3
1552 Words
เธอนิ่งไม่พูดอะไรออกไปต่อและไม่มองเขาด้วย ใบหน้าหล่อขยับเข้ามาใกล้ขึ้นก่อนที่มือใหญ่จะจับเม้าส์ทับมือเธอที่จับอยู่จนคล้ายว่านี่คือการจับมือมากกว่า บอสอามินยิ้มกว้างขณะอ่านข้อมูลที่เธอกำลังวิเคราะห์อย่างละเอียดก่อนจะเปิดการซื้อขายอย่างเป็นทางการ รู้สึกว่าคุณท่านจะให้บอสอามินดูแลหลังจากควบคุมบริษัทเรียบร้อยทุกอย่าง
นี่คือเหตุผลที่เธอต้องรู้เรื่องนี้
เธอต้องรายงายเขา
“ลับไหม?”
“ไม่ค่ะ แต่ว่าบอสปล่อยมือฉันก่อนสิ!”
“โทษทีนะ ฉันน่าจะลืมตัวมากไปหน่อย สรุปเรียบร้อยเมื่อไรส่งให้ฉันด้วยนะ”
“ค่ะบอส”
“อันที่จริงฉันสั่งอาหารไว้ด้วย เรากินข้าวเย็นด้วยกันนะ”
“ทำไมช่วงนี้มาหาบ่อยจังเลยละคะ บอสมีเรื่องกับใครอีกรึเปล่า?”
“ฉันจะไปทำอะไรใครได้ละ อย่ามองฉันในแง่ร้ายนักสิ”
จะให้เธอไว้ใจมาเฟียอย่างเขางั้นเหรอ
ฝันไปเถอะ!
บอสอามินเป็นคนโมโหง่ายพอสมควรแถมเอาแต่ใจตัวเองมากตามประสาลูกชายคนเดียว เรื่องนี้มีคนเล่าให้ฟังแต่ว่าเธอยังไม่เคยเจอหรอก ตลอดหนึ่งปีที่ทำงานด้วยกันมาเขาแทบไม่อาละวาดให้เห็น ไม่เคยขึ้นเสียงหรือด่าว่าเธอเลยนะ บางทีอาจจะเพราะเธอไม่ได้ทำงานอยู่กับเขาตลอดเวลาก็ได้มั้ง
เธอไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรคือเรื่องจริง
เรื่องเล่ามีต่อเติมเสมอ
“วันพรุ่งนี้ฉันจะแวะไปซื้อของ ไปด้วยกันสิ”
“ไปทำไมคะ?”
“เราไปทะเลต้องก็ซื้อพวกกันแดดบ้างสิ หรือเธอไม่ใช้?”
“ก็ใช้ค่ะ แต่เราไปซื้อที่นั่นก็ได้นะคะบอส”
“แต่ฉันไม่ชอบไปซื้อที่นั่น ฉันอยากซื้อที่นี่กับเธอมากกว่า พรุ่งนี้ฉันจะมารับตอนเที่ยง เอาตามนี้นะ”
“บอสเอาตัวใจตัวเองมากเกินไปแล้วนะคะ รู้ตัวบ้างไหม?”
“แล้วเธอตามใจฉันหน่อยไม่ได้เหรอไกอา”
“ไม่ค่ะ บอสสิที่ต้องตามใจฉันบ้าง!”
“ฉันจะลงไปเอาของแล้ว เธออยากได้อะไรเพิ่มไหม?”
“ไม่เอาดีกว่าค่ะ”
“ดื่มกับฉันไหม?”
