ราชาวดีรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเย็นของวัน เธอคิดทบทวนอยู่นานก่อนจะได้คำตอบให้ตัวเองว่าตอนนี้เธอกำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนของภูมินทร์ แต่สิ่งที่ทำให้ไม่เข้าใจคือเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงมากกว่า เพราะหากจำไม่ผิดก่อนจะเผลอหลับไปเธออยู่บนรถนี่
แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้…
“คุณพรีม! ตื่นแล้วเหรอคะ นี่ป้าว่าจะขึ้นมาปลุกอยู่พอดี” เสียงทักทายที่คุ้นหูทำให้หญิงสาวเลิกล้มที่จะหาคำตอบแต่กลับลุกขึ้นวิ่งเข้าไปกอดหญิงชราที่เธอคิดถึงมาตลอดหนึ่งปีเต็มเมื่อพบหน้า
“ป้าชื่น! คิดถึงจังเลยค่ะ ป้าชื่นสบายดีนะคะ” นางชื่นพยักหน้ารับพร้อมกอดตอบคุณหนูคนเล็กด้วยความรู้สึกรักและเอ็นดูเธอ
“ป้าสบายดีค่ะ คุณพรีมล่ะคะ ไปอยู่ที่นู้นไม่ยอมส่งข่าวมาบ้างเลย รู้ไหมคะว่าป้ากับคุณภูมิคิดถึงแล้วก็เป็นห่วงมากแค่ไหน” นางชื่นไม่ได้พูดเกินจริงสักเท่าไหร่ นับตั้งแต่ที่ราชาวดีจากไปภายในไร่ที่เคยมีชีวิตชีวาก็แลจะเงียบเหงา มันพาลทำให้ทุกค
