Afflicting Fate

Chapter 21

Evan:

After a meeting with Mr.Yu,our investor, ay tahimik akong dumeretso sa room ko. Hindi ko inasahan na mapapagod ako kaya't nag shower na muna ako at pagkatapos ay humiga sa kama. Nahihirapan akong matulog palagi, at ngayon ko lang naramdaman ang antok. Maraming bagay ang tumatakbo na naman sa isipan ko especially my current condition. Hindi sana 'to mangyayari kung di lang ako naaksidente. Until now, that accident is still a secret.

No one should know.

Malaki ang maaaring maging epekto nito sa company.

FLASHBACK

One year ago

"Sir, when are you coming back to the Philippines?" Hana asked while we were talking over the phone. I was driving back to my hotel when she called.

"Maybe, I can book a ticket back in the Philippines tomorrow."

"Good thing Sir. So, how was the meeting with the investor?"

"I'm not sure if he'll accept the deal, but that's what I'm hoping. By the way, how was the plan regarding our event?"

"It's going smoothly, Sir."

"Alright, that's good. I'll be back in the Philippines the day after tomorrow I think. I have to fix something here in Japan."

"Yes sir."

I was about to end the call when my car was hit intensely by something hard. I felt how my body moved to the way my car flew away from its position. Due to the strong impact, I was overwhelmed by my shock and fear. After that, I felt how my car dropped to the ground again really hard. That's when I felt so much pain, the only thing I heard before I lost consciousness was the siren.

End of FLASHBACK

I woke up after how many hours of sleep. Nakaramdam ko ang gutom, at sa hindi inaasahang pagkakataon ay pumasok sa isipan ko ang kasama ko.

"Did she eat dinner?"

I asked while I was busy feeling my hunger.

Bigla ko na lamang naisip na tawagan siya. I wanted to check if she already ate. Kahit naman hindi ako comfortable sa kung paano siya umasta sa'kin as her boss ay hindi ko naman siya pwedeng pabayaan dito. She's still my responsibility and it's part of my responsibility to feed her, I guess. So,I called her.

Phone ringing

Ilang beses kong sinubukan siyang tawagan, pero ring lang ring ang phone niya at hindi niya 'to sinasagot.

"What's her deal? Why she's not answering my call?"

Dahil hindi niya ako sinagot ay lumabas na lamang ako nang mag-isa at kumain.

Dana:

Dahil sa missed call na 'yon ni Sir Evan ay nahirapan na akong bumalik sa pagtulog. Kaya bumaba ako hindi lang para maghanap ng pagkain kundi hanapin muli ang antok ko. Sa totoo lang I don't know where to go or to where can I find food. Maybe, I can just look for some convenience store na malapit lang dito. Nahihiya kasi ako magtanong dito sa hotel. Hindi ako familiar at mukhang pangmayaman kasi. It feels like I don't belong here.

Bago ako tuluyang makababa ay sinubukan ko munang magmatyag sa kwarto ni Sir Evan. I'm listening at his door in case I could hear him, but of course, I get nothing. I'm just so stupid to act like I'm eavesdropping by putting myself at the door. Kung minsan talaga hindi gumagana 'tong utak ko. Parang walang common sense. Tsk.

Nang marealize kong para akong tangang nakikinig sa pinto ay dali-dali akong bumaba. Kahit gabi na ay maliwanag na maliwanag pa rin sa labas ng hotel. Maraming tao pa rin ang nasa labas at ang iba sa kanila ay sobrang abala pa rin. I'm just so amazed of how hardworking they are. It's as if there's no night at all. This is what I'm saying na nagpapasalamat ako kapag nakakahiga ako sa kama at nakakatulog kasi ang iba parang ginagawa ng araw ang gabi para lang sa trabaho at pera.

Naramdaman ko rin ang malamig na pagdampi ng gabi sa'kin. Mabuti na lamang ay balot na balot ang katawan ko. Sinimulan ko na ang paglalakad at pagmamasid masid sa kung saan ako makakabili ng pagkain. Iniisip ko pa nga kung paano ako makikipag-usap.

'Ni hao.(Hello.) at Xie xie (Thank you.) lang ang alam kong Chinese.'

Hmmmmm. Pano ba'to???

Ah. Basta! bahala na kung ano na lang ang masabi ko. Patuloy lang ako sa paglalakad ng may nakita na rin ako sa wakas.

Isang convenience store!

May pag-aalangan akong pumasok at naghanap ng makakain. I just picked some sandwiches and bottled water. Eto lang naman kasi ang kilala kong kainin dito. Baka kasi manibago ako kapag kumain ako ng bago sa tiyan ko. Pumunta na ako sa counter para magbayad at doon na nagsalita ang Chinese na naka assign sa counter.

Shongshangshingxiemanishangshin

ANO DAW???

WALA AKONG MAINTINDIHAN!!!!

"I'm sorry. I can only understand English." utas ko para makasagot lang sa kung ano ang sinabi niya.

"Ahhhhhh. Okie. English. Okie. Cash? Card?" Utas niya. Mabuti na lamang at naintindihan niya ako.

"Cash please."

"Okie."

Iniabot ko sa kanya ang perang mayroon ako. Mabuti na lamang at nakapagpalit ako.

"Thank you." sambit ko at tuluyan ng lumabas sa convenience store.

Ngayon naman ang problema ko ay kung saan ako kakain???

Hindi naman pwedeng dalhin ko pa 'to sa hotel. Naghanap ako ng pwedeng mapag estambayan at sakto may table naman pala dito sa labas ng store at isa lang naman ang nakaupo sa dalawang upuang magkaharap. Tumungo ako sa table na 'yon at nagsimulang magtanong.

"Hello. Can I sit here?" sabay turo ng upuan.

Siguro ay hindi ako naunawaan ng matandang babae na 'yon kaya tumingin lang siya sa'kin ng matagal.

SOBRANG TAGAL...

KINABAHAN AKO...

Baka suplada 'to!!!

Lagot!

Tinuro ko muna ang sarili ko kasunod ang upuan at saka ipinakita ang pagkain sa kanya, then I do the gesture of eating.

Hayysss. Pahirapan pala kumain dito. Matapos kong gawin 'yon ay naintindihan niya na rin ako sa wakas.

Thanks GOD!

She smiled at me and offered the chair.

"Thank you."

Nagsimula na akong kumain at siya naman ay bumalik na rin sa cup noodles na kinakain niya. Langhap na langhap ko ang amoy ng kinakain niya kaya medyo nainggit ako. Sa'kin kasi sandwich lang. Binilisan ko na lamang ang pagkain pero mas nauna pa rin siyang natapos sa'kin. Doble kasi ang bilis niya sa'kin sa pagkain.

Ay... Nakikipagpaligsahan siya???

Rinig na rinig ko kung paano niya higupin ang mainit at umuusok na noodles na 'yon. Halatang nagmamadali siya. After niyang maubos 'yon ay tumayo na ito. Muli siyang tumingin sa'kin at ngumiti at tuluyan nang naglakad palayo sa'kin. When she left, I felt the strange feeling of being alone in an unknown place again.

Tsk. I hate this feeling.

Naalala ko muli ang panahong lumipat kami ni Lola sa probinsya. Wala akong gaanong kaibigan sa barangay namin, hindi dahil ayaw nila kundi dahil ako ang may problema. Isa sa mga reasons ay ayoko ma experience na maiwanan muli ng mga taong malapit sa'kin. Dahil nga ilang beses ko nang nasaksihan kahit bata pa lamang ako kung paano binabago ng panahon ang bawat tao, hindi ako naniniwala sa pagkakaibigan. It's just something that will pass, so if you don't give attention to it... It will be nothing.

Naaalala ko pa ang unang araw ko sa bago kong eskwelahan. Sa kabila ng mga ingay ng halakhakan at kulitan ay nanatili ako sa isang espasyo na parang ako lang ang nakakakita. Walang nakakapansin sa lugar na 'yon at siguro nga ay para talaga sa'kin ang espasyong 'yon.

Simula ng manatili ako doon ay parang wala na ring nakakakita sa'kin. Ang katotohanan na ninais kong tanggapin na gusto ko talaga, pero kung minsan ay may konting kirot pa rin na dinudulot sa isang tulad kong mag-isa sa malaki at di pamilyar na lugar.

Some days I also felt lonely of being alone just like what I feel right now.

Nagdali-dali ako sa pagkain at humakbang na papalayo sa lugar na nagpa-alala sa'kin sa isang masakit na nakaraan. I checked my phone habang naglalakad and found out that it's already 11:11 pm.

WOAH!!!

Should I make a wish?

Tanong ng malikot kong isipan. Huminto ako sandali. Ni minsan nagawa ko bang humiling ng isang bagay na gustong-gusto ko talaga? Sa tala ng buhay ko ay wala pa akong hiniling... I never had a birthday cake anyway.

A smile has curved on my lips.

"Yeah. I just realized that now."

Nagpatuloy ako sa paglalakad habang nakaukit pa rin sa aking mga labi ang isang mapaglarong ngiti. Marami lang akong nasariwang mga ala-ala sa gabing 'to.

Evan:

What is she doing???

I saw her. She's weird.

Why is she smiling alone???

Tsk.

When I saw her pass by the coffee shop where I was staying, I went outside. I'm wondering where did this woman go late at night?

Is she not scared to walk alone in this wide place?

Tsk.

Very arrogant.

I don't like women who act brave. I followed her secretly. Well, honestly, I felt like I needed to accompany her.

She just walks.

Stops.

Walks.

Stops.

Laughs?

WHAT????

I smiled when I heard her laugh. She's really crazy.