“ได้ค่ะ”
เด็กอะไรน่ามันเขี้ยวขนาดนี้เนี่ย เขาขยับตัวออกจากโต๊ะทำงานก่อนจะเดินออกไปจากห้อง คืนนี้เขาน่าจะค้างที่นี่เพราะขี้เกียจขับรถกลับบ้าน ดังนั้นต้องมอมตัวเองให้เมาพอประมาณและไกอาก็ควรจะเมาไปด้วยกัน เธอจะได้ไม่ไล่เขากลับไป แต่ในระหว่างขึ้นลิฟต์กลับมาก็รู้สึกว่ามีใครบางคนแอบมอง
หรือจะเป็นศัตรู
แต่ช่วงนี้ก็ไม่มีเรื่องกับใคร
อาหารเย็นวันนี้เป็นเมนูง่ายๆอย่างชาบูที่รู้สึกว่าเธอจะชอบมากเป็นพิเศษ น้ำซุปกระดูกหมูหอมๆ ผักที่ไม่ได้เยอะมากเพราะเธอไม่ชอบกิน เนื้อสไลด์ เส้นมันหนึบและลูกชิ้นต่างๆ โดยที่ไม่มีกุ้งเข้ามาเจือปนเพราะเธอแพ้หนักพอสมควร
เขายังจำเหตุการณ์ในครั้งนั้นได้ดีเลย นั่นคือสองเดือนที่แล้ว วันนั้นเราสั่งอาหารมากินที่ออฟฟิศและมีเมนูทอดมันที่มีส่วนผสมของกุ้ง ไม่มีใครรู้ว่าไกอาแพ้และเธอก็ไม่ได้ถามอะไร พอกินเข้าไปไม่ถึงสิบนาทีผื่นแดงก็เริ่มขึ้น เธอหายใจลำบากมาก เขารีบพาไปส่งโรงพยาบาลทันทีถึงได้รู้เรื่อง
เขาจะไม่ยอมให้มีข้อผิดพลาดอีกแล้ว
ไม่อยากให้เธอทรมาน
“ฉันมาแล้วไกอา เราเตรียมของกันเลยไหม?”
“บอสจำได้ไงว่าฉันชอบกินชาบู?”
“แล้วมีอะไรเกี่ยวกับเธอที่ฉันจำไม่ได้บ้างละ?”
“นั่นสิ บอสนี่แก่แล้วแต่ความจะยังดีอยู่เลยนะคะ”
“ตัดคำว่าแก่ออกจะดีมากนะ!”
“ขอโทษที่พูดตรงไปหน่อยค่ะ”
“จัดของเถอะ จะได้กินกันไวๆฉันหิวแล้ว”
เธอช่วยเขาจัดของที่ซื้อมาค่อนข้างเยอะมากเหมือนกินกันหลายคนทั้งที่ไม่ใช่เลย แต่ถ้าเหลือเธอเอามาทำกินวันอื่นต่อก็ได้ แล้วจากนั้นก็เปิดเพลงฟังไปด้วย บอสอามินจัดการทำค็อกเทลสูตรพิเศษที่สีสันค่อนข้างสวยแต่น่าจะเมาง่ายมากเลย เขารู้ว่าเธอไม่ชอบดื่มแบบเพียวๆหรือแม้จะผสมโซดาก็ไม่ไหว แต่ถ้าเป็นค็อกเทลหรืออะไรที่มีรสชาติหวานๆซ่าๆจะดื่มได้เต็มที่
“เด็กสมัยนี้กินผักไม่เป็นเลยรึไง”
“แค่ไม่ชอบไม่ได้แปลว่ากินไม่ได้ซะหน่อย”
“งั้นลองกินให้ฉันดูสิ”
“ทำไมจะต้องกินให้ดูด้วยละ บอสสั่งมาก็กินเองให้หมด”
“แค่อยากเห็นว่าเธอกินผักเป็น”
“ก็ได้ค่ะ!” บอสอามินตักเห็ดให้พร้อมกับผักสีเขียวที่เธอไม่ชอบเลย แต่ก็ไม่อยากถูกเขาว่าเป็นเด็กเลยกินๆไปให้จบ จากนั้นเขาก็ลวกเนื้อแล้วส่งมาให้กินเพิ่มอีก เธอยังไม่ทันได้กินหมดก็มีเส้นหนึบแบบที่ชอบส่งมาให้เพิ่ม ตามด้วยลูกชิ้น
นี่เขากลัวเธอกินไม่ทันรึไง
จะบอกให้นะ เรื่องกินเธอไม่แพ้ใครหรอก
“บอสอายุจะสามสิบแปดแล้วไม่คิดจะมีแฟนเหรอคะ?”
“คิดสิ”
“งั้น…ยังไม่เจอคนที่ชอบเหรอคะ?”
“เจอแล้ว แต่คนที่ฉันชอบดันโง่เลยดูไม่ออก”
“อ้าว! สวยมากไหมคะ?”
“สวยไม่มากแต่น่ารักมากกว่า ที่ถามเนี่ยอยากรู้ไปทำไม หรือว่าพ่อฉันอยากรู้เลยให้เธอมาหลอกถาม!”
