EP6.1 ll วิธีคลายมนตร์ [1]
1184 Words
หนี!!
ฉันต้องหนี!! ฉันคิดออกว่าควรทำอะไร แต่คิดไม่ออกว่าต้องทำยังไง
ฉันจะทำยังไงกับเขาดีวะ ฉันเครียดนะเนี่ย เขาไม่แค่หยาบคาย แต่เขายังไร้ความสุภาพบุรุษด้วย ถ้าฉันอยู่กับเขานานกว่านี้ ฉันต้องโดนเขารวบหัวรวบหางแน่นอน
“...” ฉันถอนหายใจก่อนจะหยิบทิชชู่มาเช็ดปากอย่างหงุดหงิด ฉันพยายามจะไม่โกรธและโทษเวรโทษกรรมที่เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ซะได้
โธ่เอ๊ย ฉันไม่น่าโลภอยากได้พี่ไวเลย ฉันน่าจะอยู่ของฉันเหมือนเดิม ถ้าฉันทำอย่างนั้น ฉันคงไม่ดวงซวยมาเจอเขาหรอก!
มันต้องมีวิธีอะไรสักอย่างสิ ที่จะหยุดความไร้สติของเขาได้... ฉันเผลอกัดริมฝีปากในตอนที่กำลังครุ่นคิดอยู่ไม่ได้สังเกตเลยว่าไลท์ย้ายฝั่งมานั่งข้างฉันแล้ว
เฮือก!
ฉันสะดุ้งทันทีเพราะมือข้างนึงของเขาบังอาจวางบนขาอ่อนของฉัน ฉันรีบปัดมันออกอย่างรวดเร็วและตวัดสายตาไปมองหน้าคนกวนประสาท
“เธอนี่ฮอตเหมือนกันนะ ดูสิ ไอ้ผู้ชายคนเมื่อกี้ส่งไลน์มาหาเธอด้วย” คนตัวสูงหัวเราะก่อนจะยกโทรศัพท์ในมือของตัวเองให้ฉันดู ฉันยิ้มแห้ง...
เขากับผู้ชายคนนั้นก็น่ากลัวเหมือนกันทั้งคู่ ถ้าเลี่ยงได้ฉันก็ควรเลี่ยงแหละนะ
“หระ เหรอ”
“ฉันจะหลอกเอาเงินมันยังไงอีกดีนะ” คนจิตอกุศลที่ในหัวคิดแต่เรื่องเงินว่าพลางลูบคางของเขา ฉันแค่นหัวเราะและกลอกตาหาทางทำอะไรสักอย่าง
“นี่” เขาสะกิด
“...”
“นี่!!”
“ฮะ” ฉันเลิ่กลั่กแล้วหันไปทางต้นเสียงเมื่อเขาตวาดจนใจฉันตกลงไปที่ตาตุ่ม พอเห็นสีหน้าที่หลอนประสาทนั่นแล้วน้ำตาฉันก็เกือบไหล ฮือ น่ากลัวมาก แม่จ๋า ช่วยด้วย ;_;
“สนใจฉันหน่อยสิ เอาแต่เหม่ออะไรอยู่ได้ฮะ”
“เอ่อ มีอะไรเหรอ?”
อะไรของเขาวะ เหม่อก็ไม่ได้อีก เขาจะให้ฉันจ้องเขาทุกวินาทีดูการเปลี่ยนแปลงกล้ามเนื้อหนังตาเขารึไงเล่า!
“จะคุยกับเธอนี่ต้องมีอะไรด้วยรึไง”
“เอ่อ...” ฉันยิ้มแห้ง ไม่รู้จะตอบอะไรในตอนที่คนข้างๆ ย่นคิ้วไม่ชอบใจนัก ฉันเผลอมองเขาอยู่ครู่นึงก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้
ฉันต้องจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด... ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง อะไรก็ได้นอกจากการตามน้ำไปกับเขา
แค่สบนัยน์ตาสีดำสนิทตรงหน้าฉันก็รู้สึกเหมือนความกล้าหดหายไปทีละนิด ท้องฉันเกร็งและเผลอกลั้นหายใจโดยไม่ได้เจตนา
“ฉันคิดว่าฉันอยากเข้าห้องน้ำ”
“ได้ เดี๋ยวฉันพาไป”
“ม่ะ ไม่ต้องหรอก นายยังไม่ได้จ่ายเงินเลยนะ แล้วในถ้วยก็เหลืออีกตั้งเยอะ ห้องน้ำอยู่แค่นี้เอง ฉันไปเองได้” ฉันพยายามหาข้ออ้างเพื่อไม่ให้เขาลุกไปกับฉัน
“...” เขาทำหน้าชั่งใจก่อนที่ฉันจะบีบมือคนตัวสูงและใช้มารยาหมดทั้งชีวิตล่อลวงเขา
“ฉันไปแป๊ปเดียว นายก็รู้บ้านฉันแล้วนี่ นายจะกลัวอะไรล่ะ” ฉันว่าแล้วค่อยๆ คลายมือที่จับมือเขาอยู่ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากที่นั่ง เขามองฉันตาถลึงก่อนจะคว้าแขนฉันและนั่นทำให้ฉันชะงัก
อะ อะไรอีกละฮะ! อะไรอีกกกกกก นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ฮือ
“ฉันจะนั่งรออยู่ตรงนี้”
“...”
