หลังจากทานอาหารค่ำร่วมกันภูมินทร์ก็เอ่ยปากขอร้องให้กวีขับรถไปส่งแฟนสาวโดยที่เขาจะขอรับตัวราชาวดีให้กลับมาด้วยกัน ทั้งสองคนนั้นแม้ครั้งแรกจะทำท่าไม่พอใจแต่ก็ไม่มีใครคิดปฏิเสธกัน จะมีก็แต่คนที่นั่งเงียบมาตลอดทางคนนี้เท่านั้น ที่ทำให้เขาเริ่มโมโห
“กับนายกวีอะไรนั่นเราจริงจังกับมันแค่ไหน!!” เสียงที่ดังตามหลังมาทำให้คนที่กำลังก้าวเท้ายาวๆ มุ่งหน้าสู่ห้องนอนของตัวเองชะงัก ไม่นานจึงหันกลับไปเผชิญหน้าพร้อมกับเอ่ยถามกลับไป
“พี่ภูมิถามแบบนี้ความหมายว่ายังไงกันแน่คะพรีมไม่เข้าใจ”
“ถ้าพรีมทำไปทั้งหมดก็เพียงเพื่อแค่อยากประชดพี่…ก็เลิกซะเถอะ อย่าทำให้ตัวเองต้องมัวหมองเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้!” ภูมินทร์บอกไปตามที่คิด สิ่งที่ได้เห็นในค่ำคืนนี้มันทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าราชาวดีทำไปก็เพียงเพราะแค่อยากประชดประชันเขาเท่านั้น
“พี่ภูมิจะไม่หลงตัวเองมากไปหน่อยเหรอคะ นี่อย่าบอกนะคะว่าพี่ภูมิคิดว่าที่พรีม
