เขี้ยวยักษ์ของต้นหลิว

บทที่ 13 แบบนั้นไม่เรียกจูบ

• คมเขี้ยว

“ขยับมาอีก นั่งห่างแบบนั้นจะทำแผลยังไง” ตั้งแต่ถึงปั๊มยัยเตี้ยก็เอาแต่รักษาระยะห่าง เวลาเดินก็เดินห่างกันเป็นเมตร อย่างตอนนี้ที่จะทำแผลทายาให้ก็ยังไม่ยอมขยับเข้ามาใกล้

“บอกแล้วไงว่าถึงบ้านจะทำเอง”

“ไม่ได้ ขยับมาจะทำให้” ดื้อยังไงก็ยังดื้ออยู่อย่างนั้นจนผมทนไม่ไหวต้องเป็นคนย้ายตัวเองเข้าหาแทน

“นี่! ถอยออกไปนะ ที่มีเยอะแยะจะเข้ามาเบียดทำไมเนี่ย” มือเล็กพยายามผลักผมให้ถอยห่าง ผมเลยรวมทั้งสองมือไว้ด้วยมือข้างเดียวแล้วจัดการใช้ต้นขาหนีบไว้ไม่ให้ขยับหนี

“อยู่นิ่ง ๆ ถ้ายิ่งดิ้นจะยิ่งนาน” ในที่สุดคนชอบโวยวายก็สงบ ถึงปากจะบ่นขมุบขมิบแต่ก็ไม่ได้จะขัดขืน

ผมใช้น้ำเกลือทำความสะอาดแผล ดีที่ไม่ได้ใหญ่มากและเป็นแค่ด้านนอกไม่ได้แตกถึงด้านใน ถ้าทายาสม่ำเสมอคงไม่กลายเป็นแผลเป็น

“ยาหลอดนี้ต้องทาทุกวันจนกว่าแผลจะหายดี” ผมบอกแล้วยื่นยาหลอดเล็กให้ ยัยเตี้ยอ่านฉลากแป๊บหนึ่งถึงได้พยักหน้ารับแล้วยัดใส่เข้ากระเป๋า

“กลับได้ยัง”

“เดี๋ยว” คว้ามือเล็กไว้ก่อนที่ยัยเตี้ยจะเดินหนี “เรื่องเมื่อกี้...”

“มันเป็นแค่อุบัติเหตุ”

“ตอนแรกใช่ แต่ตอนหลัง”

“ก็อุบัติเหตุเหมือนกัน ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นเข้าใจตรงกันนะ” ว่าจบก็สะบัดมือผมออก กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปยังฮาร์เล่ย์ที่จอดอยู่ไม่ไกล พอเห็นว่าผมไม่ลุกตามก็หันมาขึงตาใส่ทำให้ผมต้องจำใจจบเรื่องที่คิดว่าจะพูดไว้แค่นั้น

ระหว่างทางจนกระทั่งขับมาถึงหน้าบ้านไม่มีการพูดคุยกัน ยัยเตี้ยรีบกระโดดลงจากรถแล้วยื่นหมวกกันน็อกคืนให้ผม

“ขอบใจที่มาส่ง” ว่าจบก็วิ่งเข้าบ้านไม่เหลียวหลัง ผมได้แต่มองตามแล้วผ่อนลมหายใจ ยกมือขึ้นมาไล้มุมปากของตัวเองที่แตกไม่ต่างจากยัยเตี้ย

ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีเหตุการณ์ที่ทำให้ได้ใกล้ชิดกับยัยเตี้ยขนาดนี้ คนหน้าตาบ้าน ๆ ไม่ได้โดดเด่นอะไรแต่ไม่รู้ทำไมพออยู่ใกล้ถึงได้รู้สึกว่าใจมันเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งเวลาเห็นตาตี่ ๆ ล่อกแล่กไปมายิ่งทำให้ผมรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ร่างกายขยับเข้าไปใกล้อัตโนมัติโดยที่ผมเองก็ไม่ทันได้รู้ตัว ถ้าตอนนั้นพี่รถกระบะไม่บีบแตร ผมว่าปากผมกับปากของยัยเตี้ยสัมผัสกันอย่างแน่นอน

“ไอ้เขี้ยว ทำไมมึงถึงมาส่งน้องกู” เป็นไอ้หลงที่ยืนเท้าเอวจิกตามาที่ผม มันเดินเข้ามาหาพร้อมกับหลี่ตาอย่างจับผิด “หลายรอบแล้วนะมึง”

“หลายรอบอะไร แล้วมึงเป็นเหี้ยอะไรก่อน” มาแอคท่าวางมาดขนาดนี้เพื่อ? คิดว่าทำแบบนี้แล้วผมจะกลัวมันรึไง

“ไอ้หลิวคือของร้อนที่มึงห้ามแตะต้อง อย่าแม้แต่จะคิดพิศวาสเชิงชู้สาวกับน้องกู!” มันชี้หน้าผมอย่างเอาเรื่อง สีหน้าจริงจังกว่าทุกครั้งตั้งแต่ที่ผมรู้จักกับมันมา “ถึงมึงจะเป็นคนดีกว่ากูนิดหน่อยแต่อย่าคิดว่าจะได้รับการยกเว้น” ดูมัน ขนาดจริงจังยังวกอวยยศตัวเองได้

“แล้วทำไมกูต้องทำตามที่มึงบอก” ผมทิ้งสะโพกพิงลูกรักแล้วยกมือขึ้นกอดอกเลิกคิ้วถามกลับบ้าง

“ขนาดกูยังไม่ยุ่งกับน้องหรือว่าเพื่อนสนิทของมึงเลย เพราะฉะนั้นมึงก็ต้องห้ามยุ่งกับน้องกู”

“ขอปฏิเสธ” เรื่องอะไรผมต้องทำตามที่มันบอก กฎก็ตั้งขึ้นมาเองยังจะมายัดเยียดให้คนอื่น ไอ้ประสาท

“นี่มึงจะงัดข้อกับกูงั้นเหรอเขี้ยว?”

