ตอนที่ 2 ไปตายซะ
896 Words
.
..
...
....
“ไม่ได้! น้องเงินต้องเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น...ใครก็ไม่มีสิทธิ์” หนุ่มลูกครึ่งยังดื้อดึงที่จะเอาชนะ
“ถ้างั้นก็แล้วแต่พี่ละกันครับ สรุปว่าที่เรียกผมมาจะสั่งอะไรเพิ่มเหรอครับ”
“พี่เอาโซดากับน้ำ...แข็งเพิ่มครับ” บริกรหนุ่มหน้าแดงขึ้นมาทันทีที่ได้เห็นภาพอุบาทว์นั่น ไม่ใช่เพราะอายแต่โมโหซะมากกว่า คนอะไรจะหน้าไม่อายเอามือมาลูปเป้ากางเกงที่กำลังตุงอย่างเห็นได้ชัด
“รอสักครู่นะครับ” พูดแล้วก็เดินหันหลังกลับไปทันที ระหว่างเดินเจ้าตัวก็บ่นไปสารพัด อีกไม่นานหรอกเขาจะลาออกแล้วไปหาอาชีพอื่นที่มันไม่ต้องมาทนกับลูกค้าบ้า ๆ พวกนี้
ก่อนจะเดินไปถึงหน้าเคาน์เตอร์ก็มีเพื่อนพนักงานคนหนึ่งเดินตรงมาเหมือนมีอะไรจะพูดด้วย
“มีอะไรหรือเปล่าเบลล์”
“เสี่ยเรียกให้ไปหาที่ห้องน่ะ” เมื่อได้ยินอย่างนั้นก็เริ่มหนักใจขึ้นมา เขากลัวว่าจะโดนเหมือนเพื่อนรัก
“มีอะไรหรือเปล่า”
“เราก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ไม่เป็นไรถ้างั้นเราฝากเอาโซดากับน้ำแข็งไปให้ลูกค้าโต๊ะนั้นด้วยนะ” พูดพลางชี้ไปที่โต๊ะของเจฟฟี่
“โอเคเดี๋ยวเราเอาไปให้”
เบลล์เดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ส่วนเจ้าตัวก็รีบเดินเข้าไปหาเสี่ยเจียงในห้องทำงาน
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“เข้ามาได้”
เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับหนุ่มสูงวัย(ใกล้ฝั่ง) กำลังนั่งขาไขว่ห้างอยู่บนโซฟาอย่างอารมณ์ดี ในมือก็ถือแก้วน้ำสีอำพันดื่มไปด้วย
“เสี่ยมีอะไรรึเปล่าครับ”
“นั่งลงก่อนสิอาเงิน”
เงินนั่งลงบนโซฟาตัวข้าง ๆ ด้วยความเกร็ง เขาจับจ้องทุกอิริยาบถของเสียเจียงอย่างไม่วางตา หากมีอะไรตุกติกจะได้ไหวตัวทัน
“ตอนนี้เพื่อนลื้ออยู่ที่ไหน”
“เอ่อ...อยู่ที่ห้องครับเสี่ย”
“นี่อั๊วเห็นแก่ลื้อนะที่ไม่เอาเรื่องมัน” เสี่ยเจียงพูดพร้อมกับชงเหล้าไปด้วยแล้วยกมาวางไว้ตรงหน้า “ดื่มเป็นเพื่อนเสี่ยหน่อยนะ”
“ไม่เป็นไรครับเสี่ยผมต้องออกไปทำงานต่อ” เจ้าตัวส่ายมือปฏิเสธทันที
“วันนี้อั๊วให้หยุดวันนึงมาดื่มเป็นเพื่อนอั๊ว” พูดพร้อมกับเดินมานั่งบนโซฟาตัวเดียวกัน
เงินเห็นท่าไม่ดีก็ทำท่าจะลุกขึ้นแต่โดนเสี่ยรั้วเอวบางเอาไว้เสียก่อน
“โอเค ๆ อั๊วไม่บังคับลื้อก็ได้แต่ช่วยดื่มเป็นเพื่อนอั๊วสักแก้วก่อนค่อยออกไปก็แล้วกัน”
