“แล้วซื้อรถให้น้องทำไม น้องขับไม่เป็นนะ”
“ก็ซื้อมาให้หัดขับ”
“พี่เดย์!” เด็กน้อยดุผมเสียงเข้ม เห็นไหมว่าพอความสัมพันธ์ทางกายมันคืบหน้าเส้นของความเกรงกลัวก็ลดน้อยลง ถ้าเป็นก่อนหน้านี้มีหรือไนล์จะกล้าดุผม ซึ่งผมยินดีให้ดุ เด็กอะไรดุได้เหมือนลูกแมวหัดขู่ชะมัด
“พี่พูดจริงค่ะ หัดขับไว้” ผมยังคงยืนยันคำพูดเดิมว่าซื้อมาให้หัดขับจริงๆ
เป็นคนของพี่เดย์ เจ้าพ่อสายเปย์ทั้งทีมันจะเอารถโนเนมมาหัดขับไม่ได้ มันต้องเป็นรถที่แพง หรูหรา ระบบป้องกันภัยชั้นเยี่ยม มันถึงจะคู่ควร
“พี่เดย์ไม่อยากมารับมาส่งน้องแล้วเหรอ ถึงอยากให้น้องขับรถแบบนี้”
“เปล่าค่ะ อยากดูแลไม่ให้คาดสายตาเลยด้วย แต่หนูไนล์ของพี่น่ะโตขึ้นทุกวัน อีกหน่อยเรียนจบก็ต้องไปมีสังคมใหม่ ถ้าหนูขับรถได้ก็จะได้ไปไหนต่อไหนกับเพื่อนไงคะ บางทีพี่ก็ไปกับหนูไม่ได้ตลอด อีกหน่อยพี่ก็ต้องทำงานนะ” ผมรีบอธิบายก่อนน้องจะคิดไปไกลว่าผมอาจจะเบื่อเขา
พี่เดย์คน