“และถ้าเธอคิดจะหนี ก็อย่าให้ฉันจับเธอได้อีก ไม่งั้นคราวต่อไปฉันจะเอาโซ่มาล่ามขาเธอ”
ฮือ ไอ้บ้า ไอ้คนหน้าดุ เป็นพิศาลจากจำเลยรักเหรอ แล้วเขาจะล่ามฉันทิ้งไว้กับลิง กินข้าวแดงแกงหญ้าคาเหมือนในนิยายรึเปล่าเนี่ย!ฉันทำหน้าจะร้องไห้ ใจหล่นลงไปอยู่ที่เท้า แข้งขาอ่อนแรง วิงเวียนคล้ายจะเป็นลม ดมยาดมก็คงไม่หาย
ฮือ แม่จ๋า ฉันตัวสั่นไปหมดแล้ว ทุกอณูรูขุมขนฉันเต็มไปด้วยความกลัว ขนลุกชัน แถมใจยังเต้นเหมือนจะหลุดออกมาข้างนอก เหลือแค่ฉี่ราดเท่านั้นแหละที่ฉันยังไม่กล้าทำ
เขาต้องฆ่าฉันแน่ เขาจะกรีดเนื้อเถือหนังฉันแล้วเก็บไว้ชื่นชมเพราะความหลงใหลเหมือนฆาตกรโรคจิต ถ้าฉันขัดใจเขา! ฉันสัมผัสได้จากสายตาและโหงวเฮ้งอาชญากรของเขาเลย
ฉันกลืนน้ำลายเอื้อก นึกอยากจะโวยวายเหมือนนางเอกที่สตรองในละคร แต่บอกตรงๆ ตอนนี้แค่กระตุกหนังตา ฉันยังหวั่นไหว หายใจแรงก็ยังไม่กล้า
“ฉันไม่หนีหรอกน่า” ฉันยิ้มแห้ง ยกมือขึ้นปาดเหงื่ออย่างเครียดๆ ขนาดฉันหมุนตัวและหันหลังให้เขาแล้วยังสัมผัสได้ถึงรังสีอาฆาตที่ตามมาวนเวียนอยู่รอบตัวฉันเลย
เพราะที่นี่เป็นไนท์มาร์เก็ต ฉันเลยต้องออกมาใช้ห้องน้ำสาธารณะใกล้ๆ ตอนแรกฉันคิดจะหนีแต่ตอนนี้ฉันเริ่มกลัว เขารู้บ้านของฉัน ถ้าหนี แล้วจะหนีไปที่ไหนล่ะ แล้วพ่อแม่ฉันล่ะ เขาจะฆ่าหรือทำร้ายพวกเขารึเปล่า
ถ้าฉันแจ้งตำรวจ... ฉันก็กลัวว่าข้อหาที่แจ้งไปจะไม่ร้ายแรงพอแล้วหมอนี่จะออกมาและตามฆ่าฉันอีก
โอ๊ยยยย! ฉันเครียด! สมองฉันอาจจะไม่ได้มีไว้เพื่อคิดจริงๆ ฉันล็อกประตูห้องน้ำไว้เพื่อความปลอดภัยและเอาแต่ยืนมองกระจกอยู่นานมากและย้อนความไปถึงสาเหตุของเรื่องนี้ทีละช็อต...
เขาตามฉันไม่เลิก... แต่ที่ตามก็เพราะเขาชอบฉัน ที่เขาชอบฉันก็เพราะน้ำหอมนั่น!
ป้า! ป้าฉันไง!
ฉันตาโตและเผลอดีดนิ้วโดยอัตโนมัติ รู้สึกเห็นทางสว่างขึ้นมาเล็กน้อย ฉันมีเวลาไม่มากในการโทรหาเธอ ก่อนที่ไลท์จะมาตามฉัน ฉันรีบหยิบมือถือขึ้นมากดโทรศัพท์หาป้าทันที
ตู้ด...
เสียงรอสายไม่กี่วินาที แต่กลับยาวนานเหมือนเป็นชั่วโมง ใจฉันเต้นรัวและกลัวมากจนต้องเผลอมองไปที่ประตูทุกครั้งที่มีเสียงแปลกๆ
[ฮัลโหล]
กรี๊ดดด ฉันแทบจะกระโดดแล้วกรี๊ดเสียงดังๆ เมื่อได้ยินเสียงปลายสาย ฉันดีใจมากจนแทบร้องไห้ เธอเหมือนแสงสว่างสุดท้ายของชีวิตฉันแล้ว
“ปะ ป้าเหรอ”
[ว่าไงเด็ม คิดถึงป้าเหรอจ๊ะ]
“ป้า คือ...” ฉันละล่ำละลั่ก เหงื่อแตกพลั่กเป็นน้ำตกเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากทางด้านนอก มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนฉันแทบประสาท เขารึเปล่าวะ เขารึเปล่าเนี่ย โอ๊ย อย่าเพิ่งมานะ! “คือว่าเข้าเรื่องเลยนะ ถ้าอยากให้ฤทธิ์น้ำหอมมันหายไป เด็มต้องทำยังไง”
[แหม เด็มจะทำให้ฤทธิ์มันหายไปทำไมล่ะ มันดีออก]
“คือว่า...”
- Writer