“เปล่าซะหน่อย ฉันแค่เป็นห่วงเฉยๆ บอสอายุขนาดนี้แล้วยังไม่มีแฟนเลย แล้วกว่าจะมีลูกบอสไม่หมดน้ำยาก่อนรึไงคะ”
“สุขภาพฉันแข็งแรงขนาดนี้ถ้าจะมีลูกก็มีได้เลย เธอละอายุใกล้จะยี่สิบแล้วไม่คิดจะมีแฟนบ้างรึไง ฉันเห็นวันๆอยู่แต่ในคอนโดไม่ค่อยออกไปไหน ชวนไปเที่ยวด้วยก็ไม่ไป ข้อความส่งมาเป็นสิบๆข้อความกว่าจะอ่านและจะตอบได้ แถมเธอยังชอบให้ฉันรอทีละหลายชั่วโมงด้วย พอโทรหาก็รีบคุยรีบวางเหมือนไม่อยากคุยกับฉันงั้นแหละ!”
“เอ้า! อยู่ดีๆก็วีนเฉยเลย”
“ไม่ได้วีน!”
“ฉันว่าบอสกำลังเข้าสู่วัยทองแน่เลย”
“นี่ปากเหรอห่ะ! ฉันไม่ได้วัยทอง ไม่ได้เหวี่ยงวีนอะไรทั้งนั้นแหละ เรื่องนี้เธอเป็นคนผิดนะไม่ใช่ฉัน! ตอนฉันโทรหาคุยกันนานๆไม่ได้เลยรึไง นี่คุยแค่สิบนาทีก็รีบวางสายไปแล้ว ข้อความส่งมาเป็นชุดก็ไม่ตอบอะไรสักที ฉันรอเธอจนเหงือกแห้งได้มั้งกว่าจะตอบมาสักที ชวนไปดูหนังก็ไม่ได้ ชวนไปเที่ยวก็ไม่ไป ชวนไปที่บ้านก็ไม่ได้ เห็นไหมว่าฉันไม่ใช่วัยทองแต่มันเพราะเธอต่างหากที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ เพราะงั้นห้ามว่าฉันวีนอีก!”
“ตอนนี้ก็วีนอยู่นะ!”
เวลาผ่านไปไม่นานก็รู้สึกว่าอิ่มจนแน่นท้องและมึนมากเหมือนโลกกำลังหมุนไปหมุนมาไม่หยุด เธอแทบจะคลานเข้าห้องนอนได้เลย ส่วนบอสก็น่าจะให้พี่ชาเน่มารับเพราะถ้าขับรถเองจะอันตรายเกินไป หลังจากอาบน้ำให้รู้สึกสดชื่นก็ล้มตัวลงนอนด้วยความง่วงนอนมาก แต่ก่อนจะหลับก็เห็นคล้ายว่าประตูห้องเปิดออก เธอลืมตามองอีกครั้งชัดๆก็ไม่มีใครเข้ามา ประตูห้องก็ปิดสนิทดี สงสัยเมาแล้วจะเบลอมากเกินไปแน่เลย
คืนนี้หลับฝันดี
พรุ่งนี้เตรียมรับมือคนวัยทองต่อ
“ระวังตัวเหมือนกันนะเนี่ย” อามินแอบเปิดประตูเข้ามาอีกครั้งเพื่อจะอาบน้ำและอาจจะหาชุดเปลี่ยนด้วยเลย เขาใช้วิธีการย่องเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วเปิดตู้เสื้อผ้าที่จัดอย่างเป็นระเบียบ แยกสี แยกประเภท แล้วในที่สุดก็เจอชุดที่น่าจะเป็นของเอสที่มักจะแวะมาหาเธอเสมอ เขาเดินเข้าไปอาบน้ำให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกมาแล้วนั่งลงบนเตียงแผ่วเบา
เด็กตัวเล็กผมทองตาฟ้าที่ชอบพูดอะไรแบบไม่เกรงใจกันเลย เหมือนว่าบางครั้งเธอก็ใช้สมองคิดก่อนพูด แต่บางครั้งก็เหมือนพูดแบบไม่คิดอะไรทั้งนั้น เขาเบื่อจะถูกว่าแก่แล้วทั้งที่ความจริงก็ไม่ได้อายุมากขนาดนั้น
เกิดก่อนแค่สิบแปดปีเอง
ผิดที่เธอนั่นแหละไม่ยอมรีบเกิดเร็วๆ
“เด็กโง่! ฉันจีบอยู่ทุกวันไม่รู้ตัวรึไง”
- Writer
