Uncle Aro (SPG)

What is life? Minsang tanong ng guro namin noong nasa unang taon ako ng high school. "Life is a gift from God." Iyon ang sagot ng karamihan. Pero ngayon ay napapatanong ako sa sarili ko. Bakit Niya kinukuha ang buhay na bigay Niya? Sana hindi na lang kung babawiin din naman. Oo at mukha na nga akong baliw rito sa ilalim ng nagngangalit na ulan at sa gitna ng sementeryo. Nakaharap sa puntod ng nanay at tatay ko. Parang kahapon lang ay ang saya-saya pa namin. Pero sabi nga nila, ang lahat ng kasiyahan ay may kapalit na kalungkutan. Nakaka-trauma ang maging masaya. I was a girl of big dreams. Kahit pa isa ang pamilya ko sa pinakamayaman sa bansa ay may mga pangarap pa rin akong gusto kong maabot. Nagpupursige pa rin akong mag-aral. Pero ngayon ay gumuho na lang bigla ang mundo ko. Iniwan na nila ako. "Rhia, magkakasakit ka niyan." Hindi ko na maramdaman ang ulan sa balat ko dahil pinayungan na pala ako ni Ate Sandra— stepsister ko. Inampon siya nina Mama at Papa noong limang taon pa lang ako. She was not just a sister, but also my best friend. We treated her as a part of the family. Nasa kolehiyo na siya ngayon. "Paano na tayo, Ate?" tanong ko habang nakatingin pa rin sa puntod nina Mama at Papa. Napapalibutan iyon ng mga bulaklak. Wala ng ibang taong naiwan kung hindi kami na lang. Umuwi na kaagad ang mga nagsidalo kanina. "Kakausapin daw tayo ni Attorney Madrigal mamaya," saad ni Ate Sandra. "Nasaan si Uncle Aro?" wala sa sariling tanong ko. "Hindi ko napansin ang pag-alis niya," sagot ni ate habang pinupunasan ang mukha ko gamit ang palad niya. "Kailangan nating magpakatatag, Rhia." Si Uncle Aro ay ang nakababatang kapatid ni Papa. Pero may sikreto kaming dalawa na kahit si Ate Sandra ay walang kaalam-alam. Inaasahan ko pa naman na nandito siya sa tabi ko para pagaanin ang loob ko. Baka napagod sa buong mag-araw. Simula kasi noong burol pa ay siya na ang umasikaso ng lahat. Nilingon ko si Ate Sandra at nakita ang mga luha niyang malayang dumadampi sa pisngi niya. Napaiyak na rin ako. "Huwag mo akong iiwan, ate." "Syempre naman!" Hinawakan niya ang kamay ko. "Nangako tayo sa isa't isa na kahit may mga anak na tayo ay sa iisang bahay pa rin tayo titira." Pilit akong ngumiti. "Talaga? Kahit na ayain kang tumanan ni Kuya Rigor?" Ang tinutukoy ko ang family driver namin na para na ring pamilya sa amin. Magsyota sila ni Ate Sandra. "Hindi kita iiwan at alam kong hindi ka niya rin iiwan." "Kahit na maldita ako?" umiiyak kong tanong. "Kinse anyos ka pa lang, Rhia, mawawala rin iyang pagiging maldita mo," saad ni Ate Sandra at pinisil ang kamay ko. "Umuwi na muna tayo, ha? Dalaw-dalawin na lang natin sina Mama at Papa." Binalik ko ang tingin sa puntod nina Mama at Papa. Naaksidente sila nang pauwi na sila ng bahay galing sa airport. They we're on a business trip. Ang nakakapanghina pa ay isang buwan silang nandoon at bangkay na sila nang makita ko sila ulit. Nagsisi akong laging nagpapasaway sa kanila. Aaminin kong napaka-spoiled ko pero lagi ko namang pinapakita at sinasabi sa kanila na mahal ko sila. Ang daya lang dahil hindi na nila makikitang matutupad ko ang mga pangarap ko. "Mama, Papa... m-mahal na mahal ko po kayo..." ---- Nagising ako sa mga pagkatok sa pinto ng kwarto ko. "Rhia, hinihintay ka nila sa library." Napabangon ako at tinanggal ang eye mask. Boses iyon ni Manang Nely— ang mayordoma namin. Magsasalita na sana ako nang may biglang yumapos sa likod ko. Mabuti