เมื่อเห็นว่าเสี่ยเจียงไม่ได้มีท่าทีจะบังคับขืนใจแล้ว เงินก็เลยยอมนั่งลงแล้วดื่มเข้าไปรวดเดียวจนหมดแก้ว เพราะต้องการออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด
“ผมออกไปได้แล้วใช่ไหมครับเสี่ย” วางแก้วลงบนโต๊ะแล้วพยายามแกะมือที่เกาะกุมอยู่บริเวณเอวบาง แต่เสี่ยเจ้าเล่ห์กลับไม่ยอมปล่อยโดยง่าย
“อีกแป๊บนึงก่อนน่าอาเงินยังไงวันนี้ก็ได้ออกไปแน่นอน”
“ผมขอตัวไปทำงานนะครับเสี่ย ปล่อยผมเถอะ” พูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ อยู่ ๆ ก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวและร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ทำไมจู่ ๆ ถึงได้มีความต้องการขึ้นมานะ
“อีกนิดนึงน่าหึ ๆ อั๊วว่าลื้อคงไม่อยากออกไปแน่นอน” เสี่ยเจียงพยายามรั้งตัวเงินเอาไว้เพราะรอให้ยาปลุกเซ็กซ์ออกฤทธิ์เสียก่อน
“นี่เสี่ยเอาอะไรให้ผมกิน ทำไมถึงได้รู้สึก” พูดแล้วก็ขบริมฝีปากบางพร้อมกับใช้มือเรียวกอดก่ายตัวเองเอาไว้
“วันนี้ลื้อต้องมาชดใช้สิ่งที่เพื่อนลื้อทำเอาไว้” เสี่ยเจียงใช้จังหวะนี้โอบกอดเอาไว้แล้วผลักลงบนพื้น หลังจากนั้นก็พยายามกระชากเสื้อพนักงานออกจนหลุดลุ่ย
“ปล่อยนะไอ้เสี่ยบ้า อ๊ะ..ซี๊ดส์” ยิ่งเสี่ยแตะเนื้อต้องตัวยิ่งทำให้เงินรู้สึกต้องการเข้าไปใหญ่ สวนทางกับความคิดที่ต้องการผลักตัวเสี่ยบ้ากามให้ออกจากตัว
“ฮ่า ๆ อย่าฝืนตัวเองเลยเดี๋ยวเสี่ยจะช่วยลื้อเองนะ” ว่าแล้วก็ก้มหน้าลงไปซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างหื่นกระหาย
“ปะ ปล่อยนะไอ้เสี่ยบ้า อ๊ะ อืม” เจ้าตัวตั้งสติแล้วมองไปยังโต๊ะที่มีขวดเหล้าตั้งอยู่ ก่อนจะพยายามเอื้อมมือเรียวไปหยิบมาอย่างทุลักทุเล โดยจำต้องยอมให้ไอ้เสี่ยบ้ากามเสพสมกับซอกคอและเนินอกขาว
“ไปตายซะ!”
เพล้ง!
“โอ๊ยย!”
เสียเจียงผละออกมาแล้วเอามือกุมที่ศีรษะไว้ ตอนนี้เลือดไหลลงมาเป็นทางอาบใบหน้าเสี่ยบ้ากามนอนร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด เงินใช้โอกาสนี้พยายามฝืนตัวเองออกมาจากห้องแล้วรีบไปหยิบกระเป๋าที่ล็อกเกอร์ หลังจากนั้นก็รีบวิ่งออกไปจากผับทางประตูหลังทันที
เมื่อรู้ว่าคนที่มาเสิร์ฟน้ำแข็งและโซดาไม่ใช่เงิน เจฟฟี่ก็ถึงกับอารมณ์เสียเพราะคิดว่าเจ้าตัวเล็กพยายามจะหลบหน้า สงสัยเป็นเพราะเขาทำลามกใส่แน่นอน เจ้าตัวเอาแต่กระดกเหล้าเข้าปากจนเริ่มครองสติไม่อยู่
- Writer