“หลง ตั้งสติ” ผมยืดตัวลุกแล้วจิ้มมือไปยังหน้าผากหยาบกร้านของไอ้หลง “กูยังไม่ได้ทำอะไรยัยเตี้ยเลยอย่ามโน”

“กูรู้จักมึงมาสามปีแล้วไอ้เขี้ยว มีเหรอว่ากูจะดูไม่ออกว่ามึงสนใจน้องสาวกู”

“แล้ว?”

“แล้วก็ไสหัวไปไกล ๆ ไงไอ้สัส! ต่อไปนี้มึงห้ามเข้าใกล้ไอ้หลิวเกินห้าเมตร” ผมพึ่งรู้ว่าไอ้หลงหวงน้องเข้ากระดูกก็ตอนนี้ ที่ผ่านมาปล่อยปละละเลยไอ้เราก็คิดว่าไม่สนใจ

“แต่กูกับน้องมึงจูบกันแล้วนะ” ไอ้หลงเบิกตากว้างอย่างตกใจ มันกำมือแน่นตัวสั่นแล้วพุ่งเข้ามากำคอเสื้อผม

“ไอ้สัสเขี้ยว นี่มึงกล้าทำมิดีมิร้ายน้องกูงั้นเหรอหา!” กำปั้นขวาง้างสูงตั้งท่าจะชกผม แต่ผ่านไปหลายวินาทีไอ้หลงก็ยังไม่ลงมือ มันกัดฟันขู่ฟ่อแต่สุดท้ายก็ปล่อยมือออกจากเสื้อ

“ทำไมถึงจูบกัน มึงไม่ได้บังคับน้องกูใช่ไหม” ดูเหมือนคนหวงน้องจะพยายามระงับอารมณ์ ไอ้หลงค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจแล้วยุบหนอพองหนอ

“มันเป็นอุบัติเหตุ กูเอี้ยวหน้าบอกว่าจะแวะปั๊มเติมน้ำมันแล้วรถดันตกหลุมปากก็เลยกระแทกกัน”

“ปากกระแทกกัน? แค่ปากกระแทกกันแล้วเสือกบอกกูว่าจูบ”

“ปากแตะปากก็เรียกจูบแล้วเปล่าวะ”

“ขอร้องอย่ามาอ่อนต่อโลก” ไอ้หลงชักสีหน้าใส่อย่างหงุดหงิดให้กับคำพูดของผม “จูบกันจริงมันต้องปากแนบปาก ต้องมีเสียงดังจุ๊บจิบ แล้วก็สอดลิ้นปัดป่ายกันไปมา แบบนั้นเขาถึงเรียกว่าจูบครับไอ้คนอ่อนประสบการณ์”

“มึงดูภูมิในเนอะ” ผมค่อนขอด สีหน้าตอนพูดนี่เคลิ้มเชียว

“แน่นอน ใครจะเหมือนมนุษย์ถ้ำไร้ประสบการณ์อย่างมึงละ” ผมยอมรับว่าไม่ค่อยเชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้ เคยมีแฟนแต่นั่นก็นานมากแล้วตั้งแต่ที่ผมเรียนอยู่มอสี่ ช่วงเวลานั้นมันเป็นปั๊ปปี้เลิฟมากสุดก็แค่จับมือโอบไหล่ ไม่มีหรอกกอดจูบแบบดูดดื่มอย่างที่ไอ้หลงบอกเมื่อสักครู่

“จะว่าไปถึงมึงชอบไอ้หลิวแต่ไอ้หลิวก็คงไม่ชอบมึงกลับหรอก” ไอ้หลงไหวไหล่ ท่าทางดูสบายอารมณ์ราวกับคนละคนที่เข้ามากระชากคอเสื้อผม

“ทำไม” คมเขี้ยวคนนี้ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่นะขอบอก สาว ๆ ออกจะชอบผมเยอะแยะแล้วทำไมไอ้หลงมั่นใจว่าน้องสาวมันจะไม่มีทางมาชอบผม

“ก็มันชอบคนอื่นไปแล้วไง”

“ใคร?” ตั้งแต่รู้จักกันเห็นยัยเตี้ยน้ำลายยืดกับคนเดียวคือไอ้ฮั่น ไม่ยักรู้ว่าแอบชอบคนอื่นอีก

“เยอะแยะ นิ้วมือนิ้วตีนนับรวมกันยังไม่พอ” ยิ่งฟังผมยิ่งงงจนไอ้หลงมันพูดต่อ “กูจะบอกเอาบุญให้ คนที่มีไอดอลเป็นศูนย์กลางของชีวิตมักไม่คิดจะมีแฟน เพราะอะไรรู้ไหม เพราะคนพวกนั้นคิดว่าโลกใบนี้ไม่มีผู้ชายคนไหนรูปหล่อและแสนดีเท่าเมนของตัวเองอีกแล้วเว้ยยยย!”