15
1618 Words
อามินยิ้มกว้างแล้วโอบกอดเมียตัวเล็กที่เอาใจกันอย่างผิดปรกติมาก แต่อาจจะเพราะรถที่เขาจะซื้อให้ก็ได้ หรือดีใจที่จะขับรถเป็นแล้วก็ไม่รู้ เขาโอนเงินให้เธอเก็บไว้ใช้เล่นๆเพิ่มอีกสิบล้านเพราะรู้ว่าไกอาไม่พกบัตรเครดิต เธอเน้นโอนจ่ายมากกว่า หรือไม่ก็จ่ายด้วยเงินสดกรณีที่ราคาไม่เยอะมาก
หลายครั้งเป็นเขาที่ซื้อมาให้มากกว่า
“ระหว่างนี้ก็แวะไปบ้านแล้วออกแบบห้องทำงานของตัวเองได้เลยนะ ฉันจะให้เฌอมาจัดการตามใจทุกอย่าง แต่ห้องนอนของเธอต้องเป็นห้องนอนฉันเท่านั้น ห้ามเธอหนีไปนอนห้องอื่นเด็ดขาดเข้าใจไหม?”
“เข้าใจค่ะ”
“ฉันรอให้เธอพร้อมไม่เกินสองปีนะไกอา”
“ห่ะ!?”
“ฉันอายุสามสิบแปดปีแล้วนะ อีกแค่สองปีก็จะสี่สิบแล้ว ฉันจะให้เราศึกษาใจคอกันแค่สองปีแล้วค่อยแต่งงาน”
“เรายังไม่ได้คบกันเลย!”
“เราข้ามขั้นตอนนั้นมาไหนแล้วเด็กดี ตอนนี้เราเป็นผัวเมียกันแล้วนะ เธอก็…รีบๆรักฉันหน่อยแล้วกัน อย่าให้ต้องรอนานเพราะฉันแก่มากแล้ว”
“ถ้ารู้ว่าบอสเป็นพวกเ*******ูนะฉันจะไม่เฉียดใกล้เลย”
“ระวังคำพูดบ้าง!”
“แล้วไม่จริงเหรอคะ?”
“ฉันไม่ใช่เ*******ูสักหน่อย ฉันก็เป็นแบบนี้แค่กับเธอคนเดียวเท่านั้นแหละน่า!” เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเป็นคนสอนคำพวกนี้ให้กับเธอ หรือว่าไปดูหนังดูละครแล้วติดมาเอง เมื่อก่อนเธอพูดไม่เก่งเลย ต่อปากต่อคำก็น้อยมาก คลั่งคำศัพท์ในหัวมีไม่เยอะพอจะโต้ตอบกลับมาในทันที แต่ดูตอนนี้สิ พูดหนึ่งคำก็เถียงกลับมาทันที แถมยังดื้อเงียบไม่ค่อยจะฟังใครเลยด้วย
แล้วการที่เขาอายุมากกว่ามันแก้ไขได้ที่ไหนเล่า เขาแก่กว่าแค่ไม่กี่ปีทำมาเป็นล้ออยู่นั่นแหละ เกิดมายังไม่เคยแก่ก็ไม่เป็นอะไรแต่อย่าให้ถึงคราวเขาบ้างแล้วกัน เขาจะล้อเธอกลับคืนบ้าง ถ้าตอนนั้นยังความจำดีไม่สติเลอะเลือนไปก่อนนะ
เรื่องนี้ผิดที่ไกอานั่นแหละ
เธอเดินลงจากสรรค์มาหาเขาเกินช้าไป
คืนนี้เขาใช้เวลาอยู่กับเธอโดยที่ไม่ได้มีเซ็กซ์เพราะกลัวว่าจะเหนื่อยมากจนอาจจะเบื่อกันได้ ไกอานอนดูหนังได้ไม่นานก็เดินไปหาอะไรทำเพราะเบื่อที่จะอยู่นิ่งๆ ในขณะที่เขาเฝ้ามองเธอทำทุกอย่างด้วยความสนใจจนกระทั่งเข้านอนถึงได้บอกให้พอก่อน พอวันต่อมาเราก็อยู่ด้วยกันโดยที่ไม่มีใครมาขัดเพราะน่าจะรู้กันอยู่แล้วว่าเรื่องนะหว่างเราคืออะไรกันแน่
อยากเปิดเผยว่ามีเมียเต็มแก่แล้ว
แต่ปัญหาเสือกพุ่งพรวดขึ้นมาพร้อมกันหมด
วันต่อมาถึงเวลาที่จะต้องไปธุระกับพ่อและคาดว่าจะยาวเกือบเดือนเลย แม่บอกให้ไปหาซึ่งก็สมควรแวะไปหานั่นแหละเพราะไม่เจอกันนานมาก ส่วนพ่อก็เก๊กขรึมทำเป็นไม่สนใจไปอย่างนั้นทั้งที่บอกว่าจะไปส่งเขาถึงบ้านแม่เองเลยก็ตาม