na lang at hindi ako napatili. Naamoy ko kasi ang pamilyar na pabango ni Uncle Aro. "I'll be there, Manang Nely in ten minutes." Kaagad kong hinarap si Uncle Aro at nakitang namumugto ang mga mata niya. "Mukhang mas madami kang iniyak kaysa sa akin, ah?" Bahagya siyang napangiti. "I missed you so much, little princess. Matagal na kitang hindi nahawakan sa—" Kaagad ko siyang dinampian ng halik sa mga labi niya. Napangiti siya at niyakap ako ulit. Biglang nag-init ang katawan ko. Siya ang nagturo sa akin ng lahat. Maaaring kapatid siya ni Papa at magkaapelyido kami, pero hindi kami magkadugo. Gaya ni Ate Sandra ay ampon lang din si Uncle Aro. Fifteen years ang agwat namin pero wala akong pakialam. Oo at kinse pa lan ako pero alam ko ang tunay kong nararamdaman. Sikreto muna ang lahat sa amin dahil masyado pang maaga. Baka makasuhan pa si Uncle Aro kapag lumantad kami. Nagsimula ang lahat anim na buwan na ang nakalilipas. Sa Canada siya lumaki at siya rin ang namamahala ng negosyo nila Papa roon— branch iyon ng kumpanya namin, ang El Zamora Corporation. Furnitures ang pangunahing produkto ng kumpanya namin. Dapat ay isang buwan lang siya rito, pero ayon sa kanya ay hindi niya kayang hindi ako makita araw-araw. Kaya hanggang ngayon ay naririto pa rin siya. Kung siguro para sa iba ay kasalanan ang ano mang namamagitan sa amin, bukod sa uncle ko siya ay ang layo ng agwat ng mga edad namin. Ganoon nag siguro kapag pag-ibig na ang nagsalita— wala na kaming kawala. He was my first kiss, my first touch, my first of all first. But he didn't disrespect me. Hindi niya pa ako nagagalaw. Nalalawayan lang. "Oh? Bakit namumula ka?" nagtataka niyang tanong at kaagad kong nakita ang pilyo niyang ngiti. Ibinaba niya ang kamay niya sa gitna ng mga hita ko. Nanindig ang mga balahibo ko na kaagad naman akong napatayo. "Come back here." Tunog nagmamakaawa na siya. Umiling ako. "Naghihintay na sila Attorney sa akin." Napansin ko naman ang pag-iba ng ekspresyon ng mukha ni Uncle Aro. Umupo siya nang maayos at hinila ang kamay ko saka ako niyakap. "I love you." Napangiti ako. Pero bago pa man ako makasagot ay nagulat kaming dalawa sa biglaang pagkatok ni Ate Sandra. "Rhia, naghihintay na sila Attorney." Kaagad akong napahiwalay kay Uncle Aro. "Ito na!" Paglingon ko ulit kay Uncle Aro ay nakita ko ang malungkot niyang mukha. Pero pilit siyang ngumiti at sumenyas na lumabas na ako. "Okay ka lang ba?" kaagad na tanong ni Ate Sandra sa akin habang naglalakad na kami papunta sa library. Tumango ako pero iyong kabog ng dibdib ko ay para na akong masasakal. Hindi ko alam kung bakit. "Ayos lang ako, ate." "Nga pala, nandito si Tita Amanda." Natigil ako sa paglalakad nang marinig ang sinabing iyon ni Ate Sandra. "A-Anong ginagawa niya rito?" "Gusto niya raw malaman kung anong nasa last will and testament ni Papa." Hinawakan niya ang kamay ko ang naramdaman kong nanlalamig iyon. Parehas naming hindi gusto si Tita Amanda. Kapatid siya ni Papa. Nag-iisa siyang babae sa limang magkakapatid. Panganay naman si Papa. Kung tutuusin ay si Tita Amanda talaga dapat ang bunso, pero dumating si Uncle Aro. Wala namang ginawang masama sa amin ni Ate Sandra si Tita Amanda, pero hindi lang talaga siya namin gusto. Iyong paraan niya kasi ng pagngiti, so creepy! Para siyang mangkukulam na nagkatawang anghel lang. "Pakiramdam ko ay naghahabol siya ng mamanahin." "H-Ha? Bakit? May minana naman siya mula kay Lolo, noon. Bakit pati iyong