รสรักสาวอวบ 2
976 Words
สี่ปีก่อน
ภวัตที่กำลังนอนอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ใต้ต้นไม้ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ พอมองดีๆ อ้าว...นี่มัน ‘น้องอ้วน’ ที่เจอเมื่อเช้านี่ ชื่ออะไรนะ
“ข้าวโพดใช่ไหม” ไม่คิดว่าร่างอิ่มจะสะดุ้งโหยง
อีกฝ่ายไม่ได้ตอบ แต่ยกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วก็ตั้งท่าจะวิ่งหนี
“พี่ถาม ทำไมไม่ตอบ” เขากอดอกและก็คาดโทษด้วยสายตา
“ค่ะ...น้อง...ชื่อ...ข้าว...โพด...”
น่าสงสารนะ ร้องไห้ไปเอ่ยแนะนำตัวไป
“ร้องไห้ทำไม หิวข้าวเหรอ” ถ้าแบบนั้นแก้ไขปัญหาได้ไม่ยากเลย
“พี่...สา...ด่า...ว่า...อ้วน...ค่ะ”
เขาเกือบจะเผลอหัวเราะออกมาดังๆ ก็พูดถูกนะ กระปุ๊ก ลุ๊กมากอย่างกับกระปุกใส่กระเทียมดอง
“สา แฟนของคินน่ะเหรอ” แฟนคนที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของภคิน
“ค่ะ...”
โอ้โห! ปล่อยโฮหนักขึ้นไปอี๊ก
“แล้วเขาว่าอะไรอีกไหม”
“พี่เขาว่า...ข้าว...โพด...แรด...” ขวัญสุธาพูดคำไม่เพราะเบาที่สุด อับอายที่ถูกด่าด้วยคำหยาบคาย
“อะไรนะ แรกอะไร...” ภวัตมองคนที่พูดเบาเหลือเกิน แล้วก็รีบหลบหูหลบตาราวกับทำผิด “อ๋อ...รู้แล้ว...แรดน่ะเหรอ” พอเน้นคำเท่านั้นแหละ น้องกลมปล่อยโฮออกมาดังลั่นเลย ปิดหน้าปิดตา น่าเอ็นดูไม่น้อย
ภวัตเพิ่งเข้าใจอารมณ์ของพี่ชายคนโตจริงๆ ก็วันนี้เอง
“ไม่เอา ไม่ต้องร้องนะ” เขาเชยคางมนของเจ้าของแก้มกลมขึ้น กำลังจะใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาที่ไหลนองหน้าให้
เอ็นดูมากๆ ร้องจนแก้มแดง จะว่าไปหน้าตาแบบนี้ โตเป็นสาวกว่านี้อีกหน่อยก็คงสวยใช่ย่อย จะอ้วนจะผอมก็คงมีผู้ชายมาตามเป็นพรวนแน่ๆ
ขวัญสุธารู้สึกเขินอาย ไม่เคยถูกผู้ชายแตะต้อง แต่สุดท้ายก็รับไมตรี รับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำหูน้ำตาตัวเอง
“ไปเข้าบ้านกัน!” เขาคว้าจับมือเล็กมากุมเอาไว้หลวมๆ “พี่มีแป้ง มีน้ำตาล มีไข่ เดี๋ยวหาทางทำอะไรให้กิน ทำแพนเค้กดีไหมล่ะ!”
เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้น เหมือนภวัตเพิ่งเดินจูงคนที่กำลังก้มหน้าก้มตากินขนมตรงหน้าเข้าบ้านตัวเองไปฝึกทำแพนเค้กปลอบใจเธอในวันนั้น
แล้วเขาแพ้ไอ้คินตรงไหน ทำไมจะกี่ปีต่อกี่ปี เด็กนี่ก็ไม่เคยคิดมองเขาด้วยสายตาชื่นชม แอบชอบ แอบปลื้ม แบบนั้นบ้าง
“อุ๊ย! พี่คินมีคนอยู่ค่ะ”
สองร่างที่กำลังนัวเนียกันเข้ามาในห้องถึงกับชะงัก
“เออ...จริงด้วย!” ภคินรีบหุบไม้หุบมือลง ไม่คิดว่าพี่ชายจะยังไม่ไปทำงาน แถมตอนนี้ก็มีร่างคุ้นเคยหันมาส่งยิ้ม ก่อนจะหุบยิ้มลงทันที
“อ้าว...ข้าวโพดมาได้ไง!” ภคินวิ่งมาขยี้หัวเล็กแรงๆ ไม่ได้เจอน้องมาตั้งเป็นปี
“ผมน้องเสียทรงหมดเลยค่ะ”
แหวะ! ภวัตอยากจะอาเจียนออกมาดังๆ เสียงนี่ระรื่นกันมาก คนหนึ่งก็ดีใจ เสียงนี่หวานจนเกินงาม อีกคนก็ลืมผู้หญิงที่ตัวเองลากขึ้นมาด้วยกันทั้งที่อยู่ในเวลาเรียน
“อะแฮ่ม...” เขากระแอมคอแล้วก็เหล่มองไปทางผู้หญิงที่ยังยืนอยู่หน้าประตู อะไรของมันนะ
“เดี๋ยวพี่มานะ”
ภวัตหมั่นไส้คนที่พยักหน้าให้กัน เด็กนี่พร้อมจะหวานใส่แค่กับไอ้คินสินะ ตาปรายไปมองโอวัลตินที่ถูกลืม ปล่อยให้เย็นชืดอย่างขัดใจ
เขามันก็คือไอ้ของชืดๆ แบบโอวัลตินแก้วนั้น!
“เรียบร้อยแล้ว” ภคินไปไล่คู่ขาให้กลับไปก่อน กอดปลอบกันที่หน้าห้องก่อนจะให้เงินค่าขนมไปใช้เล็กๆ น้อยๆ
ภวัตมองสายตาแวววาวของขวัญสุธา ก็แบบนี้ตลอด เขามีค่าแค่คนที่เหมือนฝุ่นในอากาศสินะ ความสดใส รอยยิ้ม มันมีไว้ให้ไอ้คินเท่านั้น!
“อู้หู! กล้วยบวชชีน่ากินจัง” ภคินแย่งช้อนจากมือพี่ชายก่อนจะจ้วงตักไปในชามน้องสาว เป็นลูกคนกลางมันก็จะอารมณ์ประมาณนี้เลย
“กะทินี่น้องคั้นกับมือเลยนะคะ”
นี่ไง! ‘น้อง’ ไม่เคยมีการแทนตัวอ่อนหวานแบบนี้กับเขา
“หอมด้วยนะ!”
“น้องไปตักเพิ่มให้นะคะ”
“ขอเยอะๆ เลยนะ พี่หิ๊วหิว”
ให้มันได้แบบนี้สิ เขามองคนที่เมื่อกี้ยังเกร็งยังพูดน้อยอยู่เลย ตอนนี้ล่ะทำอย่างกับเป็นเจ้าของห้อง รีบกุลีกุจอทำให้ไอ้พี่ชายที่ตัวเองคิดไม่ซื่อน่าดู
ปัง!
สายตาสองคู่ที่หันมาจ้อง ทำให้ภวัตคิดขึ้นได้ว่าเผลอแสดงอารมณ์ออกมา แต่ช่างมันสิ มีอะไรต้องแคร์
“ทำไมไม่ไปเรียน!”
“แหม! ก็มันเลิกไว แล้วทำไมพี่ไม่ไปทำงานล่ะครับ” คนที่เรียนสถาปัตย์ปีห้ารีบแถ
“กวนตีนนะมึง!”
“เออ...ข้าวโพด พรุ่งนี้ไปเซอร์เวย์มหา’ลัยก่อนไหม พี่จะพาไปเที่ยว”
“ดีค่ะ น้องก็อยากไป”
นี่ก็จริงๆ เลย ช่างหวานแหวว โลกสวย เมื่อกี้นี้มันเพิ่งพาผู้หญิงเข้ามาในห้องนะ!
คุยกันกะหนุงกะหนิงแบบนี้ วินาทีนี้ไม่มีเขาก็คงจะได้มั้ง
“อ้วนๆ ก็ล้างถ้วยล้างชามแล้วกัน จะไปทำงานแล้ว!”
“ค่ะ”
ดีแท้ แอบมองค้อนนิดๆ แล้วก็ตอบได้สั้นและเย็นชาสุดๆ “พี่มีเค้กในตู้เย็น เดี๋ยวเอามากินกันดีกว่า”
“ดีค่ะ น้องอยากกินช็อกโกแลตฟัดจ์พอดีเลย”
“พอดีเลย มันเป็นรสโปรดของทั้งพี่ทั้งข้าวโพด พี่ซื้อรสนี้ตลอด รอเรามากินด้วยกัน”
โว้ย!!!! ภวัตอยากจะตะโกนออกมาดังๆ
- Writer
