-เดย์-
ผมพูดอะไรไม่ออกกับสิ่งที่ได้ยิน ชีวิตคนคนหนึ่งมันจะเจ็บปวดและทุกข์ใจ
อะไรมากขนาดนั้น ใบหน้าเรียวหวาน ท่วงท่าเชื่องช้าเหมือนตุ๊กตาเริงระบำ ผิวพรรณผุดผ่อง ยิ่งดูยิ่งน่าถนอม มันไม่ควรที่จะต้องมาเจอกับเรื่องพวกนั้นเลย คนทุกคนไม่ควรต้องพบเจอเรื่องแบบนั้น น้องต้องเจ็บปวดมากมายขนาดไหนกัน ถึงได้คิดอยากจะฆ่าตัวตาย ยิ่งคิดผมก็ยิ่งกำมือแน่นขึ้นทุกที ทำไมผมไม่รู้เรื่องพวกนี้ก่อนหน้านี้นะ ถ้ารู้ก่อนผมอาจจะปกป้องน้องได้ดีกว่านี้ จัดการพวกเขาให้ราบจำจนไม่กล้ามารังควานคนของผมอีก
“เรื่องเงินสิบล้านที่น้องไม่อยากบอกพี่น่ะ เพราะน้องไม่อยากให้พี่มารับรู้ว่าน้องเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีหัวนอนปลายเท้า และก็เคยเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้คนตาย”
“หนูมีค่ามากกว่าเศษเงินในบัญชีพี่ รู้ไหม” พูดแล้วก็แอบรู้สึกหมั่นไส้ตัวเองกับคำว่า ‘เศษเงินในบัญชี’ ถึงจะฟังดูเว่อร์แต่มันก็ไม่เกินจริง ถ้าให้เทียบระหว่างจำนวนเงินกับเด็กน
