“คุณกวีคงไม่คิดว่าริสาจะเป็นคนแกล้งน้องพรีมหรอกนะคะ”
“ว่ายังไงพรีม เกิดอะไรขึ้น!” คำถามนี้ของภูมินทร์ต่างหากที่ทำให้เธอใจสั่น ถ้าบอกตามความจริง เชื่อเถอะว่าเขาก็คงไม่เชื่อเธออยู่ดี เพราะฉะนั้นมันจะมีประโยชน์อะไรที่จะพูดอะไรออกไปตอนนี้
“พรีมสะดุดล้มเองค่ะ ไม่มีใครทำอะไรพรีมทั้งนั้น พี่วีช่วยพรีมหน่อยได้ไหมคะ สงสัยขาพรีมจะแพลง” เธอตอบพร้อมหันไปขอความช่วยเหลือจากกวี ไม่แม้แต่จะหันไปสบตาอีกคนที่ก็เป็นห่วงเธอไม่แพ้คนที่เธอเพิ่งจะเอ่ยขอร้องให้ช่วย เผลอๆ อาจมากกว่าด้วยซ้ำ
“ได้ครับ” กวีไม่รีรอที่จะตอบตกลงแต่ยังไม่ทันที่จะถึงของเธอร่างกายของเขาก็ต้องหยุดชะงักไปชั่วครู่ เมื่อเสียงของอีกคนดังขึ้นขัด
“ผมว่าให้ผมจัดการเองดีกว่า พรีมเป็นน้องของผม คงจะดีกว่าถ้าผมเป็นคนช่วยเธอ ขึ้นมาขี่หลังพี่ก็แล้วกัน” ภูมินทร์แทบจะตวาดทั้งคู่ก่อนจะหันมาสั่งน้องสาวเสียงแข็ง เธอเป็นน้องเขา ทำไมจะต้องหันหน้าไปขอพึ
