EP5.1 ll ผู้ชายชื่อลิงค์ [1]

1437 Words

ทะ ทำไมเป็นฉันล่ะ!!! ฉันไม่รู้จักเขานะ! ฉันพยายามเพ่งมองคนตัวสูงแต่ไม่ว่ามองยังไงก็ไม่คุ้น นึกไม่ออกเลยว่าเคยเจอกันมาก่อน แต่การที่เขามาตามหาฉันแบบนี้จะมีเหตุผลอะไรได้... เขาชอบฉันเหรอ ไม่อ่ะ ดูจากสายตาที่พร้อมจะฆ่าแล้ว อิมพอสสิเบิ้ลมาก “จะ จำผิดคนรึเปล่าคะ?” ฉันกลืนน้ำลายอึกเมื่อถูกสายตาดุๆ นั่นมองมา ตัวฉันก็เกร็งไปหมด นี่มันวันอะไรกันวะ วันรวมตัวฆาตกรเหรอ ดูหน้าแต่ละคนสิ มีรังสีฆ่าฟันจนฉันจะเป็นลมอยู่แล้ว ;_; “อืม... งั้นไหนเธอลองปล่อยผมสิ๊” เขาชี้นิ้วสั่ง และฉันก็ทำตาม เผื่อว่าบางทีฉันจะหน้าโหลและเขามีปัญหากับสายตาเลยมองผิด พรึ่บ! ฉันปล่อยผมลงแล้วสางมันเบาๆ เขาย่นคิ้วเล็กน้อย “หันข้าง” ฉันหันตามคำสั่ง “หมุนตัวสามที” ฉันหมุนตัวประหนึ่งนางงาม ในขณะที่ไลท์ยืนนิ่งๆ และหน้าของเขาก็หงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งหมอนั่นได้ใจและสั่งให้ฉันทำอีก “ไหน ลองเห่า” ฮะ! “อยากลองตายดูมั้ยล่ะ?” ไลท์ย่นคิ้วโกรธๆ หากแต่คนที่อยู่ตรงหน้าแสยะยิ้มชอบใจที่ได้กวนประสาทพวกฉัน เขาไหวไหล่ทีนึงแล้วตอบกลับมา “ฉันก็แค่ล้อเล่น... ฉันจำไม่ผิดหรอก ไม่ว่าจะมองยังไงมันก็เธอ แม้แต่ไฝบนหน้าก็มีห้าเม็ดเท่ากัน ทำไมฉันจะพลาดล่ะ” อีตานั่นยิ้มจนตาหยีเป็นพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว แต่ยิ่งเขายิ้ม ฉันยิ่งรู้สึกกลัวแบบแปลกๆ ขนาดฉันเกิดมาตั้งหลายปี ฉันยังไม่รู้เลยว่าบนหนังหน้าฉันมีไฝห้าเม็ดเนี่ย! เขาจะใส่ใจในรายละเอียดมากเกินไปมั้ยวะ! “ใช่ เธอนี่แหละไม่ผิดแน่” ไอ้โล้นที่แลจะคล้ายลูกกระจ๊อกผู้ยืนอยู่ข้างๆ ผู้ชายคนนั้นเอ่ยเสริม “ฉันไม่มีทางจำผู้หญิงที่ทุ่มฉันลงบนฟุตบาทแล้วโยนลงน้ำผิดได้หรอก!” “ไปกันใหญ่แล้ว ฉันจะทำอย่างนั้นได้ยังไง” ฉันชะงักกับสิ่งที่พวกนั้นปรักปรำ ผู้หญิงอย่างฉันน่ะเหรอจะจับเขาทุ่ม แค่ยกน้ำแพ็คนึงมือฉันยังสั่นเลย จะเอาแรงมหาศาลขนาดนั้นไปทำสิ่งที่เขาบอกได้ไงล่ะ “เธอนั่นแหละที่ทำ อย่ามาไขสือหน่อยเลยน่ะ” “แฟนฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ พูดไม่เข้าใจไงวะ” ไลท์ส่งเสียงคำรามในคอฮึ่มฮั่มและนั่นทำให้ฉันสะกิดแขนเสื้อเขาเล็กน้อย ก็รู้นะว่าเลือดร้อน แต่ตอนนี้ฝ่ายนั้นหก พวกเราสอง จะไปสู้ไหวได้ไงล่ะ! “โฮ่ งั้นเหรอ แย่ว่ะ วันนี้ฉันไม่ทำอะไรหรอก