1

1318 Words
“นั่นน่ะเหรอเด็กฝากของพ่อฉัน?” “ครับบอส คุณท่านสั่งว่าให้ดูแลเป็นอย่างดีที่สุด” “เมียน้อยหรือลูกเมียน้อยละ?” “ไม่ใช่ทั้งสองครับ ผมไปสืบมาแล้วไม่มีอะไรที่น่ากังวล ดูเหมือนคุณท่านอยากจะให้ลองทำงานเพื่อเพิ่มประสบการณ์มากกว่า รู้สึกว่าตอนนี้น่าจะอายุสิบเก้าปีแล้ว เห็นว่าเคยทำงานเล็กๆน้อยๆมาบ้างครับ” “เด็กขนาดนี้ทำไมไม่เรียนต่อ?” “จบแล้วครับ เรียนจบปริญญาตอนอายุสิบแปดปี” “งั้นเหรอ?” อามินมองเด็กผู้หญิงผมทองอร่ามที่กำลังพูดคุยกับคนสนิทของพ่อผ่านหน้าต่างกระจกที่ห้องทำงานด้วยความสนใจมากขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย เรื่องนี้พ่อบอกมาเมื่อเดือนก่อนให้ช่วยดูแลเด็กที่กำลังจะส่งตัวมาอยู่ที่นี่สักระยะ แล้วเดี๋ยวจะเรียกตัวกลับไปเมื่อถึงเวลาที่สมควร ในทีแรกเขาคิดว่าอาจจะเป็นเมียน้อย เมียเก็บ หรือไม่ก็บรรดาเด็กเลี้ยงทั้งหลาย แต่ก็ต้องคิดใหม่เพราะพ่อดูจะสนใจนักฆ่าสาวสวยคนใหม่มากกว่าจะหาเด็กเลี้ยงเพิ่ม เขาเลยคิดว่าอาจจะเป็นลูกอีกคนที่เก็บซ่อนเป็นความลับเลยให้ลูกน้องไปสืบมาเพิ่ม พ่อประสบอุบัติเหตุหลังเขาเกิด นั่นทำให้เป็นหมัน เขาหยิบประวัติคร่าวๆที่ควรรู้ที่พ่อส่งมาให้แต่ก็ไม่มีอะไรพอจะบอกเลยว่าเป็นใครกันแน่ จะบอกว่ากำลังปั้นเด็กใหม่ก็ไม่น่าใช่เท่าไรเพราะว่าพ่อไม่ชอบทำงานกับผู้หญิง พ่อไม่ค่อยชอบความจุกจิกเล็กๆน้อยๆหรือความงี่เง่า พ่อเป็นคนขี้รำคาญมาก ลูกน้องคนสนิทของพ่อมีแต่ผู้ชายและเท่าที่รู้คือยังไม่มีใครแต่งงานใหม่ พ่อของเขาก็ยังไม่แต่งงานใหม่หลังจากเลิกกับแม่ แต่ในจังหวะนั้นเธอกลับเงยหน้ามอง นัยน์ตาสีฟ้าก็สะกดเขา เพียงไม่กี่วินาทีเธอก็หันไปมองทางอื่นโดยที่ไม่รู้เลยว่าเผลอสบตากับเขาด้วยความบังเอิญ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงจะมีการกินข้าวด้วยกันเพื่อทำความรู้จัก แล้วคืนนี้เธอจะกลับไปพักที่คอนโดที่ไม่ได้ห่างไกลจากที่นี่มาก แต่ว่าอันที่จริงถ้าจะค้างที่นี่ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย จะค้างแค่หนึ่งคืน สองคืน หรือจนกว่าจะกลับไปก็ยังได้ เขาไม่ติดถ้าบ้านจะมีผู้หญิงมาอยู่ด้วยสักคน อันที่จริงห้องติดกับเขาก็ยังว่างนะ อันที่จริงห้องนอนเขาก็กว้างนะ อันที่จริงเตียงนอนสองคนได้นะ คิดบ้าอะไรเนี่ย! “มองขนาดนี้ไม่ออกไปคุยด้วยละครับ?” “ยุ่งน่า!” “โธ่บอส!” “อย่าชงได้ไหม? นั่นคนของพ่อฉันไม่อยากจะยุ่งเดี๋ยวจะมีปัญหา อีกอย่างเด็กแค่นี้ไม่ใช่สเป็คฉันเลยด้วยซ้ำ” “จริงเหรอครับ?” “ก็เออดิวะ! กูอายุสามสิบกว่าแล้วจะให้ทำตัวเป็นเ*******ูรึไง!” “แค่นี้ต้องโกรธด้วย” อามินหันมาก้มหน้าสนใจประวัติตรงหน้าด้วยความแนบเนียนว่าลูกน้องจะจับไม่ได้ เขากดดูรูปภาพชัดๆที่มีแค่สี่รูปเท่านั้นเอง ผมสีทองตาสีฟ้าแถมปากยังอวบอิ่มเป็นสีแดงก่ำได้อย่างน่ารักเชียว ใบหน้าขาวมีกระจางๆประปรายตามประสาคนผิวขาวจัด ที่ใต้ตาขวามีไฝเม็ดเล็ก ปลายจมูกมีจุดขี้แมลงวันเล็กๆน่าเอ็นดูจัง ดูจากรูปร่างแล้วเธอน่าจะสูงประมาณหน้าอกของเขา ตัวค่อนข้างเล็กมากพอสมควร แล้วสัดส่วนอื่นๆก็ยังไม่ได้เห็นชัดเพราะเสื้อผ้าที่ใส่ในวันนี้ค่อนข้างลุ่มล่ามมาก แต่เดาดูแล้วน่าจะเป็นคนซ่อนรูปมากพอสมควรเลย