แล้วสักพักก็มานั่งร่วมโต๊ะรับประทานอาหารกันอย่างเงียบๆ
“อาหารอร่อยนะ”
“ขอบคุณค่ะ” เพลงพิณทำตัวไม่ถูก ยิ่งพอเงยหน้าไปแต่ละครั้งก็เห็นแต่เขาที่จ้องอยู่ก่อน
พี่ภคินเขาต้องการอะไรกันแน่ แล้วตอนนี้หัวใจมันก็เคลิบเคลิ้มหวั่นไหวไปกับสายตาคู่นั้น มีใจให้เขาอันนั้นไม่เท่าไหร่ แต่พอร่างกายเป็นของเขาไปแล้ว ก็ยิ่งเหมือนควบคุมความรู้สึกนึกคิดอะไรไม่ได้อีกต่อไป
“คืนนี้พี่ขอค้างด้วยนะ...” ภคินเขินนิดหน่อย อยากบอกว่าความรู้สึกแบบนี้แปลกใหม่มากสำหรับคนแบบเขา
“ไม่ได้ค่ะ” เธอตอบออกไปตรงๆ แค่นี้ก็ถือว่ามากเกินไปแล้ว
“ทำไม...” อ่ะ...เกือบเผลอโยเยออกไปราวกับเด็กๆ
“เราเป็นอะไรกันเหรอคะ พี่คินถึงได้มาขอค้างห้องเพลง” เธอแอบน้อยใจเล็กน้อยเมื่อเขาออกปากออกมาราวกับไม่เห็นใจกัน
“ก็...” เออ...นั่นสิ เขาเองก็อยากรู้ว่าสำหรับเพลงพิณระหว่างเธอกับเขามันคืออะไรกันแน่
“ถ้าพี่อึกอักแบบนี้ คำตอบยิ่งชัดเจนนะคะว่าเราไม่
