“ก็ถ้าพี่ริสากับพี่ภูมิรักกันอย่างที่ปากว่า…ก็ไม่น่าจะต้องกลัวอะไรเลยนี่คะ เอ๊ะหรือพี่ริสาว่าไม่มั่นใจคะ” ท่าทางยอกย้อนที่มาพร้อมรอยยิ้มของผู้ชนะทำให้ริสากำมัดแน่น คิดเอาไว้ไม่ผิดจริงๆ อีเด็กบ้านี่ยังคงตั้งแง่กับเธอเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แต่ดูเหมือนจะมีบางอย่างที่เปลี่ยนไป ซึ่งเธอก็ยอมรับได้เต็มปากเลยว่าเริ่มรู้สึกกลัว
กลัวรอยยิ้มที่เหมือนจะมีแผนอยู่ตลอดเวลาของคนตรงหน้า!
“พี่ต้องมั่นใจอยู่แล้วสิคะ ก็แค่อยากบอกให้น้องพรีมได้รู้เอาไว้ เพราะว่าอีกไม่นาน…พี่ก็จะกลายเป็นพี่สะใภ้ของเราแล้ว ทางที่ดีเราสองคนน่าจะญาติดีกันเข้าไว้นะคะ อะไรๆ มันจะได้ง่ายขึ้น!!” สองสาวต่างยกยิ้มที่ดูยังไงก็หาความจริงใจไม่ได้ใส่กันอยู่นานจนในที่สุดราชาวดีก็หมดความอดทนต้องพาตัวเองเดินเลี่ยงกลับเข้ามาในบ้านเป็นคนแรก เธอจ้องมองภูมินทร์ที่กำลังมองมาเหมือนไม่ไว้ใจกันชั่วครู่จึงเอ่ยตอบคำถามที่เขาน่าจะอยากรู้ที่สุดในตอนนี้อ
