ผมนั่งคลุกอยู่กับพวกไอ้ไฟป่าและไอ้เจี่ยจนร้านปิด พอร้านปิดก็มานั่งระบายความทุกข์ใจต่อที่หน้าร้านสะดวกซื้อ จากที่คิดว่าจะไม่เมากลับไปหาไนล์ สุดท้ายไอ้เพื่อนตัวดีทั้งสองก็ต้องหิ้วปีกผมกลับห้องจนได้ มันสองคนพยุงผมมาทิ้งไว้ที่หน้าห้องด้วยเหตุผลที่ว่ายังไม่อยากเจอไนล์ตอนนี้ กลัวจะห้ามใจไม่ด่าน้องมันไม่ไหว แล้วทิ้งให้ผมคลานเข่าเข้าห้องด้วยตัวเอง กว่าจะพยุงตัวลุกขึ้นยืนก็ล้มไปไม่รู้กี่ที เจ็บเข่าฉิบหาย
แกร็ก…
ผมยังยืนโงนเงนจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ไม่หายเสียงปลดกลอนประตูจากห้องน้ำก็ดังขึ้น แล้วขาเรียวขาวที่ยังคงมีร่องรอยนิ้วมือบีบเค้นก็ก้าวออกมา ไนล์สวมแค่ชุดคลุมอาบน้ำสีขาวไว้หลวมๆ เชือกรอบเอวก็ไม่ได้ผูกปมแค่ใช้มือจับรอยแยกของเสื้อปิดไว้เท่านั้น ใบหน้ายังคงแดงซ่านเช่นเดิม หยดน้ำแพรวพราวรอบกรอบหน้าสวย ผมยืนกบืนน้ำลายลงคอด้วยความกระหายหิวอีกครั้ง ชุดคลุมสีขาวมันขับผิวผุดผ่องของไนล์ให้น่ามองมากกว่าเดิมเป็