kayamanan ni Papa ay hinahabol niya?" sunud-sunod kong naitanong. "Malalaman natin iyan mamaya." Ramdam ko ang tensyon nang makapasok kami ni ate sa library. Sina Attorney Madrigal at Tita Amanda lang ang nasa loob. Nasaan si Uncle Aro? Bakit bigla akong kinabahan? Nang makaupo na kami ay napansin kong hindi mapakali si Attorney Madrigal. Iba na talaga ang kutob ko. Napalingon ako kay Tita Amanda at nakitang nakatingin siya sa akin. Nakakakilabot talaga siya. Lalo na nang ngumiti siya. "Diretsahin mo na kami, Attorney. May lakad pa ako." Napalunok-laway ako. Parang alam ko na ang sasabihin ni Attorney Madrigal. Inilapag niya ang isang folder sa harapan namin ni Ate Sandra. Kinuha naman iyon ni ate at binuklat saka binasa. Nagulat na lang ako nang biglang nanginig ang mga kamay ni ate at kaagad siyang napatayo. "Hindi totoo iyan..." Hinablot ko ang folder sa kanya at binasa ang nilalaman niyon. Kusang tumulo ang mga luha ko habang binabasa ang last will and testament ni Papa. "Bibigyan ko kayo ng dalawang araw para magligpit at umalis sa bahay na ito—" "Anong ibig sabihin nito, Amanda!" Sabay naming nilingon ang bagong dating na si Uncle Garry— ang pangalawa sa kanilang magkakapatid. Mabait si Uncle Garry, lahat naman sila, maliban lang kay Tita Amanda na hindi ko alam kung kanino nagmana. "What?" nakangising tanong ni Tita Amanda. "Kasalanan ko bang sa akin iniwan ang lahat ng ari-arian nila?" "Imposible!" sigaw ulit ni Uncle Garry. "Na kahit pisong duling ay hindi nag-iwan si kuya para sa mga anak niya!" "May ebedensya ako!" Nilapag ni Tita Amanda ang isang cellphone sa mesa. "Video recording ni Kuya Gerome na nagsasabing ako ang tagapagmana. Pinasa ko sa iyo, hindi ba?" Ano raw? Nagawa iyon ni Papa? "Hindi ko na kasalanan kung suwail ang anak niya at mukhang pera naman ang ampon niya!" sigaw ni Tita Amanda na nagpainit sa tainga ko. Tumayo ako at dinuro siya. "Anong karapatan mong magsalita nang ganyan? Mukhang pera? Sino bang umangkin ng mga yaman na dapat ay sa amin? Kilala ko ang mga magulang ko at hindi nila magagawa iyon sa amin. Not unless, there was a foul play." "Are you accusing me for killing them, brat!" Napatayo na rin si Tita Amanda at namumula na sa galit." "Oh? Wala akong sinabing ganoon. Is that a confession?" nang-uuyam kong saad sa kanya at natigilan naman siya. "How dare you!" Sasampalin niya na sana ako pero kaagad siyang naawat ni Uncle Garry. "Don't you dare, Amanda!" pagbabanta ni Uncle Garry. Binawi naman ni Tita Amanda ang kamay niya sa pagkakahawak ni Uncle Garry. "Baka nakakalimutan mo, kuya? Na under sa El Zamora Corporation ang mga kumpanya ninyo? Ako na ang may ari ng El ZaCo ngayon. Huwag mo akong kalabanin kung ayaw mong i-pull out ko lahat ng shares sa mga kumpanya ninyo!" Parang bangungot ang nangyayaring ito sa amin. Pero akala ko ay hanggang doon na lang iyon. Hindi pa pala. May kasunod pa pala na mas malala. "By the way, nakaalis na pala si Aro. Babalik na siya ng Canada at hindi na babalik pa rito. Kasali iyon sa last will and testament ni Kuya Gerome." Nakatingin lang siya sa akin habang sinasabi ang mga iyon, na para bang gusto niyang makita ang magiging reaksyon ko. May alam kaya siya tungkol sa amin ni Uncle Aro? "Dahil wala naman daw pala siyang mamanahin mula kay Kuya Gerome ay babalik na lang daw siya ng Canada. Sabi niya pa, nag-enjoy siya rito." Hindi... Hindi ako naniniwala. Nadudurog ang puso ko. Bakit Uncle Aro? Bakit mo ako iniwan?