เขาไม่รู้รายละเอียดว่าทะเลาะเรื่องอะไรกัน
แต่ไม่มีทางจะคืนดีกันหรอก
สถานะพ่อแม่ยังคงอยู่เหมือนเดิมและเขาไม่เคยรู้สึกขาดความอบอุ่นเลย หรือเพราะว่าเขาเคยชินกันทุกอย่างไปแล้วก็ไม่มั่นใจ แม่แต่งงานใหม่ไปเมื่อสองปีที่แล้วกับพ่อบ้านคนสนิทที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนโต ส่วนพ่อก็เคยมีความสัมพันธ์กับนักฆ่าสาวแต่ก็เงียบหายไปแบบที่ไม่มีใครพบเจอตัวอีกและพ่อไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษ ส่วนใหญ่จะเลี้ยงไว้ดูแลชั่วคราว
เรื่องพ่อแม่ช่างก่อนเถอะ
ตอนนี้เขาต้องเอาเรื่องตัวเองให้รอดก่อน
“มองตามขนาดนี้เลยเหรออามิน”
“แล้วทำไม?”
“พ่อกลัวแกจะร้องไห้คิดถึงยัยหนูไง”
“แก่ป่านนี่แล้วใครเขาจะร้องไห้!”
“อย่าให้เห็นว่าตาแดงแล้วกัน”
อายุตั้งขนาดนี้แล้วจะร้องไห้ตามเมียมันก็คงดูงี่เง่ามากเกินไป แล้วไกอาก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะสนใจเขาเลยด้วยซ้ำที่ต้องเดินทางไกล เธอแค่มาส่งขึ้นเครื่องแล้วจะกลับไปพักที่ห้อง แล้ววันมะรือน่าจะเริ่มเรียนขับรถโดยที่เฌอมาจะเป็นคนสอนเอง พอกลับมาเขาก็จะพาไปดูรถคันใหม่ที่น่าจะไว้ใช้ในระหว่างที่เราอยู่ด้วยกัน อย่างน้อยเธอจะได้เดินทางง่ายขึ้นด้วย
นับวันรอกลับมาหาเมียเลยดีกว่า
จะกอดรัดฟัดเหวี้ยงให้เต็มที่เลยยัยเด็กดื้อ
ในขณะเดียวกันไกอานั่งเล่นที่ร้านเบเกอรี่คนเดียวเงียบๆหลังจากพี่เฌอมากลับไป เธอแค่อยากจะใช้ความคิดเกี่ยวกับทุกอย่างที่้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนตั้งรับไม่ทัน ความสัมพันธ์ของเธอกับบอสอามินกระโดดข้ามขั้นไปไกลจนน่ากลัว แม้ว่าเธอจะไม่ได้รู้สึกรักหรือหวั่นไหวแต่เราก็นอนด้วยกันหลายครั้งในระยะเวลาไม่กี่วัน เขาเปิดเผยทุกอย่างออกมาชัดเจน แต่จำเป็นต้องปิดบังสถานะเพื่อความปลอดภัยในช่วงนี้ไปก่อน
“มาคนเดียวเหรอครับ?”
“เอ่อ…ค่ะ”
“ขอพี่นั่งด้วยสักครู่ได้ไหมครับ คือโต๊ะอื่นเต็มหมดแล้ว”
“เชิญค่ะ”
“พี่ชื่อจาวานะครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“จะไม่ยอมชื่อให้พี่รู้จักหน่อยเหรอ?”
“ไกอาค่ะ” เธอยิ้มบางๆทำตัวไม่ถูกเลยเพราะผู้ชายที่ขอนั่งด้วยคือคนที่กำลังเฝ้าระวังอยู่ คุณจาวาเป็นศัตรูคู่แค้นของบอสอามินมานานมาก เรื่องความบาดหมางก็พอจะรู้มาบ้างและเรื่องปัญหาที่เกิดขึ้นมาตลอดก็รู้มากพอสมควร แต่ว่าเขาหายไปประมาณสามเดือนแล้วก็โผล่มาในเวลาที่บอสอามินไม่อยู่
“ร้านนี้คนเยอะตลอดเลย พี่มาบ่อย”
“อ่อ…เหรอคะ”
“ทาร์ตไข่ที่นี่อร่อยนะ แล้วมีพวกชีสเค้กให้เลือกเยอะเลย ช่วงเย็นๆแบบนี้นักเรียนนักศึกษามาเต็มร้านตลอด ว่าแต่หนูเรียนอยู่รึเปล่า?”