แค่อยากจะมาทักทายและขอไลน์สักหน่อย” หมอนั่นหัวเราะก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา ไลท์ทำหน้าตึงเครียดเหมือนจะพุ่งเข้าไปต่อยเขาและพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ก็บอกอยู่ว่าแฟนกู ขอไลน์เหี้ยไร” เขาเริ่มสบถคำหยาบ อะ เออ มาขอไลน์อะไร ใครจะไปให้ แค่ไลท์ก็อันตรายกับชีวิตฉันมากแล้ว ละยังจะมีเจ้าพวกนี้อีกเหรอ ไม่เอาหรอก! “ก็ไม่ได้ขอมึงซะหน่อย กูขอแฟนมึง ถ้าไม่ให้ก็คงต้องใช้กำลัง” ผู้ชายคนนั้นย่นคิ้วไม่พอใจเล็กน้อย แถมยังหน้าด้านพยายามยื่นมือถือให้ฉัน ม่ะ แม่จ๋า ช่วยด้วย นี่ฉันอยู่ในยุคไดโนเสาร์รึไง ถึงได้เอะอะจะล่า จะฆ่ากันแบบนี้ บ้านป่าเมืองเถื่อนที่สุด ฮือ “แล้วใครบอกจะไม่ให้?” เสียงนั่นดังขึ้นและมันไม่ใช่เสียงฉัน ไม่ใช่เสียงผู้ชายคนนั้น แต่เป็นเสียงของไลท์ เขาทำให้ฉันชะงักและงงหนักมาก ป้าฉันบอกว่าถ้าใครโดนน้ำหอมมหาเสน่ห์นั่นจะทั้งรักทั้งหลง แต่ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าความรักของหมอนี่คืออะไร... “ถ้ามึงอยากได้ก็เอาเงินมา ไลน์แฟนกูมี 7 ตัวอักษร ตัวอักษรละ 200 บาท” หะ หา ฉันอึ้ง ผู้ชายคนนั้นก็อึ้ง พวกเราเผลอสบตากันอย่างไม่ได้ตั้งใจก่อนจะเลื่อนสายตาไปที่ไลท์ ฉันไม่ได้หูฝาดและคิดไปเองใช่มั้ยเนี่ย เมื่อกี้เขาขายฉันหน้าด้านๆ เลยนี่! “เร็วๆ จะเอามั้ยไลน์อ่ะ ถ้าชักช้ากว่านี้ฉันจะคิดเพิ่มนาทีละหนึ่งบาท” “ฮะๆๆ นายนี่แม่งตลกว่ะ ทำแบบนี้กับแฟนก็ได้เหรอวะ ตกลงไม่ใช่แฟนกันจริง?” “แฟนสิ ทำไมจะไม่ใช่ ดูด้วยว่าเราสองคนรักกันแค่ไหน” ไม่พูดเปล่าอีตานั่นถือวิสาสะโอบไหล่แล้วตีดังแปะเพื่อแสดงให้ผู้ชายคนนั้นเห็นถึงความสนิทสนมที่ฉันไม่เคยมีกับไลท์ รักกันแค่ไหนเหรอ... พูดมาได้ “นายทำอะไร?” ฉันย่นคิ้วและกระซิบกระซาบก่อนที่คนตัวสูงจะตอบฉันกลับมาหน้าด้านๆ “ทำอะไร ก็หาเงินค่าดูหนังและชาบูสำหรับเราสองคนไง” “ฮะ?” “อย่าพูดมากน่า แฟนกันก็ต้องช่วยกันทำมาหากินสิ” เขาบอกฉันอย่างนั้นก่อนจะหันไปหาผู้ชายที่จ้องฉันไม่ละและแบมือเพื่อรอเงินอย่างเอาจริงเอาจัง โอ้ พระเจ้า เกิดมาฉันไม่เคยเจอคนแบบนี้เลยจริงๆ “ถ้าฉันแอดแล้วไม่เจอไลน์แฟนนาย ก็คงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น” “เงินมา ไลน์ไป” ไลท์ไหวไหล่แล้วกระดกมือเล็กน้อยด้วยแววตาชั่วช้าสามานย์มาก