11
1320 Words
เช้าวันต่อมาไกอาตื่นด้วยความงัวเงียและเมื่อยล้าไปทั้งตัว เธอไม่สามารถจะขยับไปไหนได้เลยเพราะว่าไม่มีแรง บอสอามินนอนกอดเธอแน่นมากเหมือนกลัวว่าจะหายไป เมื่อคืนเขาตั้งใจไม่ป้องกันแถมยังทำมากกว่าหนึ่งครั้งอีกด้วย เขาบอกว่ารักซ้ำๆแล้วแสดงออกว่าหวงมากขนาดไหนอย่างชัดเจน เธอตั้งรับทุกอย่างไม่ทัน สติสัมปชัญญะในตอนนั้นก็ไม่ได้มีมากเพราะก่อนหน้านี้ก็ดื่มค็อกเทลไปเยอะเลย
นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับชีวิตเธอกันแน่
สวรรค์แสนเบาบางนั้นทำให้เขามีความสุขมากสินะ
เธอนอนสักพักจนรู้สึกว่ามีแรงขึ้นมาเล็กน้อยถึงค่อยๆขยับตัวออกมาอย่างแผ่วเบาที่สุดจนสามารถลุกไปอาบน้ำได้ก่อนทั้งที่ยังง่วงอยู่มาก จากนั้นก็แต่งตัวอย่างมิดชิดและคว้ากระเป๋าเงินกับโทรศัพท์เดินออกไปจากห้องทันที เธอไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งเขาไว้แบบนั้นคนเดียว แต่ก็ยังไม่กล้าพอจะสู้หน้าเขาได้เลยด้วยซ้ำ เรื่องเมื่อคืนก็วนเวียนในหัวไม่หยุดเลย
เธอเดินไปร้านยาที่ไม่ไกลมากจากนั้นก็ซื้อยาคุมฉุกเฉินกินทันที แล้วก็เดินไปนั่งเล่นที่ร้านขายกาแฟใกล้กันเผื่อจะช่วยให้ผ่อนคลายมากขึ้น ลูกค้าค่อนข้างเยอะและส่วนใหญ่จะเป็นชาวต่างชาติทั้งนั้นเลย ในระหว่างที่กำลังดื่มโกโก้ร้อนกับคุกกี้ก็มีลูกค้าที่แต่งตัวมิดชิดเดินมานั่งโต๊ะที่ติดกับด้านหลัง สั่งกาแฟกับคุกกี้ัแบบเดียวกับเธอเลย สงสัยว่าจะเป็นเมนูขายดีสินะ
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะไกอา คิดถึงจัง”
“...”
“หนึ่งปีที่มันขโมยเธอไปจากฉัน”
“...”
“รอฉันอีกนิดหนึ่งนะไกอา ฉันกำลังเตรียมบ้านที่ดีที่สุดให้กับเธอ เราจะได้อยู่ด้วยกันและไม่มีใครขโมยเธอไปจากฉันได้อีกครั้ง ต่อจากนั้นฉันจะดูแลเธอเอง”
“คุณเป็นใคร!?”
“เธอรู้ดีว่าฉันเป็นใครและเธอสำคัญกับฉันมาก”
“อย่ามายุ่งกับฉัน!”
เธอนิ่งอยู่แบบนั้นคล้ายว่าสติหลุดลอยออกไปแล้ว รู้สึกตัวอีกทีก็มีคนมานั่งตรงหน้าด้วยสีหน้าบึ้งตึงเล็กน้อย เธอพยายามจะไม่แสดงอะไรออกไปแต่ดูเหมือนว่าจะห้ามตัวเองไม่ไหว มือสั่นจนต้องกำไว้แน่น หัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างที่ควบคุมไม่ได้เลย รู้สึกว่าที่นี่อากาศที่ใช้หายใจกำลังลดลง
“เกิดอะไรขึ้น?”
“เปล่าค่ะ ทำไมวันนี้อาเอสตื่นเช้าจังเลยละคะ เมื่อคืนนอนเร็วเหรอ?”
“หนูต่างหากละที่ตื่นเช้า แล้ว…เป็นอะไร?”
“คือว่า…คุณท่านจะให้ไปอยู่ที่ไหนคะ?”
“อายังไม่รู้เลยเหมือนกัน แต่เมื่อคืนทะเลาะกับบอสอามินเรื่องนี้ด้วย อาว่าคงต้องปรึกษากันใหม่อีกทีว่าจะเอายังไง บอสอามินไม่ยอมท่าเดียวเลย”
“ฉันต้องหนีไปอีกนานเท่าไรคะ?”
“ไกอา…”
“เขาอยู่ที่นี่ เมื่อกี้เขานั่งอยู่ข้างหลังนี้เอง เขาบอกว่าจะหาทางเอาฉันไปอยู่ด้วยและจะไม่มีใครช่วยได้”
“ว่าไงนะ!?”
“เขาบอกว่ากำลังสร้างบ้านรอฉันอยู่ สมมุติว่าครั้งนี้ถ้าเขาทำสำเร็จละคะ?”
