Afflicting Fate

Chapter 22

TWENTY-TWO: UNDENIABLY CAPTIVATED

(I wanted to laugh for a change.)

"Dana!"

Lumingon ako. Ngunit nang makita ko ang mukha niya ay kaagad akong humarap.

"Ano na namang ginagawa ng ungas na 'to dito?" mahina kong sambit habang binibilisan ang paglalakad. Ramdam ko ang pagtakbo niya papunta sa'kin.

"WUY DANA! HINTAY!"

Sa halip na tumigil ay tumakbo ako.

"DANA HINTAYIN MO AKO!!!"

Napangiti ako at binilisan lalo ang takbo. Hmmm, tingnan ko lang kong maabutan mo ako.

"SIGE TUMAKBO KA PA! MADAPA KA SANA!!!"

PPPPPAAAAAKKKKKKKK!!!

"AHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHA!"

Sobrang lakas ng tawa niya.

"Yan tuloy nadapa ka! Sabing hintayin mo ako e."

Napahiya ako. Sobrang nakalapit na siya sakin at alam kong kitang-kita niya ang pagpula ng pisngi ko dahil sa sakit at hiya.

"Tss. Umalis ka nga sa harapan ko." Mahina kong sambit pero alam kong narinig niya.

"Wuy, narinig ko 'yon."

"Tss. Alam ko."

"Hmmm! Puro ka tss. tss. diyan. Bumangon ka nga diyan."

Yumuko siya at hinawakan ang braso ko para iangat ako.Tinabig ko ang kamay niya.

"Easy ka lang. I'm just helping you."

Sabay taas ng dalawa niyang kamay.

"Kaya ko sarili ko."

Tumayo ako at hakba na sanang lalakad papalayo nang.

DUGO!!!

WUY! MAY SUGAT KA SA PWET OH! TINGNAN MO!!! DALI!!!

Nagulat ako sa sigaw niya at tiningnan nga ang pwetan ko.

PESTE! MENSTRUATION KO 'TO BULOL!!!

Tuluyan na akong tumakbo dahil do'n.

Tumawa ako nang sobrang lakas ng maalala ko ang sitwasyong 'yon.

HAYYSSS. Grabe!

Hindi ko 'yon makalimutan. Hanggang ngayon kaya iniisip ni Jao na may sugat ako sa pwet no'n???

WAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!

Kinaumagahan ay ginising ako ng isang tawag mula sa aking cellphone. Since, antok pa ako dahil sa gabi na ako nakatulog ay tamad kong sinagot ang tawag na 'yon.

"Hello. This is Dana speaking. Ano po'ng kailangan?"

Ilang segundong natahimik ang kabilang linya, habang ako ay nakapikit paring hinihintay ang sagot mula sa kanya.

"Let's have breakfast."

Deretso at matipid niyang pagkakasabi. Noong una ay hindi ko pa mawari kung kaninong boses 'yon hanggang sa pumasok ang isang tao sa isip ko.

SERIOUSLY???

Kaagad kong idinilat ang aking mga mata at tiningnan ang phone ko para e confirm kung siya nga ba 'yon.

OMMOO!!!

Mabilis akong napaupo mula sa pagkakahiga ko nang makita ko nga ang pangalang...

SIR EVAN!??

Hala lagot. Tanghali na ba? Hindi ako tuluyang nakasagot kay Sir Evan kasi sobrang nagpapanic na ako.Hindi ko mapirme ang isip ko at kabog ng dibdib. I don't know why I'm feeling this way. Dahil ba kinakabahan akong mapagalitan niya? O dahil iba lamang ang epekto ng tawag na 'yon mula kay Sir Evan sa'kin?

"Uhmmm. Yes sir." ang tangi ko na lamang nasambit. Ano pa nga ba ang sasabihin ko di ba?

Matagal pa bago siya muling nakasagot.

"Alright. I'll wait here at my room just call me."

Damang-dama ko ang ang panlalamig sa kanyang boses. He's always like that kahit sa personal. Hindi na ako dapat manibago pa...