เขาแม่งเป็นคนที่แบบฉันไม่สามารถหาคำใดมาอธิบายได้เลยจริงๆ เขาขายฉันต่อหน้าต่อตา ไอ้บ้าเอ๊ย! พวกเขาเจรจาเหมือนทำธุรกิจและฉันเป็นสินค้า แต่ไลท์ไม่ได้บอกไลน์ของฉันแต่มันเป็นของใครไม่รู้ ดูจากชื่อน่าจะเป็นตัวเองซะมากกว่า “L-I-G-H-T-E-X” “ไลท์? เป็นชื่อของเธอเหรอ แหม ฟังดูเข้ากับฉันเลยนะ ฉันชื่อลิ้งค์ ยินดีที่ได้รู้จัก” หมอนั่นยิ้มกว้างแล้วยื่นมือมาเหมือนจะให้ฉันจับ แต่ฉันไม่กล้าแม้แต่จะแตะปลายนิ้วของเขา ก็หมอนั่นหน้าดุจะตาย แถมยังมาหาว่าฉันเคยทำร้ายคนของเขาอีก! เขาไม่มีทางจะมาดีแน่! “เสียใจด้วยว่ะ ไลท์มันชื่อกูต่างหาก เพราะแฟนกูเขารักกูมากเลยตั้งเป็นชื่อกูไงล่ะ” ... ... ...แถสุด “อ๋อ เหรอ” เขาหัวเราะก่อนจะค่อยๆ ดึงมือกลับเมื่อเห็นว่าฉันไม่คิดจะมีปฏิสัมพันธ์ด้วย “ลิ้ง ฉันจำชื่อยัยนี่ได้ วันนั้นตอนที่มันทุ่มฉัน ยัยนี่ก็แนะนำตัวเสร็จสรรพ” ไอ้โล้นที่ดูเหมือนลูกกระจ๊อกมันชี้หน้ายืนจังก้าเหมือนแค้นฉันตั้งแต่ชาติปางก่อน “ยัยนี่ชื่อแอล!” แอล... แอลอะไรของหมอนี่อีกเนี่ย! ฉันชื่อเด็มอยู่ดีๆ จะมาเปลี่ยนชื่อให้ฉันหาพระแสงอะไร! ฉันหงุดหงิดมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่งๆ และมองด้วยสีหน้าต่อต้าน แม้ฉันจะรู้ว่าทั้งไลท์และพวกนั้นอันตรายกันทุกคนแต่ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าตัวเองควรจะอยู่ตรงไหน เลยยืนเก้ๆ กังๆ หลบหลังไลท์ “ฉันไม่ได้ชื่อแอล” “เธออย่ามาโกหกดีกว่า” “ฉันไม่ได้โกหก ฉันชื่อเด็มต่างหาก พวกนายจำผิดคนแล้ว!” ฉันว่า นึกอยากจะโชว์บัตรนิสิตให้พวกนั้นดูเป็นประจักษ์พยานแต่บัตรนิสิตก็ดันไม่ได้ระบุชื่อเล่นเอาไว้ ฉันไม่รู้จักชื่อแอลและฉันก็ไม่ใช่คนที่พวกมันตามหา แต่ทำไมฉันต้องมาซวยไปด้วยเนี่ย! “เธอพิสูจน์ได้มั้ยล่ะว่าเธอไม่ใช่” “แล้วฉันจะพิสูจน์ยังไง” ฉันย่นคิ้ว “วันเสาร์ที่ผ่านมา ตอนสองทุ่มเธออยู่ที่ไหน... กับใคร มีพยานรึเปล่า” ไอ้โล้นนั่นท้าทายฉัน และฉันเดาว่าวันนั้นคือวันที่เกิดเรื่อง หรือพูดอีกอย่างก็คือวันที่ไอ้โล้นนี่โดนผู้หญิงที่ชื่อแอลทำร้าย ฉันถอนหายใจเซ็ง มันก็แค่เรื่องง่ายๆ ในการพิสูจน์ว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น ฉันเลยพยายามนึกถึงวันเสาร์ตอนสองทุ่ม... ฉันนึก และนึกอีก... แต่ฉันนึกไม่ออกเลยว่าวันนั้นฉันอยู่ที่ไหน...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more