ภายในไร่ปานสิงค์ยังคงวุ่นวายเหมือนกับทุกๆ วันที่เลยผ่าน ราชาวดีเริ่มต้นวันใหม่ด้วยการเรียนรู้งานต่างๆ ภายในไร่โดยมีสายตาของภูมินทร์จ้องมองอยู่ไม่ไกลกันนัก เขาไม่ยอมพูดอะไรกับเธอสักคำตั้งแต่เช้า จะมีก็แต่สายตาที่เดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ที่มองจ้องกันราวกับจะกลัวว่าหากเผลอกระพริบตาเธอจะหายไป
“โอ้ย!!” เสียงร้องของคนตัวเล็กที่อยู่ในสายตาตลอดเวลาที่ดังขึ้น ทำให้ภูมินทร์รีบเดินตรงเข้ามาหาน้องสาวอย่างอดห่วงไม่ไหว
“เป็นอะไรพรีม เจ็บตรงไหนรึเปล่า” ราชาวดีไม่ตอบ เธอเลือกที่จะยกนิ้วโป้งที่ถูกหนามกุหลาบตำเพราะมัวแต่แอบมองเขาจนลืมระวังตัวเองทำท่าจะดูดเพื่อห้ามเลือด แต่ยังไม่ทันจะได้ทำมันมือของคนตรงหน้าก็เอื้อมมากระชากมันเข้าหาตัวแล้วทำบางสิ่งซะก่อน
“โอ้ยนี่! พี่ภูมิพรีมเจ็บนะคะคนบ้า!!” ภูมินทร์เพิ่มแรงดูดที่ปลายนิ้วหนักขึ้น เมื่ออีกคนทำท่าจะชักมือออกจากริมฝีปากของเขา
“เจ็บก็ระวังตัวหน่อย