“คุณท่านไม่มีทางยอมให้เกิดขึ้นเด็ดขาด อาก็ไม่ยอมเหมือนกัน ยัยหนูของอาอย่าพึ่งคิดมากและอย่าอยู่คนเดียวเด็ดขาดนะ ทางที่ดีอยู่ใกล้ๆบอสอามินเอาไว้ในช่วงที่อาไม่อยู่ด้วย หรืออยู่กับบอดี้การ์ดคนอื่นก็ได้”
เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปดีเพราะตอนนี้ปัญหากำลังถาโถมเข้ามา ภายในองค์กรมีคนกำลังวางแผนทรยศหักหลังแถมมีตำแหน่งสูงมากเลยยากจะสืบหา เรื่องคุณจาวาก็ต้องระวังเพราะมีความแค้นกับบอสอามิน ไหนจะเธอที่กำลังถูกหมายหัวจากใครบางคนที่วางแผนจะลักพาตัวครั้งที่สอง
“กลับดีกว่าค่ะ ปวดหัว”
“อาเดินไปส่งที่ห้องนะ”
“ขอบคุณค่ะอาเอส”
ในขณะเดียวกันอามินตื่นมากด้วยอารมณ์ที่ดีมาก ก่อนใบหน้าจะบูดบึ้งเมื่อบนเตียงไม่มีใครอยู่ ภายในห้องนี้มีเขาแค่คนเดียว เขารีบเดินไปดูที่ห้องน้ำก็ไม่เห็นนอกจากร่องรอยการอาบน้ำ จากนั้นก็พยายามโทรหาแต่เธอก็ไม่รับสาย แต่ก่อนที่จะทำอะไรก็มองออกไปด้านนอกของหน้าต่างเห็นเมียเด็กเดินมากับเอสอีกไม่นานก็น่าจะถึงห้อง เขารีบอาบน้ำด้วยความรวดเร็วมากแต่ว่ายังไม่ได้แต่งตัวก็มีเสียงคนคุยกันเลยต้องหลบในห้องน้ำก่อนจะวู่วามอะไรมากไปจนเป็นปัญหา
“ระวังตัวให้มากกว่าเดิมนะยัยหนู”
“แล้วบอสกับคุณท่านจะเคลียร์กันได้ไหมคะ?”
“อาก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่ทั้งสองคนเขาเป็นห่วงหนูมาก ความจริงอาว่าอยู่กับบอสก็ดีไปอย่างนะจะได้ไม่เหงาด้วยไง แล้วตอนนี้มันน่าจะหาทางใกล้ชิดหนูมากด้วย อากลัวว่ามันจะใช้โอกาสตอนหนูอยู่คนเดียวลักพาตัวไปอีกครั้ง”
“เมื่อไรเขาจะหยุดสักทีคะ?”
“อาก็ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวเรื่องนี้อาจะบอกคุณท่านแล้วตรวจสอบเองเผื่อจะหาตัวมันเจอว่าเป็นใคร ส่วนยัยหนูก็พักผ่อนนะ แล้วตอนบ่ายสองเรือจะมารับเราไปเที่ยวกลางทะเลกัน อาว่ามันคงไม่ตามไปหรอกเพราะน่าจะตายก่อนขึ้นเรือ”
“ค่ะอาเอส”
อามินแอบฟังแล้วจับใจความได้แทบทั้งหมดถึงจะไม่รู้ว่าใครที่จะลักพาตัวไกอาไป เขารอจนประตูปิดก่อนถึงได้เดินออกมา แต่ว่าไกอาก็นั่งลงบนเตียงด้วยท่าทีเหม่อลอยและถอนหายใจ เธอหันหน้ามองเขาด้วยความตกใจอีกครั้งก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นแล้วรีบเดินหนีไประเบียงห้องพักแทน
“เมื่อกี้คุยเรื่องอะไรกัน ใครจะลักพาตัวเธอไปบอกฉันมา”
“บอสไปแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วกลับห้องตัวเองเลยค่ะ”
“เธอเป็นเมียฉันแล้วนะจะดื้ออะไรนักหนา?”
“ได้กันคืนเดียวเรียกเมียเลยเหรอ?”
“เธอเป็นของฉันไกอา จะกี่คืนหรือกี่ครั้งก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนความจริงได้หรอก หรือว่าเธอเป็นพวกประเภทฟันแล้วทิ้งห่ะ?”
“หยุดพูดเลย!”
เขาเดินไปสวมกอดเมียตัวน้อยที่เขินจนแก้มแดงมาก แล้วเขินอายจนไม่กล้ามองหน้ากันเลย เขาเลยหอมแก้มนุ่มอีกฟอดใหญ่ด้วยความเอ็นดูมาก จากนั้นก็จับตัวเธอหมุนกลับมาให้มองกันชัดๆและจูบหน้าผากซ้ำลงไป
“เมื่อคืนฉันพูดจริงนะไกอา แล้วฉันก็ตั้งใจทำทุกอย่างด้วย ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาพรากเมียไปได้หรอก ต่อให้เป็นพ่อก็ไม่ยอมเหมือนกัน”
“บอส!”
“ก็เธอเป็นเมียของฉันนี่ ฉันไม่ยอมให้เธออยู่ห่างตัวหรอกเดี๋ยวจะมีคนมาจีบเอาพอดี เธอก็หน้าตาไม่ได้ขี้เหร่ด้วยซ้ำ คนสมัยนี้มันไว้ใจไม่ได้สักนิด”
“ทำอย่างกับว่าฉันออกไปเจอคนมากมายงั้นแหละ”
“ก็คนมันหวงนี่!”
“เราไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะ”
“สงสัยเมื่อคืนนี้ยังชัดเจอไม่พอใช่ไหมว่าเราเป็นอะไรกัน งั้นฉันจะตอกย้ำเองว่าเธอมีผัวชื่ออามินแล้ว!”
“บอสหยุดเลย!!”
- Writer