ความจริงเราชื่อของเราก็เข้ากันอยู่นะ ไกอา และ อามิน ชาเน่แอบมองเจ้านายที่กำลังนั่งอมยิ้มคนเดียวแล้วด้วยความสงสัยเล็กน้อย บอสยังไม่ได้ออกไปทำความรู้จักกับน้องไกอาเลย การเดินทางไปรับจากสนามบินก็เป็นลูกน้องที่จัดการแทนหมด บอสรู้กำหนดการณ์ทุกอย่างเพียงแต่ว่าไม่ได้สนใจและไปตีกอล์ฟกับเพื่อนแทน เขาโทรคุยกับพี่เอสถึงรู้ว่าจะแวะมาหาในตอนบ่ายกว่าๆและจะกินอาหารเย็นด้วย ทุกอย่างเป็นคำสั่งของคุณท่านเหมือนรู้ว่าบอสจะต่อต้านและเพิกเฉยในเรื่องนี้แน่นอนแล้วมันก็เป็นเรื่องจริงด้วย บ้านพักหลังนี้ไม่มีผู้หญิงอยู่เลย คนรับใช้ทุกคนเป็นผู้ชายทั้งหมดเพื่อความสะดวกหลายอย่าง อีกอย่างถัดจากบ้านหลังนี้ไปไม่ไกลก็เป็นบ้านพักของบอดี้การ์ดที่จะออกกำลังกาย ฝึกปรือฝีมือ ซ้อมต่างๆ ประชุมงานและลงโทษ การไม่มีผู้หญิงอยู่ที่นี่นับว่าดีแล้ว “ว่าแต่คืนนี้บอสจะไปบาร์รึเปล่าครับ?” “ไม่รู้สิ บางทีฉันอาจจะดื่มกับเอสแล้วคุยเรื่องงาน” “แต่ว่าพี่เอสไม่น่าจะอยู่คุยงานนะครับบอส ผมจำได้ว่าพี่เอสจะไปพักกับน้องไกอาและน่าจะรีบกลับเพราะช่วยจัดห้องพักให้เรียบร้อยด้วย” “เหรอ?” “ครับบอส” “หรือว่าเด็กนั่นเป็นเมียเอส?” “พี่เอสมีคู่หมั้นอยู่นะครับจะมีเมียได้ไง จะว่าเป็นเด็กเลี้ยงก็ไม่น่าจะดูแลดีขนาดนี้แถมท่านยังสั่งให้บอสช่วยดูแลด้วย” “เหรอวะ?” “บอสสนใจเหรอครับ?” “อะไรของมึงอีก!?” “น้องไกอาไง บอสสนใจเหรอครับ?” “ปัญญาอ่อน! มึงจำไว้เลยว่าสมภารไม่มีทางกินไก่วัด!” อาหารเย็นวันนี้เป็นอะไรที่เรียบง่ายแต่พิเศษตรงที่กินกันหลายคน ไกอายิ้มกว้างให้กับลูกชายของคุณท่านที่ทำหน้าบึ้งตึงเหมือนกำลังมีเรื่องเครียด หลายครั้งที่เขามองเธอเหมือนจับผิดกันอยู่ อันที่จริงเธอก็ไม่ได้อยากจะมาหรอกแต่เพราะคุณท่านสั่งเลยต้องทำตาม คุณท่านบอกว่าให้ทำความรู้จักกันเอาไว้เพราะงานของเธอหลายอย่างจะสอดคล้องกับงานของเขาด้วย เรื่องงานเธอไม่ได้คิดมากหรอกเพราะเคยทำมาก่อนตั้งแต่เรียนยังไม่จบด้วยซ้ำ แต่ที่กังวลคือความเข้ากันได้มากกว่า “ไม่อร่อยเหรอ?” อามินถามด้วยความสงสัยแล้วมองจานข้าวที่แทบไม่ลดลงไปเลย “เปล่าค่ะ รสชาติดีค่ะ ฉันแค่ไม่ค่อยชินเท่าไร” สีหน้าของเขาทำให้อึดอัดต่างหากเล่า “อ่อ…งั้นครั้งหน้าก็โทรบอกพ่อครัวก่อนนะว่าจะกินอะไรจะได้ทำให้ถูก” เขากินได้หมดทุกอย่างไม่เคยแพ้อะไรด้วย แต่ว่าเธออาจจะไม่ค่อยชินกับรสชาติอาหารที่นี่ก็ได้ “ถ้ามีโอกาสได้มาอีกครั้งจะโทรบอกล่วงหน้านะคะ” แต่เธอไม่คิดว่าจะกลับมากินข้าวที่นี่กับคนหน้าบึ้งตึงอย่างเขาหรอก อาเอสก็เหมือนจะรู้ว่าเธออึดอัดมากขนาดไหนถึงได้ตักกับข้าวมาให้พร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นปลอบใจกัน “เดี๋ยวก็กลับแล้ว” “ค่ะ” อามินจ้องมองด้วยความไม่ชอบใจนิดหน่อยที่ไกอาคุยกับเอสเสียงแผ่วเบาจนไม่ได้ยิน แถมเธอยังยิ้มให้จนแววตาเปร่งประกายสวยเลยเชียว ก่อนจะหันมาหาเขาด้วยสีหน้าปกติจนน่าโมโห เขาตักกับข้าวให้เผื่อว่าจะชอบบ้างแต่ว่าเธอไม่กินเลย เธอหยิบแก้วน้ำมาดื่มแล้ววางช้อนบอกให้รู้ว่าอิ่ม กุ้งสามรสที่ตักให้มันไม่ดียังไง ทำไมถึงไม่กิน!
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD