับเข้ามานั่งใกล้เขา ตรงหน้าเขาเพราะเขากำลังมีอะไรให้คนเมาทำ
“คุณนิกค่ะ คืนนี้เรานอนกอดกันนะ”
“จัดการกับมันก่อน แล้วฉันจะกอดเธอ”
เขารูดซิปกางเกงลงพร้อมกับงัดมังกรตัวใหญ่ออกมาต่อหน้าคนที่นั่งอยู่กับพื้น ใช้มือกำรอบแท่งเนื้อนั้นแล้วรูดขึ้นลงตรงหน้าเธอเพื่อให้มันขยายตัวรับอากาศและเขาก็ยื่นซองเจ้าปัญหาให้เธอไป
“เอาใส่เข้าไปใช่ไหม คุณนิกสอนหนูโอ๋หน่อยสิคะ”
เธอพอจำได้บางว่าเพื่อนคุยอะไรกันในวงสนทนา แต่ก็ไม่ทั้งหมดเพราะเธอไม่เข้าใจและไม่เคยเจอของจริงแบบวันนี้
“ใช่ ใส่เข้าไป อ๊าส์ ช้าๆ”
เขาจับสองมือเล็กที่ถือถุงยางขึ้นมา จับมือเธอให้สอดใส่มันเข้าไปให้เขา แค่เพียงสัมผัสแผ่วเบาที่แทบไม่มีสติเลยของเธอทำเขาแทบแตกคามือ
"ใหญ่จังค่ะ"
โอลิเวียกำรอบแท่งเนื้อยักนั้นเอาไว้ มันใหญ่จนเธอกอบกุมเอาไว้แทบไม่รอบ สายตาหวานจ้องมองไม่วางตาเหมือนกำลังทำความรู้จักกับมัน
"ลองกินมันสิ"
เขาดึงสิ่งที่ห่อหุ้มออก เพราะมันคงไม่จำเป็นอีกต่อไป เขาเหวี่ยงมันทิ้งไปอย่างไร้จุดหมายไม่รู้ว่ามันไปตกอยู่ตรงไหน สายตาเขาเอาแต่จ้องมองใบหน้าหวานที่มองเขาไม่ยอมละสายตาได้อย่างน่ารักอยู่ตรงเบื้องหน้า
"ได้เหรอคะ"
โอลิเวียที่ใจกล้าต่างจากคนเดิม อ้าปากกว้างคราบแกนกายใหญ่โตที่ทั้งชีวิตของเธอเพิ่งจะเคยได้สัมผัสและเห็นของเขาเป็นคนแรกด้วยความหิวกระหายเหมือนกับว่าเคยต้องการมันมาก่อนหน้านี้
"อ๊าส์"
เคโอไม่อาจเก็บเสียงแห่งความต้องการนั่นเอาไว้ได้ เขาคำรามออกมาด้วยความถูกใจพร้อมกับสายตาที่ไม่อาจละไปจากเธอได้ ไม่คิดว่าหญิงสาวที่ดูจะไม่เหมาะกับเรื่องนี้กลับทำได้ถูกใจเขาซะจริง
"คุณนิกให้หนูโอ๋กิน อื้ม"
โอลิเวียใช้ลิ้นห่อรับกับลำลึงค์ใหญ่โต เธอรูดปากขึ้นลงตามสิ่งที่ปรารถนา สองมือใหญ่ของเขาก็ช่วยจับศีรษะเธอให้โยกเป็นจังหวะไปด้วย
"อ๊าส์ อ๊าส์ อ๊าส์"
เหมือนร่างกายของเขากำลังจะแตกสลาย ไม่เคยมีหญิงสาวคนไหนทำได้ถูกใจเขาเท่านี้มาก่อนแม้แต่คู่หมั้นที่เขาคิดว่าเธอเก่งที่สุดยังสู้หญิงสาวที่เขายังจำชื่อเธอไม่ได้คนนี้เลย
"อร่อยจังค่ะ"
ปากเล็กละจากแท่นรักของเขา ลิ้นเล็กเลียรอบริมฝีปากเพื่อเก็บเอาคราบความหวานเข้าปาก และกลับไปรูดลำรักต่ออย่างไม่นึกเบื่อเพราะมันอร่อยจนเธออยากจะกินไม่ยอมหยุด
"กินอีกสิ อ๊าส์"
"ชอบไหมคะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น"
"เธอทำฉัน อ๊าส์ เสียววว"
"หนูโอ๋เหนื่อย"
ฤทธิ์เหล้าที่แรงเกินไป ทำให้โอลิเวียหมดแรงที่จะทำอะไรกับเขาต่อ อยู่ๆ เธอก็อยากจะพักเดี๋ยวนี้เลย
"เร็วอีกนิด อ๊าส์ เดี๋ยวจะให้ อ๊าส์ พัก"
เขาจับหัวเธอโยกขึ้นลงอย่างเอาแต่ใจ เพราะเขายังไม่เสร็จและเธอก็ยังพักไม่ได้เขาไม่อยากนอนทรมานไปทั้งคืน
"อื้ม อื้ม อื้ม"
โอลิเวียได้แต่ห่อปากรับแรงกระแทก ผมเผ้าที่เคยถูกจัดทรงเอาไว้อย่างดีหลุดลุ่ยยุ้งเหยิงจนดูแทบไม่ได้
"อ๊าส์"
มือใหญ่ปล่อยศีรษะเล็กให้เป็นอิสระก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุนใส่หน้าเธอ ครั้งนี้มันมากมายจนเลอะเทอะหญิงสาวไปหมด แต่เขาก็ต้องอมยิ้มเพราะเธอไม่รังเกียจแถมยังเข้ามากอดเขาเอาไว้อีก
"อื้ม กอดหนูโอ๋หน่อยนะคะ"
ร่างเล็กหมดแรงเหมือนเจอศึกหนักมาแสนนาน เธอเอนร่างพิงกับลำขาแกร่งของเขาอย่างเหนื่อยล้าเพื่อจะหลับและก็ได้อยู่ใกล้เขาไปในตัว
"เหนื่อยจริงสินะ"
ร่างใหญ่ลุกขึ้นยืนแต่มือของเขายังคงประคองศีรษะเธอเอาไว้ไม่ให้ร่างเล็กร่วงลงนอนกับพื้นห้อง ถึงจะนึกเสียดายไม่ใช่น้อยที่ไม่ได้ทำอะไรกับเธอมากไปกว่านี้
"ไม่ออกไปข้างนอกนะคะ คุณนิกอย่าไล่หนูโอ๋นะ"
ร่างเล็กรู้สึกตัวเพียงน้อยนิดไล่คว้ากอดร่างใหญ่ที่ไม่อยู่ตรงที่เดิม หญิงสาวนึกใจหายอย่างบอกไม่ถูกคิดว่าคงไม่สมดั่งที่ตั้งใจเอาไว้แล้ว
"ขึ้นมานอนข้างบน"
เขาช้อนร่างบางขึ้นมาอุ้มแนบอก น่ากินขนาดนี้เขาคงไม่ปล่อยให้ออกไปนอนข้างนอกให้พวกลูกน้องเขามันมองหรอกนะเสียดายของหมด
"หนูโอ๋ขอกอดคุณนิกนะคะ"
ร่างเล็กไล่คว้าเอาชายหนุ่มเข้ามากอดเอาไว้ ใบหน้าหวานแนบซบไปกับอกแกร่ง รอยยิ้มเล็กๆ ที่แสนมีความสุขปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ
“ปล่อย”
เคโอพยายามจะแกะมือของเธอออก เพราะเขาไม่เคยนอนค้างคืนกับผู้หญิงคนไหน และเขาจะไม่มีทางยกเว้นเรื่องนี้กับใครเด็ดขาดโดยเฉพาะเธอ
“อื้ม”
จากร่างใหญ่ที่ดิ้นพล่านไปมาเพราะหมดหนทางที่จะแกะมือคนเมาออกจากตัว กลับเริ่มนิ่งและเข้าสู้ห้วงนิทราไปพร้อมกับเธออย่างไม่มีข้ออ้างอะไรในใจ
"นายครับ"
"ไอ้เอดาน”
ร่างใหญ่ลืมตาตื่นขึ้นมาในวันใหม่ เขาควานหาร่างเล็กที่กอดเขาเอาไว้ทั้งคืนแต่ก็ไม่เจอ ดันลืมตามาเจอลูกจ้องตัวเองยืนจ้องหน้าอยู่ซะอย่างนั้น
“ขอโทษครับที่ต้องเข้ามาปลุก ผมเห็นว่ามันสายมากแล้ว”
เอดานไม่เคยได้เข้ามาในห้องนี้สักเท่าไหร่เพราะที่นี้คือสถานที่ส่วนตัวของเจ้านาย แต่เพราะอีกไม่ถึงชั่วโมงเจ้านายเขาต้องออกไปประชุมถ้าไม่เข้ามาปลุกคงไปไม่ทันแน่ ไม่รู้ทำไมวันนี้เจ้านายเขาถึงตื่นสาย
“ออกไปได้แล้ว”
“ครับนาย”
“เพื่อนของแคทธารีนกลับไปหมดหรือยัง”
นึกถึงเรื่องเมื่อคืนเขาก็อดไม่ได้ที่จะไม่ถามถึงเธอ ไม่รู้ว่าเพราะทำไมแต่เหมือนในใจลึกๆ เขายังอยากจะเจอเธออีกถึงแม้เธอจะเป็นคนของราเซก็ตาม
“กำลังจะกลับครับ แต่มีคนหนึ่งกลับไปก่อนแล้วตั้งแต่เช้ามืด เธอมีบอดี้การ์ดมารับถึงหน้าประตูบ้านของเราเลยครับ สงสัยจะเป็นลูกคนมีอิทธิพล”
เอดานจดจำหญิงสาวคนนั้นได้ดี สภาพเธอเมามากกว่าเพื่อนคนอื่นแต่ก็สวยก็คนอื่นด้วย ทำให้เขาและบรรดาเพื่อนร่วมงานต่างพากันมองตอนที่เธอเดินออกไปจากบ้านหลังนี้
“เออ ออกไปได้แล้ว”
- Writer