“เรียนจบแล้วค่ะ”
“เห็นยังเด็กๆอยู่ใครจะคิดว่าเรียนจบแล้ว”
เธอนั่งกินขนมเงียบๆไม่ได้พูดอะไรต่อแม้ว่าจะสงสัยก็ตาม ผ่านไปประมาณสิบห้านาทีคุณจาวาก็รับน้ำและขนมกลับไป แต่เขายังอุตส่าห์ยิ้มให้แล้ววางนามบัตรไว้ด้วย เธอหยิบขึ้นมาดูด้วยความสงสัยแล้วเก็บเอาไว้เผื่อจำเป็นต้องใช้ในอนาคต
คุณจาวารู้รึเปล่าว่าเธอเป็นใคร
เขาจะใช้เธอเป็นเครื่องมือทำร้ายบอสรึเปล่า
เธอเดินออกไปจากร้านก็เห็นว่าเขายืนอยู่ไม่ไกลมากกับผู้ชายอีกสองสามคน น่าจะเป็นคนดูแลเรื่องความปลอดภัย เธอเข้าใจวงการนี้ดีแม้จะไม่ได้ลงมือทำร้ายใครทางตรง แต่เธอก็ทำร้ายคนทางอ้อมด้วยการหาข้อมูล วิเคราะห์และช่วยวางแผน
เขายิ้มให้อย่างเป็นมิตร
เธอยิ้มให้แล้วรีบหนีออกมาทันที
คืนแรกที่ไม่มีบอสอามินอยู่ในชีวิตจริงๆก็เงียบสงบอย่างบอกไม่ถูกเลย ปรกติเขาจะต้องส่งข้อความมากวนใจตลอดเวลาหรือโทรมาแล้ววีนใส่เพราะรับสายช้า เดี๋ยวก็ถามเรื่องโน้นเรื่องนี้ หรือไม่ก็สั่งของมาให้แล้วให้เธอลงไปเอามากินด้วย แต่จะหนักก็ตรงที่เขาพาตัวเองเข้ามาในให้เธอแบบคนไร้มารยาทนี่แหละ เขามีคีย์การ์ดและรหัสเข้าห้องของเธอเผื่อว่ามีเหตุฉุกเฉินจะได้ช่วยทัน ผ่านไปหนึ่งปีก็ไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรร้ายแรงแต่จำเป็นต้องย้ายไปอยู่บ้านเขาแทนที่จะได้ย้ายไปอยู่ที่อื่น
ใครจะคิดว่าคนแก่จะเอาแต่ใจตัวเองมาก
เธอพลาดรึเปล่าเนี่ย
“ไงน้องสาว”
“พี่เซญ่า!”
“คิดถึงพี่ไหมห่ะ?”
“คิดถึงสิ” เธอเดินเข้าไปกอดพี่สาวที่นั่งล็อบบี้คอนโด แล้วไหนว่าจะมาหาวันพรุ่งนี้ไงละ ทำไมถึงมาหาวันนี้ได้นะ แล้วมากับใครและมาได้ยังไง
“ขึ้นห้องเถอะค่ะ”
“พี่จะค้างด้วยสักสองสามคืนนะ”
“ได้อยู่แล้วค่ะ”
“คุณท่านกลับไปแล้วใช่ไหม?”
“ใช่ค่ะ”
“ดีเลย พี่มีเรื่องจะให้ช่วยนิดหน่อย” เซญ่าเดินคู่กับน้องสาวไปขึ้นลิฟต์เพื่อเข้าสู่ห้องพักหรู เธอมาหาน้องสาวก่อนเวลาแต่ก็ไม่ถือว่าเร็วมากเกินไปหรอก อีกอย่างช่วงนี้ไกอาน่าจะว่างมากพอสมควร สิ่งที่เธอจะให้น้องสาวช่วยมันก็เป็นแค่เรื่องง่ายๆคือการเจาะเข้าข้อมูลลับเท่านั้นเอง
น้องสาวเก่งเรื่องนี้มาก
“งั้นต้องบอกบอสแล้วว่าเลื่อนการเรียนขับรถไปก่อน”
“บอสอามินจะสอนเองเหรอ?”
“อาเฌอมาเป็นคนสอนค่ะ บอสอามินไม่ว่าง”
“ดีแล้วที่ไม่อยู่ช่วงนี้”
- Writer