"Uhmmm. Yes sir. I'm sorry. I'll be there right away."

Utas ko habang naghahanda na ng mga susuotin ko.

I need to be in a HURRY NOW! I'm dead.

"Alright. Goodbye."

Hindi pa man ako nakasagot ay naibaba na niya kaagad ang kanyang cellphone. Ganoon siya ka rude. Tss.

Evan:

I was killing time at the coffee shop matapos kong kumain ng dinner kagabi. Nakaupo ako sa gilid kaya't kitang kita ko ang isang pamilyar na mukha na naglalakad sa labas. Hindi niya ako nakita mula sa loob ng coffee shop, but I can see her clearly.

She's walking alone.

"What is she doing outside at this hour?" sambit ko habang tinitingnan siyang naglalakad habang ramdam ang lamig ng gabi. I wanted to call her. To ask her. But, I'm hesitant too. Palagi kong pinipigilan ang sarili ko. After ng accident, hindi ko na magawang maging malapit sa mga ka trabaho o kung sino mang nakakahalubilo. It's hard to explain, but every time I look at my close friends and family I tend to think that they are someone else. I tend to think that they are impostors. Hindi ko kayang pigilan ang sarili kong isipin 'yon. Nakakaramdam lang naman ako ng ganito sa mga taong matagal ko ng kilala at malapit sa'kin. Kaya nga ay napilitan akong tanggalin sa trabaho si Mang Dante na matagal ko ng driver.

He's a father figure to me, kasi matagal na siyang driver ng family. Teenager pa lang ako ng pumasok siya sa'min.

Parating wala ang papa ko kaya mas malapit ako sa kanya. Kaya naman hindi ko kinayang matingnan siya kasi pumapasok sa isip ko na isa siyang impostor. Sobrang sakit sa'kin 'yon. Nakakapag-usap lang kami ng maayos sa phone. Maayos naman kasi ako kapag hindi ko siya nakikita. Sabi nga ng doctor ay ang sense of sight ko daw ang nag titrigger ng condition ko. At kailangan ko rin daw na iwasan ang pakikipag-usap at pakikipag-usap socialize muna lalong lalo na ang bumuo ng close relationship to avoid triggering my illness. But, seeing this woman right now laughing strangely late at night pushes me talk to her.

I don't know. Maybe, I'm just worried that she'll end up CRAZY? I can't sleep last night because of that. Her laugh keeps entering my mind. Believe me. This is really absurd! Her laughs? It gives me creeps. It gives me curiosity? Tss. She's weird. I really don't like her! The next day, when I woke the first thing I've heard is the laugh of that crazy woman. Get the hell out of me! Bigla kong kinuha ang unan at tinakip sa magkabila kong taenga. Stop this nonsense now Evan! I closed my eyes for awhile and afterwards, I get my phone and called her. I need to have my revenge for bothering me. You're dead Crazy lady.

Dana:

Dahil sa sobrang pagmamadali ay halos madapa na ako. Kung hindi lang sana kita boss at kung hindi lang ako... Hindi ko na kayang tapusin pa ang sinasabi ko dahil ayoko ng kung ano man 'tong bagay na tumatakbo sa isipan ko. This is crazy. I don't even know why I'm thinking about this right now. This is not me. Nang matapos ako sa pag-aayos ay patakbo pa rin akong pumewesto sa pintuan ni Sir Evan. I called him two times and he opened his door. Right now, I just can't look at him straight in the eyes.

DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG. KINAKABAHAN AKO BWISIT!!!

Naiisip kong baka sobra na 'tong galit sa'kin because I made him wait. Baka anytime ay pagsalitaan ako ng masasakit nito kaya I have made myself prepared for whatever hash words I will receive. Naghintay ako ng ilang segundo para marinig 'yon pero wala akong ni isang narinig mula sa kanya, bagkus ay tuluyan 'tong humakbang palapit sa'kin. His steps are fast kaya hindi na ako nakagalaw mula sa pagkakatayo ko. He stopped near me. Very very close.

DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG DUG TUG. HUHUHUHUHU. ANG LAKAS NG KABOG NG DIBDIB KO!!!

Unti-unti kong itinaas ang paningin ko to look at him. Muli kong nasilayan ang natatakot na mga tingin ni Sir Evan. He's looking at me right now. Nagtama ang paningin namin at para bang bumagal na lang ang lahat. Nasa kanya lang ang atensyon ko hanggang sa tuluyan niyang inilayo ang paningin niya sa'kin sabay tulak ng balikat ko gamit ang hintuturo niya.

"Excuse me. You're blocking the way."

OMMOO!!! NAKAKAHIYA!

Sobrang napahiya ako doon. I wanted to hide my face. Hindi ko man lang namalayang nakaharang pala ako sa doorway. Peste!

After he said that ay humakbang na 'to palayo sa'kin. Muli na naman akong napahiya sa harapan niya.

HAYYYYSSSSS.

Mabilis akong naglakad at sumunod sa likuran niya. Pumasok kami sa elevator at kaming dalawa lang doon. Sobrang tahimik lang namin. Walang gustong magsalita.

Napapakanta na lang ako sa isipan ko para di lang maisip si Sir. Hanggang sa bigla na lamang parang may garulgol na pumailanlang sa katahimikang nanaig sa aming dalawa.

ANO 'YON???

Nang mapagtanto kong ang kakaibang tunog ay nagmula sa tiyan ni Sir Evan ay pilit kong pinigilan ang pagtawa.

WAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!

Napatingin pa ako sa kanya dahil gusto kong malaman ang reaksyon ng mukha niya matapos siya mapahiya. Ngayon tingnan natin kung paano ka magrereact dahil ikaw naman ngayon ang napahiya. I'm not always like this. Hindi rin ako ang tipo ng taong tumatawa sa maliliit na bagay lang, pero dahil si Sir Evan naman ang pinag-uusapan dito I wanted to laugh for a change. At isa pa tumatawa lang ako kapag mag-isa lang ako no. Nang tiningnan ko si Sir Evan na may pag-aakalang he felt embarrassed ay sinalubong niya ako ng isang matalim na tingin.

OMMOO!!! Lagot!

Ang pigil na pagtawa ko ay napalitan ng emosyon ng pagiging maamong tuta. Madala ka sa tingin Dana.

"Don't laugh coz it's your fault."

May iritasyong pahayag niya na nagguhit naman ng ngiti sakin sa halip na takot.

I don't know. I just find him cute right now.

WOW KYUT!!!

Pilit niya kasing itinago ang pagkapahiya sa pamamagitan ng mga tingin na 'yon. Ang SARAP niyang asarin! Nang makalabas na kami sa elevator ay dumeretso kami sa kung saan man 'tong lugar na 'to dito sa hotel pero basta sobrang ganda at sosyal niya.

Tipong bawat hakbang mo ay bibilangin mo huwag mo lang maaabala ang mga taong halatang may mga maraming pera na kumakain sa mga table. Karamihan naman sa kanila ay may maiitim na souls. Tss. I knew it. Kaya mas lalo pa akong kinabahan.

Bakit pa kasi niya ako isinama dito? 'yan tuloy para akong ligaw na d**o sa mga magagandang bulaklak na tumutubo sa Hardin.

Pero in all fairness, we are sitting in the same table right now. Hindi niya ako isineperate ng table katulad ng ginawa niya ng unang beses naming kumaing dalawa kahapon. Hindi na ako masyadong natakot kasi alam kong hindi na ako nag-iisa ngayon.

'Yon nga lang we're not talking to each other at sa pagkain lang talaga ang focus naming dalawa. Some part of me wants to talk to him, pero pumapasok naman sa isipan ko ang habilin ni Miss Hana na e distansya ang sarili sa kanya.

Evan:

Tumawa siya ulit sa loob ng elevator! I can't control myself now. I glared at her. Hanggang sa pagkain namin ay naririnig ko pa rin ang tawa niya. I can't believe this is happening! How can I take my revenge now? I can't concentrate. Hmmmm. I have a plan now.

Just wait and You're dead.

END OF CHAPTER 22